Fálkinn - 19.10.1956, Page 10

10
FÁLKINN

BANQjST HLUMPUR
Myndasaga fyrir börn
•— Taktu af þér hjálminn, Klumpur og settu — Eg skal hjálpa þér, hjálmurinn hiýt- — Af þér skal hann! Reyndu að draga inn eyrun
hann i kassann. Þú hlýtur að komast úr honum ur að hafa hlaupið eða hausinn á þér á þér, vertu ekki hræddur, ég næ honum áður
úr því að þú komst í hann. þanist út við að koma í vatnið. en lýkur.
— Setjið þið köfunarbúninginn í lestina. Við — Þú ættir að smyrja vélina um leið, og ef — Þarna er harmóníkan min, en hvað ég
verðum að ganga vel frá öllu áður en við förum eitthvað hefir losnað i henni, geturðu fengið hefi saknað hennar. — Æ, láttu hana vera í
á pólinn. hamar og nagla. lestinni, Klumpur.

MARV
Copyright P. I. B 60» 6 Cop»f»^ofl*ni
— Vertu ekki svona volulegur, — Ef það væri ekki besti vinur minn, sem á — Þarna kom hann! Við leysum allan vanda. Meidd-
Klumpur, ég ætla að bera olíu á í hlut, þætti mér bara gaman að þessu — æ brjóttu irðu þig ekki þegar þú datst, Skeggur?
betta og svo kemur Skeggur og ekki hjálminn, Skeggur!
togar með mér.

ÞEGAR ELDSPÝTAN FANNST.
Um 1820 átti ungur lyfjafræðing-
ur heima í aðalgötunni í Stockton-on-
Tees í Englandi. Hann hét John
Walker. Eftir vinnutima flýtti hann
sér jafnan inn í tilraunastofuna sína
inn af lyfjabúðinni og sat þar yfir
suðuglösum við efnarannsóknir langt
fram á nótt.
Einu sinni vantaði 'hann eitthvað
til að hræra í eldfimu efni með. Hann
greip mjóa spýtu og hrærði í, og lagði
hana svo frá sér á borðið. Nokkru
síðar tók 'hann til á borðinu og hann
fleygði henni í ofninn, en enginn eld-
ur var í honum. Endinn á spýtunni
rakst á múrstein í ofninum og nú
heyrðist snark og spýtan fór að
brenna. Walker horfði forviða á
þetta. Við núninginn við múrinn
hafði kviknað af sjálfu sér i efninu
sem var á spýtuendanum úr hrær-
unni. Það kviknaði m. ö. o. i þessu
efni ef það nerist við eitthvað.
Walter flýtti sér að endurtaka til-
raunina og tálgaði nú mjóar spýtur
og dýfði þeim i hræruna og þurrkaði
þær svo. Svo lagði hann sandpappir
tvöfaldan og dró spýturnar á milli
og þá kviknaði á þeim. Þetta spurðist
og eldspýturnar þóttu miklu með-
færilegri en gömlu eldfærin.
Walker setti upp eldspýtnagerð ár-
ið'1827. Hann hafði tvo menn í vinnu,
annar átti að skera niður eldspýt-
urnar en liinn að búa til öskjurnar.
Þannig hófst eldspýtnagerðin, en nú
eru vélarnar orðnir fullkomnari en
lijá Walkér.
Fólk talar svo oft um að allt verði
dýrara, en það sannast ekki á eid-
spýtunum. Eldspýturnar frá Walker
kostuðu einn shilling hver 50 stykki,
og þegar á það er litið hve shilling-
urinn var verðmætur þá, verður ljóst
að eldspýturnar kosta ekki nema litið
brot af þvi sem þær gerðu fyrir 120
árum. *
Hún var blátt áfram óhugnanlega
hreinskilin, — sannleikurinn var
henni fyrir öllu. Svo giftist hún til-
finninganæmum, ungum manni.
— Elskan mín, sagði hann, — ég
er áreiðanlega ekki samboðinn þér.
— Nei, vitanlega ertu það ekki,
svaraði hún, — en þegar stúlka hefir
verið 27 ára í sex ár, lætur hún ekki
tækifærið ganga úr greipum sér.
Sjúklingurinn: — Heyrið þér, lækn-
ir, haldið þér að ég fái að leika á
fiðlu eftir nokkra daga?
Læknir: — Ég get ekki ábyrgst yð-
ur að þér fáið að leika á fiðlu. En
síðasti sjúklingurinn sem ég skar, var
farinn að blása i engla-básúnu eftir
24 tíma.
/W /V (V /V
Eva er úti á gangi með móður sinni
og hefir fallega blöðru i bandi. Allt
i einu kemur vindhviða og kippir af
henni blöðrunni og liún svífur burt
yfir húsþökunum. Fyrst ætlar Eva
að fara að gráta, en svo mannar hún
sig upp og segir:
„Þið megið eiga hana, englar
mínir!“
M M M
— Hvers vegna ertu með þessa
stóru kúlu á enninu?
— Hann Gummi skvetti vatni á mig.
— Ekki hefir komið nein kúla und-
an því.
— Júj Það var fiaska utan um
vatnið!