Fálkinn - 19.10.1956, Page 13

FÁLKINN
13
neitt að ræða, sem þér getið ráðið bót á.
Á næsta augnabliki tók hún hendinni fyrir
augun. Askan hafði feykst framan í hana
og hún fengið hana í augað. Fernando tók
vindlingsstúfinn úr hendi hennar og fleygði
honum út og sínum líka. Hann tók upp vasa-
klút, dró hönd hennar frá auganu og strauk
klútnum um það.
— Þetta var flónska af yður, sagði hann.
— Hvers vegna notuðuð þér ekki öskubikar-
inn, hann er beint framundan yður.
— Ég hugsaði ekki út í það. Þetta er alveg
eins og ég sé stungin með nálum.
— Lofið þér mér að sjá. Hann lyfti augna-
lokinu varlega, og er tárin fóru að renna aftur
kinkaði hann kolli og sagði: — Þetta er ágætt.
Deplið þér augunum aftur og segið mér hvort
særindin hverfa ekki.
— Ég ... ég held að það sé betri núna.
Hún tók upp vasaklútinn, en hann var óhreinn
síðan hún hafði dustað af buxunum sínum
með honum.
Hann brosti föðurlega. — Notið þér klút-
inn minn. Þér eruð mikið barn, Lesley.
— Það eru fleiri en börn, sem fá korn í
augað, sagði hún gröm.
— Nei, en reið börn hafa lag á að lenda
í öilum skrattanum. Hann yppti öxlum. —
Yður líður illa, og þess vegna farið þér niður
i námuna og talið við Neville, af því að hann
er alúðlegur hlustandi og kemur ekki með
nærgöngular spurningar. Þér komið heim og
hittið Fernando í stofunni, og af einhverri
ástæðu er Fernando síðasti maðurinn, sem
þér viiduð sjá einmitt þá. En þessi áleitni mað-
ur eltir yður og ginnir yður með sér inn í bil-
inn sinn. Og ofan á allt þetta fáið þér ösku
í augað úr einni af déskotans sígarettunum
hans. Lífið er erfitt, Lesley.
Hún tók vasaklútinn frá auganu og braut
hann fallega saman. — Erfiðara en þér haldið,
sagði hún súr.
— Af hverju fellur yður illa að ég kem í
heimsókn? Annað fólk heimsækir yður og
föður yðar án þess að yður gremjist það.
— Það er alls ekki af því að ég amist við
að þér komið, sagði hún með ákefð.
— Það þykir mér gott að heyra, sagði hann
háðslega. — Hvað er þá að?
Hvernig gat hún sagt honum að henni
þætti gaman að sjá hann í stofunni — en
bara ekki á eintali við Virginiu? Það væri
örlagarík játning. Og það gat ekki verið rétt
heldur, nei — það gat ekki verið rétt! Hún
fölnaði við tilhugsunina um hvað hann mundi
halda, ef hún segði eitthvað í þá átt.
— Ég held að best sé að þér akið mér heim,
sagði hún.
Hann leit á hana. Hún gat séð að hann var
reiður, en hann sagði ekki eitt einasta orð.
Hann setti hreyfilinn í gang, sneri bílnum
við og ók eins og hundeltur heim tii Amanzi.
Svo opnaði hann bílinn fyrir henni.
— Þakka yður fyrir vasaklútinn, sagði hún.
— Þér skuluð fá hann seinna.
— Minnist þér ekki á það, svaraði hann
kuldalega. — Hann hefir gert sitt gagn. Þér
getið fleygt honum.
Hann var horfinn áður en hún var komin
hálfa leið upp garðstíginn.
LJÓSMYNDIN.
Nokkrum dögum síðar komu tvö koffort
til Virginiu. Hún varð að taka upp úr þeim
úti á svölunum því að ekki var rúm fyrir þau
í stofunni, og Lesley hjálpaði henni til að
bera ótal kokkteil- og kvöldkjóla, línkjóla,
skó og hrúgu af nærfatnaði inn í herbergi
Virginiu. Koffortin voru full af fatnaði og
allt var nýtt, eða svo til. Annað hvort hlaut
Virginia að halda, að engan fatnað væri hægt
að fá í Afríku, eða hún hafði fatað sig frá
stofni er hún heyrði að faðir hennar væri
orðinn efnamaður.
Á botninum í öðru koffortinu fann Lesley
mynd af ungum manni. Virginia rétti fram
höndina. — Fáðu mér þetta, ég ætla að rífa
það í tætlur.
— Nei, gerðu það ekki. Hann er svo mynd-
arlegur. Lesley hélt upp myndinni og skoðaði
hana betur. — Hann virðist vera svo rólegur
og stilltur — alls ekki eftir þínum smekk.
— Það er hverju orði sannara. Geispa-
drættir fóru um munninn á Virginiu. — Hann
er jafn nískur á peninga og þú ert.
— Hver er hann?
— Martin Roland. Ég hefi minnst á hann
í bréfunum til pabba. En þá hélt ég að við
Martin ættum margt sameiginlegt, þótt mér
félli ekki starfið hans. Það er svo subbulegt.
— Subbulegt. Hvað gerir hann?
— Hann er dýralæknir.
Lesley hló. — Hvað finnst þér subbulegt
við það? Ekki mundi ég amast við að vera
dýralæknir. Ég stundaði Bessie gömlu þegar
hún var veik, og sat yfir henni í marga daga.
Virginia fitjaði upp á nefið. — Þú hefðir
átt að verða kyrr í Englandi. Þá hefði ég
látið þig taka við Martin af mér.
— Hvers vegna tókstu myndina með þér
úr því að þig gildir einu um hann?
— Það var ekki ég sem lagði hana í
koffortið. Hann kom heim til mín meðan ég
var að láta dótið mitt í koffortin, og hefir
smeygt henni þarna sjálfur. Það er svo sem
líkt honum. Virginia yppti öxlum og hélt
áfram að taka umbúðirnar af gylltum ilskóm.
— Mér féll vel við hann af því að hann var
öðruvísi en hinir. En það var rétt svo að ég
slapp.
— Ætlarðu ekki að skrifa honum?
Virginia brosti. — Nei, það geri ég ekki.
Mér datt í hug að mig langaði til þess, en nú
er ég orðinn afhuga honum. Þegar ég athuga
betur féll mér bærilega við hann eingöngu
af því að hann var öðruvísi eh þessar sam-
kvæmishetjur, sem ég er vönust að vera með.
Martin var á öðru stigi. Hún þagði og horfði
hugsandi út í bláinn. — Ég hafði aldrei hitt
mann, sem líktist Fernando Cuero þá. Hann
er eitthvað sérstakt — langt fyrir ofan það
venjulega.
Lesley lagði myndina milli tveggja nátt-
treyja, horfði ofan í tómt koffortið og lokaði
því. Svo spurði hún blátt áfram:
— Mundirðu vilja giftast Fernando?
— Er það nú spurning! Hvaða stúlka
mundi ekki vilja það?
— Ekki ég.
Virginia hló uppgerðarhlátur. — Þú segir
þetta eingöngu af því að þú veist að hann
mundi ekki vilja líta við þér. Fernando hefir
komist á efsta þrepið í sinni grein og hlýtur
að græða ógrynni fjár. Og svo á hann sama
sem alla San Feliz. Hugsaðu þér að verða
drottning í spánskri höll!
— Ég var að hugsa um hann sem eigin-
mann. Hann er heillandi, en ég hugsa að
hann yrði svo grimmur ef hann reiddist. Og
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
Tík Adamsons vekur
tilhlýðilega athygll.