Fálkinn - 19.10.1956, Page 8

Hennnr vegna
Það eina sem hann gat gert til að bjarga lífi konunnar sinnar, var glæp-
samlegt. Hann afréð samt að láta mannlegar tilfinningar ganga fyrir
embættisskyldunni. En svo ...
ETTA var lítil verslun með
járnrimum fyrir gluggun-
um. Hún lét lítið yfir sér,
en bak við rykfalinar rúðurnar
var hægt að grilla í þúsundir af
gimsteinum. Mann verkjaði bein-
línis í augun af að horfa á þessi
glitrandi armbönd og hálsfestar,
hringi og úrin, sem .allt var úr
silfri, gulli og hvitagulli. Sumir
af þessum skartgripum voru
hreinir og beinir fjársjóðir, hugs-
aði Dave Hanson lögregluþjónn
með sér er hann þrammaði fram
og aftur um götuna þarna fyrir
utan. Aðeins einn af þessum grip-
um nægði til þess að afla pen-
inganna, sem hann þurfti. Pen-
ingana, sem það kostaði að senda
Mary á heilsuhælið, svo að hún
fengi heilsuna aftur.
Góðleg augun urðu eins og mjó
strik er hann var að hugsa um
þetta. Engin lögregla hafði vörð
þarna í götunni eftir klukkan sex
í dag, og Solly gamli lokaði ekki
búðinni fyrr en klukkan átta.
Hann mundi hafa meira en nógan
tíma. Meira en nógan til þess að
fara heim og hafa fataskipti og
heimsækja Solly á eftir.
Það var annað mál ef Solly
hefði verið viðfelldinn og vinsæll
maður. En hann var illgjarn
maurapúki með jarpt, úfið parr-
uk og fitubletti á vestinu. Ágjarn
og safnaði auði — en konan hans
veslaðist upp af veikindum.
— Þú verður að reyna að koma
henni á heilsuhæli undir eins og
þú getur, Dave, hafði iæknirinn
sagt við hann um morguninn. —
Ef það verður ekki gert, get ég
ekki sagt hvernig henni reiðir af.
Vitanlega varð hún að lifa. Og
hún skyldi iifa, jafnvel þótt Dave
stæði engin leið opin nema sú,
að ræna Solly. Tíminn var lengi
að líða á verðinum hjá Solly, en
hann var síhugsandi um hvernig
hann ætti að framkvæma það,
sem hann bjó yfir. „Pabbi mundi
snúa sér í gröfinni ef hann vissi
hvað mér er í hug núna, Dave
Hanson — sonur og sonarsonur
lögreglumanns". En samt var það
að yfirlögðu ráði, sem hann fór
inn til að ræna verslunina, sem
hann var settur til að gæta.
KLUKKAN var sjö er hann gekk
niður götuna. Hann var hár
maður, grannur og rennilegur, í
regnkápu og með trilbyhatt. Um
hálsinn hafði hann trefil, sem
hann gat dregið upp að augum
til að fela andlitið, og í vasa hans
var skammbyssa. Vitanlega var
hún ekki hlaðin. Dave hafði ver-
ið nógu lengi í lögregluliðinu til
að vita að vopn er vopn, hvort
sem það er hlaðið eða ekki.
Solly var að afgreiða viðskipta-
vin, þegar Dave kom að búðinni.
Hann færði sig inn í krók, þar
sem skugga bar á, og beið þar
lengi. Við og við renndi hann
augunum eftir götunni og létti er
hann sá hvergi mann á ferð. Hann
gat séð að Solly beygði sig fram
yfir borðið, með eitthvað glitr-
andi í stórum krumlunum. Við-
skiptavinurinn mundi líklega vera
einhver frú af heldra taginu úr
því að Solly gaf sér svona góðan
tíma til að afgreiða hana. Allir
þekktu þessa verslun, og ef Solly
hefði haft meira vit í kollinum
mundi hann hafa flutt sig í ríkis-
mannahverfið fyrir löngu. Dave
brosti. Kannske mundi óþægilega
reynslan, sem Solly yrði fyrir
bráðum, koma því til leiðar að
hann skipti um skoðun og breytti
um stað.
Loks fór konan út og Dave sá
úr felustaðnum að Solly lét dýr-
gripina hverfa niður, fyrir innan
búðarborðið. Hann hristi höfuð-
ið þegar hann sá græna upplitaða
tjaldið fyrir dyrunum. Solly
var að koma dýrgripunum fyrir
í gamla peningaskápsræksninu.
Þetta var einmitt augnablikið,
sem Dave hafði verið að bíða eft-
ir. Dave dró tjaldið hægt til hlið-
ar. Solly var bograndi fyrir fram-
an skápinn.
Spegillinn hékk yfir dyrunum,
svo að Solly gat séð hver inn kom,
þó að hann sneri bakinu að dyr-
unum. Dave hafði dregið trefil-
inn fyrir andlitið og var að hugsa
um, hvort Solly hefði komið auga
á hann. Þetta var gamall refur,
og oft hafði reynst svo, að hann
heyrði ekki eins illa og hann þótt-
ist gera. Dave andvarpaði og
stakk hendinni ofan í vasann.
nema staðar fyrir utan. Hann
færði sig inn í skúmaskotið og sá
tvo menn koma út úr stóra græna
vagninum. Þeir voru kornungir
cg mjög vel til fara. Eitthvað við
þá minnti hann á hermenn þó að
þeir væru ekki í einkennisbún-
ingi. Þeir gengu beint inn í búð-
ina. Annar þeirra barði í glerið
í borðinu og að vörmu spori var
tjaldið dregið frá dyrunum og
Solly kom fram. Hann pírði litl-
um nærsýnum augunum bak við
gleraugun og hneigði sig og
brosti, svo að skein í gular tenn-
ur., Sá hærri gekk fram til hans
að borðinu og sá yngri elti hann.
— Þetta er árás, sagði foring-
inn þyrrkingslega. — Come on,
Solly. Opnaðu peningaskápinn en
vertu fljótur, ef þú vilt halda
lífinu!
Solly deplaði augunum nokkr-
um sinnum, en hreyfði sig ekki.
Eitthvað blágrátt blikaði í hend-
inni á ræningjunum, sem báðir
voru með hanska.
— Heyrðirðu hvað ég sagði?
spurði annar þeirra í skipunar-
tón. — Opnaðu skápinn! Við höf-
um engan tíma til að hanga
hérna í alla nótt.
Dave tók andköf. Hann sá
kippina í óþjálfuðu vöðvunum á
gamla manninum. Solly var að
því kominn að ráðast á gestina,
en þeir voru á verði líka og mið-
uðu nú á hann skammbyssunum.
Þetta var allt honum að kenna.
Þessir náungar voru einmitt af
þeirri tegund, sem ekki vílar fyr-
ir sér að drepa. Honum varð
hugsað til Mary ... ef eitthvað
kæmi fyrir hann . . .
Báðir þorpararnir snerust á
hæli er Dave kom vaðandi að
þeim. Þeir skutu tveimur skotum
og hann fann svíðandi sársauka
í annari öxlinni. Og sársaukinn
ágerðist svo að hann gat ekki um
annað hugsað. Og nú réðust þeir
að honum og létu höggin dynja
á honum. En samt hélt hann um
úlnliðinn á þeim til að verjast
þess að þeir gætu miðað skamm-
byssunum.
Vanmáttarkenndin greip hann
og svo kom lamandi þreyta. Hann
vissi að nú var öll von úti, og
sársaukinn í öxlinni var slæmur
fyrirboði. En allt í einu fann hann,
að mennirnir tveir voru þrifnir
af honum og hann sá rautt and-
lit og bláan einkennisbúning.
— Vel af sér vikið, Hanson!
sagði lögregluþjónninn af varð-
stöðinni fyrir handan. — Þér
hækkið í tigninni fyrir þetta!
Hrukkótt andlitið á Solly varð
eitt bros. — Þér eruð svei mér
lögreglumaður sem segir sex,
sagði hann og kinkaði 'kolli til
Dave. — Þessir náungar hafa
haft augastað á búðinni minni
lengi, og þér komið á alveg rétta
ALLT í einu heyrði hann bifreið