Fálkinn - 02.11.1956, Page 12

12
FÁLKINN
.ÓLTKAR SySTUR"
★ ★ Spennandi (ramhaldssaga ★ ★
érjrjPjrjFÆÆÆJPÆÆÆÆjrj&áFJ&jrÆÆJFÆMWÆÆjrjtrÆár.
stígurinn sveigir upp brekkuna, kom hún
auga á mann koma hlaupandi niður brekk-
una. Hún sá ekki annað en hvítan smoking-
jakkann, en fann á sér að þetta var Fernando.
Hún hljóp á móti honum með öndina í háls-
inum, en áður en hún gat komið upp nokkru
orði þreif hann í axlir hennar og ruddi ein-
hverju úr sér á spönsku.
— Hvað eruð þér að gera hér? spurði hann
svo. — Gat enginn fylgt yður heim?
— Heim? hváði hún og vissi ekki hvaðan
á hana stóð veðrið.
— Virginia sagði að þér væruð að drekka
te hjá Pemberton. Borðuðuð þér ekki mið-
degisverð þar líka? Hann starði yfir höfuðið
á henni niður á þakið á kofanum, sem aðeins
grillti í milli trjánna. — Það er óhugsandi að
þér hafið verið svo mikið flón að sitja í allt
kvöld í kofanum hjá Neville? Honum er að
vísu sama um allt, en ég hélt samt að hann
mundi ekki leyfa það.
Hún sá að Fernando vissi ekki neitt um
hvernig á stóð. — Hvers vegna komuð þér
hingað niður eftir núna! spurði hún.
— Ég sá ofan af svölunum að ljós var hjá
Neville, og datt í hug, úr því að ég var hérna,
að tala svolítið við hann um vinnuna.
— Ég er að koma frá Neville ... Fingur
hans klipu axlir hennar og hún kiptpist við
og rak upp óp vegna sársaukans. — Gerið
þér svo vel ... lofið mér að gefa skýringu ...
Hún sagði honum frá samhenginu í mál-
inu og Fernando var fljótur að komast í ann-
an ham. Hann tók hana í fangið og bar hana
niður að kofanum.
— Hve lengi hafið þér verið hjá honum?
— Ég kom kringum klukkan fimm, og þá
var hann með sæmilegu ráði. Hann reyndi
að reka mig út, en ég neitaði að fara.
— Já, því get ég trúað. En þér skuluð ekki
kvíða neinu. Ég hefi séð hann í þessum sótt-
köstum áður, og við þessu er ekkert að gera
nema halda áfram þessu, sem þér hafið gert
við hann.
Fernando gekk að rúminu og laut niður
að máttlausu andlitinu á koddanum. Hann tók
hendinni um enni hans og brosti hughreyst-
andi til Lesley.
— Það er ekkert að óttast. Ég skal verða
hjá honum í nótt, og á morgun er það versta
afstaðið. Nú verð ég að fylgja yður upp í hús
og biðja systur yðar afsökunar á að ég fer.
Mig langar líka til að biðja yður um að Ijá
mér nokkra svæfla. Þessi stóll er ekki bein-
línis þægilegur.
Enginn mundi haga sér jafn stilliiega þó að
eitthvað óvænt bæri að, eins og Fernando
gerir, hugsaði Lesley með sér. Hann var svo
ótruflanlegur að ekki varð betur séð en að
hann hefði ekki gert annað en vaka yfir sjúkl-
ingum með óráði alla ævina.
Er þau voru á leiðinni upp að húsinu spurði
hann: — Hvað kom yður til að fara inn til
Nevilles í dag?
— Ég hafði ekki séð námuna lengi, svo að
ég reið þeim megin. Og mér fannst ég ekki
geta farið fram hjá kofanum án þess að berja
á dyr.
— Hvers vegna gátuð þér það ekki? Þér
voruð ein.
— Mér fannst það sjálfsagt. Ég hafði ekki
séð Neville lengi.
— Þér saknið hans kannske núna?
— Sakna?
— Hann 'kemur aðeins þegar hann er boð-
inn — alveg eins og ég — er það ekki?
— Jú, sagði hún hægt. — Eruð það þér,
sem ráðið því?
— Já, ég gerði það — samkvæmt tilmæl-
um systur yðar. Hún hafði líka, alveg eins
og ég, talsverðar áhyggjur af kunningsskap
ykkar Nevilles. Hvorki mér né henni mundi
falla vel, að þér fengjuð óheppilegan ráðahag.
Við vorum sammála um, að Neville gæti aldrei
gert yður hamingjusama.
— Þið Virginia hafið sjálfsagt nóg að tala
um, sagði hún kuldalega.
Hann hristi handlegginn á henni. — Þér
eruð svo uppstökk. Og svo tortryggin. Hvers
vegna sögðuð þér ekki systur yðar að Neville
væri veikur? Hún hlýtur að hafa orðið
hrædd um yður þegar þér komuð heim áður
en dimmt var orðið.
Lesley langaði til að spyrja nokkurra
spurninga upp á eigin spýtur. Hvers vegna
fór Virginia svo dult með þegar hún var að
bjóða Fernando heim? Hún hafði ekki minnst
einu orði á að hann væri væntanlegur í
kvöld. Var hún kannske hrædd um að Lesley
myndi verða of aðlaðandi í heimasaumaða
kjólnum sinum og verða hættulegur keppi-
nautur.
FERNANDO TEKUR STJÓRNINA.
Þau voru komin inn í garðinn og Lesley
stefndi að eldhúsdyrunum. En áður en þau
komust svo langt kom Virginia auga á þau
ofan af svölunum og kom hlaupandi.
— Svo að þér funduð hana. Þessi upphróp-
un var dálítið uppgerðarleg og Virginia gaut
aðvörunaraugum til Lesley. — Góða, hvar
hefir þú verið?
Fernando byrjaði á langri skýringu og
Lesley hlustaði þegjandi á hann og Virginia
lagði andlitið í réttar fellingar, kvíðandi og
spyrjandi og dálítið skelkuð. Það var undar-
legt að þykja svo vænt um systur sína og
fyrirlíta hana um leið, hugsaði Lesley með
sér dauf i dálkinn.
Hún sagði í styttingi um leið og hún hélt
áfram: — Ég ætla að senda Salomon niður
í kofann til að hjálpa til. Það eru hrein lök
í neðstu kommóðuskúffunni og náttföt í þeirri
efstu.
Hún heyrði rödd Virginiu í myrkrinu bak
við sig. — Þér skuluð ekki hafa áhyggjur
af Lesley, Fernando. Henni er órótt út af
veikindum Nevilles og getur ekki leynt til-
finningum sínum. Viljið þér láta mig vita ef
það væri eitthvað, sem ég gæti gert.
Lesley setti kaffi á hitabrúsa og lét Salómon
hafa hann með sér niður í kofann. Svo fór
hún að hátta og lá vakandi í myrkrinu. Hún
heyrði að gestirnir fóru og faðir hennar Iæsti
húsinu. Svo varð allt hljótt.
Það var einkennilegt að hugsa til þess að
Fernando skyldi vera svona nærri. Hvað
skyldi hann taka fyrir í nótt? Skyldi hann
fara út til að fá sér hreint loft og horfa á
stjörnurnar? Hvað mundi hann hugsa um?
Mundi hann hugsa um aflstöðina — eða
spönsku eyjuna með fjöllunum og fossunum
— eða um Virginiu? Líklega það síðasta,
hugsaði hún beisk.
Það varð langt þangað til hún sofnaði og
þegar hún vaknaði var enn dimmt. Klukkan
var hálf-fimm og hún fór fram úr og læddist
fram í eldhús. Salómon hafði að venju búið
allt undir morgunteið, og hún kveikti á stein-
olíuofninum undir katlinum og fór inn í svefn-
herbergið aftur til að klæða sig.
Hún raðaði öllu vandlega á bakka og lædd-
ist út í myrkrið með bakkann í höndunum.
Við kofadyrnar nam hún staðar, hjartað
barðist. Hún sá mjóan ljósgára milli tjaldanna,
sem voru dregin fyrir gluggann. Hún beit á
jaxlinn og drap á dyrnar. Fernando opnaði
og tók við bakkanum án þess að láta á sér
sjá að hann yrði hissa.
— Mér datt í hug að yður þætti gott að fá
te, sagði hún vandræðaleg.
— Þökk fyrir. Þér viljið kannske hella í
bollann fyrir mig?
Hún leit á rúmið. Neville hafði tvo kodda
undir höfðinu. Það var kominn roði í andlitið
á honum og hann svaf vært. Hún hellti í
bollann og spurði: — Tvo mola, er það ekki?
— Jú, þökk fyrir. Ekki mjólk. Hann tók
við bollanum og horfði rólega á hana. — Ég
drekk þetta te af því að þér voruð svo hugul-
söm að koma með það. En þér megið ekki
halda, að mér falli vel að þér séuð á gangi úti
i myrkri með tebakka í höndunum. Þér ger-
ið það í bestu meiningu, en stundum eruð
þér ótrúlega hugsunarlaus.
— Nóttin hlýtur að hafa verið óralöng hjá
yður. Kannske hefðuð þér heldur viljað kaffi,
en ...
— Ég hefði helst viljað að þér hefðuð verið
kyrrar þar sem þér voruð, sagði hann stutt.
— 1 rauninn komuð þér aðeins til að sjá
hvernig Neville liði, var það ekki?
— Mér þykir vænt að honum líður betur.
— Já, hann er betri. Hann talaði um yður
í nótt.
Fernando ‘drakk teið og setti bollann frá sér.
— Undir eins og hitinn lækkar, eftir svo sem
tvo tíma — ætla ég að fara með hann til
Kalindi. Þar getur hann hvílt sig. Vinnan
hérna í námunni getur biðið þangað til verk-
stjórinn kemur.
— Kemur Neville ekki aftur?
Hann yppti öxlum. — Hann getur ráðið
því sjálfur.
Hann sagði þetta rólega og alveg eins og
honum stæði á sama. Og þá sagði hún án
þess að líta upp: — Þér viljið sjálfsagt fá