Fálkinn - 19.10.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Uosalind Brelt:
//
OLIKAR SySTUR
//
Spennandi framhaldssaga
Lesley mundi þegar Virginia kom úr þeirri
ferð, og 'kvartaði undan að Barcelona væri
skelfing leiðinleg. Hún gægðist til Fernando
og sá að hann hallaði sér fram til Virginiu
og var eintóm eyru.
— Já, mér þykir mjög vænt um Barcelona.
Komuð þér til Tarragona? Já. Það er dá-
samlegur bær. Gamalt og nýtt í fögru sam-
ræmi. Höfnin er falleg — finnst yður það
ekki líka?
— Ég hefði gjarnan viljað vera í Tarragona
heilan mánuð, sagði Virginia.
LESLEY ER ANGURVÆR.
— Já, það er heillandi borg, svaraði Fern-
ando brosandi. — Heyrið þér, hvenær voruð
þér á ’Spáni?
— Fyrir fjórum árum — að vorlagi.
— Já, einmitt. Ég var þar líka þá.
Virginia hafði orð á því að gaman hefði
verið ef hún hefði þekkt einhvern í landinu,
hún hafði farið á mis við svo margt. Og
Femando sagðist vona að hún hefði meira
gaman af næstu Spánarferðinni. Lesley þótti
vænt að Salomon kom inn með teborðið og
faðir hennar utan af svölunum.
Það varð ekki betur séð en að Fernando
hefði verið boðinn í te. Einhverra hluta vegna
hafði Virginia ekki minnst á það einu orði —
ekki einu sinni við föður sinn. Hún hafði farið
í kjól úr þykku hvítu silki og var með græna
hálsfesti. Grænu steinarnir voru eins konar
áminning um skæru, grænu augun í henni,
og bjart hörundið virtist svo viðkvæmt og
gagnsætt, undir silkimjúku hárinu. Lesley
datt í hug að kannske fyndist Fernando hún
vera jafn falleg og fegursta Spánarmær, og
ef til vill fannst honum hún enn meira heill-
andi fyrir það að hún var ljóshærð.
Lesley drakk úr bollanum og fór svo út í
garðinn. Hún var angurvær og eirðarlaus.
Hún gekk yfir þveran blettinn og að gamla
sítrónutrénu, sem hún og faðir hennar höfðu
klippt árið áður og nú var þéttsett nýjum
grænum blöðum. Enn einu sinni var hún að
hugsa um, að þau hefðu þurft að losna við
jörðina áður en það uppgötvaðist að beryllium
var í jörðu þar. Nú var ekkert gaman að
nostra við garðinn eða hugsa- um húsið leng-
ur. Þetta nýja félag mundi kannske slíta öll
trén upp með rótum og rífa húsið. Það var
sorglegt.
Hún sá rifu í limgirðingunni og fór út á
veginn. Skammt þaðan var stígur, sem lá
heim til Pembertons. Hún gat skroppið þang-
að og hitt önnu.
Stígurinn lá í hlykkjum milli ungra trjáa
og vafningsviðar, sem skyggði fyrir sólina
yfir höfðinu á henni. Flugurnar suðuðu í
logninu, og fuglarnir sungu í trjánum. Hún
nam staðar til að horfa á fuglshreiður með
þremur smáum eggjum. Þetta var vafalaust
kanarífuglshreiður — þeir væru jafn algengir
þarna eins og grátitlingur í Englandi.
— Lesley!
Hún hrökk við.
Fernando kom á móti henni og gekk hratt.
— Ég sá yður þegar ég fór út, og langaði
til að fara á eftir yður og spyrja, hvers vegna
þér voruð svona þegjandaleg áðan, og hvers
vegna þér fóruð út frá okkur?
— Var það ekki Virginia, sem þér vilduð
tala við?
— Ég kom ekki til að tala við neinn sér-
stakan. Systir yðar var svo hugulsöm að bjóða
mér inn upp á te, þegar ég ók framhjá á
leiðinni frá Buenda. Þér munið sjálfsagt að
ég átti að vera á fundi þar í dag.
— Nei, það vissi ég ekkert um.
— Ónei, kanns'ke ekki. Þér voruð svo
þreytt þegar við ókum heim í bílnum þarna
um nóttina, svo að þér hafið kannske ekki
heyrt það. Hann horfði lengi undrandi á
hana og andvarpaði óþolinmóður. — Hvað
gengur að yður? Ég hélt að þér væruð greind,
en þér viljið ekki trúa neinu misjöfnu um
Madison og viljið ekki trúa neinu góðu um
nokkurn annan mann. Hann þagði. Svo sagði
hann: — Vel á minnst, Neville. Þér ókuð ein
með honum þarna um nóttina — var ekki
svo?
— Jú, það gerði ég. Hún sleit blað af vafn-
ingsjurt. — Hann var nærgætinn og hjálp-
samur.
— Já, vafalaust hefir hann verið það. Það
er margt gott í honum. En ef þér verðið ást-
fangin af honum verðið þér óhamingjusöm.
Ég get ekki bannað yður neitt, en yður sjálfr-
ar vegna væri hollast að þér kæmuð ekki í
námuna oftar.
— Hvað viljið þér að ég geri? 'Sitja heima
og telja á fingrum mér? Nú getum við ekki
ræktað tóbak lengur, og það er ekki til neins
að hirða um garðinn.
— Þér hafið unnið nóg — meira en stúlku
er hollt. Þér megið verða fegin að fá að hvíla
yður. Röddin varð mildari. — Heyrið þér nú,
stúlka mín. Ég veit að yður þykir vænt um
þennan stað. Getið þér ekki reynt að líta
á þennan verðmæta fund, sem gjöf frá for-
sjóninni — til föður yðar?
— Þér skiljið ekkert, sagði hún.
Hún ætlaði að segja meira, en hann tók
fram í: — Það er of heitt til að standa hérna.
Hvert ætluðUð þér að fara?
— Ég ætlaði að hitta hana önnu.
— Hvers vegna farið þér ekki riðandi?
Eða var þetta snöggleg hugdetta, alveg eins
og þegar þér farið í námuna? Hann þreif í
handlegginn á henni. — Þér segið að ég skilji
ekki neitt. Komið þér með mér að bílnum
mínum og reynið að koma mér í skilning.
Hún vissi að það var árangurslaust að
malda í móinn. En hún vissi líka að hún gæti
aldrei látið Fernando skilja tilfinningar henn-
ar viðvíkjandi peningunum, sem faðir hennar
átti að fá, og hvílík vonbrigði henni voru að
því að komast að raun um, að Virginia var
komin til Afríku eingöngu þeirra vegna.
LlFIÐ ER ERFITT.
Hún settist auðsveip við hliðina á honum í
bílnum og spurði ekki hvert hann hefði hugs-
að sér að aka. Hann beygði inn á veginn til
Kalindi, og þegar þau höfðu ekið nokkra
kílómetra stöðvaði hann bílinn á vegarbrún-
inni og opnaði gluggana báðumegin til að fá
loft. Hann bauð henni vindling og kveikti í
hjá henni. Svo sneri hann sér að henni og
studdi olnboganum á stýrið. — Ég er ekkert
nema eyrun, sagði hann glettnilega. — Og
ég lofa að reyna að gera mitt ítrasta til að
skilja yður.
— Það kemur varla að miklu gagni. Þér
verðið mér ekki sammála. Og mig langar ekki
til að rífast við yður, Fernando ...
— Jæja, þetta var betra en ekkert. Ég
hafði alltaf skilið yður svo, að yður langaði
ekkert fremur en að komast í hressilegt rifr-
ildi við þennan hræðilega verkfræðing, sem
gerir ekki annað en að eyðileggja fyrir yður.
Kannske ég eigi að tala í staðinn fyrir yður?
— Hún kinkaði kolli. — En þótt ég svari
engu megið þér ekki skilja þögnina sem sam-
þykki.
— Jæja. Hann blés reyknum út um glugg-
ann og sneri sér að henni aftur. — Frá mínu
sjónarmiði hafið þér ástæðu til að vera mér
þakklát. Þér getið ekki hugsað yður neinn
betri stað en í Buenda í Mið-Afríku. Hér er
maður alveg hæfilega hátt yfir sjó og lofts-
lagið er þægilegt. Þar sem lægra er eru sí-
felldar þokur og raki og smitandi sjúkdómar
á hverju strái. Það verður ekki langt þangað
til þið getið flutt ykkur inn í eitt nýja húsið
í bæjargarðinum, og faðir yðar fær góða stöðu
í Amanzi Mineral Ltd. Ég efast ekki um að
þér og systir yðar fái góða giftingu í hérað-
inu. Hvers vegna eruð þér svona dauf?
— Þér lýsið þessu eins og það væri Paradís,
sagði hún.
— En þér eruð kannske ekki tilbúin að
koma í Paradís ennþá? spurði hann. Þegar
hún svaraði ekki sagði hann lágt: — Þér er-
uð raunamædd, pequena. Hvers vegna?
Fyrst datt henni í hug að neita því, en gat
henni orðið stoð í þvi? — Ætli ég jafni mig
ekki? sagði hún.
— Þér verðið að lofa mér að hjálpa yður.
— Yður? Hún horfði beint í augu honum
og hrökk við. I daufri skímunni í bílnum glitr-
uðu augun í honum eins og hart stál. Fern-
ando gat verið mildur og sannfærandi og
brosið gat eflaust lokkað játningu úr mörgu
kvenhjarta. tJr því að hann sýndi henni
nærgætni var ekki nema eðlilegt að hún segði
honum frá erfiðleikum sínum, en sem betur
fór gat hún setið á sér. Hún hristi ösku af
vindlingnum út um gluggann og sagði: — Það
er fallega boðið af yður, en hér er ekki um