Fálkinn - 19.10.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN
Kínvershar hrnior
FYRIR nokkrum árum gerði ég mér
ferð til Austurlanda, i þeim tilgangi
að komast i viðskiptasamband þar.
Af öllum þeim borgum sem ég kom
í, leist mér einna best á Shanghai.
Hún var svo gerólilc Reykjavík, sem
luigsast gat. Enda henti það mig i
Shanghai, sem aldrei hefir hent mig
í (Reykjavík. Og því ætla ég nú að
segja frá.
Þetta var í júlí um nónbilið. Ég var
á leið heim á gistihúsið eftir að hafa
verið á rápi allan daginn. Og hvern
iiitti ég þá nema Simba af Hverfis-
götunni, sem hafði verið i siglingum
á skipum ýmissa þjóða síðan hann
strauk út af inbrotsþjófnaðinum á
Hverfisgötunni forðum. Við höfðum
ekki sést í átta ár.
— Ilvar hefir þú haldið þig síðustu
árin? spurði ég.
— Alls staðar og livergi. Ég hefi
verið að læra tungumál.
Það fannst mér eðlilegt. Hann hafði
verið duglegur i niálum, þegar við
vorum saman í skóla, en lélegur i
reikningi.
— Ég fór i flakk undir eins og ég
var búinn í skóla, og síðan hefi ég
verið i flestum löndum veraldar,
sagði hann ibygginn.
— Kontu þá orðið kínversku núna?
spurði ég.
— Það gutlar talsvert á mér þar
lika. Ég bjarga mér.
— Það var gaman. En nú skulum
við ekki standa hérna á götunni leng-
ur. Við skulum koma inn á einhvern
veitingastað og fá okkur að borða
og tala saman. Við höfum frá mörgu
að segja báðir.
Ég stalck upp á, að við skyldum
koma heim í gistihúsið mitt, en hann
var á öðru máli.
— Nei, þegar maður er staddur í
jafn einkennilegri borg og Shanghai,
verður maður að kynna sér það ó-
venjulega, en útlendingagistiliúsin eru
öll eins. Ég þekki dálitinn matstað
hérna skannnt frá. Þar er ekkert enskt
eða amerískt. Þeir skilja ekki einu
sinni ensku þar.
— Hvernig eigum við þá að koma
þjóninum i skilning um, hvað við
viljum fá að borða?
— Ha! sagði Simbi hlæjandi. —
Heldurðu að ég kunni ekki næga kín-
versku til þess?
Veitingasalurinn, ef hægt er að kalla
liann sal, var i kjallara. Það var satt,
sem Simbi hafði sagt, að staðurinn
var tvimælalaust sérkennilegur. Jafn
sóðalegan stað hefi ég aldrei séð.
Við settumst við eitt borðið og undir
eins kom litill maður, brosandi út
undir eyru, til okkar.
Sitnbi pantaði það sem við ætluðum
að fá, nefnilega glóðarsteikta önd, en
mér sýndist á þjóninum, að iiann
skiidi ekki hvað Simbi sagði. Simbi
endurtók þetta iivað eftir annað og
loks varð andlitið á þjóninum eitt
bros og hann kinkaði kolli.
Hann hvarf út i eldhúsið og það
liðu ekki nema líu minútur þangað
til 'hann kom aftur, með stórt fat
rjúkandi.
Þetta var ágætur matur, en okkur
kom báðum saman um, að það gæti
ekki verið önd.
— Mér finnst það einna líkast kjúkl-
ingi, sagði Simbi.
Skömmu áður en gestirnir áttu að
fara að koma til Volbricts-hjónanna
í Amsterdam til að halda upp á silfur-
brúðkaup þeirra var liúsbóndinn
ftuttur á sjúkrahús ,illa haldinn. Hann
var meðvitundarlaus og hræðilega út-
leikinn. Og það var silfurbrúðurin
sem átti sökina. Hún hafði reiðst
svona illa. Maðurinn liennar hafði,
vitanlega i gamni gefið henni dálitla
aulcagjöf í tilefni af deginum. — Það
var hálsfesti, gerð úr 2G4 hnöppum
af ýmsri stærð, sem frú Volbricht
hafði vanrækt að festa á flíkurnar
mannsins síns, jafnóðum og þeir
duttu af.
— Mér finnst það líkara gæs,
sagði ég.
— Jæja, við skulum nú ganga úr
skugga um það, sagði Simbi.
Hann benti þjóninum að koma,
benti svo á diskinn sinn, haðaði út
höndunum, eins og hann ætlaði að
reyna að fljúga, og skrækti: „Kíkkilíi
kí! Kikkilíi ki!“
Þjónninn liristi liöfuðið. „Vovv-
vovv!“ sagði hann svo.
Ég þarf varla að bæta því við, að
upp frá þeim degi borðaði ég alltaf
miðdegisverðinn einn — á gistihúsinu
mínu. *
Fallegur kjóll frá Dior. — Þetta er
svartur kvöldkjóll mjög snotur og
sléttur. Bolurinn er stuttur og einnig
ermarnar.
★ Tískuntgndir ★
-------------------1
Göngukjóll úr gráu flaueli. — Þessi
kjóll er dálítið sérkennilegur. Hann
er sléttur en hefir það sem kallað er
nautabanabelti, gengur það niður á
mjaðmir og upp á bolinn. Kjóllinn
er hár í hálsinn. Húfan er baska-
húfa úr sama efni og kjóllinn.
ÆTLIÐ ÞÉR Á SKÍÐI? — Ef svo er,
þá lítið á þessa busseronne og athugið
hvort hún er ekki einmitt það sem
yður vantar. Þessi sebraröndóttu efni
eru mjög í tísku og það er varla hægt
að hugsa sér neitt fallegra v.ið hvítan
snjóinn. Þetta er gróft efni. Hettan
er prjónuð úr svörtu garni.
Vitið þór...?
að dýrasta tóbakstegund í heimi
vex í Connecticut?
Þar er gott loftslag en líka meiri
natni við tóbaksræktunina en annars
staðar. Til dæmis er tjaldað yfir
plönturnar ef von er á misjöfnu veðri.
Kostnaðurinn við þessar ráðstafanir
nemur um 550 dollurum á hvern hekt-
ara, en hins vegar eru tóbaksblöðin
seld fyrir 10 dollara hvert kiló.
að fiska má nota sem kerti?
Þetta á þó aðeins við um eina teg-
und, nfl. Thaleichthys pacificus, sem
lifir í Kyrrahafi, við vesturströnd
Norður-Ameriku. Er fiskurinn kall-
aður „candlefish" (kertafiskur) á
ensku og er afarmikil fita í honum,
svo að ef hann er hertur má þræða
kveik ef'tir lionum endilöngum og nota
hann sem kerti. Indiánar og Eskimóar
i Alaska nota þetta ljósmeti.
að öldurnar í Kyrrahafinu eru
ekki jafnlangar og í Atlantshafi?
Því lengri leið sem aldan fer án
þess að mæta mótstöðu þvi lengra
verður milli öldukambana. í Norður-
Atlantshafi er öldulengdin þrettán-
föld hæð öldunnar, en í Suður-Atlants-
hafi, þar sem undanfærið er meira er
lengdin 19-föld hæðin, en þar fer
aldan óhindruð milli Atlantshafs og
Kyrrahafs. — Mcsta ölduhæð sem
mæld hefir verið er 25 metrar. Öld-
urnar í Norður-Arlantshafi geta þvi
orðið 325 metra langar en í Kyrra-
hafi, sunnan heimsálfanna, verða þær
150 metrum lengri.