Fálkinn - 02.11.1956, Page 4
4
FÁLKINN
Umbertð uppgjafakonungur
lifir góðu lífi í Portúgal og saknar einskis.
Umberto, síðasti konungur ítaliu, sat stutt í hásætinu. Fyrst var faðir hans
rekinn og Umberto fékk völd, meðan þingið var að samþykkja að Ítalía skyldi
verða lýðveldi. Nú lifir Umberto í allsnægtum í Portúgal, því að nóga á hann
peningana.
MBERTO, sem bar konungsnafn
í Ítalíu í nokkrar vikur, hefir
lent í Portúgal eins og fleiri útlægir
þjóðhöfðingjar. Hann er orðinn 52
ára og unir sér vel í útlegðinni, enda
hefir iiann nóg fyrir sig að leggjá,
svo að hann hefir ekki þurft að lenda
i braski til að liafa ofan af fyrir sér
eins og útlagarnir frá Balkan. Því
að Victur Emmanuel, faðir lians, átti
stórfé í bönkum eriendis. — Fyrir
nokkru náði útlendur blaðamaður tali
af Umberto og segir hann hér frá
daglegu lifi konungsins.
— Allt var á ringulreið þegar ég
missti ríkið, segir Uniberto dapur við
blaðamanninn. Ég átti ekki í mörg
hús að venda er ég fór úr landi. Það
varð úr að ég fór til Portúgal. Til
allrar hamingju, þvi að hér er töfr-
andi land og vingjarnlegt fólk.
Svo tekur konungurinn mállivíld
og kveikir sér í vindlingi, en ég nota
tækifærið til að líta kringum mig
á meðan. Ilúsgögnin eru notaleg,
klædd. ljósu damaski, skrautlegir kilir
blasa við í bókaskápnum og skraut-
legur arininn er lokkandi að sitja við
á köldu vetrarkvöldi.
Það er ekki hlaupið að þvi að ná
tali af konunginum. Konunglegt fólk
veitir aldrei viðtöl, og Umberto telur
sig konung og heldur því fram að hann
hafi aldrei sagt af sér. Hann hefir
lýst yfir því að lýðveldið ítalia sé
lögleysa. Hann hefir hirð um sig eins
og í Róm og vill láta ávarpa sig „Yðar
hátign!“
Ég bað því um álieyrn en ekki við-
tal. Fór til hirðmarskálksins, II
Marchese Graziani, glaðklakkalegs ná-
unga, sem var nýlokinn við að nudda
stýrurnar úr augunum eftir miðdegis-
blundinn. Það var ekki um að villast
að ‘hann var konunglega sinnaður —
þrjár stórar myndir af Umberto blasa
við í litlu stofunni hans.
„Jæja, svo yður langar til að hitta
konunginn? Hveir veit nema það tak-
ist.“ Og daginn eftir komu skilaboð
um, að Umberto konungur gæti talað
við mig eftir klukkan hálfellefu.
Húsið hans lieitir Villa Italia og
stendur í fiskiþorpinu Cascais,
nokkrar mílur fyrir utan Lissabon.
Það er með rjómagulu tígulþaki og
dökkblá clematisblóm sjást í þéttum
skúfum yfir múrvegginn kringum
garðinn. Ef lil vill er þetta full við-
liafnarlítill bústaður handa manni,
sein hefir vanist skrautsölunum í
Kvirinalinu í Róm, og fyrir jafn rikan
mann og Umberto er. En það er sagt
að hann gefi mikið fé til liknarstarf-
semi í kyrrþei, í stað þess að nota
það til eigin þarfa.
Hvítklæddur italskur þjónn, sem
lítur út eins og greifi — að minnsta
kosti — opnar hliðið og ég er beðin
■um að skrifa nafn mitt í gestabókina.
Svo er ég leidd inn í næstu stofu, og
þar situr aðjútant konungsins. Þetta
er smekkleg stofa: gullofin glugga-
t.iöld og stólaáklæði, kínverskt postu-
lin og persneskir dúkar. Á veggjun-
um hanga myndir af ættfólki kon-
ungs.
Aðjútantinn brýnir fyrir mér að ég
megi ekki skoða þetta sem viðtal, þó
að konungurinn vilji tala við mig.
Hann biður mig um að forðast að tala
um stjórnmál og spyr að lokum hvaða
mál ég vilji helst tala. Konungurinn
talar ýmsar tungur og ég kýs ensku.
Og svo eru dyrnar opnaðar að saln-
um konungsins.
Hann lítur einkar vel út og brosir
alúðlega. Hann er í Ijósgráum fötum
og jakkinn einhnepptur, silkiskyrtan
með daufum röndum, slifsið dökk-
blátt og skórnir líka. Hendurnar eru
fallegar og sólbakaðar og engan hring
liefir hann nema giftingarhringinn.
„Ég vona að ég hafi ekki sagt yður
að koma fyrr en yður var þægilegt,"
segir hann, „en ég á að fara í brúð-
kaup seinna i dag og liefi auk þess
margt fleira að hugsa einmitt núna,
þvi að ég ætla til Sviss með dætur
riiínar eftir tvo daga. Konan mín er
þar hjá drengnum okkar.“
Konungur víkur ekki nánar að
þessu, en ég veit að drottningin er i
Sviss að staðaldri til þess að geta
verið nærri góðum augnlækni. Hún
er ekki góð í augunum. Hún var nærri
iþví orðih hlind um tíma, en er betri
núna.
„Við erum lika að ráðgera að fara
í stutta heimsókn til Maríu Piu dóttur
minnar i Versailles,“ heldur hann
áfram.
„Var það ekki i fyrstu skemmtiferð-
inni á „Agamcmnon" i fyrra, sem hún
kynntist mannsefninu sínu?“ skýt ég
fram i.
„Ekki beinlínis,“ svarar konungur-
inn. „Það hefir verið augljóst mál i
mörg ár að Maria Pia og Alexander
prins mundu verða hjón. Og þegar
hún var orðin tvítug var ástæðulaust
að bíða lengur.“
Maria Pia og Alexander prins af
Jugoslavíu eru enn umræðuefni i
Cascais, eða réttara sagt brúðkaup
þeirra. Kannske hefir það ekki verið
jafn stórfenglegt og brúðkaup Um-
bertos sjálfs, sem stóð í sex daga í
Róm árið 1930. En í brúðkaupi Mariu
Piu voru 2500 gestir, þar af 120 af
konungsættum. Og allir ítalir sem til
náðist í Lissabon voru boðnir daginn
áður — lírukassamenn, götusalar og
bílstjórar. Brúðguminn sómdi sér vel
og brúðurin var með perlufesti frá
móður sinni og demantakoffur frá
pabbanum.
Umberto talar um Cascais og segir:
„Allir voru að segja við mig að ég
yrði að setjast að í Estoril. En þar er
lúxuslíf og ýmsar tiktúrur í um-
gengni. Ég kann betur við mig hérna
í fiskimannaþorpinu. Annars var það
frænka mín, María Pia, siðasta drottn-
ingin í Portúgal, sem stofnaði Estoril,
vegna heitu baðanna, sem þar eru.
Þarna hafa upprunalega verið róm-
versk böð. Svo var reistur spilabanki
Áður en elsta prinsessan, Maria Pia giftist, hafði Umberto boð fyrir 2500 manns
í Estoril. Konungshjónin sjást til hægri að bjóða gestina velkomna og er
drottningin með gilda ennisspöng alsetta brilliöntum. Til vinstri eru brúð-
hjónin, Alexander prins og Maria Pia með ennisspöng, sem faðir hennar
gaf henni.
Þetta eru konungshjónin og börn þeirra þrjú. Drottningin, Marie-José er
lengstum í Sviss, undir hendi augnlæknis. Börnin eru (frá vinstri): Gabrielle
prinsessa 15 ára, Victor Emmanuel krónprins 18 ára og Maria Pia 21 árs.
Yngstu prinsessuna, Beatrice, vantar á myndina.