Fálkinn - 12.10.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN

Hosalind ‘Brdí: 6.
ÓLTKSR gySTUR
★ ★ Spcnnandi framhaldssaga ★ ★
Hann steig út úr bílnum og fór til þeirra.
— Ég kom á móti ykkur, sagði hann og leit
um leið á Lesley og Virginiu. — Norton var
hræddur um ykkur og sendi Pemberton með
skilaboð til mín. Hann opnaði dyrnar að aftur-
sætinu. — Komið þér út, — þér hljótið að
vera dauðþreytt. Og þér líka, ungfrú Norton.
Ég skal aka ykkur það sem eftir er. Svo leit
hann til Neville og sagði byrstur: — Þú ættir
að vita betur en svo, að fara í langferð á
þessum skrjóð. Hvað heldurðu að ungfrú
Norton haldi um okkur?
Virginia leit á Fernando og brosti girnilega
og dálítið undrandi. Lesley ieit á hana og
minntist hvernig henni hefði orðið við þegar
hún sá hann í fyrsta skipti sjálf. Hann hlaut
að vera gerólíkur öilum þeim mönnum, sem
Virginia var vön að umgangast, heima í Eng-
landi.
Hún flýtti sér að kynna ihann fyrir systur
sinni. Hún sá að hann starði lengi á andlit
Virginiu, mjúka gula hárið og björtu grænu
augun. Hann lyfti brúnum, eins og honum
kæmi þægilega á óvart að sjá þessa stúiku.
Hann sneri sér aftur að Neville. — Held-
urðu að þú komist inn til Amanzi?
— Ég mundi hafa komist það ef dömurnar
hefðu verið með mér, sagði hann letilega. —
En úr því að þú ætlar að taka þær að þér,
þá held ég að ég fái mér blund þangað til
birtir.
— Það er heillaráð.
Virginia taldi það sjálfsagt að hún sæti
fram í hjá Fernando. Lesley fékk að sitja
í aftursætinu, með 'kodda undir kollinum og
værðarvoð á hnjánum. Neville veifaði til
þeirra er þau ó’ku af stað. Það var það síð-
asta sem Lesley mundi áður en hún sofnaði.
Hún mundi eiginlega ekkert hvað var að
gerast þegar þau komu til Amanzi. Femando
hjálpaði henni út úr bílnum og bar hann inn
í húsið. Virginia fleygði sér um hálsinn á
föður sínum og jós úr sér gæluyrðunum. Það
var hún sem fylgdi föður sínum inn í svefn-
herbergið og bauð honum góða nótt með
kossi. Lesley lyppaðist niður á harðan bedd-
an og sofnaði undir eins og höfuðið snerti
koddann.
j
LESLEY FÆR SLÆMAN GRUN.
Andrúmsloftið á Amanzi breyttist eftir að
Virginia kom á heimilið. Hún var ólm í að
kynna sér daglegt líf þama, og kynnast vina-
fólki þeirra. Hún sagðist ætla að verða hjá
þeim óákveðinn tima. Hún gæti alltaf horfið
aftur að stöðu sinni ef hana langaði tii, en
það væri í rauninni tilgangslaust úr því að
þau væra orðin svona efnuð. Afgangurinn af
farangrinum hennar mundi koma eftir viku,
sagði hún.
Faðir hennar gladdist yfir því að hafa báð-
ar dætur sínar hjá sér. Lesley skildi ekki enn
hver ástæðan væri til þessara snögglegu
veðrabrigða hjá Virginiu, að hætta starfi sínu
og korna til Afriku, en eftir samtai sem þau
áttu nokkrum dögum síðar, varð henni það
ljóst.
Virgina var að breyta svefnherberginu.
Hún hafði tekið bókaskápinn burt og sett
skrifborðið úr stofunni inn í staðinn. Nú var
hún að búa um rúmið og Virginia horfði ó-
lundarleg á rósóttu rúmábreiðuna.
— Er ekki hægt að fá keypt sil'ki í Buenda?
— Jú, en það er svo skelfing dýrt.
— Mér þykir viðkunnanlegra að hafa silki-
ábreiðu á rúminu. Við verðum að ná í silki,
og þú getur faldað það fyrir mig. Þú varst
svo myndarleg með nálina, hérna einu sinni.
— Er ekki best að láta það bíða þangað
til við flytjum héðan? Hún hikaði og klappaði
á koddann áður en hún hélt áfram: — Við
megum ekki eyða meiri peningum en við
þurfum. Við höfum ekki neitt í reiðufé.
’Virginia snerist á hæli. — Hvað áttu við?
Pabbi sagði mér sjáifur, að þessi Fernando
hefði borgað meira fyrir hálfa jörðina en
pabbi borgaði fyrir ihana alla þegar hann
keypti hana.
— Salan er ekki gengin um garð ennþá,
og við fáum ekki ávísunina fyrr. Við getum
ekki farið til Fernandos og sagt honum að
við séum allslaus og vanti peninga. Svo sagði
hún spyrjandi: — Hvernig gastu náð þér í
peninga fyrir fargjaldinu, Virginia.
Virginia kipraði varirnar. Það kostaði ekki
nema þrjú hundruð pund og ég gekk að þvi
vísu, að pabbi mundi borga mér það.
— Já, hann gerir það, sagði Lesley um
hæl. — Hann mundi vilja borga miklu meira
fyrir að fá að sjá þig ... og það vildi ég líka.
Ég vona að við eigum margar góðar stundir
saman.
Virginia yppti öxlum. — Það er kannske
til fólk, sem getur átt góðar stundir á svona
stað, en ég er ekki viss um að það eigi við
mig að vera hérna. Ég get auðvitað haidist
hér við nokkra mánuði — þangað til við vit-
um hvar við stöndum. 'Svo varð dálítil þögn.
Virginia tók upp hárburstann og lagði hann
frá sér aftur. — Lesley, viltu segja mér nokk-
pð — í trúnaði?
— Já, ef ég get.
— Hefir pabbi gert nokkra erfðaskrá síðan
hann fór frá Englandi? spurði Virginia ofur
blátt áfram.
— Ekki held ég það, sagði Lesley forviða.
— Hann átti svo lítið til, að honum hefir ekki
fundist taka því.
— Mundi hann 'hafa sagt þér það, ef hann
hefði gert það?
— Já, vafalaust. Ég hefi haldið reikningana
fyrir hann. Ég hefi meira að segja lykilinn
að skúffunni, sem hann geymir skjölin sín í.
— Ég skil. Og ég held að það sé best að þú
fáir mér lykilinn. Það er ég sem ber ábyrgð-
ina hér á heimilinu núna.
Lesley rétti úr sér. Það fór kuldahrollur
um hana. Virginia hafði aldrei talað svona
við hana áður. Jafnvel meðan þau áttu heima
í Englandi, hafði Lesley, sem var yngri orðið
að sjá um flest viðvíkjandi heimilinu, borga
húsaleigu, skatta, reikninga og hugsa um
annað þess háttar.
— Áttu við að þú ætlir að taka við hús-
stjórninni?
— Nei, ertu frá þér? Það er þinn verka-
hringur. Ég hefi aldrei verið dugleg í eld-
húsi. Én ég vil hafa eftirlit með fjármál-
unum. Það er skylda mín.
Lesley hefði getað minnt hana á, að það
væri nokkuð seint sem hún fann til þeirrar
skyldu, en eftir fyrstu óþægindakenndina tók
hún öllu með ró. Munurinn var sá, að Virgi-
nia hafði ekkert fyrir stafni — hún hafði
nægan tíma til að annast reikningana.
Það var ekki fyrr en löngu síðar, sem
Lesley fór að hugsa betur um ástæðuna til
að Virginia hefði spurt um erfðaskrá föður
sins. Það var óhugsanlegt að Virginiu dytti
i hug, að hann hefði gengið fram hjá henni
í erfðaskránni?
'Neville þekkti af hugboði Virginiu miklu
betur en faðir hennar og systir gerðu. Eftir
að hann fluttist í úthúsið kom hann aðeins
inn til þeirra til að borða miðdegisverð, og
við það tækifæri héldu þau Virgina og hann
uppi viðræðum með glensi og gamanyrðum.
Edward Norton var skemmt, en Lesley gat
ekki annað en furðað sig á þessu. Neville
tókst alltaf að hitta einhvern veikan blett á
Virginiu, og hún borgaði fyrir sig með því
að ráðast á hann eins og Ijón og sneiða að
honum á ýmsan hátt, en alltaf brosandi.
Lesley fannst á sér að þau væru bæði álnir
af sömu voðinni, en Virginia hefði tekist vel
og Neville mistekist. Eitt kvöldið sagði Nev-
ille: — Hvað fékkstu fyrir að selja fegrunar-
lyf — annað en kaupið og ágóðahlutann?
Virginia svaraði um hæl: — Sjálfstraust,
— það sjálfstraust sem allar þær milljónir
kvenna hafa, sem nota fegrunarlyf.
— Mér falla þau ekki. — Ég kýs heldur
ómálaðar og framstæðar stúlkur.
— Það er þér lí'kt. Þú ert býsna frumstæð-
ur sjálfur.
— Það verður þú líka, ef þú verður lengi
í Afríku.
— Það er hægt að halda ákveðnu menn-
ingarstigi, jafnvel þótt maður sé í Afríku. Þú
ættir að reyna það.
AÐV ÖRU N.
Einn daginn fór Lesley niður að námunni
og hitti Neville þar. Þeir voru ekki farnir
að grafa neitt að marki ennþá, en höfðu
fundið vott af beryllium hér og hvar.
Neville fór að tala um Virginiu. — Ég veit
að það stoðar ekki að aðvara þig við þinni
eigin fjölskyldu, sagði hann. — En ég geri
það samt. Þú verður að vara þig á Virginiu,