Fálkinn - 19.10.1956, Qupperneq 6

6
FÁLKINN

Framhaldsgrein 9.
fyrir dst honungsins
MARTRÖÐ í KJÖRBÚÐINNI.
Fyrst voru þaS nú samgöngutækin.
— Aldrei að leigja bíl nema það sé
óhjákvæmilegt, sagði Pétur. — En
það er alltaf óhjákvæmilegt hér í New
Yörk, stundi ég.
— Neðanjarðarbrautirnar gera sama
gagn, og strætisvagnarnir eru mesta
þing, sagði Pétur.
En það kom ekki að haldi. Ég gat
ekki liaft gagn af þeim. Ég hafði aldrei
á ævinni ekið i strætisvagni, og ég
hafði aldrei verið ein míns liðs i neð-
anjarðarbraut. Eg varð lafhrædd er
ég hugsaði til þess að aka undir jörð-
inni, Ég fór gangandi.
.Það hreif elcki á mig þó að Pétur
væri að segja mér hve vel sér gengi
að komast á skrifstofuna á tuttugu
mínútum fyrir aðeins fimmtiu aura.
Ég hélt áfram að fara gangandi. Eg
hætti ekki á að nota önnur samgöngu-
tæki; en fæturna.
Rétur reyndi að gera mig djarfari
á að fara í erindi sjálf. — Farðu í
næstu kjörbúð, sagði hann. — Þar
selja þeir allt í umbúðum, þú velur
bögglana sjálf og borgar um leið og
þú ferð út. Með þvi móti þarftu ekki
að tala við nokkurn mann.
Ég gerði mér ljóst að það væri
flónska af fullorðnum kvenmanni að
þora ekki inn í búð, og ég vissi að
ég komst ekki hjá að gera það. Ég
tók tíu dollara og hélt af stað i næstu
kjörbúð.
Ég fann hana. Eg stóð og liorfði
á hinar konurnar, sem gengu um og
tíndu saman það sem þær þurftu að
kaupa. Svo fór ég að reyna að herma
eftir þeim. Mér fannst ég vera eins
og þjófur, en þó tíndi ég saman tals-
vert af niðursuðudósum og grænmeti.
Ég var með fangið fullt af þessu —
ég hafði gleymt að taka poka til að
leggja vörurnar í. Þá pikkaði einhver
í öxlina á mér. Ég vissi að fólkið
mundi halda að ég væri þjófur.
Og í sömu svifum missti ég alla
bögglana á gólfið og tók til fótanna.
Ég hljóp eins og ég gat og komst út
á götuna og þóttist viss um að heyra
hrópað og kallað: „Stöðvið þjófinn!"
Loks hægði ég á mér. Aldrei skyldi
ég fara inn í svona hræðilega búð
framar! sagði ég við sjálfa mig. Ileld-
ur svelti ég í liel heldur en að koma
þangað framar.
Ég fór inn i svolitla mjólkurbúð,
sem var þarna skammt frá. Það var
eina búðin, sem mér fannst ég vera
eins og heima hjá mér i. Maðurinn
sem átti verslunina kallaði mig
„vænu“, og það þótli mér skrítið, en
hann vissi alltaf hvað ég ætlaði að
kaupa. Því að ég bað alltaf um það
sama: Tvær steiktar kótelettur og
e.inn pakka af frystum aspargus. Það
var það eina sem ég gat keypt, þvi
að það var það eina, sem ég gat gert
að mat.
En svo fór mér smátt og smátt að
fara fram. Ég gat steikt kjöt án þess
að brenna það — framreitt egg á
fjóra mismunandi vegu — og búið til
góðan súkkulaðibúðing.
YIÐ LIFUM UM EFNI FRAM.
Eina vikuna, er Pétur þurfti að
vera í Washington, stakk hann upp
á því að ég tæki mér hvild.
Og ég fékk hvíld — og tíma til að
liugsa.
Mér þótti skrítið, að nú kunni ég
vel við mig í gistihúsinu — í fyrsta
skipti á ævinni. Áður 'hafði það verið
svo venjulegt og hversdagslegt að
láta snúast kringum sig. Nú var það
lúxus.
Eitt kvöldið spurði ég Pétur hvort
ég gæti keypt mér nýja skó. — Já,
það er alveg sjálfsagt, sagði hann.
Daginn eftir fór ég inn i búð sem
mér leist vel á og valdi skó, og bað
um að senda mér þá ásamt reikn-
ingnum.
Mér skildist ekki fyrr en síðar að
ég hafði verið í einni dýrustu búðinni
í New York.
Þegar sendillinn kom með skóna átti
hann að fá sextiu og þrjá dollara. Það
fór hrollur um mig þegar ég taldi
fram peningana og sá að ég hafði
ekki nema tíu cent eftir í skúffunni,
sem Pétur lagði mánaðarpeningana í.
Því að enn voru tvær vikur eftir af
mánuðinum.
Nú átti ég ágæta skó, sem ég gat
gengið á í búðirnar, en ekki nokkurn
eyri til þess að kaupa mat fyrir i
búðunum.
Sú staðreynd að við vorum „hátign-
ir“ var létt á metunum þegar við vor-
um auralaus. Það var einfaldur sann-
leikur, sem mér fór loksins að skilj-
ast — sannleikur sem allir vissu, er
fengið höfðu venjulegt og viturlegt
uppeldi.
Heimurinn sem við Pétur höfðum
alist upp í var gerviheimur. Við höfð-
um lært að meta fólk eftir minkakáp-
um, bílum, kampavíni, demöntum og
titlum.
Og nú höfðum við týnt aðgöngu-
miðanum að lúxusveröldinni. Pétur
vann til að hafa ofan í okkur að éta,
og ég var að læra að verða húsmóðir.
En ihversu auðveldara liefði þetta ekki
orðið, ef við liefðum ekki verið af
konungakyni?
Ég vissi að skoðun mín var glæp-
samleg. Pétur mundi aldrei sleppa til-
kalli til ríkisins síns.
En samt gat ég ekki stilt mig um
að útmála fyrir mér, hve miklu ham-
ingjusamari við mundum verða ef
við liættum að vera táknmyndir kon-
ungdæmis sem var i skýjunum, og
gætum lifað eins og venjulegar mann-
eskjur, án alls titlatogs.
Við gátuni eignast nýja vini, fengið
ný áhugamál, sett okkur ný markmið
og gefið drengnum okkar nýja veröld,
sem liann gat alist upp í sem Alexand-
er „Boudouni“ — undir nafninu, sem
við höfðum gefið okkur i gamni — og
orðið annað hvort verkfræðingur eða
flugmaður, en það starf mundi Pétur
liafa kosið sér ef hann hefði ekki ver-
ið konungur.
Eins og nú var ástatt lifðum við
undir því sífellda fargi, að þurfa að
reyna að halda á okkur hefðargljá-
anum út á við. Við reyndum að hafa
efni á að kaupa okkur dýr föt og láta
Alexander ganga á dýra skóla og vera
með „finu“ fólki.
Afleiðing þessa varð sú, að fjárhag-
urinn fór síversnandi. Ég hafði ekki
ennþá fengið að vita um allar skuld-
irnar, sem við liöfðum stofnað. Okkur
hafði ekki tekist að komast á fastan
grundvöll og sníða útgjöldin eftir
tekjunum.
Þegar Pétur hafði lokið starfinu
sem hann liafði liaft og kaupið var
þrotið, vorum við á enn verra flæði-
skeri en við höfðum nokkurn tíma
verið áður.
— Við verðum að komast til Parísar
aftur, sagði Pétur. — Ég á rétt fyrir
farinu.
Undir eins og við vorum komin
aftur í góðu, gömlu borgina og höfð-
um 'hitt kunningjana, varð ég lieimsku-
lcga bjartsýn aftur. Pétur mundi von
bráðar fá nýja stöðu og við mundum
geta eignast hús og átt góða daga,
sagði ég við sjálfa mig.
En Pétur slugsaði af þvi að sum-
arið fór í liönd og hann varð að fara
á ýmsa staði í Evrópu. Og mamma
bauð okkur að koma til sín og verða
hjá sér í Venezia.
Það var talandi tákn um hringl-
andaskapinn i okkur að við tókum
þessu boði og fórum til Venczia. Við
fengum fóstru handa Alexander og
sendum hann upp í Alpafjöll meðan
heitast var. Og svo lifðum við í leti
allt sumarið.
Pétur hafði hugsað sér að skrifa
endurminningar sínar og skrifaði hjá
sér minnisgreinar, sem hann ætlaði
að nota í bók.
Við fórum aftur til Parísar þegar
haustaði. Nú var okkur meiri þörf á
húsi en nokkurn tíma áður, þvi að
ég átti barn í vonum. — Og í þetta
skipti skal barnið mitt fæðast á mínu
cigin heimili en ekki i gistihúsi, sagði
ég við Pétur.
Ilann var á sama máli. Við vorum
hamingjusöm þá. En áður en við gát-
um byrjað að svipast um eftir húsi,
fékk ég veikindakast i nýrun — ég
hafði fengið nýrnaveiki áður. Og eftir
þrjá mánuði leysti ég höfn.
Ég tók þetta ákaflega nærri mér,
og Pétur stakk upp á að við skyldum
ekki hugsa neitt um húsið fyrr en ég
væri orðin liress aftur. En þegar þar
að kom var hann kominn á kaf i
stjórnmálabollaleggingar og hafði
cngan áhuga á að verða okkur úti um
heimili.
NÝ MISKLÍÐ.
Ég var hrædd við þessa stjórnmála-
menn. Ég sárkveið fyrir hinum dag-
legu heimsóknum þeirra og löngu
samtölunum á Péturs eigin máli —
tungu, sem ég hafði aldrei getað lært
að tala.
En nú ætlaði ég mér ekki að þegja
við þessu. Ég ætlaði að tala við Pétur
og trúa lionum fyrir því, að lijóna-
band okkar væri lcomið í hættu, enn
einu sinni.
— Slíttu þessa menn af þér, sagði
ég biðjandi. — Þegar þú varst kon-
ungur, manstu að þeir reyndu að stía
okkur í sundur. Sérðu ekki liættuna,
sem vofir yfir núna? Þú ert alveg
eins og barn! álpaðist út úr mér. —
Eins og strákur sem hefir lagt út í
ævintýr, sem honum finnst girnilegt
og spennandi. En það er það ekki. Það
er hættulegt. Það getur kostað þig
lifið.
— Það kann að vera að þú hafir
rétt fyrir þér, sagði Pétur. — En þú
skilur ekki mín vandamál, Sandra.
Og þú mátt ekki sletta þér fram í þau.
— Ég vcrð að gera það, svaraði ég
ástríðufull. —- Það er okkar lif, sem
þeir eru að eyðileggja, en ekki ein-
göngu þitt.
Ég átti engan að, sem ég gat leitað
hjálpar og ráða hjá. Eg varð að lieyja
þessa baráttu ein.
Eftir stutta dvöl i Cannes fórum
við aftur til Parísar, og nú byrjuðú
erfiðleikarnir i alvöru.
Gistiliúsið sem við höfðum dvalið
i áður neitaði okkur um húsnæði. Ég
komst að því að Pétur hafði ekki getað
borgað reikninginn fyrir síðasta mán-
uðinn sem við vorum þar, og að við
skulduðum stóra fúlgu.
Ég fór í annað gistihús, sem kann-
Fjölskyldan í Ameríku að eyða síðustu aurunum sínum. Gróðavonir Pét-
urs brugðust alltaf.