Fálkinn - 02.11.1956, Page 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSGREIN. 1.
Nítjdn dr mtí Ali Khan
Það er ékki stúlka, sem um er að ræða, því að engin kvenvera hefir
verið svo lengi með honum, heldur er það Emrys Williams, sem var
trúnaðarmaður, lífvörður og bilstjóri Alis í 19 ár. En þá gafst hann
uyy. Hér segir hann fróðlega sögu af ævintýrum Alis.
Ég ihafði þekkt Ritu Haywortli
eina mínútu þegar liún spurði mi;
formálalaust: — Hvernig er hann
eiginlega, þessi pabbadrengsliúsbóndi
yðar?
Við vorum i Beauvalion, á franska
Rivieranum. Itita var í léefts-„shorts“
og ermalausri, fleyginni treyju, og ég
var i gamalli skyrtu sem lafði utan
á brókunum, og með slitna ilskó.
Meðan ég ók hinni fögru Ritu i
opna bílnum í fyrstu lieimsóknina til
húsbónda míns, útmálaði ég alla hans
miklu mannkosti.
— Miss Hayworth, sagði ég, — yður
skjátlast lirapalega. Hann er enginn
pabbadrengur. Hann er fríður og heill-
andi og gjafmildur — og hann er
bráðduglegur kaupsýslumaður, sem
elskar starfið starfsins vegna.
Rita starði á mig stórum augum og
hvíslaði: — Haldið þér áfram — segið
þér mér betur frá honum.
Þessar fimmtán mínútur, sem verið
var að aka út í höll Alis, „l’ Horizon"
rak ég öflugan auglýsingaáróður til
þess að varpa sem fegurstu ljósi á
húsbónda minn i augum kvikmynda-
dísarinnar.
Þegar ég hafði talað út sneri Rita
sér að mér og sagði: — Ég hafði ekki
hugmynd um, að þetta væri svona
mikill maður.
En frá þessu augnabliki var áhugi
hennar á Ali vakandi.
Ali prins hafði hitt Ritu kvöldið áð-
ur í samkvæmi sem ameríska hefðar-
frúin Elsa Maxwell hafði lialdið. Og
nú hafði hann boðið Ritu að koma og
skoða húsið sitt.
Ég liefði getað sagt Ritu fleira, til
þess að gefa henni fullkomnari mynd
af húsbóndanum, þessum ævintýra-
manni, sem ég hafði unnið lijá i nitján
ár, sem þjónn, bílstjóri, lífvörður og
vinur.
Á þessum nitján ólgandi árum hafði
ég kynnst Bing Crosby, Cole Porter,
liertoganum af Kent, hertoganum og
hertogafrúnni af Windsor, Carol
Rúmenakonungi og fjölda af öðru
frægu fólki.
Ég hefi staðið við hlið prinsins í
stóruni samkvæmum, ég hefi séð kon-
ur töfrast og tryllast af þokka hans,
orðkyngi og fyndni. Ég hefi séð þær
svo að segja fleygja sér um hálsinn
á honum — án þess að verða nokkuð
ágengt.
Hefðarfrú ein lýsti því svo: — Hans
tign hefir undravert lag á að láta konu
finnast, að hún sé eina eftirsóknar-
verða konan í heiminum. — Og ég
held að þetta sé rétt.
Á VEÐREIÐUM FÓTBROTINN.
Ég hefði getað sagt Ritu frá því hve
sólginn hann var í allar liættur. Og um
leið hefði ég getað sagt henni frá því
mikla starfi, sem hann hefir unnið,
til að bæta lífskjör milljóna múham-
eðstrúarmanna.
Ég hefði lika getað sagt henni frá
i tiltektunum lians, hvað lionum gat
dottið í hug að gera upp úr þurru.
Ég hefði getað sagt henni að veð-
hlaupahestar eru lians líf og yndi.
Einu sinni er hann lá í rúminu eftir
að liafa beinbrotnað á átta stöðum
í skiðaferð, sneri hann sér að mér
og sagði: — Daffy, þú verður að haga
svo til að ég komist til Englands á
morgun á veðreiðarnar. „Palestina"
min á að hlaupa.
— Yðar tign, sagði ég, — læknirinn
hefir sagt að þér verðið að liggja í
rúminu i mánuð. Þér liafið ekki legið
nema einn dag með fótinn i spennu.
En hann barði hnefanum í rúm-
stokkinn. — Ég skipa þetta, Daffy!
Þú verður að sjá um að við komumst
á morgun!
Það dugði ekki að deila við dómar-
ann. Þegar liann hefir tekið eitthvað
í sig, er ekki lir því að aka. Mesti
vandinn var að fara á bak við lækn-
inn, sem bjó í höllinni, til að hafa
gát á honum.
Ég símaði til flugmanns prinsins í
London og bað liann um að koraa
undir eins til Cannes. Og svo fór ég
þangað með Kerim, elsta syni Aiis og
keypti tiu metra af lérefti og tvo langa
stálteina. Þegar við komum til baka
laumaðist ég upp í svefnherbergið
mitt og bjó til sjúkrabörur handa
prinsinum. Morguninn eftir fékk ég
léðan hjólastól Aga Klians, og er ég
hafði tekið sætin úr bílnum ók ég
sjúkrastólnum inn í hann og fór svo
út á flugvöllinn. Við lentum í London
eftir talsvert ruggandi flug, tveimur
tímum áður en veðreiðarnar áttu að
byrja.
Þegar ég bar prinsinn á bakinu út
í bílinn sagði hann: Daffy, nú verð-
urðu að aka eins og fjandinn sé á
hælunum á þér!
Það varð ógleymanlegur dagur: Við
fengum leyfi til að aka sjúkrastólnum
rétt að markalínunni. Þegar hestarnir
nálguðust varð prinsinn svo ákafur
að litlu rnunaði að hann hoppaði lit
úr stólnum, og ég varð að halda í
hann i margar mínútur. „Palestína"
varð fyrst í mark.
Þegar tilkynnt vár að Palestína
liefði sigrað lieimtaði prinsinn að sér
væri ekið í hesthúsin. Það var lieitt
þennan dag og ég var staðuppgefinn.
En við flugum til baka til Parísar um
kvöldið.
*
Á FERÐ FIMM DAGA f VIKU.
Ég hefði líka getað sagt Ritu að Ali
prins hefir gaman af að fljúgast á.
Sannast að segja er ég stinghaltur,
og það er eftir glimu við Hans Tign.
Hann hafði gaman af að koma mér
til að tuskast við sig. Oft hefir hann
kýtt mér niður í sófana á Ritz Hotel
í London eða stungið mér ofan i bað-
kerið í öllum fötunum og skrúfað frá
og látið renna yfir mig, að gamni sinu.
Ég held að ekki sé sá maður tii, sem
Emrys Williams, höfundur þessarar
frásagnar, var þjónn, bílstjóri, líf-
vörður og trúnaðarmaður Alis í 19
ár. En þá var hann orðinn hjarta-
bilaður, og þótti engum mikið!
hefir meira gaman af að gera manni
grikk en Ali prins. Hann hefir oft
farið svo illa með mig að við höfum
ekki talað saman í marga daga á eftir.
Oftast nær vorum við á ferðalagi
fimm daga vikunnar. Ég hefi farið
kringum hnöttinn íneð honum hvað
eftir annað, og það var ekkert óvenju-
lcgt að dagurinn væri svona:
Þegar við vorum í Cannes ók ég
með brytann niður á torgið til að
kaupa kjöt og grænmeti. Næst ók
ég með prinsinn út á flugvöllinn og
við flugum til París i einkavél hans.
Þar ókum við fyrst heim í hús
prinsins við Bois de Boulogne til að
vitja um póst, og síðan út á flugvöll-
inn og áfram til London. Oftast beint
á IRitz Hotel, þar sem hann leit á
póst og tók á móti gestum, ef nokkrir
voru, en síðan var haldið út á flug-
völlinn aftur og flogið til írlands til
þess að líta á hestabúið lians. Það kom
fyrir að hann fór á bak einhverjum
liestinum eða ók 7—8 enskar mílur
á annað hestabú .. . og svo til baka
til Parísar til að borða miðdegisverð.
Og oft ókum við síðan til Cannes
um nóttina.
Ég gat sagt Ritu að þetta var mjög
venjulegur dagur. Það þýddi aldrei
að segja prinsinum, að maður væri
þreyttur. Öll þau ár sem ég hefi þekkt
'hann hefi ég aldrei heyrt liann kvarta
um þreytu. Hann sefur að meðaltali
3—4 tíma á sólarliring.
BRJÓSTGÓÐUR EN ATHUGULL.
Ég hefði getað huggað Ritu með
því, að Ali væri brjóstgóður. Ég gekk
oftast nær með peningana lians i vas-
anum. Stundum kringum 2.500 ]iús-
und krónur í seðlum. En Ali vill ekki
láta pretta sig eða hafa sig að féþúfu.
Þegar við vorum á gistihúsum athugaði
hann alltaf reikningana nákvæmlega
áður en hann borgaði þá.
Venjulega bjó ég til lista um þjór-
fjárgjafir, en hann tvöfaldaði alltaf
upphæðirnar. Þegar hann hafði verið
2—3 daga á gistihúsi gaf hann venju-
lega þjöninum sem svarar 500 krónur,
þernunum 300 liverri og lyftudrengj-
unum 75 krónur.
Ég hefi aldrei séð hann sýna ágirnd.
Einu sinni þegar hann tók eftir að
hann hafði ónotaðan farmiða í vasan-
um, sendi liann mig til að fá harin
endurgreiddann — það voru 8—9
krónur. Og þegar við fórum i versl-
anir aðgættum við verðið eins og við
værum húsmæður á torginu.
Einu sinni sagði ég að hann væri
Rita sker niður brúðkaupstertuna með gömlu sverði, sem lengi hefir verið
í eigu ættarinnar, en Ali horfir á.