Fálkinn - 12.10.1956, Qupperneq 6

6
FÁLKINN
Framhaldsgrein 8.
fyrir ójt honnngsins
VEGIR SKILJA.
Ég vissi að mamma mimdi hafa ráð-
ið mér til að vera hjá honum hvað
sem á kynni að dynja. En ég vissi
líka að ef ég gerði það mundi ég
gráta og kveina, og síst af öllu lang-
aði mig til að láta hann sýna mér
meðaumkvun.
hess vegna spurði ég liann í febrú-
ar 1950 hvort hann hefði efni á að
senda Döddu, Bia-Bia og mig til baka
til Frakklands.
— En ég œtla ekki til Frakklands
fyrr en í mars, sagði hann. — Viltu
lieldur fara ein á undan mér. Ég
kinkaði kolli. Eg varð að þvinga mig
til að bera upp spurninguna, sem mér
lá mest á hjarta: — Ætlarðu að hitta
mig í París?
Pétur svaraði blítt: — Já, Sandra.
Við hittumst i París.
— Mér þykir þetta ósköp leitt,
Sandra, bætti hann við. — En ég get
ekki að því gert að mér finnst ég
verða að hafa þetta svona, einmitt
núna ...
Ég fann að við lifðum hvort i sín-
um heimi. Mig langaði til að vera sem
lengst frá stjórnmálum og töpuðum
hásætum, en Pétur gat aðeins um
eitt iiugsað: að koma Tito frá og kom-
ast til Jugoslavíu aftur.
t>egar ég kom til Parisar afréð ég
að reyna að ná í hús — ekki aðeins
Péturs vegna heldur líka vegna sjálfr-
ar mín og Bia-Bia.
Loks fann ég hæfilegt hús í Rue
Boileau i Auteuil. Það losnaði ekki
fyrr en um haustið, og ég leigði það
til eins árs, frá 5. október.
Pétur kom til Parísar tveimur
dögum síðar. Ilann virtist hægur og
rólegur, en að jafnaði i góðu skapi.
Hvorugt okkar minntist á þennan síð-
asta hálfan mánuð, sem hann hafði
verið í New York einn.
Það lá við að ég væri smeyk þegar
ég var að segja honum að ég hefði
leigt hús. En hann tók þvi rólega. —
Það er rétt af þér að útvega þér sæmi-
legan stað til að vera á, sagði hann.
— En þú? Þú kemur vonandi og
verður lijá okkur? sagði ég.
En nú hafði ég farið yfir strikið
aftur.
— Já — já — ég kem, svaraði Pétur
þreytulega, — en ég hefi mikið að
gera. Ég verð að ferðast mikið. Eg
get ekki bundið mig við ákveðinn
stað.
— Það er best að þú farir til
Venezia í sumar, hélt liann áfram, —
án min. Og ég vil lielst að Alexander
verði í Englandi í sumar, með harn-
fóstrunni. Það er of heitt fyrir hann
í Venezia.
— En — en — það yrði tómlegt
hjá mér að vera án hans, Pétur, stam-
aði ég. — Er nauðsynlegt að láta hann
fara frá mér?
— Já, ég hefi ráðstafað þessu, sagði
hann. — Það er honum fyrir hestu
— og þér líka.
Og þannig varð það að vera. Alex-
ander fór til Englands, Pétur fór til
Spánar. Og ég fór til Venezia.
ÁRANGURSLAUS BIÐ.
Þetta leiðindasumar skrifaði ég
Pétri á hverjum degi, en fékk aldrei
svar. Ég vissi að ég gat ekki lifað
án lians. Hann var minn heimur og
mín eina stoð.
Hann sendi mér símskeyti frá ýms-
um stöðum i Evrópu. Hann talaði um
að hitta mig, en alltaf komu einhver
forföll. Svo kom nýtt skeyti — i þetta
skiptið frá Ameríku.
Ég var veik af harini og örvænt-
ingu, en mamma gerði sitt itrasta
til að láta mig skilja, að lífið yrði
að hafa sinn gang. í júli varð Bia-Bia
fimm ára og ég grét af þrá eftir
drengnum, sem var í framandi landi,
iangt frá foreldrum sinum.
Undir haustið fór ég til Parisar
og mamma með mér. Pétur liafði
skrifað að liann mundi hitta mig á
Ritz.
Alcxandra að koma af tískusýningu
í París vorið 1950.
Ég teygði hendurnar á móti honum
þegar hann kom inn í lierhergið mitt.
Hann nálgaðist mig liikandi og
kyssti mig á ennið. — Sandra, sagði
hann, — ég verð að fara til Þýska-
lands undir eins og ég kemst. Ég
vissi það ekki þegar ég talaði um.að
- hitta þig liérna. Viltu flytja inn í
luisið i Auteuil? Ég kem í miðdegis-
verð á fimmtudaginn.
Ég flutti í liúsið. Það var ömurlegt
að ve.ra þar ein, en Pétur ætlaði að
koma á fimmtudaginn. Ég endurtók
það fyrir sjálfri mér, livað eftir
aniiað..
Á fimmtudaginn breiddi ég knippl-
ingadúk á borðið, seiti blóm á það og
kertaljós. Ég hafði lagt nákvæmlega
svona á borð einu sinni áður — brúð-
kaupskvöldið okkar í litla húsinu í
Ascot.
Ég fór í mynstraðan silkikjól og
settist og beið. Hvenær sem ég heyrði
í híl hljóp ég út að glugganum eða
út í fordyrið með hjartslátt. En eng-
inn þessara bílá nam staðar við húsið
mitt. Ég kveikti á öllum kertunum
og alliugaði hvort siminn væri ekki
í lagi, ef skc kynni að liann hringdi
til að láta mig vita að hann hefði
tafist.
Brytinn kom inn til mín þcgar ég
hafði biðið klukkutima. Hvort hann
ætti að halda matnum heitum áfram,
eða hvort ég vildi fara að borða? Ég
bað hann um að bíða.
Það fór að rcnna niður úr kerta-
ljósunum. Ivannske hann komi ef ég
slekk á þeim, hugsaði ég með mér.
En hann kom ekki.
Ég beið í þrjá daga. Eg þorði ekki
að fara út fyrir hússins dyr, en sat
og beið, ef ske kynni að hann liringdi.
Þriðja daginn ias ég í blöðunum að
Pétur Jugoslavakonungur væri farinn
til Ameríku.
Tveimur dögum siðar kom stúlkan
inn með bréf til mín. Ég qpnaði það
og starði á vélrituð blöðin. Mér var
tjáð, að Pétur óskaði þess að sonur
okkar væri settur undir forráð kansl-
araréttarins.
Pétur hafði hagað sér illa við mig
siðasta árið, en ég vissi að hann —
svo framarlega sem hann gat tekið
ákvarðanir sjálfur — mundi aldrei
reyna að stía mér frá drengnum. Eitt-
hvað eða einhverjir aðrir voru þarna
að verki.
Ég grunaði þessa stjórnmálamenn,
sem ailtaf voru að þvælast kringum
hann. Margir þeirra voru þannig
gerðir að þcir svífðust engra hragða
og gátu fengið af sér að nota jafnvel
barn til að koma sínu fram.
Ég las skjalið aftur og fór svo til
málaflutningsmanns til að spyrja
ráða.
Ég skildi minnst af þessu, sem hann
var að reyna að útskýra fyrir mér,
en fékk þó að minnsta kosti að vita,
að liægt væri að beita iögunum til
þess að ég fengi drenginn aftur.
SPILIN Á BORÐIÐ.
Nokkrum dögum síðar brá ég mér
norður yfir Ermarsund og hitti Bia-
Bia i Folkestone. Hann varð himin-
lifandi yfir að sjá mig aftur.
— Hvenær kemur pabbi heim?
spurði liann.
— Hann kemur kannske heim fyrir
jól, sagði ég.
Þegar Pétur kom heim nokkru síð-
ar sagði ég við hann: — Það er margt
sem ég þarf að tala við þig um.
— Áðu r en við förum að tala saman
vil ég segja þér, að það hefir skeð
margt sem ég liarma, sagði liann.
Ég sagði að mér þætti leitt að liafa
verið ráðrík og viljað halda i hann
fyrir hvern mun. Ég fann að ég roðn-
aði þegar ég sagði: — Ég held að ég
skilji þetta með hina konuna.
— Það er búið, sagði Pétur stutt. —
Það er eitt af því sem ég harma, þó
að það hafi varla verið jafn alvarlegt
og þú heldur. Það var ekki þcss
vegna, sem ég vildi verða frjáls.
— Nei, sagði ég. — Það skildi ég —
loksins. En þú fórst hraksmánarlega
með mig. Þú virðist hafa gleymt að ég
er konan þín, og ég á rétt á að búa
með þér og lifa með þér.
— Þú hefir fyllilega rétt fyrir þér,
Sandra, sagði hann. — Gallinn er að-
eins sá, að þú vill ekki lifa því lífi
sem ég óska — ‘þú vilt lifa þvi lifi,
sem þú óskar. Þú reynir að fá mig
til að gleyma að ég væri konungur.
Þú vildir að ég lifði í kyrrþei og
makindum, en ég þráði að koma ein-
hverju fram — að vinna. Ég vildi
leggja á mig hvað sem væri að vinna
konungsríkið aflur — og það vil ég
enn.
— En, Pétur, tók ég fram í, —
Jugoslavía er horfin — hún er ekki
framar til fyrir þig eða aðra sem lifa
í útlegðinni. Það stoðar ekkert að
lialda dauðahaldi í gamla drauma ,og
eyða öllu sem við eigum í dýrar til-
raunir. Það er óskynsamleg flónska.
Nú spratt Pétur upp. — Heyrðu nú,
sagði liann ógandi. — Þú hafðir
kannske rétt að mæla þegar þú sagðir
að ég léti ættjörðina sitja í fyrirrúmi
fyrir þér. Ég geri það ef til vill — ég
veit það ekki. En ég veit að minnsta
kosti, að annað hvort verður þú að
eiga þessa drauma með mér — eða þá
að komast af án mín og Alexanders!
Ég starði á hann. — Það var þá
þess vegna, sem þú reyndir að taka
drenginn frá mér?
I-Iann kinkaði kolli. — Já, sagði
liann. — Ég komst að þeirri niður-
stöðu, að þú mundir hafa óholl áhrif
á liann, stjórnmálalega.
— Áhrif — stjórnmálalega? Ertu
genginn af göflunum? Þetta er lítið
barn, og ég er móðir hans.
— Og ég er faðir hans, svaraði Pét-
ur samstundis.— Og ég vil ekki að
hann alist upp í þeirri sannfæringu
að land hans sé tapað um aldur og
ævi, og að faðir hans liafi snúið baki
við því. Ég get ekki liðið það, Sandra,
og stjórnmálaráðunautar mínir elcki
heldur.
— Ráðunautar þínir, sagði ég fyrir-
htlega. — Fyrst reyndu þeir að hindra
að við giftumst — nú reyna þeir að
eyðileggja hjónaband okkar. Skilurðu
það ekki? Hvers vegna hlustarðu á
þá?
— Ég hefi þegar sagt þér mína
skoðun, sagði Pétur. — Annað hvort
verður þú að sætta þig við að ég hagi
mér eins og ég vil, eða við förum
hvort okkar leið.
Hann rétti fram höndina. — Ég geri
það nauðugur, sagði liann. — Mér
þótti ekki gaman að vera burtu frá
þér.
Nú ihöfðum við talað hreinskilnis-
lega um vandamálið i fyrsta sinn. Ég
hélt dauðahaldi í þá tilhugsun, að
hann mundi aldrei hafa komið aflur,
ef hann elskaði mig ekki.
Ég tók í höndina á honum og þrýsti
liana. — Við höfum bæði verið stödd
í hvassviðri, sagði ég. — Ég skal reyna
að stilla mig um að skipta mér af þó
að þú eyðir peningum í stjórnmála-
áróður, og ég vil reyna að skilja til-
finningar þinar, ef þú vilt mæta mér