Fálkinn - 28.09.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Hosalind ‘Breíh
4.
r/
OL1K5R SyjSTUR
/r
7lý (ramhaldssaga

Fuglakvak og tíst heyrðist ofan úr trjánum
og Fernando sagði: — Fuglunum fellur ekki
söngur eftir að dimmt er orðið, og ég held
að ég sé á sama máli. Ég er hræddur um að
þér hafið ekki skemmt yður vel þarna niður
frá?
— Jú, ég hefi gaman af garð-skemmtunum,
sagði hún einbeitt.
— Þér hefðuð kannske skemmt yður bet-
ur ef ég hefði ekki verið hérna? sagði hann.
— Langt í frá. Ég hafði mjög gaman af
því, sem þér sögðuð okkur frá Spáni.
— Þér verðið að fara þangað einhvern tíma,
sagði hann. — Þá sjáið þér að við erum öðru
vísi en þér haldið. Að við erum miklu ást-
heitari en Englendingar, en þér ættuð ekki
að óttast það. Þér hafið mikið að iæra,
senorita — um lífið og mennina.
Lesley vissi ekki hvaðan á hana stóð veðrið.
Hún hafði ekki búist við neinu svona frá
Fernando. Hún renndi augunum til hans og
brosti kaldhæðnislega. Hann hló að henni!
— Þetta nægir um Spán, hélt hann áfram
áður en hún fékk ráðrúm til að svara honum.
— Mig langar til að tala við yður um Madison.
Hann hefir sagt mér að þér hafið boðið honum
að búa hjá ykkur.
Hún kinkaði kolli. — Þér hafið ekki skoð-
að útihúsin okkar, annars hefðuð þér ekki
ráðlagt honum að búa í einhverju þeirra.
Maður getur séð þvert í gegnum þau.
Hann yppti öxlum. — Það væri ekki nema
tveggja daga verk að lagfæra þau. Hann hefir
átt heima í miklu verri húsakynnum.
— Þau eru hriplek.
— Það er líka hægt að lagfæra það. Hann
bauð henni vindling. — Senorita, ég verð að
aðvara yður. Madison er frændi minn og mér
er nauðugt að tala illa um hann, en ég má
til að segja yður að hann er alræmdur fyrir
ótryggð. Fyrir nokkrum árum sleit hann trú-
lofun við yndislega enska stúlku, og siðan
hefir hann verið látinn skipta um verustað
tvívegis, af ástæðum sem ég vil ekki minnast
á. Unga stúlkan enska var yfirkomin af harmi
eftir að hann sveik hana. Mér væri illa við
að þér yrðuð fyrir því sama.
— Hann gerir mér ekkert mein, sagði hún
vonglöð. — Mér finnst hann geðfelldur mað-
ur og ...
Hann kveikti á eldspýtu og bar upp að
vindlingnum hennar. — Neville kemur öllum
vel fyrir sjónir — og áhrifin aukast eftir því
sem maður kynnist honum betur. En bak við
hina heillandi framkomu er hann laus í rás-
inni og skapfestulaus.
—-Ef yður er sama, sagði hún kuldalega,
— vil ég helst bíða átekta og dæma um það
sjálf.
Hann horfði á hana og svipurinn bar með
sér að hann væri að reyna að stilla sig um að
verða reiður. Svo fleygði hann eldspýtunni
frá sér og sagði: — Þér eruð ung, en þér eruð
mjög sjálfstæð, ungfrú Norton. Þegar yður
mislíkar einhver, þá gerir yður það svo um
muni. Ég amast ekkert við þvi, ég er þannig
gerður sjálfur. En það er hlið á þessu máli,
sem ég held að yður sjáist yfir. Við faðir
yðar erum aðilar að fyrirtæki, og nafn yðar
er ekki nefnt í samningnum. Ef ég skipa svo
fyrir, að eitt af útihúsunum sé lagfært handa
Madison til íbúðar — þá verður það lagfært
og hann býr þar. Hafið þér skilið mig?
Hún varð svo gröm að hún varð að taka
á því sem hún átti til, svo að hún héldi stjórn-
inni á sjálfri sér. Hana sveið í hálsinn undan
reyknum úr vindlingnum, og hún var nokkrar
sekúndur að jafna sig. Hún hristi öskuna af
vindlingnum og leit kuldalega til hans. —
Þér þurfið ekki að tala í þessum tón, senor.
Ég skil hvað þér meinið. Hvað á ég að gera
þegar hann kernur á fimmtudaginn? Á ég
að bjóða honum inn?
— Nei, ef það er það sem þér segið, að
þilin séu gisin, skal ég senda tvo þjóna með
efni, sem við höfum í aflstöðinni. Neville get-
ur búið hjá yður þangað til útihúsið er til-
búið.
— Hann verður líklega mjög þakklátur
fyrir það, sagði hún kuldalega.
Nú varð óviðfelldin þögn. Hávaðinn í drag-
spilinu heyrðist til þeirra, og raddir sem sungu
skoska þjóðvísu. Lesley langaði óstjórnlega
mikið til að taka undir, en söngurinn virtist
ekki hafa nein áhrif á Fernando. Hann sat
álútur og studdi olnboganum á hnén, og þegar
hann tók til máls aftur varð ekki annað séð
en hann hefði gleymt síðustu orðunum, sem
hún hafði sagt.
— Kvöldin eru falleg hérna — ekki alveg
ólík kvöldunum í San Feliz. Ég geng oft út
áður en ég fer að sofa. Loftið í Kalindi er
ótrúlega hreint og svalt um lágnættið, ger-
ólíkt því sem er á morgnana.
— Hvar voruð þér áður en þér komuð til
Kalindi? spurði hún forvitin.
— í Vestur-Congo. Hann yppti öxlum og
hló. — Það var aumi staðurinn, langt frá allri
siðmenningu. Ég sá aðeins þrjár hvítar konur
í tuttugu mánuði. Tvær voru belgiskar og
giftar stjórnarumboðsmönnum, og sú þriðja
var systir aðstoðarmannsins míns. Hún fékk
mýraköldu og við urðum að senda hana heim.
— Var hún ensk?
— Já. Fáum árum eldri en þér, hugsa ég.
Hún var dugleg og viðfelldin.
Lesley fann ónotalegan sting ... gat það
verið afbrýði? Hún sá í huganum hvernig
mundi hafa verið í Congo — hvítur skáli og
frumskógurinn bak við og ung stúlka, sem
Fernando líkaði vel við af því að hún var
dugleg og viðfelldin. Hugsum okkur að hún
hefði getað haldist við í Congo. Þá hefði hún
líklega flutst til Kalindi með Fernando ...
Lesley vísaði þessum hugrenningum á bug.
Eins og hana gilti ekki einu hvort hann væri
giftur eða piparsveinn! En það var einkenni-
legt að hugsa sér að hann skyldi hafa þekkt
unga stúlku — enska stúlku — sem honum
hafði fallið við. Þó að Lesley hefði ekki þekkt
hann nema stutt, hafði hún vanist að hugsa
sér hann sem einmana, fjarrænan mann.
— Þráið þér aldrei meira samkvæmis- og
félagslíf? sagði hún.
— Það er tímaspillir að þrá eitthvað, sem
ekki getur orðið fyrr en eftir þrjú ár. Við
spilum á spil og förum í gönguferðir. Við
erum kunningjar stjórnarumboðsmannanna
og ég þekki margt fólk hérna megin árinnar.
Eftir nokkra mánuði fer ég aftur.
-— Farið þér þá með sömu mennina með
yður?
— Ekki alla. Sumir eru aðeins ráðnir með-
an þetta verk er á döfinni, og þeir fara heim
til konunnar sinnar.
— Hvers vegna hafa þeir ekki konurnar
sínar með sér hingað?
— Það er oftast fullt af villimönnum og
villidýrum þar sem við vinnum. Kvenfólkið
er of taugaveiklað og ... Hann yppti öxlum.
— Ég verð að játa að ég hefi enga þolinmæði
til að umgangast taugaveiklað fólk. Frum-
skógurinn er alls ekki hentugur staður fyrir
kvenfólk. Það er gott og blessað að enskar
konur hafi eins mikið frjálsræði og raun ber
vitni — en mér likar ekki kerfið.
— Þá er auðskilið hvers vegna þér eruð
ógiftur, sagði hún.
— Jæja? Hann sneri sér að henni og leit
fast á hana. — Og hver haldið þér þá að
ástæðan sé?
1 dimmunni voru augu hans svört og ólæsi-
leg, en hún sá ertandi glottið í munnvikunum
og það vakti andúð hjá 'henni.
— Ástæðurnar eru líklega tvær. — Sú gerð
kvenna, sem þér óskið að giftast er líklega
gerólík þeirri, sem þér œttuð að giftast, þeg-
ar þér dveljið í framandi landi.
— Þetta kemur furðu vel heim, sagði hann
kaldhæðinn. — Og hver er hin ástæðan?
— Sjónarmið konunnar. Ég held að þér
munduð ekki skilja það.
— Þér eigið þá við að ég sé ekki nógu
rómantískur. Hvernig getið þér vitað það?
Hann smellti fingrunum og brosti ertandi. —
Nú veit ég. Ég hefi valdið yður vonbrigðum.
Hér sitjum við ein í myrkrinu, og það hefði
ég auðvitað átt að nota mér, í stað þess að
vara yður við Neville Madison. Hann benti
niður í garðinn með því að kasta höfði —
Hver sem er af þessum piltum þarna niður
frá mundi fyrir löngu hafa faðmað yður að
sér og kysst yður og sagt að hann elskaði
yður, og þegar þið hefðuð hitst á morgun
munduð þið hafa þakkað hvort öðru fyrir
siðast og orðið sammála um að þetta hefði
verið skemmtilegt samkvæmi og að þið hefðuð
skiiið án þess að muna skapaðan hlut eftir