Fálkinn - 05.10.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
."í<8ss^ .vW1 .<1^ .vW
Framhaldsgrein
7.
fyrir dst honungsins

r ÆrÆTÆr
ATVINNULAUS KONUNGUII.
Nú hafði orðið snöggt, uggvekjandi
lilé í lífi Péturs. Hann iiafði ekkert
að gera — enga staði lil að fcrðast
á — og ekkert til að spyrna á móti.
Ég vissi að liann varð að gera áætl-
anir og skapa sér áhugamál. En iiann
gat hvorugt gert meðan liann átti
heima í St. Moritz.
— Við verðum að komast til París-
ar. Við verðum að finna okkur sama-
stað, sagði ég.
Nýárið 1947 færði góðar fréttir.
Franska stjórnin hafði loksins fallist
á að veita Pétri sex mánaða dvalar-
leyíi.
— En það er þýðingarlaust að fara
að leita sér að húsi fyrr en við vitum
hvort við fáum að verða hérna áfram,
sagði Pétur. Ég vissi nú samt að það
var annað sem vakti fyrir honum.
Hann vildi komast til Ameriku.
í Ameríku voru margar jugoslav-
neskar stofnanir, félög og iandnám,
og þar mundi hann una sér og finna
sér einhver áhugamál.
— Ég er atvinnulaus konungur,
sagði hann og glotti. — Og það eina
sem ég kann er að vera konungur.
Ég fór að verða varkár með hvað
ég sagði, og það hafði aldrei komið
fyrir mig áður. Ég mátti ekki nefna
Jugoslavíu, peninga eða heimili. Þá
varð hann alltaf angurvær og þöguli.
Við vorum saman — og borðuðum
alltaf saman — fórum í gönguferðir
saman. En við töluðum saman eins og
ókunnugar manneskjur.
Stundum tók ég í höndina á honum
og við leiddumst, en hugur iians var
óralangt í burtu. Hann skildi ckki
mína þöglu hæn um að „koma til
baka“.
Ég var áhyggjufyllri og meira cin-
mana en ég hafði verið í niörg ár.
En ég hafði ekki um annað að velja
en reyna að bíða eftir því að þessu
iiugsýkisfargi hans létti af honum.
Hvorugt okkar minntist á þessi
hugsýkisköst þegar þau voru liðin lijá,
og við rifumst aldrei á eftir. Þegar
við rifumst var það á heilbrigðan
liátt og í fullri lircinskilni — eins og
þrumuveður sem er liorfið eftir fimm
mínútur.
Pétur var ákaflega skapstór, En það
var hægt að hlæja að honum. Ég
komst fljótt að raun um að el' ég
vildi ekki rífast við hann en lét hann
rausa við sjálfan sig, þagnaði hann
von bráðar er honum ofbuðu rokurn-
ar í sjálfum sér, og liann átti þó svo
mikla gamansemi til, að hann sá hve
hlægilegt þetta var. Ég gat þolað reiði-
köstin hans. En þegar hann fékk þung-
lyndisköstin var ég máttvana.
Mig langaði Iíka til að komast til
Ameríku iiaustið 1947. En áður en við
færum fengum við heimboð frá Lon-
don, sem gladdi okkur mikið.
Bertie frændi var að bjóða okkur
í brúðkaup Lilibethar og Philips þann
20. nóvember.
BRÚÐKAUPIÐ í LONDON.
Ég var lirifin — ekki aðeins af því
að uppáhaldsfrændinn minn ætlaði að
giftast Liiibeth. heldur líka af því
að ég vissi að þetta yrði kærkomin
upplétting fyrir Pétur.
Hann liafði lifað í útlegð í meira
en sex ár — og var nú kórónulaus
konungur og allar eignir hans höfðu
verið gerðar upptækar.
Pétur missti aldrei vonina um að
komast hcim á ættjörð sína aftur og
fá hásætið á ný, og hann var sífellt
í sambandi við alla stjórnmálafylgis-
menn sína. En iðjuleysið gerði hann
eirðaralusan og óánægðan, en brúð-
kaupið mundi þó að minnsta kosti
hafa þau áhrif að hann gleymdi á-
hyggjum sínum um stund.
Bertie frændi og Elizabetii frænka
voru afar gjafmild og borguðu ferðina
og dvölina fyrir okkur.
Bausn þeirra sparaði okkur svo
mikið fé, að Pétur sendi mig i tísku-
verslunína Maggy Rouff til þess að
kaupa mér tvo nýja kjóla — annan í
sjálft brúðkaupið og hinn til að nota
í hinn opinbera miðdegisverð, en þar
áttu allir að hera heiðursmerki sín.
Nú átti ég i fyrsta skipti að fá að
nota ættar-smaragðanna, — ennis-
spöng, hálsfesti og eyrnahringi, sem
Pétur hafði erft. Þessir skartgripir
voru ómetanlegir og framúrskarandi
falíegir. Smaragðarnir voru greyptir
inn á jnilli glitrandi demanta.
Maggy Rouff saumaði kjól úr
smaragðsgrænu silki, sem ég átti að
nota í brúðkaupinu. En fyrir mið-
degisverðinn valdi ég látlausan fieg-
inn kjól úr Ijósbláu silki, með miklum
fellingum að neðan.
Við Pétur vorum lengi að brjóta
heilann um hvað við ættum að gefa
í brúðargjöf. Loks völdum við klukku
af mjög sérkennilegri gerð. Hún
sýndi ekki aðeins tíma heldur mári-
aðardag líka, og lofthitarin.
Lestin sem fór frá París í sambandi
við ferjuna yfir Ermarsund hefði
gjarnan mátt heita „konunglega lest-
in“, því að allir sem ég hitti um borð
voru meira eða minna skyldir mér.
í íbúðinni okkar á Claridge var ná-
kvæm skýrsla um alia tilhpgunina.
Þar stóð hvernig við ættum að vera
ldædd — livað við ættum að gera —
hvar við ættum að sitja, við það og
það tækifærið.
Meðan ég var að lesa jjetta hugsaði
ég til þess með skelfingu hvernig
áætlunin mundi lita út, sem Philip
veslingurinn hefði fengið. Nú voru
mörg ár síðan ég hafði séð þennan
föngulega frænda minn, Einlivern
tíma mundi hann hafa hlegið að öll-
um þessum kreddum! En nú var hann
á kafi í þeim sjálfur. Hvernig skyldi
liann kunna við það?
Opinberi miðdegisverðurinn var
langur og leiðinlegur. Ég var með
höfuðverk undan þungri ennisspöng-
inni, og jafnvel liálsfestin fannst mér
svo þung að mig sárlangaði til að taka
af mér djásnin og leggjast fyrir.
HÁTÍÐLEG ATHÖFN.
Sjálfan brúðkaupsmorguninn vorum
við vakin fyrir dögun. Aldrci Iiefi ég
séð jafn margt fóik samankomið eins
og þegar við ókum til Buckingham
Palace til þess að slást í konunglegu
fylkinguna á leið til Westminster
Abbey. Yið vorum hrærð yfir öllum
fagnaðarlátunum i fólkinu, sem sýndu
ljóst live þjóðinni þykir vænt um kon-
ungsfjölskyldu sína. — Þetta er trygg
þjóð, muldraði Pétur.
Inni í kirkjunni sátum við hjá fjöl-
skyldu Philips, Mountbattenfólkinu,
og Júlíönu Hollandsprinsessu og
Bernhard.
Ég gat ekki varist tárum þegar at-
höfnin byrjaði, og ég var ekki sú
eina, sem þannig var ástatt um. Hin
látlausu orð erkibiskupsins og tón-
listin í kirkjunni hittu alla i hjarta-
stað.
Það fegursta upplifðum við er
hrúðhjónin gengu út úr kirkjunni.
Philip hélt í vinstri hönd Lilibethar
er þau gengu frá altarinu. Þegar Lili-
betli kom á móts við sæti ömmu sinn-
ar, Mary ekkjudrottningar. 'lineigði
hún sig djúxit fyrir henni og sömu-
leiðis fyrir foreldrum sínum.
Ég man þetta augnablik ennþá ...
Hneigingu Philips er hann hélt i
hönd hennar og víðan silkikjólinn,
sem lagðist í fellingar kringum hana
meðan hún hneigði sig. Það hlýtur
að hafa verið erfitt fyrir Bertie
frænda og Elizabeth að stilla sig um
að rétta liöndina fram til dóttur sinn-
ar. Við sáum hreyfingarnar í andliti
þeirra og stoltið sem skein úr áug-
unum er þau kinkuðu kolli til að svara
kveðju Lilibethar.
Svo var þetta afstaðið og Philip
gekk með brúði sína út til fagnandi
mannfjöldans fyrir utan kirkjuna.
Við vorum í hálfgerðri vímu eftir
öll fagnaðarlætin er við komum inn
í höllina og skipuðum okkur i röð
gestanna, sem brúðhjónin ætluðu að
lieilsa á eftir. Ég kyssti brúði og brúð-
guma og fór svo inn í hátíðarsalinn,
sem var fagurlega skreyttur og með
mikiili Ijósadýrð.
Maturinn var ágætur og mikið var
talað í öllum salnum. En þegar Bertie
stóð upp með glasið hendinni varð
ailt hijótt. Hann liélt enga ræðu. Hann
sneri sér brosandi að dóttur sinni og
sagði: — Skál brúðarinnar!
Þegar Lilibeth hafði haft fataskipti
og kom niður i hlárri kápu og með
hatt, var Bertie frændi ráðinn i því
að gera skilnaðinn eins skemmtilegan
og unnt væri. Með drottningu við
hönd sér hljóp hann að bíl brúðhjón-
anna og sáði yfir þau rósablöðum.
Hinir gestirnir fóru að dæmi hans,
og fyrir utan hallarhliðið æxiti múg-
ui'inn af hrifningu.
iSkömmu síðar vorum við Pétur á
leið til Parísar aftur. Ég var enn að
hugsa um brúðkaupið. Ég mundi orð
erkibiskupsins af Canterbury er hann
talaði til Pliilips og Elizabethar. Hann
hafði lagt svo mikla áhersiu á hve
þýðingarmikið það væri að eiga heim-
ili — stað sem færði manni frið og
samræmi eftir annir dagsins.
Ég fann að liann hafði rétt fyrir
sér — að það er þungamiðja lífsins
að eiga heimili. En Pétur var útlægur,
og það land var ekki til, sem hafði
möguleika á að gefa okkur heimili.
Við áttum að setjast að á gistihúsi
aftur, og þaðan yrðum við líklega að
ílytja í annað gistihús — og aftur
annað!
Pétur hlakkaði til að fara tii Amc-
ríku með vorinu, en ég var efins um
þá ferð.
AMERÍKA!
Við fórum til nýja heimsins á
„Queen Elizabeth" í apríl 1948. Ég
vonaði innilega, að Amerika yrði
okkur nýr heimur. Siðustu tvö árin
var orðið erfitt að lifa í gamla heim-
inum. Við vorum landflótta á ný.
IÞegar við sigldum frá Southampton
hvíslaði ég að sjálfri mér: — Láttu
þetta verða nýjan, bjartan heim —
láttu mér þykja vænt um Ameríku,
og Ameríku vænt um mig.
Ameríka gekk alveg fram af mér.
Hávaðinn ætlaði að æra mig — bloss-
arnir blinduðu mig — spurningunum
rigndi yfir mig og skýjakljúfarnir
Fjölskyldan kem-
ur til New York
í maí 1948. Alex-
andra var lítið
hrifin af Ameríku
en Pétur þvert á
móti.