Fálkinn - 19.10.1956, Page 7

FÁLKINN
7
aðist vel við okkur, og spurði eftir
herbergjum fyrir niðursett verð. Þeir
féllust á það. Við fluttum þangað með
það af dótinu okkar, sem liitt gisti-
Iiúsið hafði ekki lagt hald á sem
tryggingu.
Nú vorum við á heljarþröminni og
ég gat ekki leynt kviða mínum og
beiskju. Hvernig mundi þetta fara, ef
Pétur héldi áfram að hugsa um kór-
ónuna sína?
Við bárum sakir hvort á annað á
víxl. Ég áfelldist hann fyrir að hann
eyddi peningum i stjórnmálastarf-
semi og héldi áfram að leika konung,
þó að ekkert væri liásætið, og reyndi
að halda hefðjargljáanum við á sér.
Hann vi'tti mig fyrir að ég keypti dýr-
an fatnað og léti greiða mér á dýrustu
liárgreiðslustofum og keypti dýra
skó.
— Það ert þú sem heimtar að ég
líti út eins og drottning, sagði ég. —
Það er kominn tími til að við hættum
þessum grímudansleik.
— Nú tókstu munninn of fullan,
sagði Pétur.
Svo fór hann og ég sá hann ekki
lengi. Hann hélt áfram flakkinu milli
ýmissa Evrópuborga eins og áður.
PÉTUR GERIR UPPREISN.
Þann 25. mars 1953 varð ég þrjátíu
og tveggja ára. Ég hafði hugsað mér
áð verða með Pétri þann dag, og
reyna að toga upp úr honum hvað
hann hefði fyrir stafni.
• Ég var hikandi þegar ég fór að
tala um sambúðina okkar. — Ég veit
að ég reyndist engin fyrirmyndar
lvúsmóðir i Ameriku, sagði ég. — En
nú fer ég að venjast að hafa úr litlu
að spila, og það er auðveldara að lifa
við þröngan kost hérna i Evrópu.
Viltu ekki reyna aftur? Við gætum
reynt að spara svolítið til að komast
út úr þessari flækju.
Pétur hló þurrahlátur. — Þú hefir
ekki einu sinni hugmynd um hver
„þessi flækja“ er. Á hverju heldirðu
að við höfum iifað síðasta árið?
— Ég veit það ekki, sagði ég angur-
vær. — Þú segir mér aldrei neitt.
Hann liélt áfram og sótti i sig veðr-
ið: — Allir eru önnum kafnir við að
ráðleggjá mér hvað ég eigi að gera,
og þegar ég geri eitthvað þá er það
alltaf misráðið. Bara að ég hefði
fengið að taka ákvarðanir mínar sjálf-
ráður! Ef ég hefði fengið að fara til
Jugoslavíu þegar ég sjálfur vildi —
til lands míns og þjóðar — hefði ekk-
ert af þessu komið fyrir. En það var
ekki við.það komandi! Maður átti að
vera forsjáll og varfærinn! Hann
skirpti orðunum út úr sér. — Og nú
sérðu hvernig komið er: Ég hefi orðið
að hlusta á annarra manna ráð alla
mína sévi. Nú er ég orðinn gáttaður
á þvi. Héðan í frá hlusta ég aðeins
á þá, sem ég vil hlusta á, og geri ná-
kvæmlega það sem ég sjálfur vil!
Svo þagnaði hann en hélt svo ró
legur áfram: — Ég skulda mörg þús-
und pund, Sandra. Og nú verð ég að
finna úrræði til að borga skuldirnar.
Og ég skal finna það. Ég sel allt sem
liægt er að selja — ég skrifa endur-
minningar niínar. Lofðu mér bara að
vera í friði.
Og svo fór hann. Fyrst til Sviss
og svo til Spánar.
Ég vissi ekki hvað ég átti að taka
til bragðs. Eg vildi ekki biðja mömmu
að hjálpa mér. Hún liafði Alexander
hjá sér í Venezia.
Ég átti góða vinkonu i Paris. Mað-
urinn hennar ótti tvö af úrvals gisti-
á öll fötin yðar
húsunum í borg-
inni. Hún gat
komið þvi i kring
að ég fékk að
vera í öðru þeirra.
Þar fann Pétur
mig þegar hann
kom aftur frá
Spáni.
Hann var eins
og úti á þekju og
óvingjarnlegur, al-
veg eins og ó-
kunnugur maður.
En ég elskaði
hann enn.
Daginn sem Pét-
ur fór til Spánar
aftur fór ég út og
borðaði hádegis-
verð með nokkr-
um vinum min-
um. Þegar ég kom
i gistihúsið aftur,
kom herbergis-
þernan á móti
mér með öndina
!i hálsinum. —
Yðar hátign, hróp-
aði hún. — Þeir
hafa lagt löghald
— öll!
Tveir menn höfðu komið og spurt
eftir mér. Pétur var orðinn svo vaf-
inn skuldum, að lánardrottnarnir
liöfðu fengið leyfi til að gera lögtak
í öllu sem við áttum.
Mér fannst ég auðmýkt og litilsvirt
er ég sat þarna i herberginu mínu og
gat ekki einu sinni skipt um kjól.
Ég sá fram á að ég yrði þegar í
stað að leita lil málaflutningsmanns
og mundi nú eftir gömlum kunningja
mínum, René de Ohambrun.
Áður en ég komst til að hringja til
'hans varð ég að taka á móti gestum,
sem heimsóttu mig með óborgaða
reikninga. Það lá við að ég fengi æðis-
kast er ég sá allar þessar stóru upp-
liæðir. Þarna voru veitingahúsa- og
gistihúsareikningar, fatareikningar,
bilaviðgerðir og gifurlegir símareikn-
ingar fyrir samtöl viðs vegar um
Evrópu.
Ég tók simann og hringdi til Renés.
—Fyrir atla muni — hjálpið þér mér,
sagði ég. — Ég held að ég sé að missá
vitið. Hvað á ég að gera?
René reyndi að liugga mig eins vel
og hann gat. — En umsóknin verður
að leggjast fram i réttinum, Sandra,
sagði hann. — Það verður ekki hjá
því komist.
Það þýddi að blöðin mundu básúna
hneysu mína og örvænting. Nú fengi
allur heimurinn að vita hve bláfátæk
við værum, og að Pétur væri farinn
frá mér.
Þá kom mamma frá Venezia. Hún
var lirygg en sýndi mér dásamlega
nærgætni, og hjálpaði mér betur en
nokkur önnur manneskja hefði getað
gert. Og fötin mín voru „gefin frjáls“.
HJÓNASKILNAÐUR.
Við mamma ráðguðumst um málið,
og ég bað hana um að lofa mér að
lcoma til Venezia, sem var sá staður
sem mér þótti vænst um. Við urðum
samferða þangað.
Ég átti úrslitasamtal við Pétur í
sima. Það var dýrt.
Mamma varð ergileg þegar hún
borgaði þennan reikning siðar. — Þú
mátt ekki halda þessu áfram, sagði
hún.
— Það er eins gott að þú fáir að
Alexandra fyrir rétti í hjónaskilnaðarmálinu í París.
vita það versta, sagði ég og rétti lienni
vélritað bréf, með undirskrift Péturs.
Hann hafði skrfað og farið fram á
skilnað við mig.
Mamma las bréfið þegjandi. Svo
rétti 'hún mér það. Tár mín fengu
ekkert á hana, og hún sagði: — Þú
skalt aldrei ganga að skilnaði. Kon-
ungar og drottningar skitja ekki.
Ég rak upp ofsahlátur. -— Konung-
ar og drottningar! sagði ég fyrirlit-
lcga. — Jafnvel þú trúir á þessa helgi-
sögn um konunga og drottningar. Pét-
ur gerir það því miður líka. Hvers
vegna heldur þú að við séum öðru
vísi en annað fólk? Ætli við séum
nema manneskjur — og þessi maður
er orðinn leiður á konunni sinni, og
ég get ekki hætt að elska hann — ég
get það ekki!
Mamma hvitnaði af reiði. — Láttu
ekki eins og óþægur krakki, sagði hún.
— Hann hefir hagað sér svona af því
að hann er konungur — af því að hann
hefir átt auð og völd, en aldrei lært
að láta sér haldast á þvi. Ef þú lætur
hann halda áfram að ímynda sér að
liann geti fengið skilnað, þá tekst lion-
um væntanlega að fá liann að lokum,
og á eftir iðrist þið bæði eftir flanið
og getið ekki bætt úr því. Þú átt að
neita að gefa eftir skilnað. Hver veit
nema að þú eignist eitthvað af fyrri
metorðum þínum aftur, og kannske
fer hann að bera virðingu fyrir þér
aftur.
Það lá við að ég Iiataði hana fyrir
að tala svona við mig. En ég vissi
að hún hafði rétt fyrir sér.
Nú lét ég liða og biða án þess að
reyna að ná sambandi við Pétur. En
ég var svo veik á sálinni að ég gat
ekki verið þögul 'lengi i einu.
— Það dugar ekki að tala um það,
sagði ég við mömmu. — Þegar Pétur
er annars vegar hefi ég engan sjálfs-
metnað. Og nú hefi ég ekkert frétt
af honum svo lengi að ég er viss um
að hann hefir hljótt um sig vegna
þess að hann er peningalaus.
Mamma leit forviða á mig. — Hvað
ertu að hugsa um? sagði hún.
— Ég á smaragðana ennþá, sagði
ég hægt. — Pétur sagði að ég yrði
að halda i þá þó að allt annað færi
forgörðum. Nú er allt annað farið
forgörðum. Ég ætla að gefa honum
smaragðana.
Og svo bað ég mömmu um það, sem
mér fannst alveg óhugsandi: — Ég
vil að þú færir honum smaragðana
frá mér, sagði ég.
Og mamma féllst á að f'ljúga til
Madrid með smaragðana.
Niðurlag í næsta blaði.
* jSkrítlur *
við strákgreyið? spyr vinkonan.
— Nei, mér dettur það ekki í liug.
Hann Porri segir, að allir sem eru
með rautt band á liandleggnum séu
fjölskylduframfærendur.
Absalonsen er enginn bindindis-
maður. Hann er á neytendafélags-
fundi og tekur til máls. Og það er
ldappað fyrir honum er liann lýkur
ræðunni með þessum orðum:
— Ja, þetta er nú mín og allra
fullra meining ...
— Er hann McPherson það scm
•maður kallar „sannur Skoti“.
— Já, það veit sá sem allt veit. Hann
hefir geymt öll lcikföngin sin til að
hafa þau til taks þegar hann fer að
ganga í barndómi.
Það var dansað í skemmtigarðinum.
Ameriskur dóti kemur og hneigir sig
fyrir Guddu Sveins, en hún vindur
upp á ásjónuna á sér og snýr sér
undan.
— Hvers vegna viltu ekki dansa
— Var þetta ekki dásamlegur
timi, ha?