Fálkinn - 05.10.1956, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
í hausinn, kverkarnar voru þurrar
og mig sárlangaði i bolla af sterku
tei.
Hann þagði í nokkrar sekúndur, og
svo fór hann að segja mér hve erfitt
hefði verið að finna tvífarann. Ég
væri sá eini, sem gæti leyst þetta hlut-
verk af hendi.
HEItBRAGÐ.
Um ])essar mundir var verið að
skipleggja hinn feiknamikla innrásar-
her, sem átti að ganga í land í Frakk-
landi og sækja fram til Berlín. Þetta
var svo tröllaukið fyrirtæki, að ó-
hugsandi var að halda undirbúningn-
um leyndum fyrir óvinunum, þó að
við hefðum yfirhöndina í lofti. Þjóð-
verjar vissu hvar við höfðum hugsað
okkur að gera atlöguna, en þeir höfðu
ekki hugmynd uni hvenær hún ætti
að verða, og þ'eir gátu ekki heldur
vitað livort ekki mundi önnur atlaga
verða gerð á allt öðrum stað, eða öðr-
um vígstöðvum. Þess vegna voru
möguleikar á að blekkja þá.
Þjóðverjum var kunnugt um að það
var Montgomery, sem átti að stjórna
innrásarhernum, og þess vegna var
áformað þelta: Hershöfðinginn átti
allt í einu að hverfa í Suður-Englandi,
en svo átti iionum að skjóta upp aftur
á einhverjum fjarlægum vígstöðvum.
Þess vegna þurfti að finna mann, sem
■liktist honum í sjón og vaxtarlagi og
gæti hermt svo vel eftir hreyfingum
hans, að allir hlytu að lialda að þetta
væri hershöfðinginn sjálfur. Njósn-
arar og snuðrarar óvinanna urðu að
fá tækifæri til að sjá hann á stuttu
færi, svo að þeir gætu komið fréttum
til Berlínar.
Ef Montgomery skyti til dæmis allt
í einu upp í Afríku, mundi það geta
villt Þjóðverjum sýn. Hvað skyldi
iiann nú ætlast fyrir? mundu þeir
hugsa. Þýska herforingjaráðið gerði
sér ljóst að honum var trúandi til alls,
og mundi nú álykta, að hætt hefði
verið við innrásina í Norður-Frakk-
land í bili, en að sókn mundi verða
hafin á einhverjum öðrum stað. Og þá
mundu Þjóðverjar veikja varnirnar
við Ermarsund en styrkja þær á öðr-
um vígstöðvum.
Þegar þessi áætlun liafði verið gcrð
var næsta skrefið að finna mann, að
finna tvífara Montgomerys. Þremur
mönnum var falið að finna manninn:
I.ester ofursta, Steplien Watts leik-
listardómara og Jack Hervey liðs-
foringja.
Lester hafði leitað fyrir sér víða,
Watts náð sambandi við kvikmynda-
leikara frá Hollywood, en hvorugur
var ánægður með árangurinn. Margir
enskir leikarar voru reyndir, en sum-
ir voru of gamlir, aðrir of ungir, eng-
ir hæfðu í hlutverkið, þeir voru allir
of ólíkir hershöfðingjanum.
Þá var það sem Watts datt allt í
einu í hug myndin í News Chronicle
með textanum: „Yður skjátlast. Þetta
er ...“ Hann mundi ekki hvað liðs-
foringinn hét, en mundi eftir blaðinu,
og loksins hafði hann uppi á mér og
lét kalla mig til London ...
KONAN MÁ EKKERT VITA.
— Ég veit ekki hvenær innrásin
helst, hélt Lester ofursti áfram. — En
málið þolir enga bið, og þess vegna
verðið þér að kynna yður hlutverkið
strax, þannig að þegar á þarf að halda
lítið þér ekki aðeins út eins og
Montgomery, heldur séuð hann. Þér
eigið að leika Montgomery hér í land-
inu meðan hann fer til Miðjarðar-
hafsins til að undirbúa innrás þar.
Ég komst að því síðar að þetta var
ekki satt, heldur var það þveröfugt.
En Lester vissi ekki hvort ég gæti
haldið mér saman og þess vegna gerði
liann þessa tilraun. Ef leyndarmálið
yrði hljóðbært mundu Þjóðverjar trúa
að Montgomery væri farinn suður að
Miðjarðarhafi og að ég væri staðgeng-
ill hans i Englandi, og þetta var líka
leið til að blekkja þá.
— Takið þér nú vel eftir, hélt
Lester áfram. — Þér hafið undirskrif-
að þagnarheit. Vitið þér hvað það
þýðir? Þér megið ekki minnast einu
orði á það sem við höfum talað saman
um, við nokkurn einasta mann. Héðan
i l'rá eruð þér undir minni stjórn og
fáið ekki að hafa samband við neinn
úti frá. Þér fáið ekki að fara heim
l'yrst um sinn, þér fáið ekki að tala
við kunningja yðar, þér verðið hér i
London og á hverjum morgni klukkan
níu eigið þér að hringja upp þetta
númer.
Hann skrifaði simanúmer á blað
og rétti mér.
— Lærið númerið utan að og fleygið
svo blaðinu í ofninn. Er það fleira,
sem þér þurfið að spyrja mig um?
Ég hristi höfuðið þó að ég væri
með þúsund spurningar í huganum.
— Jæja, sagði hann. — Farið nú
snemma í háttinn og sofið þér vel. Og
gleymið ekki að hringja i fyrramálið.
Hann tók hattinn sinn af borðinu
og stóð upp. — Enginn má sjá okkur
saman, sagði hann. — Þegar ég er
farinn skuluð þér doka við dálitla
stund áður en þér farið út.
— En hvað get ég sagt konunni
minni? spurði ég vandræðalega.
— Látið þér liana fara heim eins
fljótt og hægt er, svaraði hann. — Þér
verði að losna við hana. Segið henni
það sem yður dettur i hug, cn ekki
sannleikann. Skiljið þér mig?
— Já, ofursti.
— Segið þér henni að þér eigið að
leika í leynikvikmynd um ný vopn.
Eða eitthvað annað. Fáið liana til
að fara heim, hvað sem öðru líðui'
og verðið einn hérna.
— Já, ofursti, svaraði ég, en það
verð ég að játa að ég hafði enga hug-
mynd um hvernig ég ætti að fara að
því, þvi að Eve var þrákálfur, ef hún
tók eitthvað í sig.
Lester ofursti fór út og ég sat eftir
i þungum þönkum. Ég veit ekki hve
lengi ég sat þarna og þúsundir
draumamynda dönsuðu fyrir augun-
um á mér. Mundi mér takast að leika
þetla vandasama lilutverk? Hafði M15
valið mig vegna þess að önnur sund
voru lokuð, vegna þess að ég var eini
maðurinn sem líktist liershöfðingjan-
iim i sjón? Og var ég jafn líkur honum
og þeir sögðu? Ég sá sjálfan mig
ftrðast til útlanda með makt og miklu
veldi ,en ég sá lika hersveitirnar taka
á móti mér með hlátri og skopi og
'þýsku snuðrarana yppta öxlum. Ég sá
í anda feitu fyrirsagnirnar í blöðun-
um, eftir að ekki var hægt að leyna
sneypuförinni lengur. Ég yrði að at-
hlægi um allan hcim.
Gat ég tekið þetta hlutverk að mér?
Ég efaðist meira og meira um það, en
hitt fann ég, að Lester treysti mér
lil fulls. Var þá rétt af mér að efast
um sjálfan mig, úr þvi að hann hélt
að þetta mundi takast?
KONAN MÍN BER í BORÐIÐ.
Loks herti ég upp hugann og fór
út. Ég náði i leigubíl og ók til Hamp-
stead til að tala við Eve, og ég skal
játa, að það var það, sem ég kveið
mest fyrir. Hvað átti ég að segja? Og
hvað mundi hún segja?
— Ilvað gengur að þér, Clifton? var
það fyrsta sem hún sagði. — Þú ert
fölur sem nár. Ertu kominn i ein-
bverja klípu?
— Nei, það er ekkert að mér, væna
mín, sagði ég. -— En ég á að leika í
kvikmynd um leynivopn. Mér þvkir
leitt að þurfa að segja það: en það
er bcst að þú farir heim strax. Ein.
— Ég trúi þér ekki. Eg sé á þér
að þú ert að ljúga. Hvað er að? Segðu
mér það — ég skal reyna að hjálpa
þér.
Ég svaraði ekki og hún hélt áfram:
— Það er illa gert af þér að skrökva
að mér. Er það vegna þess að þú viljir
losna við mig?
Sem betur fór komu kunningjar
okkar inn, svo að við fórum að tala
um annað.
Eftir að við Eve vorum orðin ein
aftur spurði hún mig þúsund spurn-
inga, sem mér var ekki hægt að svara,
og nú fyrst skildi ég til fulls hvaða
vanda ég hafði tekist á hendur. Ég
svaraði eftir bestu getu, en ég er
hræddur um að ég hafi oft orðið tví-
saga og komist í mótsögn við sjálfan
mig, þvi að eitt var vist: hún trúði
cngu af því sem ég sagði.
Þegar við höfðum drukkið te fór
hún út til að hitta systur sína, en ég
lagði mig. Ég var ekki aðeins þreytt-
ur, ég var eins og tuska, því að ég
David Niven ofursti, hinn frægi kvik-
myndateikari, sem fékk Clifton James
til að leika hlutverk Montgomerys.
vissi að ég yrði að losna við konuna
ja’fnvel þó að það kostaði hjónaband-
ið. Ég varð að koma henni á burt frá
London undir eins.
Hún var í góðu skapi þegar hún
■kom aftur. Við hættum að rífast og
minntumst ekki einu orði á: fram-
tíðina. En þegar ég læddist niður í
fordyrið morguninn eftir og hringdi
á númerið sem Lester hafði tiltekið,
fannst mér ég vera eins og njósnari
í lítilfjörlegri sakamálasögu. Mér var
skipað að koma í hermálaráðuneytið
cins fljótt og ég gæti.
Eve hafði læðst niður á cftir mér
og um leið og ég sleit sambandinu
spurði hún — Hvern varstu að tala
við?
— Ég var að taka við fyrirskipunum
viðvíkjandi nýja hlutverkinu minu,
sagði ég eins rólega og ég gat.
— Datt mér ekki í hug! Hver gefur
þér fyrirskipanir og i hverju er þetta
falið?
Ég svaraði ckki og hún hélt áfram:
— Þú skilur mig ekki. Reyndu að
setja þig í sporin mín. Við höfmn
aldrei leynt livort annað neinu. Ilvcrs
vegna þetta pukur, allt í einu?
— Ég er ekkert að pukra — þú skil-
ur mig bara ekki.
— Nei, ég skil þig ekki. Þú litur
út eins og þú hafir fengið taugabyltu
og sért í vandræðum. Hvers vegna
segir þú mér ekki sannleikann og lofar
mér að hjálpa þér?
— 'Það er ekkert að inér.
— Hvers vegna varstu andvaka í
alla nótt? Og hvers vegna liefirðu
ekki bragðað mat siðan þú komst í
gær. Nei, þú snýrð ekki á mig!
— Við skulum ekki tala meira um
þetta, væna min. Nú verð ég að fara,
þeir bíða eftir mér í hermálaráðu-
neytinu. Það er ástæðulaust fyrir þig
að liafa áhyggjur af mér, og þegar ég
kem aftur skal ég segja þér það, sem
leyfilegt er að segja.
Hún andvarpaði og ég flýði á burt.
Hún gat orðið hættuleg mér — en
hvað átti ég að gera?
NÝJU „ÁHORFENDURNIR" MÍNIR.
Þegar ég kom inn i hermála-
ráðuneytið var mér þegar fylgt
inn til Lesters ofursta, sem kynnti
mig Stephen Watts kapteini og
leikdómara og Jack Hcrvey liðs-
foringja, en þeir áttu að hjálpa mér
til að búa mig undir hlutverkið.
— Ég vil að þér lítið á þetta sem
hvert annað leikrit, sagði Lester. —
Þér eruð leikari sjálfur og nú fáið
þér mesta hlutverkið á ævinni. En
gleymið ekki að þér leikið fyrir mjög
glöggskyggna gagnrýnendur. sjálft
þýska herforingjaráðið situr á fremsta
bekk og tekur betur eftir því allra
smæsta.
— En hugsum okkur að einhver
þekki mig, sagði ég. — Hvað á ég þá
að gera?
— Líta á hann með sama augna-
ráðinu og bryti mundi gera, ef flæk-
ingur kæmi til að selja hertoganum
skóreimar.
Ég gat ekki stillt mig um að hlæja,
og Lester hélt áfram: — Næstu dag-
ana verðið þér að koma hingað til
skrafs og ráðagerða á hverjum degi,
en síðar skal ég Iiaga svo til að þér
verðið einn eða tvo daga í foringja-
sveit Montgomerys hershöfðingja til
þess að athuga rödd hans, hreyfingar
og tilburði. Hérna eru nokkrar blaða-
Ijósmyndir af honum, sem þér skul-
uð fá.
Ég atlnigaði þær vandlega og nú
fyrst sá ég, að ég var skrambi líkur
honum. Hann var nokkru eldri en ég,
en þegar ég væri kominn í sams kon-
ar föt og liann mundi ég ekki þurfa
annað en ofurlitla málningu í andlitið
i viðbót.
— Þér fáið vafalaust góð blaðaum-
mæli í Berlin, sagði Watts.
Ég ók heiin aftur og talaði alvar-
lega við Eve. Hún bæði grét og barm-
aði sér, en ég gat ekki huggað hana,
heldur sagði henni að kvikmynda-
hlutverkið sem ég hefði fengið væri
svo leynilegt, að lnin mætti ekki nefna
mig á nafn meðan ég væri að heiman,
lnin yrði að fara undan í flæmingi
þegar lnin yrði spurð, og segja að ég
væri i embættisferð fyrir launaskrif-
stofuna. Loks- féllst lnin á þetta, en
i staðinn varð ég að lofa að skrifa
henni að minnsta kosti einu sinni í
viku. Það loforð var ekki gefið með
góðri samvisku, þvi að ég vissi að ég
yrði að svíkja það.
Eve fór heim til Leicester og ég
Framhald á bls. 14.