Fálkinn - 02.11.1956, Side 7

FÁLKINN
7
niskur. og þá svaraði hann: — Pen-
ingar eru alltaf peningarl
Þó að hann liafi gaman af fögrum
klæðum vill liann þó fyrst og fremst
vera þægilega klæddur. Einu sinni
var hann kominn í vinnubuxur, sem
hann hafði keypt fyrir 35 krónur.
— Nú vantar yður ekkert annað
en skóflu og haka, yðar tign! sagði
ég. En hann hló og tók þessu í gamni.
EINS OG BRÆÐUR.
Ég hefði getað sagt Ritu að ég væri
sá eini í heimi, sem gæti leyft mér
að svara prinsinum fullum hálsi, án
þess að hann móðgaðist. Ég bar virð-
ingu fyrir honum, ég var þjónn hans
— en við vorum þó öllu fremur eins
og bræður.
Og sem bræður upplifðum við margt
gamanið. Einu sinni er við vorum á
leið til Cannes, manaði liann mig til
að klifra yfir múr og stela kirsiberj-
um í garðinum fyrir innan.
Ég lét ekki segja mér það tvisvar.
Þegar ég kom aftur kortéri seinna
sagði ég: — Jæja, nú mana ég yðar
tign!
Ég hélt vörð. Prinsinn var í óða
önn að fylla vasa sína þegar ég sá
bóndann koma vaðandi með liund og
byssu. Ég kallaði en það mátti ekki
seinna vera að við kæmumst undan.
Ég grét þegar ég varð að yfirgefa
prinsinn fyrir nokkrum mánuðum. En
ég var orðinn hjartveikur eftir þessi
nítján ár.
Læknirinn minn i London sagði
berum orðum: — Emrys, þú þolir ekki
þetta lif. í dag ertu í Róm á morgun
í New York, svo í Suður-Ameríku eða
austur í Asíu. Ef þú heldur þessu
áfram verður ekki langt þangað til
þér verður fylgt til grafar.
Þetta urðum við að skilja, prinsinn
og ég. Ég veit að sá sem á að þjóna
prinsinum 24 tíma á sólarhring, verð
ur að keppast við í tuttugu tima —
og það get ég ekki lengur.
Hann ætlaði fyrst ekki að trúa mér
■þegar ég sagðist verða að hætta. Svo
að ég skrifaði bréf og lagði það undir
koddann lians.
ÁSTAMÁL RITU OG ALI.
Ég vissi að Rita og prinsinn voru
mikið ástfangin, löngu áður en farið
var að tala um það. Það var ekkert
nýtt þó að kvenfólkið félli fyrir hon-
um. Óteljandi fagrar konur höfðu bor-
ið í hann víurnar.
Það var eitt af verkum minum að
stugga þessu kvenfólki frá honum. En
Rita var öðru vísi. Undir eins og hann
sá hana i samkvæmi Elsu Maxwell,
vissi liann að liana vildi hann eiga.
Það sem Ali prins vill eignast er hann
vanur að fá.
Ég lield að Rita hafi farið að verða
ástfangin af honum áður en hún vissi
af því sjálf. Og af þvi að hann talaði
um lítið annað en Ritu, vissi ég að
nú hafði hann fundið konuna, sem
hann gat hugsað sér að iifa með.
iSjaldan mun kona hafa verið dáð
eins og hún. Á hverjum einasta degi
í marga mánuði jós hann yfir hana
blómum. Hvar í heiminum sem hun
var stödd fékk hún blómvönd frá
honum þegar hún vaknaði á morgn-
ana. Oftast þrjátíu og sex rósir.
Frá upphafi reyndi liann að gleðja
hana á einhvern hátt. Við fórum til
Parísar daginn eftir að Rita hafði
verið í heimsókn hjá honum í fyrsta
sinn. Ali var alltaf að reka á eftir
mér, þvi að hann vildi flýta sér sem
mest heim aftur.
Allt í einu kom þessi spurning: —
Ali teymir Derby-sigurvegarann „Tulyar“, eign Aga
Iíhans út af brautinni eftir sigurinn.
Daffy, veistu af nokkrum duglegum
matsveini? Ég vil fá fyrsta flokks
mann í eldhúsið!
Ég sagði honum að René, sem lvefði
verið undirmatsveinn hjá Aga Khan
væri á lausum kjala. Þetta var fyrsta
bendingin um, að eftir að hann liitti
Ritu ætlaði hann að gera allt enn full-
komnara á „L’ Horizon“ til þess að
það hefði áhrif á hana.
Nýi kokkurinn kom og Ali prins
iét kaupa besta postulín og bestu potta
og pönnur, sem hægt væri að fá til
að gera eldhúsið sem fullkomnast.
Nýir dúkar voru keyptir lika.
Allt til heiðurs Ritu. Ekki veit ég
hve oft hann simaði til hennar áður
en hann liitti liana næst, — en það
var oft.
Næstu vikurnar hafa verið eins og
ævintýr fyrir Ritu, sem þá var ekki
enn skilin við Orson Welles. Oft
þegar hún kom var Rebekka dóttir
hennar með henni, og amma hennar.
Ali prins, sem er mjög barngóður,
varð fljótt vinur Rébekku, og ég veit
að það varð til þess að gera Ritu
enn hrifnari af honum.
Rita, sem er ákaflega skapstór og
grýtir bókum gafla á milli í stofunni,
þegar fýkur i hana, er í hina röndina
mjög tilfinninganæm, og frá uppliafi
reyndi Ali að hlifa henni við forvitnu
og ágengnu fólki. Hann skildi það
sem fáir vita, að Rita hatar fjölmenni.
f „FRÍI“ Á SPÁNI.
Ég man vel þegar prinsinn gaf mér
fyrirskipanir viðvíkjandi ferðalagi,
sem ég átti að fara i með honum og
Ritu til Spánar og Portúgal. Hann hað
mig um að láta engan vita af því að
það stæði til. Ástæðan var auðsæ.
Hann vildi láta þetta verða rólegt
ferðalag, þeini til hvíldar.
Ég fékk vegabréfsáritanir handa
okkur og Rita gekk undir nafninu frú
Welles. Við komumst yfir landamæri
Spánar án þess að uppvíst yrði hver
þau voru, en þegar við komum á gisti-
lnisið i Madrid þekktumst þau undir
eins.
Þegar við reyndum að sleppa hurt
til að borða miðdegisverð eltu okkur
niu bilar, fullir af blaðamönnum og
Ijósmyndurum. Þeir voru á hælunum
á okkur allt kvöldið.
Hvenær sem við þurftum að komast
út úr gistihúsinu, en þar bjuggu þau
sitt á hvorri hæðinni, varð ég að finna
cinhver ráð. Ég fór niður í eldhúsið
i kjallaranum og fann þar litlar dyr
og svo sendi ég Ali einan burt í leigu-
vagni. Svo setti ég úrið mitt og Ritu
alVeg eins og sagði: — Biðið við þess-
ar dyr og þegar þér sjáið bíl nema
staðar þá hoppið inn í hann ... En
nokkra metra frá þessum dyrum stóðu
þúsundir manna, sem biðu eftir að
fá að sjá prinsinn og Ritu. En meðan
það stóð og mændi á aðaldyrnar laum-
uðumst við burt án þess að nokkur
tæki eftir.
Þetta voru erfiðir dagar hjá mér.
Ég var járntjaldið milli forvitna fólks-
ins og elskendanna. Ég man eftir
nautaati í Toledo — einu því ljótasta,
sem ég hefi séð. Við héldum að cng-
inn vissi af okkur þarna, en áður en
kortér var liðið var fólk farið að
hvísla „Rita“ og „Ali“ og loks hróp-
uðu allir: „Við viljum sjá Ritu! Við
viljum sjá Ali!“
Á minna en klukkutíma höfðu Spán-
verjar gleymt öllu nautaati en hugs-
uðu aðeins um Ritu og prinsinn. Og
loks var atinu hætt vegna þeirra. Ég
— og fjöldi lögregluþjóna — var
klukkutíma að kom-
ast með þau burt
úr þvarginu.
Nú fannst Ritu
nóg að gera og
prinsinn afréð að
við skyldum fara
til Sevilla í von um
að meiri friður yrði
þar. Við komumst
burt frá Madrid án
þess að okkur væri
veitt eftirför, en
mér leist ekki á
blikuna þegar við
komum að staðnum,
sem við áttum að
gista á á leiðinni.
Það fyrsta sem ár-
maðurinn á gisti-
húsinu livislaði að
mér var „Senorita
Gilda?“ — Gilda
hét ein af kvik-
myndum Ritu Hay-
worth.
MEÐ SPÖNSKUM
ÆTTINGJUM.
En í Sevilla tókst
þeirn þó að vera
eitt fagurt kvöld í
næði fyrir forvitna
fólkinu. Ég var sá
eini óviðkomandi,
sem tók þátt í
,.fiesta“ þeirri, sem
Rita hélt fyrir
kringum fimmtíu
spánska ættingja sína.
Það var heitt þetta kvöld, garður-
inn lýstur mislitum ljösum og frænd-
ur og frænkur Ritu dönsuðu spánska
þjóðdansa við gítarslátt fram undir
morgun. Ali prins var eins og i töfra-
lieimi.
Ég lield alltaf, að það hafi verið
þetta kvöld, sem hann bað Ritu. Hann
var eins og dáleiddur þegar Rita dans-
aði hina tryllingslegu dansa, með hár-
ið flagsandi út á axlir. Afi Ritu, sem
var níræður, dansaði eindans þarna.
Þegar við ókum burt hölluðu þau
sér fram i bílnum og sögðu við mig:
— Þetta er indælasta kvöldið sem við
liöfum lifað. Svona vel höfum við
aldrei skennnt okkur áður ...
Þremur vikum síðar bað prinsinn
mig um að láta flugmanninn i London
koma og sækja þau og fara með þau
til Cannes. En löngu fyrir þann tíma
vissi öll veröldin, að prinsinn hafði
verið með Ritu á Spáni.
Þau reyndu að komast hjá athygli
fólks með þvi að fara til U.S.A. En
það var að fara úr öskunni i eldinn.
Ég man eftir lieimsókn okkar i
London. Það voru hræðileg læti á
gistihúsinu, er við reyndum að sleppa
út óséð. Rebekka var með okkur og
margir hneyksluðust á að barnið
skyldi látið vera með.
SKÖMMU síðar fór prinsinn til
Cannes. Þar sagði hann við mig: —
Daffy, ég ætla að kvænast miss Hay-
wood, ef faðir minn leyfir mér það.
En hvernig átti hann að segja Aga
Klian frá þessu? Við vorum eins og
fangar i „l’Horizon" því að allt í
kring voru yfir 300 blaðasnápar dag
og nótt. Þá datt mér það ráð í hug
að dulbúa brytann og eina þernuna
sem Ali prins og Ritu og aka burt
með þau. Brytinn fékk föt af prins-
inum, frakka og brúnan flókahatt og
slúlkan fór í föt Ritu. Þegar mér var
gefið merki ók ég að dyrunum og
þau komu hlaupandi niður þrepin og
inn í bílinn hjá mér. Við ókum burt
á fleygiferð, og allur blaðamannahóp-
urinn á eftir bkkur.
Eftir svolilla stund óku prinsinn
og Rita á burt i besta næði til þess
að tala við Aga Khan. Hann var hrif-
inn af Ritu frá fyrstu stundu, en sagð-
ist þvi aðeins veita saniþykki sitt, að
þeim væri báðum full alvara. Honum
hafði fallið illa live mikið liafði verið
skrifað um þau í blöðin.
Svo mikið veit ég að um þær mund-
ir sáu þau prinsinn og Rita ekki sól-
ina hvort fyrir öðru. Ali sagði mér
að hann ætlaði að fara að undirbúa
brúðkaupið liið allra fyrsta. Og hann
byrjaði með því að kaupa hring handa
Ritu, fyrir kringum 50.000 dollara.
Upp frá þessu var allt á öðruin end-
anum i „l’Horizon“. Rita varð að
skreppa til Ameriku, en þau töluðust
við þráðlaust á hverjum degi — oft
tvisvar eða þrisvar á dag.
Ilvar sem við konnnn þyrptist fólk-
ið að okkur. Á veðreiðunum í Epsom
urðu hundrað lögreglumenn, og marg-
ir þeirra ríðandi, að ryðja okkur
braut. Og samt rak einn af rithanda-
söfnurunum pennann sinn i augað á
prinsinum.
Að minnsta kosti viku fyrir brúð-
kaupið var verið að skreyta þorpið
Vallauris í Suður-Frakklandi, þar
sem Picasso býr. Það var meira að
segja plantað trjám meðfram langri
götu, fyrir þenna eina dag.
Kvöldið fyrir brúðkaupið buðu Rita
og Ali 400 manns i miðdegisverð i
Cannes. En þau horfðust í augun og
dönsuðu saman allt kvöldið.
Ég gleymi aldrei brúðkaupsmorgn-
inum. Eg var að strjúka af bilnum
þegar Aga Khan kom akandi og kall-
aði til min: — Williams, viljið þér
fá honum syni minum þennan böggul.
— Það er gjöf til brúðurinnar.
Framhald á bls. 14.