Fálkinn - 09.11.1956, Qupperneq 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSGREIN. 2.
Nítjdn dr mtd Ali Khnn
ALI ER ÓNÆRGÆTINN.
Hjúnaband Alis og Jiitu varð tals-
vert misvindasamt. Ein ástæðan til
jjess var sú, að Ali særði þráfald-
tega tilfinningar llitu, án þess að
iiufa hugmynd um það. Ég minnist
bliðviðrisdags i Suður-Frakklandi, er
prinsinn hafði leigt skemmtisnekkju
Errols Flynn í siglingu um Miðjarð-
arhaf.
Eina fólkið um borð var prinsinn,
iiita og ég, og svo tólf manna áliöfn
Errols Flynn, en liún var öll í sjó-
ræningjabúningum með rýting við
helti.
Skipið lá fyrir festiun fyrir utan
Cannes við liliðina á öðru skemmti-
skipi, þar sem laglega limuð ung
stúlka lá á þilfarinu og sólbakaði sig.
I'egar Rita og Aii prins gengu upp
skipsstigann renndi Ali aðdáunar-
augum til stúlkunnar á hinu skipinu.
íÞað má segja að þetta væri smá-
munir, þvi að Ali hafði aldrei séð
þessa stúlku áður. En Rita varð
tiamslaus, og lét hann liafa óþvegnar
skammir.
En ég skal fullyrða, að Rita var
enginn engill sjálf. Stundum lét 'hún
eins og urðarköttur — en aldrei var
l)ún jafn falleg og þegar heiftarköst-
in komu í hana.
Ein ástæðan til þess að hún kunni
ekki vel við sig í nýja hlutverkinu,
scm prinsessa Ali, var sú, að hún
var alltaf utangarna þegar hún var
með vinum prinsins. Húsbóndi minn
iifði og hrærðist í hestum og kunni
best við sig innan um tamningamenn,
hestaeigendur og knapa. En þegar
prinsinn var að tala um hesta, hund-
leiddist Ritu.
Auk þess voru flestir vinir hans
ftanskir, en Rita kunni varla orð í
frönsku. Hún reyndi að visu alvar-
lega að læra málið, en ég er hræddur
um að árangurinn liafi verið litill.
Ititu féll líka illa að hlusta á sögur,
sem nálguðust að vera klúrar. Oftar
en einu sinni hefi ég séð hana standa
upp hneykslaða og fara út, þegar fólk
sagði tvíræðar sögur.
Ég hefi meira að segja séð ltana
standa upp frá veisluborði og hlaupa
út grátandi, af því að luin hélt að
einhver — kannske Ali prins — itefði
móðgað sig.
Við slik tækifæri varð ég alltaf að
vera til taks og aka henni heim. Hún
sat þá fram í hjá mér. og oft sá ég
hana gráta á lieimleiðinni.
En þrátt fyrir þessar snurður, sem
urðu aigengari er frá leið, átti ég
góða daga fyrst eftir að þau giftust,
því að Aii prins var með allan hug-
ann hjá Ritu. Hann var alltaf hjá
henni. Þau tvö ár, sem þau voru gift
gerði Ali sitt ítrasta til að stilla sig
um að ferðast, og aðeins einu sinni
fór hann í langferð konulaus.
Mestu sæludagarnir voru vitanlega
um það leyti sem Yasmin dóttir þeirra
fæddist. Ég var með prinsinum þegar
við ókum með Ritu snjóþakta vegina
í Sviss á fæðingardeildina. Síðustu
orð hans áður en hún hvarf inn með
iæknunum voru: — Elskan mín, ég
vona að það vcrði stúlka!
SIÐASKII’TI.
Prinsinn hafði ekki tamið sér á-
kveðnar lífsregiur áður cn hann gift-
ist, og lífið i „l’Horizon" var frjálslegt.
Þar var mikill gestagangur og Ali var
vanur að trúa mér og öðru þjónustu-
fólki fyrir öllum undirbúningi undir
veislur. Við vissum hvernig liann vildi
hafa þær, og hann vissi að við gerðum
einmitt j)að sem hann vildi, án þess
að hann skipti sér af því.
En undir eins og Rita kom til sög-
unnar urðu endaskipti á þessu.
Prinsinn er eins konar ævintýra-
lietja og smekkur lians og venjur
mundu vekja furðu annarra. Þó að
hann kynni best við sig i gömlum og
velktum fötum, kostuðu fötin hans,
sem hann keypli hjá klæðskera í Bond
Slreet, oftast kringum 75 sterlings-
pund. Skyrtur hans voru saumaðar
eftir máli, og fangamarkið A. K. á
brjóstinu.
Daginn eftir að Rita og prinsinn
höfðu borðað miðdegisverð hjá her-
togahjónunum af Windsor, varð ég
þess var, að Rita hafði tekið í sig
að breyta „l’Horizon“ í líkt og var
hjá Windsor-hertoganum.
Vinnustúlkur Alis prins, sem til
þessa höfðu gengið i sumarkjólum og
komu ekki í sokka nema við sérstök
tækifæri, voru nú látnar fara í ein-
kennisbúninga, svarta með hvitum
krögum og svuntum. Og Rita lét þær
nota svarta silkisokka og hælaháa
skó.
Þegar hertogafrúin af Windsor trúði
Ritu fyrir þvi, að hárgreiðslustúlka
kæmi í hverri viku og þvoði og greiddi
iiárið á öllum stúlkunum hennar, af-
réð hún að gera eins. Og áður en tvær
vikur voru liðnar gengu allar stúlk-
urnar í „l’Horizon“ með hárið í hnút
i hnakkagrófinni.
Jafnvel indversku þjónarnir, sem
voru vanir að ganga í léreftsbuxum
og skyrtu, opinni i hálsinn, urðu nú
að ganga í hvítum einkennisbúning-
um og með hanska.
Einn daginn þegar við prinsinn
iðkuðum okkar venjulcgu leikfimi, —
við köstuðum litlum indverskum
strák á milli okkar eins og bolta,
lionum og okkur til mikillar skemmt-
unar — sagði húsbóndinn: — Ég
sé að þetta er mesti liégómi, en mér
þýðir ekki að mótmæia.
Það var lika vandlifað fyrir vinnu-
fóikið á morgnana. Prinsinn var alltaf
vanur að fara snennna á fætur —
með hundinum Harveu, sem iá við
rúmgaflinn hans. En Rita fór aldrei
á fætur fyr en klukkan eitt, og hún
vildi ekki hafa að neitt ónáðaði. Þess
vegna gátum við aldrei hlegið eða tal-
að hátt fyrr en kl. 1.
Engum bíl var leyft að aka upp að
húsinu fyrir kl. 1. Enginn sími fékk
að hringja nálægt svefnlierbergi Ritu
fyrr en kl. f. Garðyrkjumennirnir
niáttu ekki nota grasklippurnar fyrr
en eftir 1. — En klukkan eitt fékk liún
litlaskattinn í rúmið. Það var gild
máltíð, með steiktu fleski og eggjum,
og borin fram á stórum bakka, sem
var alstráður smáblómum. Hádegis-
verðurinn var alltaf borðaður kl.
1. Hún sagði: — Ég get ekki byrjað
daginn nema ég fái fiesk og egg!
Ali prins borðaði hins vegar aldrei
neitt nema ávexti á morgnana. En
annars var hann fádæma átvagl. Einu
sinni þegar við vorum í Róm átum
við fyrst 12 stykki af rjómaís, síðan
spaghetti og lambakjöt og svo tólf
stykki af rjómais á eftir.
Ég skal játa að margt breyttist til
bóta þegar Rita tók við stjórninni
á heimilinu. Að minnsta kosli varð
meiri regla á máltiðunum, og prins-
inn, sem alltaf hafði verið óstundvís
kom nú stundvíslega í allan mat.
Annars var óstundvísin sá eini ó-
vani prinsins, sem Rita reyndi að lag-
færa.
Eins og ég gat um áður kunni Rita
ekki vel við sig innan um ýmsa aðal-
horna vini prinsins — sem hægt er
að finna nöfnin á í Gotha-almanakinu.
Konur þær er hann þekkti, veittist
licnni hins vegar ekkert erfitt að um-
gangast — og hún var reiðuhúin til
að berjast við þær með öllum sínum
vopnum, ef henni sýndist prinsinn
renna til þeirra of hýru auga.
VEL FARIÐ MEÐ FÓLKIÐ.
Eitt af því sem Rita setti út á hve
mikla umhyggju prinsinn bar fyrir
vinnufólki sínu. Við höfðum öll vist-
leg herbergi með hvítum þiljum og
þægilegum húsgögnum. Og maturinn
var um það bil sá sami, sem prinsinn
og Iiita fengu.
Það er skritið að segja frá því hvern-
ig herberginu mínu var breytt. Ali
bafði afráðið að lóga heilmiklu af
húsgögnuin, sem hann var orðinn
leiður á. Þau höfðu verið borin út
fyrir dyr og prinsinn sagði mér að
senda ruslið til Cannes og selja það.
Ég hjálpaði prinsinum til að bera
nokkuð af húsgögnunum út, og á eftir
bar ég þau borð og stóla, sem mig
langaði í, inn i lierbergið mitt eld-
húsmegin, án þess að nokkur tæki
eftir.
Tveimur árum síðar rak prinsinn
af tilviljun augun í lítið teborð, sem
ég hafði „hnuplað". Hann þreif borð-
ið og sagði: — Þetta er verulega fal-
legt borð. Hvar hefirðu fengið það?
Og svo fór hann með það inn til sín.
Það er enginn vafi á að Ritu þótti
eins vænt um hið undurfagra hús og
prinsinum sjálfum. Þegar þau voru
þar ekki, dvöldust þau ýmist í Sviss
en þar á prinsinn hús í Gstad, eða í
húsi hans við Bois dc Boulogne i
París.
En smám saman varð Ritu ljóst að
sá staðurinn sem Ali elskaði mest var
St. Crappen, gamall sveitahær skannnt
frá Lisieaux í Norður-Frakklandi.
Þar er allt mjög frumstætt og ekki
einu sinni sími. Þar eru tvö svefn-
herbergi, stofa með múrsteinsgólfi og
gamall stigi. Þegar prinsinn er þarna
er ihann mikið úti og sagar í eldinn
og pælir kálgarða.
Á öllum verustöðum prinsins er eitt
herbcrgi, sem enginn fékk að nota
nema ég. Prinsinn sagði einu sinni
við mig í spaugi: — Veistu, Daffy,
að þetta kostar mig eins mikið og heilt
•hrossabú?
Fyrir milligöngu Ritu kynntist
prinsinn mörgu kvikmyndafólki, sem
hann hafði eklci þekkt áður. Ég held