Fálkinn - 12.10.1956, Síða 5
FÁLKINN
!5
Clifton Jones er Ástralíumaður, en ílentist í Englandi
og gerðist leikari. Hann fór í stríðið sem sjálfboðaliði
en var settur á launaskrifstofu hersins í Leicester.
— Áhættupen-
inga?
— Já, þér verð-
ið í áhættu alla
ferðina. En þegar
Monty frétti að
þér ættuð ekki að
fá neina auka-
borgun, sagði
hann: „Ef Janies
er hæfur til þess
ganga í einkennis-
búningnum min-
um, ætti hann að
vera hæfur til að
taka á móti laun-
um mínum líka.“
Þér eruð á launa-
skrifstofunni
sjálfur, svo að þér
vitið manna best
hvað i þessum
orðum liggur.
Hann tók mál-
hvíld og tók i
Iiöndina á mér. —
Nú ætla ég að
kveðja yður, sagði
hann. — Ég fæ
ekki tækifæri til
þess seinna. Því
að eftir að tjald-
ið er dregið upp
verðið þér að gleyma fyrir fullt og
allt að þér séuð Clifton James. Ég
óska yður alls góðs. Til hamingju!
Ég setti upp alpahúfuna og við
gengum inn í dagstofuna, en þar hiðu
ihinir. Á þessu augnabliki var ég kom-
inn i hlutverkið.
— Halló, Heywood! sagði ég við
hershöfðingjann og brosti sem snöggv-
ast til hans, eins og Montgomery var
vanur að gera.
— Ég er viss um að yður verður
vel ágengt í ferðinni, svaraði hers-
höfðinginn. — Ég sé yður aftur á
flugvellinum, sir!
— Þakka yður fyrir, Heywood!
FYRSTI ÞÁTTUR.
Ég gekk niður stigann og út. ásamt
aðjútanti mínum, Moore höfuðsmanni.
Þrír herbílar stóðu fyrir utan, og
þarna hafði safnast saman talsvert
af fólki, sem langaði til að sjá Mont-
gomery. Ég gekk í hægðum mínum
að fyrsta bílnum, settist i aftursætið,
og þegar fólkið fór að hrópa húrra
fyrir mér kom Lester og settist hjá
mér. ,
— Þeir eru að hrópa húrra fyrir
yður, hvislaði hann. — Heilsið þér
fólkinu. Gleymið ekki hvað l)ér eruð.
Ég heilsaði og veifaði og bílarnir
runnu á stað og fólkið æpti af fögn-
uði. Ég leit við, setti upp hrífandi
Monty-bros og veifaði hinni frægu
Monty-kveðju. í hvert skipti sem við
urðum að bíða eftir umferðaljósi
veifaði og kallaði fólk til mín, og ég
brosti og veifaði á móti. Ég var nærri
því máttlaus í handleggnum er við
komum út á flugvöllinn.
Fyrir framan flugvélina stóðu marg-
ir fyrirliðar frá Itoyal Air Force í
röð, en ég sá þarna líka ýmsa hátt-
setta foringja landhers og flota, og
ég fékk svo mikinn hjartslátt, að mér
fannst að allir mundu liljóta að taka
eftir því.
Ég þorði varla að standa upp og
stíga út úr bifreiðinni, en þá rann
það allt i einu upp fyrir mér, að það
væri ekki James liðsforingi, sem þess-
ir menn ætluðu að heilsa. Ég herti
upp hugann, ýtti James frá mér og
varð Monty. Og uppfrá þvi augna-
bliki var James gleymdur, framkoma
mín var svo eðlileg að engan gat grun-
að neitt.
Ég steig út úr bifreiðinni og brosti,
og síðan gerði ég liðskönnun á lier-
deildunum, sem þarna voru staddar,
og Heywood með mér. Allir heilsuðu
og ég heilsaði, og allt gekk slysalaust.
Svo sneri ég mér að flugáhöfninni
og lieilsaði flugstjóranum.
— Hvað segið þér til, Slee? Haldið
þér að við fáum gott veður?
Þetta voru fyrstu orðin sem ég sagði
opinberlega, en engum datt annað i
ihug en það væri Monty, sem talaði.
— Það lield ég, sir, sagði hann. —
Veðurspáin er ágæt.
— Gott! Afbragð! sagði ég, en það
var Monty vanur að segja.
Ég fór inn í flugvélina ásamt Hey-
wood hershöfðingja og Moore höfuðs-
manni, og flugvélin létti en hersveit-
irnar lyftu byssunum. Ég andaði vel
frá mér þegar ég ihafði komið mér
fyrir í sætinu.
— Hvernig finnst yður þetta? spurði
hershöfðinginn.
— Það er alls ekki bölvað svar-
aði ég.
— Jæja, ekki er það á yður að sjá.
En ég skal hugga yður, því að mig
grunar að nú muni yður langa i
tóbak.
— Já, það verð ég að játa.
— En nú eruð þér laus og liðugur
næstu sjö tima. Eigi að síður verðum
við að fara gætilega.
Hann bauð mér vindling, og setti
bikarinn af hitaflöskunni fyrir fram-
an mig.
— Það er engin þörf á þessu, sagði
ég. — Ég er ekki loftveikur.
— Ég veit það, en þér getið notað
þetta sem öskubikar. Þér verðið að
muna að Montgomery reykir ekki.
— Askan gæti verið frá yður.
— Haldið þér að mér dytti i hug
að reykja, ef ég væri i flugvél með
Montgomery? Það væri óhugsandi.
í GIBRALTAR.
Flugferðin gekk ágætlega. Heywood
og Moore tóku báðir tillit til þess,
að ég var ekki upplagður til skrafs,
þeir vissu jafnvel og ég sjálfur að allt
var á ringulreið i hausnum á mér.
Ifvernig mundi þessu reiða af? Allt
hafði gengið að óskum á flugvellinum
í London, þvi að ])ar gerðist allt svo
fljótt og þetta fór fram siðdegis eftir
að farið var að skyggja, en livernig
mundi fara i Gibraltar í glaða sól-
skini? Og innán um fréttasnata, sem
athuguðu mig i krók og kring. Ég
sárkveið fyrir, það segi ég alveg satt,
en jafnframt strengdi ég þess heit að
duga eða drepast. Gera mitt besta
og láta forsjónina um hitt.
Við nálguðumst suðurodda Spánar
og loks sá ég hinn fræga tind bera
við himin. Við vorum komnir til
Gibraltar og vélin lækkaði sig i stór-
um hringum og við lentum.
— Gleymið ekki að það er áriðandi
að sem flestir sjái yður, hvislaði Hey-
wood þegar vélin nam staðar. — Og
verið ekki hræddur, ég skal halda
mig fyrir aftan yður.
Ég steig út og heilsaði brosandi og
alúðlega er ég gekk niður landgang-
inn. Ég veifaði hendinni eins og
Monty og spurði foringjana sem næst-
ir stóðu: — Er Foley hér?
— Já, hér er ég, svaraði maður í
majórsbúningi og gekk fram og heils-
aði mér.
— Gott, sagði ég. — Við skulum aka
i landstjórabústaðinn.
Foley majór fylgdi mér að næstu
bifreið, og þegar ég var sestur sagði
ég glaðlega: — Þetta var verulega góð
ferð. Blæjalogn alla leið.
Við ókum göturnar í Gibraltar.
Foley og ég i fyrstu bifreiðinni, Hey-
wood i öðrum og lögreglufulltrúi í
þeim þriðja. Ég vissi að Foley var
öllum hnútum kunnugur, þvi að það
var liann, sem hafði undirbúið allt
undir hemisóknina, en bílstjórinn og
vopnaði maðurinn, sem lijá honum
sat, sperrtu eyrun og hlustuðu, svo
að vissast var að fara varlega.
— Hvernig líður landstjóranum?
spurði ég.
— Hann er við bestu heilsu og
hlakkar til að hitta yður aftur.
— Já, mér finnst alls ekki langt
síðan við vorum saman á herskól-
anum.
Þarna var troðfullt af Spánverjum
á götunum, sem horfðu á okkur er við
ókum hjá, og mér var ljóst, að ýmsir
þeirra væru snuðrarar, sem mundu
koma fréttum af gestakomunni sam-
stundis til Berlínar. Okkar eigin menn
höfðu bæði verið forvitnir og forviða.
Ég gat hugsað mér að þeir segðu:
Monty! Hvern þremilinn er hann að
vilja liér? Á innrásin ekki að verða
frá Dover?
Alls staðar voru hermenn, þvi að
fréttin um að Monty væri kominn til
Gibraltar hafði breiðst út eins og
eldur i sinu, og alla leiðina í bifreið-
inni var veifað og hrópað: Good old
Monty! Og ég heilsaði og veifaði á
móti.
Og samtímis hélt ég áfram að tala
við Foley. Við töluðum um hafnar-
mannvirkin og sögu Gibraltars, og
loks komumst við á leiðarenda og
námum staðar fyrir utan landstjóra-
bústaðinn, og þar voru göturnar þétt-
skipaðar fólki.
„ÞÉR ERUÐ MONTY!“
Varðsveitin lyfti byssunum um leið
og ég steig út úr bifreiðinni, og hár
maður og reisulegur kom á móti mér.
Það var sir Ralph Eastwood hershöfð-
ingi, landstjóri í Gibraltar. Hann rétti
niér höndina brosandi og sagði: —
Halló, Monty! Gaman að sjá þig aftur!
— Hvernig líður þér, Rusty? sagði
ég og tók fast i höndina á honum. —
Þú lítur vel út.
— Það gerir þú lika. Hvernig gekk
ferðalagið?
— Ágætlega. Það var ómögulegt að
liugsa sér betra veður.
Ég tók undir handlegginn á honum
eins og kunningja mínum og við
gengum hægt upp að dyrunum. Á leið-
inni sagði ég svo hátt, að atliugulir
áhorfendur gátu vafalaust heyrt það:
— Meðan ég man, Rusty — Basil bað
mig fyrir kveðju til þín. Þú liefir
eflaust heyrt að hann hefir fengið
23. herdeildina? Ég er viss um að
hann reynist vel. Hann veit hvað
hann syngur, og er mjög ánægður
með breytinguna á hernaðaráætlun-
inni.
Sir Ralph fór með mig inn og áfram
inn í skrifstofuna sína. Hann leit
vandlega kringum sig í ganginum og
lokaði dyrunum vandlega. Svo settist
hann starði á mig. Smám saman
varð andlitið eitt bros, og hann stóð
npp og tók fast í höndina á mér.
— Það liggur við að ég trúi þessu
ekki, sagði liann. — Þér eruð blátt
áfram undraverður.
Hann sneri mér og liorfði á mig
frá öllum hliðum. — Þetta er óskilj-
anlegt, sagði hann. — Þér eruð hreint
og beint Monty. Ég hefi þekkt hann
árum saman, en þér eruð svo likur
honum, að mér datt snöggvast i hug
áðan, að hann hefði breytt áætluninni
og komið sjálfur.
— Það gleður mig að þetta skuli
hafa tekist svona vel.
— Svona vel! Yður tókst meistara-
lega! Það fór verr hjá mér. Hvernig
tókst mér leikurinn?
— Afbragðs vel, svaraði ég.
— Finnst yður það? Ég var skrambi
hræddur fyrst i stað. En þér voruð
ágætur, ég liefi aldrei á ævi minni
séð mann leika jafn vel. Má ég bjóða
yður vindling?
— Ég vildi óska að ég þyrði, en
Monty reykir ekki. Hugsum okkur að
einhver sæi mig inn um gluggann.
— Ég gleymdi þvi. Þér verðið að
hafa gát á mér, svo að ég hlaupi ekki
á mig aftur.
Hann sagðist hafa látið búa herbergi
handa mér, svo að ég gæti haft sem
best næði meðan ég stæði við í
Gibraltar, því að bærinn væri fullur
af fólki, sem ekki væri treystandi.
Svo lét hann kalla á Foley og bað
hann um að fylgja mér upp.
Þegar við vorum komnir inn í her-
bergið og hann hafði læst dyrunum,
sagði Foley: — Til hamingju, James!
Þetta var glæsileg sýning, hún fór
fram úr öllum vonum. Sir Ralph er
afar ánægður, og hann hefir fulla
ástæðu til þess.
Svo fór hann frá mér og sagði að
ínér mundi verða færður morgunverð-
ur von bráðar. Brytinn, sem forðum
hafði verið vikaþjónn hjá Monty
liafði beðið um að fá að færa mér
niorgunverðinn sjálfur, en ég þorði
ekki að tala við hann, svo að ég sett-
ist við skrifborðið og sneri bakinu
að dyrunum. Þegar hann kont inn lét
ég sem ég væri niðursokkinn í einhver
skjöl, og sagði ekki annað en „Þökk
fyrir“ er hann setti bakkann á borð-
ið. Hann fór út og var auðsjáanlega
vonsvikinn.
Framhald i næsta blaði.
Amerikumaður hefir smiðað nátt-
horðslampa, sem slokknar undir eins
og fyrstu hroturnar heyrast frá mann-
inum i rúminu.