Fálkinn - 02.11.1956, Síða 8

8
FÁLKINN
Konn handa Cbnrles
]ie“, sagði Charles. — Og ég þarf
enga konu. Heyrirðu það, Jane!
— Það er gagnslaust að tala við
’þ'g, sagði Ernst. — Við ætlum út að
fá okkur að borða. Viljið þið koma
með okkur?
*1«»EGAR Charles kom inn í skrif-
stofuna til systur sinnar og
kynnti nýju skrifstofustúlkuna Franc-
cie Robbins fyrir lienni, stóð Jane upp,
theilsaði Francie innilega og þaut inn
í forstjóraskrifstofuna.
— Ernst! sagði 'hún með öndina
í hálsinum. — Nýja stúlkan er komin!
— Það er gott, væna mín, sagði
maðurinn hennar — forstjórinn.
Jane tyllti sér á borðbrúnina hjá
honum. Hún var ung og grönn og
freknótt. Kona og meðeigandi for-
stjórans, systir skrifstofustjórans og
auglýsingateiknari fyrirtækisins.
— Hann Charles bróðir ætti að gift-
ast, sagði liún hugsandi. — Hann
mundi verða fyrirmyndar eiginmað-
ur. Engin stúlka gæti fengið betri
mann en hann Charles. En hann er
bara svo varkár.
— Varkár? sagði Ernst brosandi. —
Það er engin furða þó að liann sé var
um sig úr þvi að þú ert alltaf að ota
stelpunum að honum, hverri eftir
aðra. Þetta er stórskotahrið.
— Charles er tuttugu og níu ára
og ...
Siminn hringdi og Ernst tafðist
nokkrar mínútur, en Jane pikkaði
fingrunum óþolinmóð i borðið á með-
an. Þegar hann hafði slitið samband-
inu spurði hann: — Og hvernig lítur
þessi nýja stúlka okkar út?
— Jarpliærð — snoðklippt — hrokk-
inhærð. Hærri en ég. Smekklega
klædd. Græn föt með ...
Nú var opnað og Charles kom inn.
Charles Waite skrifstofustjóri i „Nor-
press“ var laglegur maður og hraust-
legur. Hann var jarphærður, dökkar
augnabrúnir og framsett haka. Mark-
visst augnaráð bak við hornspanga-
gleraugun.
— Ég á von á landsíma. Charles,
sagði Ernst. — Viltu stilla símann til
þín meðan ég skrepp út til að láta
klippa mig?
— Já, sjálfsagt, sagði Cliarles.
Ernst fór út og Charles settist á
stólinn við borðið.
— Charles, sagði Jane. — Eru for-
eldrar okkar hamingjusöm í hjóna-
bandinu?
Charles horfði forviða á hana. —
Hvers vegna spyrðu? Ég veit ekki
annað cn þeim komi vel saman.
— Hvers vegna ertu svona hræddur
við að giftast?
— Hræddur? Ég er ekkert hrædd-
ur, sagði Charles forviða. — Hefirðu
nú komið auga á einhverja nýja handa
mér?
— Ég hefi kynnt þig sjö ungum,
yndislegum stúlkum síðasta ár. Og
síðan þú stóðst ekki út úr hnefa hefi
ég reynt að vekja áhuga þinn á
kvenkyninu. Hvenær ætlarðu eigin-
lega að verða ástfanginn?
— Ástfanginn? Það fór lirolltir um
Charles. — Hve oft á ég að segja þér,
að hjónabandið verður að byggjast á
einhverju traustara en augnabliks
ást. Aðilarnir verða að eiga sameigin-
leg áhugamál ...
— Aðilarnir verða nteðal annars að
... át Jane eftir með fyrirlitningar-
svip. — Það er óhæfa að tala svona!
Jæja, við höfum öll okkar galla, en
aðalgaRinn á þér er sá, að þú ert
durtur. En þú ert bróðir minn, og ég
ætla að reyna að hjálpa þér samt.
— Góðan daginn, Francie, sagði
Jane viku síðar: — Hættu þessu rit-
vélarglamri og fáðu þér vindling með
mér.
Francie ýtti frá sér vélinni og
kveikti í vindlingnum, sem Jane bauð
henni. Jane horfði á hana og andvarp-
aði. Hún var lagleg, hún var viðfelldin
og þokkaleg, en í hvert skipti sem
Jane hafði stungið upp á við Charles
að hann byði henni út í miðdegisverð,
hafði ltann engst eins og ánamaðkur
á stólnum sinum og komið með aRs
konar mótbárur og afsakanir.
Jane settist á borðbrúnina og sagði,
eins og af tilviljun: — Þú munt ekki
vera trúlofuð eða neitt þess háttar?
— Nei, sagði Francie. — Hvers
vegna spyrðu að því?
— Mér datt það svona í hug. Ég
veit að piltarnir gefa þér auga. Ég
er alveg hissa á að þú skulir ekki
vera trúlofuð einhverjum myndarleg-
um pilti.
— Myndarlegir piltar eru ekki á
hverju strái, sagði Francie.
— Þú þarft góðan og hygginn mann,
sagði Jane. — Ekki neinn flagara,
skilurðu.
— Ég er sammála. Eg vil góðan og
hygginn mann, sagði Francie.
— Eruð þið að tala um mig? Martin
Rogers kom inn úr dyrunum eins og
eldibrandur. Hann var í upplitaðri
skyrtu, opinni í hálsmálið og í hrukk-
óttum molskinnsbrókum. Rauða hárið
þurfti klippingar við og vikugamlir
skeggbroddar stóðu út úr hökunni.
Hann var sólbrenndur og hörundið
flagnað á nefinu á honum.
— Jæja, hérna er ég kominn eftir
viku frí í sveitinni, sagði hann glað-
lega. Svo kom hann auga á Francie
og þagnaði.
Jane kynnti þau og Martin settist
andspænis henni við borðið. — Fran-
cie, sagði hann lirifinn. — Ég hefi
elskað það nafn síðan ég var krakki.
Þér eruð ungfrú Francie — vonandi.
Francie leit á hann. — Ég sagði
ekkert um það, en ég er ekki gift.
ef það er það, sem þér viljið vita.
— Og þér vinnið hérna? sagði hann
hrifinn. — Þetta kalla ég nú hunda-
heppni.
— Ég á að skila kveðju frá Alice,
tók Jane fram i, — og biðja þig um
að liringja undir eins og þú kæmir á
skrifstofuna.
Hann stóð upp. — Jane, heldurðu
að þú gætir lánað mér liundrað krón-
ur. Ég er staurblankur eftir sumar-
fríið.
Jane fór inn til að ná í peningana.
Hún heyrði rödd hans gegnum hálf-
opnar dyrnar, lága og prúða: — Gæt-
uð þér ekki hugsað yður að koma
með mér í bió í kvöld?
— Nei, ég er þvi miður bundin.
Hringið þér til mín um jólin, sagði
F’rancie.
— En það er ágústmánuður núna,
sagði Martin. — Þetta er það beiskasta
sem ég hefi reynt lengi. Sú kann að
bita frá sér.
— Ef þú byrjar ekki að vinna inni
í teiknistofu undir eins, skaUu fá að
bragða það sem beiskara er, sagði
Jane i dyrunum. — Þú ferð norður
og niður héðan af stofunni, drengur
minn.
Martin þaut út eins og byssubrennd-
ur en tók peningana með sér. Jane
leit til Francie, og Francie brosti:
— Nei, það var ekki beinlinis svona
maður, sem ég hafði hugsað mér.
TVEIMUR dögum síðar litu Jane og
Ernst inn til Charles til að spyrja
hvort liann vildi koma út með þeim
í miðdegisverð. Hann var í eldhúsinu
með freðfiskpakka milli handanna.
— Daginn, sagði Charles. — Þessi
fiskur er grjótharður. Ég er orðinn
leiður á að fást við matargerð.
— Þú þarft að eignast konu, sögðu
Jane og Ernst bæði í senn.
— Rétt einu sinni, sagði Martin
úr dyrunum. Þeir bjuggu í sömu ibúð-
inni. Charles hafði fallist á það. þvi
að annað hvort var að reka Martin
eða láta Charles búa nærri honum,
svo að hann gæti tosað honum á stof-
una á morgnana.
— Veslings Charles vantar konu
... söng Martin.
— Láttu ógert að kalla mig „Char-
— Get það ekki, sagði Martin. —
Hefi stefnumót og verð að stoppa í
sokkana mína. Hann hvarf blístrandi
inn í herbergið sitt.
— Jæja, sagði Jane. — Þá getur
þú hringt til Francie, Charles, svo að
við verðum fjögur.
— Hvers vegna? sagði Charles og
stakk frosna þorskinum inn í kæli-
skápinn. — Hvers vegna á ég að
hringja til Francie?
— Nei, einmitt, sagði Ernst glott-
andi. — Þú hefir ekki þekkt hana
nema tvær vikur og aldrei séð fólkið
hennar. Það er ómögulegt að vita
hvers konar fólk þetta er.
Charles andvarpaði. — Þú telcur í
sama streng og Jane, vitanlega. En
ég ætla mér ekki að hringja til Franc-
ie. Ég þekki hana ekki nógu vel til
þess. Mér er sama hvað þið segið ...
—- Hlustaðu á hann, sagði Ernst.
— Það er vonlaust um hann.
— Viltu heldur borða hjá okkur á
laugardagskvöldið — þó að Francie
komi líka? Ég skal gefa ykkur spag-
hetti, i þeirri mynd sem þú vilt hafa
það.
— Spaghetti? sagði Charles og það
birti yfir honum. — Það er ekki frá-
leitt.
Stundvíslega laugardaginn klukk-
an sex var hringt og Jane fór til dyra.
Charles var alltaf stundvis. En það
var Martin, sem kom inn úr dyrunum.
Nýrakaður og ljómandi af ánægju.
—Martin, sagði Jane. — Hver hefir
boðið þér?
— Enginn, sagði Martin og skálm-
aði inn í stofu. Flibbinn hans var
svo hvítur að það birti af honum í
stofunni. — Ég hélt að þetta væri
gleymska í þér. — Það lilýtur að hafa
verið gleymska.
— Nei. það var ekki gleymska, sagði
Jane. — Við ætluðum ekki að vera
nema fjögur. Tveir karlar og tvær
konur.
— Konur? át Martin eftir. — Þá
kemur Francie, er það ekki?
— Jú, Francie kemur, sagði Jane.
— Og Gharles. Nema þá að þú hafir
bundið og keflað hann heima.
— Lofðu Martin að vera, sagði Ernst.
— Hvers vegna ertu svona hræddur við að giftast? spurði Jane Charles bróður sinn. — Ég er ekkert hræddur,
svaraði hann. — Hefirðu nú komið auga á einhverja nýja handa mér?