Fálkinn - 05.10.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN 9
með hvar ég er,“ svaraði hún:
,,Já, ef ég kæri mig um.“ Svo
hélt hún áfram: ,,En ef ég segði
að þú yrðir að velja á milli mín
og flugvélarinnar — hvað þá?“
Hann svaraði ekki.
Þetta var ellefta i mánuðinum,
og keppnin átti að verða tutt-
ugasta og sjöunda.
Tveimur dögum síðar las ég
nafnið hans í þátttakendaskránni
— og Elsie bað um landsímasam-
band við Harald. Hún hafði
strikað Allan út úr tilveru sinni,
trúði hún mér fyrir á eftir, og
hafði lofað að giftast Haraldi.
Brúðkaupið átti að verða tuttug-
asta og sjöunda — sama daginn
sem Allan átti að leggja upp í
hringflugið um Ameríku. Símtöl-
in urðu mörg og loks var afráðið
að brúðkaupið færi ekki fram
fyrr en síðasta dag mánaðarins.
Þann tuttugasta og sjöunda
kom Allan og lagði upp. Hann
hafði hvorki skrifað né símað síð-
an Elsie hafði látið endursenda
bréf frá honum óopnað. Ég geri
ráð fyrir að hún hefði ekki getað
staðist hann ef hún hefði opnað
bréfið, og þess vegna ekki þorað
að opna það.
Hún hafði meira umstang og
vafstur út af brúðkaupinu sínu en
eiginlega var þörf á — kjóla,
skreytingar, matseðla og ferða-
'áætlanir. Hún las ekki það sem
stóð í blöðunum um keppnina,
lét yfirleitt eins og Allan væri
’ekki til. En eitthvað hlaut hún
þó að hugsa.
„Þeir búast við fellibyl á aust-
•urströndinni," sagði hún yfir
morgunkaffinu þann tuttugasta
og áttunda.
Jæja, það er þó hjarta í Elsie,
hugsaði ég með mér.
Percy símaði úr bænum síðdeg-
is og það var ég sem svaraði í
símann.
„Miklar fréttir,“ byrjaði hann.
„Raunalegar fréttir!" Og svo
sagði hann frá: „Flugvél Allans
hafði sprungið. Hreyflarnir alltof
sterkir. Allan hafði hrapað. Hann
var hættulega særður, — óvíst
að hann hefði það af ...
Ég hljóðaði upp og Elsie kom
hlaupandi. Hún varð mjög föl er
ég sagði henni fréttirnar.
Við símuðum í sjúkrahúsið í
bænum sem Allan var í, og frétt-
um nú að meiðslin væru ekki eins
alvarleg og fyrst var haldið.
Þetta var mesta hraustmenni,
sagði læknirinn. En hann var
meðvitundarlaus ennþá.
„Hvað ætlarðu nú að gera,
Elsie?“ spurði ég.
Hún svaraði með því að fara
út. Eftir nokkra stund kom hún
til baka. Hún hafði grátið.
„Þú mátt ekki halda að ég sé
tilfinningalaus, Anna-Bell,“ sagði
hún. „En þú mátt heldur ekki
halda, að aðalpersónan í þessum
leik strjúki frá brúðgumanum og
altarinu á síðustu stundu. Og
reyndist það ekki rétt sem ég
sagði: Hvers virði er flugmanns-
lífið?“
Um kvöldið símaði Percy í
sjúkrahúsið og frétti að sjúkl-
ingnum hefði versnað. Allan hafði
ekki sagt nema eitt einasta orð:
Carrington . ..
Ég greip í handlegginn á Percy.
„Ef hann deyr, Percy, verður
hann að fá að deyja í þeirri sann-
færingu, að hún elski hann. Ég
veit að hún gerir það — þrátt
fyrir allt.“
Ég náði í kvöldflugvélina og
morguninn eftir var ég stödd í
ganginum fyrir utan sjúkrastofu
Allans. Ég nefndi nafnið mitt —
það Sesam sem opnaði dyrnar og
yfirhjúkrunarkonan bauð mér
inn. Hann var meðvitundarlaus
ennþá, sagði hún, en það var von
um hann.
Þarna lá hann með reifað and-
litið, og þó að hann hefði verið
vakandi eða með rænu, mundi
hann ekki hafa séð mig eða þekkt
mig aftur. Hjúkrunarkona bauð
mér stól og bærði varirnar til
þess að gefa merki: Kyrrð!
Já, ég ætlaði mér ekki að hafa
hátt. Það var mér sæla að fá að
heyra andardráttinn hans, og
vona að hann yrði jafnari og ró-
legri. Hver veit nema hann fengi
meðvitundina — hver veit nema
hann segði orðið: Carrington,
kannske mundi hann spyrja eftir
Elsie ... Hverju átti ég að svara?
Það liðu tveir dagar þangað
til þetta orð kom yfir varir hans.
Ég svaraði með því að taka í
höndina á honum, ég þorði ekki
að koma upp um mig með því að
láta hann heyra röddina. Og allt
í einu var eins og annarlegur frið-
ur færðist yfir okkur, fannst mér.
Yfir Allan og mig. Hann þrýsti
að hendinni á mér, veikt, muldr-
aði eitthvað, rólega að því er virt-
ist, og svo sofnaði hann. Lækn-
irinn var ánægður á svipinn þeg-
ar hann kom inn.
„Rétt!“ sagði hann, „þetta er
besta meðalið!“ Hann brosti. En
ég gat ekki brosað á móti. Það
var lygin, sem sat þarpa — lygi,
sem hét Anna Bell. Hann sem
lá þarna — hvernig átti ég að
horfast í augu við hann þegar
hann vaknaði? Jú, ég gat það. Ef
það var lygi, sem seiddi hann til
lífsins aftur, þá var það meinlaus
lygi.
Ég er hrædd um að ég hafi ’
verið fremur sinnulaus þessa
daga. I dag var sá síðasti í mán-
uðinum, brúðkaupsdagur Elsie,
en ég var kyrr á mínum stað.
Þennan dag svaf ég út í gistihús-
herberginu mínu, því að nú var
hættan afstaðin, og Allan orðinn
svo hress að hann átti að fá að
sitja uppi í rúminu í dag, — en
umbúðirnar voru ennþá á andlit
inu á honum. Erindi mínu var
lokið, ég ætlaði að fara um kvöld-
ið, án þess að láta vita hver ég
væri. Þegar umbúðirnar væru
teknar af, þegar augu hans væru
orðin sjáandi — nei, ég þorði ekki
að horfast í augu við þau von-
brigði.
Klukkan var sjö þegar ég gægð-
ist varlega inn úr dyrunum á
sjúkrastofunni. Hann lá þarna
eins og áður . . . kannske ekki ná-
kvæmlega, stellingarnar voru
þannig, að ég þóttist sjá að hann
væri vakandi og með meðvitund.
Augnablikið — þunga stundin —
var komin. Ef hann kallaði mig
Elsie ...
Röddin var veik er hann sagði:
„Mér er sagt að ungfrú Carring-
ton hafi hjálpað mér.“
„Segja þeir það?“ sagði ég og
reyndi að líkja eftir rödd Elsie.
Það var líkast og alvörubros
væri bak við orðin er hann sagði:
„Maður veit svo lítið um lífið
og hvað smáatvikin geta haft í
för með sér. Einu sinni þegar ég
var í lífshættu, var það ung
stúlka, sem kveikti bál, sem er
annars eðlis. Með hlýjum orðum
og hugsunum, mjúkum höndum,
hefir hún bjargað mér frá dauða
í annað sinn.“
Pramhald á bls. 14.
HETJIUR ALPYÐUNNAR
í vor sem leið var iiátíðleg
samkoma í liátíðasal Sorbonne-
háskólans í París. Þar átti að gera
tvær manneskjur að meðlimum
heiðursfylkingarinnar, en það er
einn mesti frami, sem franska
lýðveldið getur sýnt innlendum
og erlendum. Þarna var mikið
af mönnum í glæsilegum ein-
kennisbúningum og með bring-
una alsctta heiðursmerkjum og
þeirra á meðal d’ Harcourt aðmir-
áll og landbúnaðarráðherrann.
En það skar úr, að á fremsta bekk
í salnum sat svartklædd og
þreytuleg sveitakona, og veður-
barinn sjómaður i bláum nankins-
fötum, ásamt konu sinni.
En þetta voru gestirnir sem
átti að heiðra. Sjómaðurinn hét
Charles Masson og er 56 ára.
Hann hefir á síðustu fjórum ár-
um bjargað þremur skipum og
133 mannslífum úr sjávarháska
við Bretagneströnd. Nú sat hann
þarna hjá konunni sinni og kunni
auðsjáanlega ekki við sig í allri
þessari dýrð, en konan hans ljóm-
aði af gleði. Charles Masson hafði
ckki farið í sparifötin. Hann var
i sínum venjulegu bláu sjómanna-
buxum og duggarapeysu. Og ekki
var hann með neitt bindi um
hálsinn.
d’Harcourt aðmíráll las upp
skýrslu um afrek Massons, en
byrjaði á föður hans. Hann hafði
ncfnilega forðum daga bjargað
áhöfninni af enska skipinu
„Drummond Castle“. Breska
stjórnin hafði ætlað að gcfa hon-
um heiðursgjöf fyrir þetta afrek,
en hinn gamli sjómáður afþakk-
aði það og sagðist hafa nóg fyrir
sig að leggja. En ef cnska stjórn-
in vildi endilega borga þessa pen-
inga gæti liún gefið þá þorpinu
Moléne, sem hann var fæddur
í. Það hafði stjórnin gert og þorp-
ið eignast vatnsveitu fyrir gjöf-
ina.
Charles sonur lians hafði lært
sjómennsku hjá föður sínum, en
nú var hann orðinn formaður
á björgunarskútu, sem heitir
„Jean Charcot" eftir hinum
franska landkönnuði, sem fórst
hér upp við Mýrar 10. septem-
ber 1936. „Jean Charcot“ annast
björgunarstárfsemi við strendur
Bretagnes, og þykir Cliarles Mas-
son foripaður skútunnar hafa sýnt
fádæma dugnað og áræði.
Þegar aðmírállinn hafði lokið
máli sínu tók landbúnaðarráð-
herrann til máls. Hann talaði uin
svartklæddu konuna, sem sat við
hliðina á Massonshjónunum. Hún
var gráhærð og sviphörð, einbeitt
á svip og ennið hátt og frítt. Úti-
tekin var hún og hendurnar
auðsjáanlega vanar erfiðisvinnu.
Frú Marie Durand er 54 ára
og hefir verið ekkja í tuttugu ár,
en komið upp 13 börnuni sínum.
Þau eru nú öll komin i lifvæn-
lega stöðu. Landrýmið sem frú
Durand bjó á var ekki nema tæp-
ur hálfur hektari og fremur lé-
leg gróðurmold. En hún hafði
notað þennan skækil vel og
framleitt úrvalstegund af Musca-
detvíni, sem hún gat selt fyrir
kringum 500 króntir tunnuna.
Ennfremur liafði hún hænsni og
endur og á þessu gat hún lifað
og alið önn fyrir 13 börnum. Þau
hjálpuðu henni þegar þau fóru
að stálpast og þegar synirnir
voru kvaddir í herinn eignaðist
hún tengdasyni, sem gátu lijálp-
• að henni í viðlögum. En frú Dur-
and þykist ekki hafa unnið neitt
þrekvirki. „Hann faðir niinn átti
niu börn og lét sér hugað um öll
66 barnabörnin sín,“ segir hún.
Frú Durand er fyrsta sveita-
konan sem fengið hefir orðu
frönsku heiðursfylkingarinnar.
Áformað hafði verið að halda
þeim Masson og frú Durand
veislu um kvöldið, en þau afþökk-
uðu bæði. Frú Durand sagðist
verða að halda heim á leið til
hænsnanna sinna um kvöldið og
Masson gáði til veðurs og komst
að þeirri niðurstöðu að „vissara
væri að vera kominn heim fyrir
morguninn". *
v-
Ý'
í
¥
$
%
3
¥
%
*•
s
¥
%
¥
t'"
%