Fálkinn - 02.11.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
— Við liöfum nógan mat, og hann get-
nr orðið okkur að liði.
— Þetta datt mér einmitt í hug,
sagði Martin. — Nú skal ég leggja á
horðið.
Næst kom Francie. í gulum kjól og
sómdi sér prýðilega.
— Ljómandi er þetta fallegur kjóll,
sagði Jane og fylgdi henni inn i stof-
una. — Ernst kemur á hverri stundu.
Þvi miður ...
— Sælar nú, Francie, sagði Martin
og kom fram í dyrnar með diska í báð-
um liöndum. — Hvar á ég að láta
þetta?
— Ó, sagði Francie, — Ég vissi
ekki að hann ætti að koma.
— Nei, það var það, sem ég átti við
þegar ég sagði: „því miður“, sagði
Jane og tók diskana af Martin. — Fáðu
þér sæti og láttu eins og þú sért heima
hjá þér, Francie.
Francie settist i sófann og Martin
hlammaði sér hjá henni. — Þetta hefi
ég verið að hugsa um lengi, heyrði
Jane hann segja. — Heyrðu, Francie,
gætir þú hugsað þér að sjá ásjónuna
á mér yfir morgunkaffinu á hverjum
morgni í næstu 40—50 ár? Ef þú ...
— Viltu gera svo vel að hjálpa mér
með salatið, Francie, kallaði Jane
framan úr eldhúsinu, og Francie kom
að vörmu spori. — Ernst, hélt Jane
áfram. — Farðu inn og talaðu við
hann Martin. Er þér verr við að hann
sé hérna i kvöld, Francie?
— Nei-nei, sagði Francie. — Það
er gaman að honum, en þetta er eng-
inn maður.
Jane hrærði i spaghettipottinum. —
Charles hefir verið honum eins og
eldri bróðir. Charles er maður. Hann
hvorki reykir né drekkur.
Nú var hringt. Það var Charles. —
Ég kem 16 mínútum of seint, sagði
hann. — Ég fann hvergi nýju skyrt-
una mína. Sæll aftur, Martin. Nú skil
ég hvernig í öllu liggur.
Jane sagði yfir borðum: — Þið
Francie eigið eitt sameiginlegt, Cliar-
les. Ykkur þykir báðum spaghetti
gott.
— Undravert! sagði Martin. — Að
hugsa sér að tveimur manneskjum
þyki spaghetti gott! Þetta er það besta,
sem ég hefi heyrt lengi! Heyrið þið
—eigum við ekki að fara út og dansa.
En ég held að það sé best fyrir þig
að fara heim.
Henni létti er hún sá að Martin
hjóst til burtferðar undir eins og þau
höfðu drukkið kaffið. — Þökk fyrir
í kvöld, Jane, sagði hann. — Ég vona
að ég geti einhvern tíma hugsað
beiskjulaust til þessa kvölds.
Þegar Jane og Ernst óku heim af
veitingastaðnum síðar um kvöldið,
sagði Ernst: — Jæja, dálítið hefir okk-
ur þokað áfram. Mér finnst ýmislegt
banda á að bróðir þinn sé bálskotinn
í Francie.
— Heidurðu það? Hefir hann sagt
nokkuð við þig?
— Hann sagði að liún væri lagleg
stúlka.
Jane hugsaði sig um. Loks spurði
hún: — Ernst, giftist þú mér af því
að ég væri lagleg stúlka og kynni að
sjóða mat?
— Mat? Þegar við kynntumst gastu
ekki opnað niðursuðudós nema að
nota járnkarl og sleggju. Og þú varst
ekki „sæt“. Þú varst órabelgur. Mér
er óskiljanlegt að ég skyldi þora að
biðja þin.
NÆSTA fimmtudag kom Martin og
bað um lán aftur.
— Það er afmælið hennar Francie,
hvíslaði hann. — Mig langar til að
kosta upp á hana svolitlu grænmeti ...
Jane hnyklaði brúnirnar. — Hvað
áttu við að ... byrjaði hún en tók
sig á. Vitanlega gat Martin keypt blóm
eftir vild, Francie var ekki bundin
Charles. Það mátti heita kraftaverk,
að hann hafði boðið henni i kokkteil
hérna um kvöldið.
— Fimmtíu króna bleðill nægir,
sagði Martin.
Þegar Charles kom úr liádegismatn-
um hljóp Jane á eftir honum inn i
skrifstofuna og lokaði á eftir sér. Hún
sagði honum af afmæli Francie. —
Þú verður að kaupa blóm, sagði hún.
Charles starði á hana. — Blóm? Til
hvers ætti ég að fara að kaupa blóm,
Jane?
— Eða þá konfektöskju, sagði Jane
biðjandi. — Eða þó ekki væri nema
lílil súkkulaðiplata.
— Nei, sagði hann þver. — Ég kaupi
ekki neitt.
Þegar Francie tók umbúðirnar utan
af þremur orkideum frá Martin fór
hún að hlæja og sagði: — Afmælis-
dagur? Hvernig datt ykkur það i hug.
Ég á afmæli í mars.
— 'Góða'Jane, sagði Ernst einn dag-
inn í september er þau voru á leið
i skrifstofuna. — Það er ekki að sjá
að þú komir áforminu þínu fram.
Þegar ég hafði þekkt þig í mánuð
höfðum við verið saman 31 sinni,
rifist 22 sinnum og þú slitið trúlofun-
inni 8 sinnum. Það kalla ég vera líf
i tuskunum.
— Þau eru hvorugt þannig gerð,
sagði Jane. — Þetta tekur tíma. Þau
eru svo lengi að „læra að kynnast".
— En ég segi eins og ég liefi sagt
áður, sagði Ernst. — Ef þú hættir að
nauða á þessu við Charles, getur vel
verið að honum dytti fremur i hug að
reyna af eigin ramleik.
Charles hélt áfram að bjóða Fran-
cie með sér út. Þau voru i kvikmynda-
húsum, hljómleikum og leikhúsum
saman. En það eina sem hann gat
sagt um Francie var að hún væri lag-
leg, og að honum félli vel við hana
mömmu hennar.
— Þetta er mjög efnilegt, sagði Ernst
þegar liann heyrði það. — Nú er
september. í mars hefir hann kannske
komist að þeirri niðurstöðu, að sér
falli vel við föður hennar, og þá fer
kannske eittlivað að ganga.
Martin hélt áfram að stíga i væng-
inn við Francie, með sinu lagi. Alltaf
voru að koma blóm frá honum. Og
stutt ástarbréf lágu á ritvélinni henn-
ar á morgnana, og Martin gaf lienni
stóra mynd af sjálfum sér með ástar-
kveðjum i einu horninu. Jane hafði
séð Martin í líku ástandi áður, en nú
óskaði hún að hann hefði fundið ein-
hverja aðra en Francie til að ausa úr
ástarbrunninum yfir.
■— Jæja, Francie, sagði Martin einn
morguninn í október. — Nú er ekki
langt þangað til.
— Langt þangað til hvað? spurði
Francie.
— Til jólanna. Þú sagðir að ég mætti
hringja til þín um jólin. Hann laut
fram á borðið hennar. — Hugsum okk-
ur ef við gætum gifst, sagði hann.
Francie hló. — Hvernig fer þá með
Alice og Rosemary og Kitty og allar
hinar?
— Þær eru bara „statistar“. Það
ert þú, sem leikur aðallilutverkið i
lífi mínu. Ég er bráðástfanginn af þér,
Francie. Hvenær eigum við að giftast?
Charles kom inn í dyrnar rétt í
þessu. Hann deplaði augunum. — Af-
sakið þið að ég trufla þessa hrífandi
samfundi, en hann Ernst þarf að tala
við þig, Martin, og ungfrú Robins
getur ekki gifst þér í dag, því að hún
ætlar í kokkteilboð með mér.
— Það var leiðinlegt, sagði Martin.
— Eitt kokkteilboðið enn. Varaðu þig
á áfenginu, Chariie. Hann fór blístr-
andi út.
Charles leið á Francie. Hann tók
bréfavigt af borðinu og liorfði lengi
á hana. Svo leit hann á Francie aftur.
— Francie, sagði hann og ræskti
sig. — Ég veit að mér keniur þetta
ekkert við, og þó að mér fyndist
Martin besti náungi — hressilegur
slrákur — og ... nú, jæja, mér kem-
ur það ekki við, en liann er ekki af
þeirri gerðinni, sem vert er að gift-
ast ...
í þessum svifurn hringdi síminn hjá
Francie og Charles fór út. Hann var
fölari en hann átti að sér.
En engar stórbreytingar urðu. Nú
kom nóvember og mesti viðburður
ársins — dansleikurinn i Auglýsinga-
stofufélaginu — fór i hönd. Jane varð
dauðhrædd um að Charles mundi hafa
gleymt að bjóða Francie. Hún varð að
ganga úr skugga um það.
— Já ;— en, þú sagðist skyldu sjá
um það, sagði hann.
Jane beit á vörina. — Ætlaðir þú
ekki að bjóða henni með þér? spurði
hún.
Hún fór með honum út á ganginn
og beið fyrir utan dyrnar að stofu
Francie meðan hann væri inni að
„ganga frá“ boðinu. Á eftir fór hún
inn til Francie og spurði hana i hverju
liún hugsaði sér að vera á dansleikn-
um. Francie starði út í bláinn.
— Vera i? sagði liún utan við sig.
— Ég veit ekki. Jane, varst það þú,
sem sagðir Charles að bjóða mér á
dansleikinn?
— Sagði honum? spurði Jane og
rcyndi að gera sér upp hlátur. —
Hvernig getur þér dottið það i hug?
Francie yppti öxlum. — Ég er ekki
svo mikill kjáni. Mér finnst á mér,
að Charles mundi aldrei hafa fram-
kvæmd í sér til að bjóða mér. Hún
andvarpaði. — En mér fellur vel við
hann.
— Honum líst vel á þig líka, sagði
Jane með öndina í hálsinum. — En
liann er svo annars hugar. Það er í
rauninni eini gallinn á honum. En
segðu mér hvernig kjól þú hefir hugs-
að þér að vera i ...
ÞÆR voru enn að tala um danskjól-
ana sína daginn eftir, er Martin kom
þjótandi inn i skrifstofuna í sport-
fötum.
— Snjórinn frá i fyrra er kominn
aftur, sagði hann. ITann var í rauðri
peysu og rauðum sokkum.
— Það lýsir rauðu af þér langar
leiðir, sagði Francie.
Jane lcit upp úr jólakortahrúgunni,
sem átti að senda skiptavinum firm-
ans. — Alice, Rosemary eða Kitty?
spurði liún.
— Það kemur út á eilt, sagði Martin
og settist á borðið lijá Francie —
Francie, ég elska þig. En nú er nýtt
komið upp á teningnum. Ég skrifaði
,„Völu vitru“, sem gefur heilræðin í
Kvennablaðinu, og spurði livað ég
ætti að gera, og hún svaraði, að það
væri heimska að eyða allri æsku sinni
i að hugsa um kvenmann, sem ekki
vildi lita við mér. „Vala vitra“ sýndi
mér allt þetta i réttu ljósi.
— Það var mál til komið, sagði
Jane.
—- Ég skil ekki að ég hafi farið
rangt að, sagði Martin og stóð upp.
— Ég hefi kvalið þig, Francie — ég
hefi ergt þig og verið þér til leiðinda
í siðasta skipti i dag. Ég hélt að þér
þætti gaman að lieyra þetta.
— Já, sagði Francie.
Martin var um það bil kominn út
úr dyrunum er liann sneri sér við
og spurði: — Langar þig til að koma
með mér á skauta í kvöldi
— Sei-sei, sagði Jane. — Þetta var
þá ekki annað en ieyniárás.
— Já, sú allra siðasta, sagði Martin.
— Nei, þökk fyrir, sagði Francie.
— Ég gerði að minnsta kosti það
sem ég gat, sagði Martin.
— Já, þáð gerðirðu, sagði Francie.
Jane og Ernst voru að tygja sig
undir dansleikinn, og Jane var að
segja honum frá uppgjöf Martins er
barið var bylmingshögg á útidyrnar.
Ernst liljóp frarn og Jane á eftir
honum.
Charles stóð fyrir utan dyrnar með
liattinn á skakk og virtist æstur.
— Charles! hljóðaði Jane hrædd. —
Hvað er að? Ertu veikur?
— Hleyptu mér inn, sagði Charles
og þrammaði inn í stofuna.
-— Francie var að sima til mín,
sagði hann. — Hún kemur ekki á
dansleikinn! Hann saup hveljur. —
Hún sagðist ætla út með manni, sem
þætti verulega vænt um hana. Hún
sagðist ætla að fara á skauta. Hver
þremillinn gengur að henni? Ég elska
liana.
— Skauta! át Jane eftir og Ernst
líka. Jane andvarpaði. — Ó, Charles,
þú ert erkiflón! Hún lætur þig sigla
þinn sjó og fer á skauta með Martin
í staðinn.
— Martin! sagði Charles. — Eru þau
nokkurn tíma saman?
— Það er svo að sjá að þau ætli
að fara að verða saman úr þessu, sagði
Ernst. — Það var leiðinlegt. En hver
veit nema þú getir náð þér i einhverja
aðra.
— Ég vil ekki neina aðra! æpti
Charles. — Jæja! Martin! Hann rang-
hvoldi i sér augunum.
— Heyrðu, sagði Jane. — Nú skaltu
fara niður á skautasvell undir eins,
Gharles ...
Hann sneri sér að systur sinni. —
Þetta er allt þér að kenna!
— Mér að kenna?
— Öllu þessu giftingarþvaðri i þér.
Það er engin furða þó að ég hafi verið
hræddur. Þú varst að setja upp gildrur
fyrir mig hvar sem ég fór. Ég fer
eklci niður á skautasvell i kvöld. Það
er afgert mál.
Hann snerist á liæli og skálmaði út
úr stofunni. Ernst átti fullt í fangi
að afstýra, að Jane færi á eftir honum.
Þegar Jane kom í skrifstofuna
morguninn eftir var Charles kominn.
Það var svo að sjá á svip hans, að
hann væri einráðinn í hvað liann ætl-
aði að gera.
— Jæja, byrjaði Jane. — Hittirðu
liana Francie í gærkvöldi?
— Nei, Sagði hann.
Nú opnuðust dyrnar og Francie kom
inn. Charles stóð upp. Francie roðnaði
i kinnunum. — Nú verð ég sjálfsagt
rekin, sagði hún ag leit á Charles.
— Já, þér er óhætt að reiða þig
á það, sagði Charles. — Ég þarf að
Framhald á bls. 14.