Fálkinn


Fálkinn - 12.10.1956, Page 4

Fálkinn - 12.10.1956, Page 4
1 4 FÁLKINN 2. Ég var tvífari Monty’s! MONTY í SMÁSJÁ. Nokkrum dögum síðar var afráðið að ég skyldi fara til aðalstöðvanna í Portsmoutli, og mér var sagt að cng- inn vissi af mér, en öllu yrði iiagað samkvæmt skipunum sem hermála- ráðuneytið sendi. Ég fór og gaf mig fram þar sem mér hafði verið sagt, og á aðalstöðvunum tók ofursti einn alúðlega á móti mér, fór með mig inn í stofu nokkra og bað mig um að bíða þar. Ég iðaði af eftirvæntingu, cn var orðinn svo vanur ýmsu óvæntu, að ég varð ekki vitund hissa þegar dyrnar opnuðust og Lester kom inn. — Jæja, James, sagði hann. — Þér villtust ekki? Hérna liittið þér marga foringja, en þeir eru ekki nema sára- fáir, sem vita nokkuð um yður, svo að þér verðið að ríghalda yður sam- an. Það eru sem sé aðeins þér og ég, sem vitum allt. Frá því í fyrramáiið verðið þér í sveit hershöfðingjans og fylgið honum allan daginn í ýmsum eftirlitsferðum. Foringjar munu að vísu furða sig á hvaða erindi þér eigið þarna, en þeir eru vanir að hlýða skipunum og varast óþarfa spurning- ar, svo að þér getið látið eins og ])ér séuð beiina hjá yður. Sá eini sem þér getið talað við i trúnaði er Dawnay ofursti — það er hann einn sem veit hvers vegna þér cruð þarna í hópnum. Daginn eftir elti ég Montgomery hershöfðingja, ásamt sveit hans, í níu klukkutíma. Hann skoðaði inargar lierhúðir og miðstöðvar, sem verið var að undirbúa Fraklandsárásina í, og ég fékk gott tækifæri til að athuga þann. Ég lærði hverja einustu hreyf- ingu 'hans, ég sá hvernig hann gekk, hvernig hann hélt höndunum fyrir aftan bak, livernig liann talaði og hv.ernig hann brosti, og loks fannst mér ég þekkja hann út og inn. En samt sárkveið ég fyrir að leika hlut- verkið, því að — hvernig mundi fara ef ég liitti gamla kunningja hershöfð- ingjans? Montgomery virti mig ekki viðlits ailan daginn, en daginn eftir sagði Lester mér að hann hefði tekið eftir mér og verið ánægður með mig. Vikuna næstu liélt ég áfram að æfa hlutverkið út í æsar, og laugardaginn var mér boðið að dvelja fram yfir helgina hjá hershöfðingjanum og for- ingjaráði hans. Þá lærði ég livernig han borðaði, og mér til mikillar hörmungar komst ég að raun um, að hann reykti hvorki né drakk. Mér fannst það allt annað en skemmtileg tilhugsun að verða að neita mér um vindlingana. Og svo nálgaðist frumsýningardag- urinn. Ég var hjá klæðskeranum, sem tók mál af mér og saumaði á mig ein- kennisbúning hershöfðingja, og ég fékk smíðaðan á mig gervifingur, því að ég hafði misst fingur í fyrri heimsstyrj öldinni. Og svo kom skipunin. Eftir tvo daga átti ég að fara til Gibraltar sem Montgomery hershöfðingi. LOKAÆFINGIN. En fyrst átti að fara fram „loka- æfing“ í hermála- ráðuneytinu og þar átti ég að taka við síðustu skip- unum. Einkennis- búningurinn var tiibúinn og ég liafði farið í stutta flugferð til þess að prófa hvort ég þyldi að fljúga, því að það hefði orðið leiðinlegt til afspurnar ef Mont- gomery hefði orð- ið loftveikur á leiðinni. Allar til- raunir höfðu tek- ist vel og æfing- um á hlutverkinu lokið, nú var að- eins eldsldrnin eftir. Morguninn eft- fór ég í hermála- ráðuenytið og „leikstjórarnlr“ þrír úr leyniþjónust- unni, Lester, Watts og Hervey tóku á móti mér. Tveir aðrir menn voru lika viðstaddir þarna, Heywood liers- höfðingi, sem átli að verða mín hægri hönd í ferðinni, og Moore kapteinn, sem var adjutant minn. — Nú ætla ég að gefa yður stutt yfirlit um áformið, byrjaði Lester. — Siðdegis á morgun akið þér í ákveðið liús í London, og þar skiptið þér um einkennisbúning — og verðið Mont- gomery hershöfðingi. Siðan akið þér í opinni bifreið út á flugvöllinn, svo að fólk geti séð yður á leiðinni. Þjóð- verjar hafa eflaust fréttasnata sem sjá um að Berlín fái vitneskju um ferðalagið. Á flugvellinum verða ýms- ir háttsettir foringjar, sem kveðja yð- ur og óska yður góðrar ferðar. Þér eigið að fljúga í einkaflugvél forsætis- ráðherrans, svo að ferðin verði með svo hátiðlegum svip sem unnt er. Á flugvellinum eigið þér að gera her- skoðun á liðinu sem þar er viðstatt, tala síðan nokkur orð við flugstjór- ann og stíga svo inn í vélina. Skiljið þér? — Já, þetta er auðskilið, ofursti. — Ég get ekki gefið yður ítarlegri upplýsingar. Þér verðið að bjarga yð- ur sjálfur, að öðru leyti. Haga yður eins og Monty mundi hafa gert undir líkum kringumstæðum. Og nú skulum við hafa æfingu. Borðið þarna táknar flugvélina, stólarnir tákna liðið á vellinum, ég og þessir tveir stólar hérna erum hinir háttsettu foringjar, Watts er flugstjórinn, Hervey áhöfn- in i vélinni og þessi stóll er bifreiðin. Við lékum burtfararathöfnina og Lester hélt áfram: — Þér lendið i Gibraltar klukkan átta að morgni, og landstjórinn mun taka á móti yður. Hann kemur þó ekki sjálfur á flug- völlinn, en sendir umboðsmann sinn þangað. Ymsir foringjar koma og bjóða yður velkominn. Heilsið þeim og lítið svo við og spyrjið eftir Foley majór, sem hefir verið látinn vita um yður. Talið við hann í nokkrar mín- útur eins og þér væruð Monty, farið svo inn í bifreiðina mcð lionum og akið lil landstjórahallarinnar. Þér munuð sanna að þarna verða saman- komnir margir forvitnir, til að góna á yður, meðal annars spánskir verka- menn flugvallarins, og ýmsir þeirra eru snuðrarar fyrir óvinina. Við höf- um þcgar látið það kvisast að Monty muni koma við í Gibraltar, á leið til austurlanda í leynilegum erindum. Við höfum séð um að þýsku njósnar- arnir fái vitneskju um þetta. Þess vegna verður fylgst með hverju spori sem þér stígið, og Hitler fréttir um það allt saman. — Ég skil, ofursti. — Ilallarvarðsveitin mun heilsa með hermannakveðju þegar þér komið í landstjórahöllina, og Eastwood hers- höfðingi, fornkunningi yðar, sem nú er landstjóri í Gibraltar, mun bjóða yður velkominn. — Fornkunningi minn? — Já, Eastwood og Monty eru gamlir kunningjar. Þegar þér liittið hann eigið þér að segja: „Sælir nú Rusty!“ og hann svarar: Halló, Monty!“ Þér skuluð ekki vera smeyk- ur þvi að landstjórinn veit hvernig i pottinn er búið. En varið þér yður á brytanum, þvi að hann hefir verið vikaþjónn hjá Monty árum saman. Lesler tók málhvild og hélt svo áfram: — Og svo læt ég yður um livað þér gerið frekar. Ráðgist við Eastwood og Foley. Þeir lijálpa yður Svona heilsar og brosir „sá eini sanni“ lord Montgom- ery. En Clifton James blekkti þúsundir manna með því að heilsa og brosa alveg eins. eftir megni, og þeir setja yður inn í næsta áfangann í ferðalaginu. Við röðuðum stólunum og borðun- um á ný og höfðum æfingu á móttök- unni í Gibraltar. Yfirfórum það sem átti að gerast á flugvellinum og í land- stjórabústaðnum, og er við liöfðum endurtekið þetta nokkrum sinnum var allt í lagi. Ég hafði lifað mig inn í ihlutverkið og lokaæfingin tókst vel. En hvernig mundi frumsýningin ganga? ÉG — MONTGOMERY HERSHÖFÐINGI! Daginn eflir l>orðaði ég hádegisverð með Watts og Hervey á Berkeley Hotel. — Nú er ekki annað eftir en bún- ingaæfingin, sagði Watts. — Ég hefi náð í ljósmyndara, þvi að Churchill langar til að fá nokkrar myndir. Þegar við komum aftur voru all- margir menn saman komnir í „æf- ingasalnum". Þar voru þessir venju- legu úr leyniþjónustunni, ásamt Hey- wood hersliöfðingja og Moore kap- teini, sem átti að fara með mér i ferð- ina, tveir sjóliðsforingjar og einn, sem eklti var einkennisbúinn. Og þar var ljósmyndavél til taks. Ég fór inn í herbergið til hliðar og þar lá eftirmynd af „battledress“ Montgomerys á stólbaki, með öllum einkennum og boðanginn alþakinn heiðursmerkjum í öllum regnbogans litum. Þar lá svört alpahúfan og leður- jakki, fóðraður gæruskinnum. Jafn- vel gull-úrfestina, sem hershöfðing- inn lét lianga milli beggja vasanna, vantaði ekki. Ég settist fyrir framan spegilinn og athugaði á mér ásjónuna og bar hana saman við Ijósmyndina, scm hékk við hliðina á speglinum. Ég þurfti ekki að nota nema lítið af farða, ögn til að gera mig hæruskot- inn í kollvikunum, það var allt og sumt. Ég lagaði á mér yfirskeggið og ýfði augnabrúnirnar ofurlitið með bursta. Svo fór ég í einkennisbúning inn og setti upp alpahúfuna og fór inn i salinn. Sjaldan mun leikari hafa staðið andspænis jafn vandfýsnum áhorf- endum. Tvisvar sinnum átta augu rannsökuðu mig nokkrar sekúndur, og dauðaþögn var í salnum, en svo heyrði ég umla í þeim, liverjum eftir annan. Ég fann að mér liafði tekist vel. Lester ofursti lét í Ijós óblandna ánægju sina, og lét Ijósmyndarann taka margar myndir. Þegar hann var farinn út gaf Lcster mér síðustu áminninguna. — Um að gera að halda sér saman, en áríðandi að gefa falskar bending- ar, sem berast til Berlínar. Talið þér við Eastwood hersliöfðingja, undir fjögur augu. Hann segir yður tíka livað þér eigið að gera er þér haldið áfram ferðinni. Þér eigið að ferðast um öll löndin við Miðjarðarliafsbotn. Nú megið þér hvíla yður fram að nóninu. Ég fór i liðsforingjabúninginn aft- ur og lekk mér að borða á Piccadilly Iíotel með Watts og Hervey, og á eftir ókum við heim til Heywoods hers- tiöfðingja, en þar var Lester ofursti staddur. Nú klæddist ég í föt Mont- gomerys aftur, og við Lcster áttum siðasta tal okkar saman. — Svo var það fjármálahliðin, sagði hann. — Því miður getur hermála- ráðuneytið ekki greitt yður „áhættu- peninga“.

x

Fálkinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.