Fálkinn - 26.10.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7

Alexander prins á jólunum 1954, er hann hefir sameinað foreldrana sína.
báðar til Sviss og sækja Alexander.
Hann átti að halda jólin með okkur
í París.
Ég var róleg og í andlegu jafnvægi
um þessar mundir. Eg hafði þroskast
við sjálfsmorðstilraunina. Mér fannst
tómlegt að lifa þessu lífi, en ég sætti
mig við það. Og umfram allt langaði
mig til að sjá drenginn minn.
Ég var svo önnum kafin við að
koma öllu i lag í húsinu að ég gleymdi
áliyggjum mínum.
En þremur dögum áður en ég ætlaði
að sækja Alexander lcom skeyti frá
skólanum um að Pétur liefði tekið
drenginn og farið með hann til
London.
Einhvern veginn tókst mér að
þreyja af jólin ein i húsinu sem ég
hafði skreytt svo vandlega. í janúar
1954 var leigumálinn útrunninn og þá
flutti ég í gistihús aftur.
'Þegar sumraði fór Pétur aftur með
drenginn til Englands. En eftir
nokkra daga símaði liann til min i
öngum sinum. Hann — Pétur —
hafði fengið mislinga, og varð að vera
einangraður. Hann sagðist ætla að
senda drenginn með flugvél til Milano
og bað mig um að taka á móti lionum
þar.
Alexander var þreyttur eftir ferð-
ina og daufur og hryggur. Honum
þótti vænt um að fá að vera hjá mér,
en likaði ekki að faðir hans hefði orð-
ið eftir i Englandi.
— Hvers vegna getur pabbi ekki
komið til Venezia? Hvers vegna getur
hann ekki verið með okkur þegar ég
þarf ekki að vera i skólanum. Hvers
vegna getum við ekki farið til pabba?
Hvers vegna ertu svona raunaleg,
mamma? Spurningunum rigndi yfir
mig.
Einn daginn greip hann fram í
þegar ég var að reyna að gefa honum
skýringar: — Strákarnir í skólanum
segja, að þú og pabbi ætlið að skilja.
Hann tók andköf og hélt höndunum
fyrir andlitið. — Ég vil ekki að þið
skiljið. Allir hinir drengirnir eiga
mömmur og pabba sem þeir geta verið
hjá. Hvers vegna má ég ekki eiga það
líka?
Ég reyndi að inigga hann. Eg út-
skýrði fyrir lionum að faðir hans og
ég ætluðum ekki að skilja, og að
kannske mundum við verða saman
síðar, öll þrjú. — En þó að ekki verði
úr því, verður þú að muna að okkur
þykir báðum vænt um þig, sagði ég.
Alexander hlustaði alvarlegur. Þeg-
ar liann átti að fara aftur til Sviss
i skólann, sagði hann: — Mig langar
elcki til að fara i skólann aftur. Ég
vil lieldur vera hérna hjá þér.
— Bráðum koma jólin, sagði ég. —
Og þá getum við orðið saman aftur.
— Og pabbi líka? spurði hann.
Maður vill helst lofa barni hverju
sem er til þess að létta þvi fyrstu
dagana i skólanum.
— Já, Alexander, sagði ég. — Pabbi
líka.
En þegar Alexander var farinn
þyngdi mér aftur á sálinni. Og ég
hafði vondan liósta og læknarnir ráð-
lögðu mér þurrara loftslag. Mamma
sendi mig til Róm, en þar átti ég
ættingja — Aleco Matsos og Helenu
konu hans.
Ég stend i þakkarskuld við þau —
og marga alúðlega Jugoslava sem ég
liitti i Róm — fyrir tvo bestu mán-
uðina sem ég liefi lifað.
Aleco og Hetena sýndu mér mikla
alúð og nærgætni. En þeim tókst líka
að koma fyrir mig vitinu, og ræddu
vandamál mín skynsamlegar en nokk-
ur hafði gert áður.
— Hvers vegna reynir þú ekki að
láta þér þykja vænt um annað fólk?
spurði Helena. Þú mátt ekki vera
svona hrædd við allt og alla. Þú ert
hrædd vegna þess að þú hefir alltaf
þurft á stuðningi annarra að halda
— hvort það voru peningar, sæla eða
félagsskapur, sem um var að ræða.
Og það er móðir þín og maðurinn
þinn, sem hafa veitt þér þetta. En
þú ert á villigötum. Þú getur orðið
þér úti um allt þetta sjálf.
1 tvö ár liafði ég hopað milli vonar
og örvæntingar. Eina leiðin til að
geta lialdið áfram tilverunni var sú,
að vænta einskis af henni — annars
cn þess sem maður gat aflað sér sjálf.
Og nú sá ég að ef ég héldi áfram að
grátbæna Pétur um að koma til inín
aftur, var það einungis til þess að
fjarlægja hann mér.
JÓLAGJÖF ALEXANDERS.
Ég hitti mömmu i Sviss i desember,
við vorum að sækja Alexander. Skól-
inn var vanur að flytja um set í jóla-
leyfinu, svo að nemendurnir fengju
tækifæri til að ganga á skíðum. Dreng-
irnir voru á vegum skólans áfram,
en foreldrar þeirra dvöldu á gistihús-
unum í kring.
Á aðfangadagskvöldið hafði skóla-
stýran boðið tvö hundruð gestum —
foreldrum — í miðdegisverð i skól-
anum.
Það verður leiðinlegt fyrir Alex-
ander, hugsaði ég með mér. Allir hin-
ir drengirnir voru glaðir og gáska-
fullir, og Alexander sagði: — Bæði
mömmurnar og pabbarnir þeirra
koma.
Ég horfði á liann kvíðafuR, en
hann virtist áhyggjulaus og glaður
eins og hinir. Það lá ljómandi vel á
honum. Ég hugsaði með mér, að það
væri jólagleðin, sem hefði komið hon-
um til að gleyma, en svo tók ég eftir
að hann sagði: — Þú veist vist,
mamrna, að hérna fá engir jólagjafir
fyrr en á jóladagsmorgun — veistu
það. Og þess vegna fáum við ekki
okkar gjafir fyrr en ú morgun.
— Já, ertu að reyna að gera mig
forvitna, sagði ég og liló.
Hann langaði auðsjáanlega mikið
til að mega leysa frá skjóðunni. Hann
varð blóðrauður af áreynslu við að
halda niðri í sér lilátrinum, og ein-
hverju ö.ðru — sem ég gat ekki skil-
greint.
— Viltu ekki segja mér það, sagði
ég. En hann stillti sig.
Ég braut lieilann um hvað þetta
gæti verið, sein hann bjó yfir. Pétur
liafði kannske lofað honurn einhverju
sérslaklega merkilegu i jólagjöf. En
Alexander liafði sagt að „við“ ættum
að fá jólagjafir. Hafði Pétur sent hon-
um eitthvað til að gefa mér?
Nú var mér sagt að sími væri til
mín frá París. Það var málaflutnings-
maðurinn minn.
Ég varð lirædd þegar ég heyrði
röddina hans. Var hann að liringja
til að segja mér að Pétur heimtaði
að hafa Alexander hjá sér um jólin?
En málaflutningsmaðurinn — sem
venjulega var mjög hægur maður —
virtist æstur er hann spurði: — Yðar
liátign, liafði þér frétt nokkuð af
mánninum yðar nýlega?
— Nei, nei, kallaði ég i simann —
Hvað er að?
— Það er alls ekkert að, yðar hátign.
Gleðileg jól!
Hann sleit sambandinu. Ég bað
simastúlkuna um að útvega mér sam
band til Parísar aftur. Ég var dauð-
hrædd. — Þér megið ekki slíta? æpti
ég í símann til málaflutningsmannsins.
— Segið mér hvað er að. — Segið
mér það!
Hann vildi ekkert segja. Hann sagði
aðeins. — Þér lifið skemmtileg jól
núna, yðar hátign. Ég er viss um það.
Ætli þér fréttið ekki af manninum
yðar.
Ekki núna aftur — ekki enn einu
sinn, bað ég i hljóði. Ekki vonir og
ný vonbrigði. Ekki núna á jólunum!
Ég liljóp til að ná í mömmu. Hún
reyndi að lægja taugaæsinginn i mér.
En ég var eirðarlaus og óróleg.
Loks rann jóladagurinn upp. Mundi
ég fú aftur það eina, sem ég þráði
í veröldinni — hjónabandið mitt.
Láttu símann hringja — láttu berja
á dyrnar, bað ég með sjálfri mér.
Klukkan varð níu — tíu — ellefu.
Ég mundi hjátrúna mína. Ef þú þværð
þér hárið hringir síminn einmitt þeg-
ar þér er ómögulegt að svara i liann.
Ég þvoði mér hárið. Siminn þagði.
Ef ég fer í bað þá hringir síminn
... Ég fór í bað! Og ég lá í baðinu
þegar síminn hringdi.
Ég fór upp úr kerinu, rennandi vot
til að svara. — Halló! Halló! stamaði
ég. Svo heyrði ég rödd Péturs í sím-
anum. Ég spurði með öndina í háls-
inum: — Hvar ertu?
— Hérna i þorpinu, svaraði hann.
— Og ég kemst ekki úr sporunum,
snjóplógurinn ók á bílinn minn og
skemmdi liann. Geturðu náð i sleða?
— Ég meina, geturðu útvegað sleða
til að senda til min. — Ég meina ...
Sandra — má ég koma?
— Já — já — já! sagði ég. — Bíddu
eftir mér. Farðu ekki frá mér aftur.
Ég mölvaði tannburstaglasið og
missti talkúm niður á gólfið. Eg fann
enga spjörina, sem ég ætlaði að fara
í. Hendurnar skulfu eins og ég hefði
krampa. Ég var komin i skiðafötin
mín þegar ég mundi að ég hafði
gleymt að þurrka á mér hárið. Ég
náði mér í prjónahúfu vöðlaði hárinu
undir hana og hljóp niður til að ná
í sleða.
Ég hitti Pétur fyrir utan greiða-
söluna i þorpinu. Hann lyfti mér upp
úr sleðanum. Þegar hann sleppti mér
— ég veit ekki hvað mörgum minútum
seinna — bröltum við inn i sleðann
aftur.
— Til Winterpalazt! sagði ég við
sleðamanninn.
— Nei, í skólann. sagði Pétur.
— Alexander vissi þetta, sagði ég
er Pétur tók utan um mig.
Pétur kinkaði kolli og tók upp um-
slag, sem liann rétti mér.
Fingur mínir titruðu er ég opnaði
hréáfið. Það var þrjár línur, og rit-
höndin var Alexanders:
Góði pabbi, viltu gera svo vel
að koma hingað um jólin. Okkur
mömmu langar svo skelfing mik-
ið til að sjá þig. Bestu hjartans
kveðjur. Alexander.
— Ég skrifaði honum og sagði hon-
um að ég kæmi, sagði Pétur er við
beygðum inn á skólatorgið. Og nú
kom strákur lilaupandi niður þrepin
og faðmaði okkur að sér. Nú var Bia-
Frnmhald á bls. 14.