Fálkinn - 02.11.1956, Síða 13

FÁLKINN
13
morgunmatinn snemma. Komið þér upp í hús,
eða á ég að láta senda yður hann hingað?
Hann stóð upp, fór í jakkann og lauk upp
dyrunum.
— Við skulum fara. Ég ek til Kalindi og
borða morgunverð og hefi fataskipti þar, og
verð kominn hingað nógu snemma til að gefa
Neville skammtana hans. Ég ek bílnum alveg
að námunni, svo að hann þurfi ekki að ganga
nema sem minnst.
Þau gengu þegjandi upp stíginn. Hann hélt
um handlegginn á henni en var kaldur og ó-
vildarlegur. Hún sótti klút handa honurn og
beið meðan hann var að strjúka döggina af
framrúðunni á bílnum. Þegar því var lokið
sagði hann rólega: — Nú skuluð þér fara
inn og sofa dálítið lengur. Kannske dreymir
yður um Neville eins og hann dreymdi um
yður.
Hún varð sár og móðguð yfir breytingunni,
sem orðið hafði á rödd hans. — Kannske,
sagði hún ögrandi.
— Þér eruð krakki og þrákálfur. Það gerir
mér erfitt fyrir að vera vingjarnlegur við
yður.
— Ég vil ekki að þér séuð vingjarnlegur.
Hún var með grátstafinn í kverkunum og
barðist við að stilla sig. — Ég vildi óska ...
— Já? sagði hann kuldalega. — Hvers vild-
uð þér óska?
Nú brást henni röddin og hún sneri sér
undan, svo að hann skyldi ekki sjá, að hún
var með tár í augunum. — Ég vildi óska að
þér væruð venjuleg manneskja, sagði hún.
— Að þér hefðuð óbrenglaðan skilning á öðru
fólki. En þér eignist hann aldrei, vegna þess
að yður falla aðeins þeir eiginleikar, sem eru
í samræmi við eiginleika yðar sjálfs.
— Þér hafið farið of snemma á fætur,
senorita, sagði hann háðslega. — Ég er aldrei
vanur að skylmast fyrir morgunverð.
— Þér skylmist yfirleitt aldrei, sagði hún
beisk. — Þér fáið það sem þér viljið án þess.
Hún sneri sér frá honum og hljóp inn í
húsið. Dagsbirtan kom fimm mínútum síðar,
en þetta var ekki rauð sólaruppkoma á bláum
himni. Himininn var grár og ógnandi, eins
og stormur væri í aðsigi.
HEIMSÓKN HJÁ PEMBERTON.
Um miðja vikuna tók Lesley saman plögg
sín og fór burt í bíl Bills Pembertons. Hún
ætlaði að verða í Grey House no'kkrar vikur.
Eftir rokið mikla á mánudaginn var hafði
veðrið verið heitt og breytilegt. Þétt ský komu
sí og æ ofan úr fjöllum, og það rigndi nokkra
klukkutíma á hverjum degi. Kalindi-áin var
miklu meiri en hún var vön að vera á þessum
tíma árs.
Lesley leið vel á Grey Ridge. Sá staður var
Hvar er veiöidýriö?
oft kallaður „opna húsið“, og þegar það
spurðist að Lesley Norton væri gestkomandi,
komu margir hinna ógiftu vina Bills Pember-
tons í heimsókn til að heilsa upp á hana.
— Þeir eru að draga sig eftir þér, sagði
Anna hugsandi. — Það er ekki nema eðlilegt,
því að flestum er það eiginlegt að verða ást-
fangnir þar sem peningar eru bak við.
— Það eru engir peningar bak við mig,
svaraði Lesley. — Þú getur sagt þeim það,
og svo sjáum við hvernig fer.
Anna leit upp frá borðinu á svölunum, þar
sem hún sat og var að skrifa bréf. — Er þér
alvara? Hefir faðir þinn ekki tekið frá
ákveðna upphæð handa hvorri ykkur um sig?
— Það getur víst enginn skilið, að hann
veður ekki í peningum ennþá. Jörðin var ódýr,
og við getum ekki gert okkur neina grein
fyrir hvers virði námurnar eru, fyrr en
Neville kemur aftur. Salan á eigninni gaf
pabba það mikið í aðra hönd, að hann gat
borgað skuldir sínar og haft fyrir brýnustu
nauðsynjum, en við höfum ails ekki efni á
að fara ógætilega með peninga.
— Veit Virginia það? spurði Anna.
— Já, vitanlega veit hún það. Hún hefir
haft góða stöðu og hefir úr sínum eigin pen-
ingum að spila.
— Ég þori að veðja um að hún eyðir þeim
ekki.
— Hún hefir ekki vinnu núna, og verður
að fara varlega með það sem hún hefir handa
á milli.
— Ég hugsa að hún sói epningum á þinn
kostnað, Lesley.
— Það gerir ekkert til, ef hún hefir gaman
af þvi.
Anna hleypti brúnum. — Virginia notar
annan mælikvarða á hamingjuna en við ger-
um. Hún þolir ekki að aðrir eigi betri daga
en hún sjálf — hvorki f járhagslega eða hvað
tilfinningalífið snertir, ef hægt er að orða
það svo.
— Tilfinningalífið? Virginia hugsar ekki
um tilfinningar.
— Ojú, víst gerir hún það. Hún er mjög
áfram um að krækja í eftirsóknarverðasta
piparsveininn í allri Mið-Afríku.
Neville Madison kom í heimsókn síðdegis.
Hann hafði lagt af, en að öðru leyti var hann
samur og áður. Anna var úti, og hann og
Lesley sátu inni í stofu og hann var að segja
henni frá, að ef til vill færi hann til Amanzi
með nýja verkstjóranum og yrði þar viku-
tíma.
— Eiginlega kom ég til að þakka þér fyrir
ullarteppin og sítrónusafann, sagði hann
brosandi. — Þú ert dugleg stúlka. Sá verður
heppnismaður, sem fær þig.
Hann leit kringum sig í stofunni. — Eigin-
lega er það ótrúlegt hve vistlegt fólk maður
getur haft kringum sig hérna úti í eyðimörk-
inni. Það hefir ekki verið hollt fyrir mig að
vera þarna hjá Fernando. Ég hefi ekkert haft
að gera og húsið hans er svo skemmtilegt.
Og nú sárkvíði ég fyrir að fara að eiga að
liggja í tjaldi aftur.
— Ætlarðu að halda því áfram til æviloka.
— Nei, væna mín, ekki er það ætlun mín.
Eftir fimm ár verður mér boðin staða við jarð-
fræðastofnun, og vonandi verð ég ekki svo
mi’kið flón, að ég afþakki hana. Hann yppti
öxlum og spurði svo: — Langar þig til að
koma og sjá kgotla, fund svörtu höfðingj-
anna og hvítra manna?
Hún leit spyrjandi á hann. — Getur hver
sem er farið þangað?
— Nei, því fer fjarri. Þetta er mjög hátíð-
legt. Nokkrir háttsettir menn frá Englandi
koma, og verður tekið hátíðlega á móti þeim
daginn fyrir fundinn. Fundurinn verður
skammt frá Kalindi, svo að þessir höfðingj-
ar verða gestir okkar. Formaður sendinefnd-
arinnar gistir hjá Fernando nokkra daga eftir
fundinn. Þeir hafa áhuga á að sjá hvernig
aflstöðinni miðar áfram.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
Hátíðleg burtför
alvarleg ferðalok.
333