Fálkinn - 02.11.1956, Side 10

10
FÁLKINN
BANCfjSf HLUMPUR Myndasaga fyrir börn 33.
— Ég fæ ríg i hnakkann af að horfa svona — Það hlýtur að vera sund hérna einhvers — Snaraðu þennan drang þarna, Skeggur,
hátt. Annars hélt ég að alltaf væri snjór á staðar inn á milli — varla klifra þeir yfir þessi ég stöðva vélina á meðan. Við verðum að halda
Norðurpólnum. fjöll í hvert skipti, sem þeir þurfa að fara i búð. fund um hvað gera skuli.
— Gríptu kollubandið, Klump- — Vertu sæll, Klumpur minn, — Æ-æ, rófan á mér! Dragðu — Mig snarsundlar þegar ég lít
ur og komdu hingað. Ég segi þér — nei, ég þarf ekki að frímerkja varlega, bandið getur hrokkið í niður. Það er gott að þú skulir hafa
satt, að hér er margt skritið að sjá. hausinn á þér. Hann Peli tekur sundur ... mig i bandi.
vel á móti þér samt.
— Sérðu, þarna er stórt skarð eða — Hér er fallegt. Hvar heldurðu að pólkóngurinn eigi heima? — — Ef litlir krakkar sjá okkur,
sund. Ég skil bara ekki hvers vegna Ætli hann eigi ekki heima þarna í faliega húsinu, sem rýkur úr? hada þau að þetta sé storkur sem
það er alveg snjólaust hérna. Ég hlakka til að taka í lúkuna á honum. kemur með reifabarn. — Sjáðu, ég
flýg eins og þú, Peli!
Einu sinni átti litill drengur, sem
hét Abraham Lincoin, heima í svo-
lltlum landnemakofa í Indiana i
Uandaríkjunum. Hann langaði mikið
til að fá að fara í skóla. Hann hafði
lært að iesa heima og las allt sem
'hann náði í, en hann iangaði til að
læra meira og verða „eitthvað mikið“.
En hann vissi engin ráð til þess.
Hann vissi aðeins eitt: að það var
um að gera að vera duglegur.
Móðir hans dó þegar hann var lítill.
Hún hafði alltaf sagt að drengurinn
mætti lesa eins mikið og hann vildi,
en þegar hún var dáin varð hann að
strita með föður sínum myrkranna
á milli. Hann var stór og sterkur og
þess vegna fannst föður hans ekki
viðlit að hann lægi í bókunum í slað
þess að sinna búskapnum.
Þegar Abraliam var níu ára og
Sara systir hans ellefu, kom faðir
þeirra einn góðan veðurdag heim með
nýja konu og þrjú börn.
Sem betur fór var það góð stjúpa,
sem börnin fengu. Henni fannst sjálf-
sagt að Abraham fengi að fara i skóla
í næsta þorpi, en pabbi lians nöldr-
aði: „Bókvitið verður ekki látið í
askana.“ — „En má ég fara i skóla
ef ég get sannað að það sé gagnlegt
að kunna að lesa?“ spurði Abraham.
— „Já,“ muldraði pabbi hans, og
Abraham fékk tækifærið fyrr en hann
hafði gert sér von um.
Faðir hans hafði hug á að selja
nágrannanum jarðarspildu. Og nú
kom nágranninn til að gera út um
málið. „Ef þú undirskrifar þetta
])lað,“ sagði hann, „þá tek ég við
spildunni, sem þú vilt selja.“ Hvor-
ugur þeirra kunni að lesa eða skrifa,
— nágranninn hafði fengið mann í
þorpinu tii að skrifa kaupsamninginn.
„Lofðu mér að lesa þetta blað,
pabbi,“ sagði Abraham. Hann fékk
það og las línu eftir línu. Allt í einu
tók hann viðbragð: „Ef þú undirskrif-
ar þetta afsalar þú þér allri jörðinni,"
hrópaði liann. — Nágranninn sagði
að það gæti ekki verið rétt, en gamli
Lincoln sagði: „Ég veit að þú hcfir
ekki ætlað að pretta mig viljandi. En
það er meinið að við þurfum báðir
að fá aðra til að lesa og skrifa fyrir
okkur. Þess vegna fer ýmislegt öðru
vísi en við ætlum. En drengurinn
þarna kann að lesa og skrifa — það
er víst best að láta hann fara í skóla.“
Síðar varð liann málaflutnings-
maður, og 1861 varð hann forseti
Bandaríkjanna. Þrælahaldið var af-
numið i stjórnartið hans. Og hann
er talinn einn merkasti maðurinn í
sögu Bandaríkjanna.