Fálkinn - 12.10.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN
Seinn að hugsa
BOUDEN reyndi að leyna því hve
hræddur hann var þegar þeir komu
á járnbrautarstöðina. Hann benti
manninum, sem með honum var, að
setja frá sér töskurnar. „Hann bíður
þín við blaðsöluna," hvíslaði hann.
„Flýttu þér!“
„Ég kann ekki við þetta,“ sagði Joe
Vaughan dræmt. „Hvers vegna vel-
urðu þér svona mikinn umferðastað,
eins og stöðina?“
„Ég hefi ekki valið hana, kjáni.“
Borden lcveikti í vindlingi og rýndi
á fólkið við blaðsöluturninn. Hrað-
lestin gat komið á hverri stundu, og
hann kunni ekki við allt þetta fólk.
Maður gat búist við því versta, þegar
maður reyndi að fara kringum nýju
tolllögin. „Ég hefi sagt þér, að þetta
verður í síðasta sinn. Best er að hætta
liverjum leik þá hæst fram fer ...
Farðu nú.“
„Hvers vegna ferðu ekki sjálfur og
sækir það?“
„Ég má til að vera á verði hérna.
Eftir hverju biðurðu?“
Joa Vaughan fór. Hann gerði alltaf
það sem hann var beðinn um — á
endanum. Einn af þessum flónum, sem
skrifar konunni og krökkunum bréf
á hverju kvöldi, hugsaði Borden með
sér. Og þetta átti að heita fjölleika-
maður! Ef illa færi ætlaði hann að
laumast burt frá félaga sinum, og ef
vél gengi ætlaði hann að hverfa líka,
án þess að borga félaganum ágóðahlut.
Borden var séður. Hann vissi að það
var ekki liættulegt að reka kókain-
smyglun, ef slattarnir voru ekki svo
stórir að þeir vektu athygli. Og svo
varð hann að liafa ástæðu til að vera
á sífelldu ferðalagi.
Og þeir höfðu ástæðu. Þeir sýndu
sig á fjölleikahúsum og skiptu um
verustað tvisvar i viku. í nærri því
tvö ár höfðu þeir ferðast milli borga
í Belgíu og sýnt sig á fjölleikahúsum.
— Borden og Vauglian, fimleika-
menn.
Borden hafði komið upp blómlegri
smyglaraverslun þessi árin. Ofur ein-
falt. Hann keypti lyfið og seldi það
fyrir hundraðfalt verð. Og hingað til
hafði Vaughan fengið hlut af ágóð-
anum.
Nú sá hann Joe Vaughan koma.
Hann sá á svip hans að allt var í lagi.
— Hraðlestin brunaði af stað með
þá báða innanborðs. Borden stóð upp
til að ná töskunni sinni. Þær voru
alveg eins, hans og Vaughans, þvi að
þeir notuðu þær stundum á sýning-
unum. Borden varð að líta á merki-
spjaldið til að sjá hvor taskan væri
hans. Hann opnaði töskuna og tók
upp stórt glas með ávaxtasalati.
Þriðji farþeginn í klefanum brosti
er hann sá flöskuna. „Skál!“ sagði
hann og hló að fyndni sinni. Borden
hrökk við. „Mér veitir ekki af þessu
eftir að hafa sýnt i heila viku.“ Hann
hló.
„Svo að þ ér eruð fjölleikamaður?“
„Já, við erum fimleikamenn og höf-
um sýnt á Casino.“ Hann ýtti upp
dyrunum og fór fram i náðliúsið. Þeg-
ar hann kom aftur var ávaxtasalts-
flaskan full af kókaíni. Hann lagði
hana í töskuna. Nú þóttist hann ör-
uggur, þetta bragð hafði aldrei brugð-
ist. Hann fór að tala við manninn.
Joe Vaughan sat i hinu horninu
og var að lesa í blaði, uns þjónninn
kom og sagði að miðdegisverður væri
til reiðu í matarvagninum. Hann lét
þá tala saman en fór sjálfur út til að
borða. Hann var ekki fyrir löngu á
burt en Borden brá í brún. Síðustu
þrjátiu tímana höfðu allar lestir ver-
ið stöðvaðar og tollmenn rannsakað
þær hátt og lágt. Litli maðurinn trúði
Borden fyrir þvi, að hann væri fyrr-
verandi tollmaður og liefði verið
kvaddur til að hjálpa til við þessa
skoðun.
Borden varð órótt: „Hvað á þetta
tilstand að þýða?“
„Það er út af eiturlyfjunum. Þeir
ætla að reyna að stöðva smyglunina
frá stóru efnagerðunum."
„Skyldu þeir — hafa augastað á
nokkrum sérstökum smyglurum? Þeir
fara varla að ónáða okkur, almenna
farþega, út af þessuí“
„Þeir rannsaka hvern einasta far-
þega við landamærin. Þeir álíta að
ýmsir sölumenn séu við þetta riðnir.
Menn sem ferðast mikið."
Borden reyndi að segja eitthvað.
„Þeir verða vonandi ekki mjög lengi
að þessu?“
Maðurinn yppti öxlum og fór að
tala um eittlivað annað. Og Borden
reyndi að hugsa. Eftir stutta stund
mundi lestin fara að hægja á sér og
staldra við á stöðinni, og tollmenn-
irnir koma og fara að gramsa í far-
angrinum. Þegar þeir kæmu að tösk-
unni hans ... nú hækkaði á lionum
brúnin og hann brosti. Vaughan var
í matarvagninum — og vissi ekki
liverju von var á. Borden stóð upp og
opnaði báðar töskurnar. Hann var
ekki nema sekúndu að skjóta flösk-
unni í tösku Vaughans og Ioka þeim
báðum. Vaughan var að visu seinn
að hugsa, en honum mundi þó bregða
er tollmaðurinn opnaði töskuna og
sæi flöskuna. Honum stóð á sama um
Vaughan, hann ætlaði ekki að hitta
liann aftur.
Hann vildi ekki láta á sér sjá, að
liann þyrfti að flýta sér. Kveikti í
vindlingi og henti ehlspýtunni. En
hann vildi ekki eiga neitt á hættu.
„Ég ætla að fara og lita eftir lionum
kunningja minum,“ sagði hann við
manninn og fór fram í ganginn.
Hann gekk gegnum endilangan
matarvagninn án þess að koma auga
á Vaughan. Þess vegna liélt hann
áfram alla vagnaröðina og leit inn
i hvern klefa. Kannske hafði Vaughan
farið inn í snyrtiklefann og þeir far-
ist á mis? Og það reyndist rétt. Þegar
Borden kom aftur í klefann sinn, sat
Vaughan þar i sinu horni, og var að
lesa í blaðinu.
„Ég hitti gamlan kunningja frá
Birmingham,“ sagði Borden við hann.
„Við ætlum að fá okkur slag. Viltu
verða með?“ Hann beið, þó að hann
vissi um svarið. Vaughan hafði ekki
gaman af að spila. Hann var of seinn
að hugsa. „Jæja, við sjáumst þá síðar.“
Borden tók töskuna sína af hillunni
og fór út í ganginn. Hann vildi kom-
ast sem lengst frá Vaughan. Hann var
vís til að gera uppistand, kjáninn sá.
Borden var hróðugur yfir kænsku
sinni og fékk sér pláss framarlega í
lestinni.
Hann var enn hinn kátasti er klef-
inn var opnaður og tveir tollmenn
komu inn. Hann rétti þeim vegabréfið
sitt brosandi, en fölnaði skyndilega
er annar maðurinn fór að róta í dót-
inu i töskunni hans, og tók upp flösk-
una með ávaxtasalatinu. Tollmaður-
inn skoðaði enska miðann, skrúfaði
★ Tískumyndir ★
-- ———----------1
NÝIR TÍMAR, NÝ SNTÐ. — Lanvin
Castillo hefir ekki enn sagt skilið
við boleroinn, sem undanfarið hefir
verið í tísku. Hann hefir búið til
falskan bolero á þenna fallega sevíot-
kjól. Fer það vel við prinsessusniðið.
Samkvæmt rannsóknum sem
UNESCO hefir látið fara fram, aðal-
lega í Bandaríkjunum, deyja tvöfalt
fleiri feitir menn en magrir úr hjarta-
sjúkdómum, heilablæðingu og nýrna-
veiki. Og úr sykursýki deyja ferfalt
fleiri feitir en magrir. Þessar tölur
cru eftir skýrslum amerísku líftrygg-
ingafélaganna. Er bent á að fitan sé
miklu hættuleg'ri i Bandaríkjunum en
annars staðar, því að menn hreyfi sig
svo lítið þar. Amerikumenn noti ekki
fæturna nenia þeir megi fil, þeir aki
í bíl og noti 'lyftur en ekki stiga. —
Kyrrseturnár géra fitusýkina enn
hættuTegri en hún væri ella. Með 10%
yfir meðalþyngd fjölgar dauðsföllun-
um um 20%, en með 20% yfir meðal-
þyngd fjölgar dauðsföllunum um 40%,
miðað við sömu aldursflokka.
lokið af flöskunni og gretti sig. Rétti
svo liinum tollmanninum flöskuna.
„Komið þér með okkur!“ sagði tol1-
maðurinn liöstugur.
Nú greip 'skelfingin Borden. Hann
ætlaði að hrópa: „Það er ekki satl!
Þeir háfa ekki tekið þetta úr minni
tösku. Hvernig gat flaskan komist í
töskuna?“
Lestin brunaði áfram og .Toe
Vaughan ihélt áfram að lesa í hlaðinu.
Það þurfti mikið til að trufla mann,
sem var jal'n seinn að hugsa og hann
var. Þegar hann hafði heyrt fólkið
í matarvagninum tala um aukaskoð-
unina, sem fróln ælti að fara, hafði
harin undir eins skilið hvernig félaga
hans mundi verða við. Hann varð
ekkert hissa þegar liann fann kókaín-
flöskuna í töskunni sinni. En hann
gat ekki sett hana í hina töskuna aft-
ur, því að húri var læst. Af manni sem
er seinn að hugsa að vera, var liann
samt ekki verri en svo, að hann hafði
skipti á merkiseðlunum á töskunum. *
Þetta fallega víða pils er búið til úr
nýju efni, sem heitir Lilien. Það er
ekki ofið, það má aldrei strjúka það,
enda bögglast það ekki. Það er helm-
ingi léttara en bómull, í stuttu máli
það hefir alla kosti til að bera. Hvíta
blússan er baklaus.
GREIÐSLA OG SKRAUT. — Vel
valinn skrautgripur setur oft smiðs-
höggið á fallega greiðslu. Fagur hring-
ur og glitrandi eyrnalokkur breyta
oft fallegu hversdags hári" i fagra
kvöldgreiðslu. Efst og neðst eru nýar
haustgreiðslur sem frakkar kalla
„romance“. Þær falla mjúkt og eðli-
lega og er auðvelt að halda þeirn við.
I miðið hin gamla sígilda, með linút
í hnakkann.