Fálkinn - 19.10.1956, Page 4
4
FÁLKINN
3.
Ég var tvífari
Monty’s!
BANATILRÆÐI?
Þegar ég hafði borðað og beið eftir
að Foly kæmi aftur og sækti mig,
hafði ég ekki annað betra til dægra-
styttingar en að góna ut um gluggann.
Nokkrar bifreiðar stóðu á torginu
fyrir framan húsið og bópur af land-
eyðum hallaði sér upp að girðingunni
fyrir neðan. Allt i einu varð mér litið
upp og sá þá mann vera að brölta
uppi á þakinu á annarri hiiðarálmu
hússins. Hann miðaði á mig einhverju,
sem mér fannst grunsamlega líkt
byssu.
Tveir stórir gluggar voru á her-
berginu svo að bjart var í því, og
vafalaust gat maðurinn séð mig þó
að ég stæði talsverðan spöl frá glugg-
anum. En hvað mundi hann gera ef
ég færði mig úr stað? Mér datt fyrst
í hug að snara mér til hliðar áður
en lionum gæfist ráðrúm til að skjóta,
en svo mundi ég hver ég var. Monty
ihafði aldrei á ævi sinni látið á sér
sjá, aS hann kynni aS hræSast.
Þess vegna stóS ég rólegur í sömu
sporum um stund, og gekk svo hægt
fram aS dyrunum. Ekkert gerSist og
þegar ég leit út um gluggann næst,
sá ég að maðurinn var aS horfa á mig
í kiki.
í sömu svifum kom Foley inn og
fór með mig til landstjórans.
— Eftir stundarfjórðung eigum við
aS fara út i garðinn og ganga þar um
dálitla stund, sagði hann. — Þér sjáið
reisupalla við aðra álmuna, það er
verið að gera við hana og smiðirnir
eru spánskir. Einn af þeim er snuðr-
ari fyrir óvinina.
— Ég veit það, sagði ég, — hann
var að skoða mig í kíki áðan.
—Ha? Nei, nú ... En það er ekki
nema gott. Hann hefir viljað vita
vissu sína um að þér séuð Monty. í
garðinum munum við liitta tvo
spánska kaupsýslumenn, sem komu
hingað fyrir fáeinum dögum. Þeir
Heywood hershöfðingi, lciðsögumað-
ur Clifton James í ferðalagínu til
Gibraltar og Alzír.
koma hingað i heimsókn í dag og
ganga gegnum garðinn til þess að
þurfa ekki að fara hina leiðina. Á
steingarðiinum kringum garðinn er
lágmynd, og þegar ég geri einhverja
athugasemd við hana, þá merkir það
að mennirnir séu að nálgast. Þér
skuluð snúa bakinu við þeim, svo að
þér takið ekki eftir þeim, og tala
fremur hátt við mig og tala um
„leyndarmálin", sem Lester hafði trú-
að yður fyrir. Skiljið þér?
— Já, það er ofur ljóst, sir Ralph.
NJÓSNARAR HITLERS.
Við gengum út í garðinn og vorum
að rangla þar um góða stund og dáð-
umst að blómunum og gættum þess
að mennirnir, sem voru að vinna á
pöllunum, fengju gott tækifæri til að
sjá okkur. Síðan gengum við áfram
niður að garðshliðinu og námum stað-
ar fyrir framan fallega lágmynd, sem
var greypt inn í múrinn.
— Manstu eftir þessari mynd?
spurði hann. — Þú sérð að við höfum
gert við hana síðan þú komst hingað
seinast.
— Já, hvort ég man eftir henni,
Rusty! svaraði ég. — Hún er falleg,
svo að það var vel ráðið að láta gera
við liana.
í þessum svifum heyrði ég að
grindurnar voru opnaðar og ég heyrði
fótatak á mölinni, en lét sem ég tæki
ekki eftir þessu og fór að tala um
síðasta stjórnarfundinn og áætlun nr.
333. Allt i einu hnippti landstjórinn
í mig, svo að ég þagnaði og leit við
og þóttist verða felmtraður er tveir
ókunnir menn stóðu rétt hjá mér.
Landstjórinn kynnti þá fyrir mér,
og þeir horfðu á mig með miklum
lotningarsvip og afsökuðu að þeir
gerðu ónæði, er svo tiginn gestur
væri á heimilinu. Sögöust þeir heldur
vilja koma aftur einhvern annan dag,
og eftir stutta stund fóru þeir aftur
sömu leiðina sem þeir höfðu komið.
Á þessum fóu mínútum breyttust ör-
lög njósnaranna tveggja og þúsunda
af hermönnum okkar.
Ég frétti síðast að þessir tveir
Spánverjar voru meðal duglegustu
snuðraranna, sem Hitler átti. Þeir
höfðu lært hjá Gestapo og höfðu verið
sendir til Gibraltar til að njósna um
mig. Leyniþjónustan hafði með ýmsu
móti látið Þjóðverja komast ó snoðir
um að Montgomery mund fara til
austurianda í áríðandi erindagerðum,
og þýska herstjórnin hafði gert ráð-
stafanir til að flugvélin sem ég færi
í, yrði skotin niður á leiðinni, eða
ef það mistækist. að ég yrði myrtur
á Spáni cða í Afriku.
Þetta hafði ég enga liugmynd um
þá, og í rauninni á ég Hitler lif mitt
að iauna, því að hann hugsaði sig
um tvisvar og skipaði síðan svo fyrir,
að ekki mætti stúta Montgomery und-
ir neinum kringumstæðum, fyrr en
uppvíst væri orðið hvar hann ætlaði
að gera innrás. Og Þjóðverjar fengu
ekki vitneskju um það fyrr en um
seinan.
SPÁNVERJARNIR tveir voru snarir
í snúningum. Tveimur timum eftir
að þeir fóru úr landstjórabústaðnum,
vissu menn í Madrid að Montgomery
var í Gibraltar, og ætlaði þaðan til
Afríku. Þetta var staðfest af okkar
eigin erindrekum í Madríd. Sama
kvöldið var fréttin kunn í Berlin,
— við fengum að vita það frá erind-
rekum okkar þar. ■
Abwehr, þýska gagnnjósnadeildin,
var fljót að láta hendur standa fram
úr erinum og hað öll sendiráð lands-
ins um að komast að efni áætlunar
nr. 333 og spara ekkert til.
Þegar landstjórinn og ég komum
inn í skrifstofu lians aftur iilömmuð-
um við okkur í sinn stólinn hvor og
skellihlógum.
— Haldið þér að þeir hafi haft
nokkurn grun? spurði ég.
— Ekki agnarögn. Sáuð þér ekki
andlitin á þeim þegar þér nefnduð
áætlun nr. 333?
— Ég gat ekki séð að þeir depluðu
augunum, hvað þá meira.
— Jú, þeir gerðu það. Ef þér vær-
uð í minni stöðu munduð þér temja
yður að taka eftir þess háttar.
Ég sat lijá iandstjóranum meira en
klukkutíma og hann setti mig inn í
það, sem ég átti að gera næst.
— Alsír er næsti áfangastaðurinn,
sagði hann. — Þér verðið að hafa
liraðan ó, þvi að óvinirnir gera ekki
ráð fyrir að þér tefjið lengi hérna.
Margir forvitnir komu á vettvang
þegar þér komuð í morgun, en þegar
þér farið eigið þér víst að fá „fullt
hús“. Og nú er um að gera að koma
nýrri flugufregn á kreik. Þér verðið
að segja eitthvað, sem ruglar óvinina
enn meira, því að á flugvellinum verð-
ur fjöldi af snuðrurum, sem lieyrir
til yðar. Þessir óvinanjósnarar í
Gibraltar eru með fölsuð vegabréf,
og liafa ekki hugmynd um, að við
höfum gætur á þeim. Við sjáum um
að þeir fái að staðaldri villandi uj>p-
lýsingar, og látum viðgangast að þeir
sendi fréttir til Madríd. Þessar frétt-
ir þeirra eru alltaf lesnar af okkar
mönnum áður ne þær komast til við-
takanda.
Við ræddum ítariega hvað við skyld-
um segja til þess að villa snuðraranna
með fölskum leyndarmálum, og afréð-
um líka að við skyldum láta eitthvað
gloprast út úr okkur ef við kæmum
nógu nærri Spánverjunum tveimur
og 'gætum látið líta svo út sem við
vissum ekki af þeim.
Og svo bjuggumst við af stað. Fór-
um út úr höllinni, könnuðum varð-
sveitina fyrir utan og ókum svo út
ó flugvöllinn.
TIL NORÐUR-AFRÍKU.
Ég hafði rekið erindi mitt í
Gibraltar á viðunandi hátt. Þýskir
njósnarar og snuðrarar höfðu tilkynnt
í Berlín að Montgomery hersliöfðingi
væri i Gibraltar, og héldi áfram það-
an til Alzír.
Sveint vopnaðra manna á mótor-
hjólum fylgdi bifreiðinni, sem land-
stjórinn, sir Ralph Eastwood og ég,
vorum í. Ég lauk hinum sjálfsögðu
formsatriðum, kannaði liðið og heils-
aði ýmsum foringjum sem þarna
voru, og þegar þvi var lokið gengum
við landstjórinn fram og aftur og bið-
um þess að vélin yrði ferðbúin. Við
og við námum við staðar og töluðum
saman í ákafa, svo héldum við dá-
lítinn spöl áfram og stönsuðum aftur,
uns við lentum fyrir utan opinn
glugga i veitingasalnum.
— Og svo eru það varnir hafnar-
innar hérna, Rusty, sagði ég án þess
að lækka róminn. — Ég hefi sagt
forsætisróðherranum, að C4 sé alveg
örugg. En ég vil að flotinn sé reiðu-
búinn, þannig að hægt sé að skipa
öllum 'gögnum út alveg tafarlaust.
— Jú, ég skil það, svaraði land-
stjórinn.
— Ef verkfræðingarnir byrja þarna
hægra megin á nesinu, hélt ég
ófram og benti út á höfnina — þá
er það í góðu samræmi við nr. 333.
Líttu á, Rusty, þú sérð staðinn héðan.
Láttu Digby byrja undir eins, við
megum engan tíma missa. Skilurðu?
Ég hefi nefnilega sent Eisenhower
skeyti og beðið hann um að liefja
framkvæmdir samkvæmt áætlun nr.
333. Við megum ekki láta neitt mis-
takast í þetta sinn.
Ég man ekki fleira af öllu þessu
bulli, sein ég lét út úr mér, en ég
get hugsað mér að Hitlerssnuðrar-
arnir hafi klórað sér í hnakkann er
þeir voru að reyna að finna einlivern
botn í því, og ég get líka hugsað mér
að Hitler ’hafi geisað er þeir urðu
að gefast upp við það.
Við héldum áfram og allt í einu
kom ég auga á Spánverjana tvo, sem
við höfðuni hitt árdegis. Ég vildi ekki
láta þetta tækifæri ónotað og linippti
í sir Ralph og við gengum svo nærri
Spánverjunum sem ég þorði, án þess
að vekja grun.
Svo sagði ég, svo hátt að þeir gætu
lieyrt það: — Þetta segi ég þér ein-
um, Rusty! Afríkuströnd hentar
ágætlega fyrir þetta áform, og þú
veist að stjórnin fellst á það í alla
staði. Franska andstöðuhreyfingin
þekkir öll atriði málsins. Flotinn not-
ar dulmálslykil 3 og 4, en flugherinn
hedur sig að 35 A og B. Þetta leyndar-
mól geymir þú handa sjálfum þér.
Við liéldum áfram rabbandi, þang-
að til við komum að flugvélinni.
— Vertu sæll, Rusty, sagði ég. —
Það var gaman að sjá þig afutr.
— Ég segi sama, Monty, svaraði
landstjórinn og deplaði augunum.
Við tókumst innilega í hendur, her-
liðið lyftu byssunum og nokkrum
mínútum síðar renndi vélin til fiugs.
Það seinasta sem ég sá af landstjór-
anum var hár maður, sem veifaði
brosandi.
Heywood hershöfðingi settist hjá
mér og klappaði á handlegginn á mér.
— Jæja, hvernig líður yður? spurði
hann.
— Ég er þreyttur, þetta var mesta
púl. Eg er að reyna að muna hvort
ég hafi gert nokkrar skyssur.
— Ekki held ég það. Eftir þvi sem
mér virtist tókst þetta ljómandi vel.
Við getum ekki búist við árangrinum
strax, en ég þori að veðja um að þeir
fá hausverk i Berlín i nótt.
Ég var verulega þreyttur og teygði
vel úr mér í stólnum til að livíla mig,
en það var enginn hægðarleikur að
hvila 'hugann þvi að alltaf kom eitt-
hvað nýtt og nýtt til að glíma við.
Heywood hershöfðingi ónáðaði mig
ekki Janga stund, þvi að nægur tími
var til stefnu.
Loksins sagði liann: — Við búumst
við að verða komnir til Alzír um miðj-
an dag á morgun, og þar fá allir ó-
vinanjósnararnir nóg að gera. Þeir
eru margir, sumir koma fram sem
franskir ættjarðarvinir og aðrir sem
ítalskir vinir okkar. Leyniþjónustan
hefir þegar undirbúið akurinn, svo
að allir vita að Monty er á leiðinni