Fálkinn - 09.11.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
að liann liafi orðið jafn liissa og ég,
þegar liann komst að þvi að Ingrid
Bergman var ein af bestu vinkonum
liitu. Hún kom og heimsótti þau oft,
ásamt Rosselini, hinum ítalska manni
sinum.
'Það var einkum fyrir Ritu orð, að
Ali leyfði að nota „l’Horizon" fyrir
samkvæmi í sambandi við kvikmynda-
vikuna i Cannes. Við héldum* veislur
fyrir hundruð að kvikmyndastjörnum.
en Ritu fannst þær fullmargar, ungu
disirnar, sem reyndu að láta ljós-
mynda sig með Ali prins.
Það voru ekki eingöngu ríkir eða
frægir gestir, sem komu í „l’Horizon“.
Prinsinn rétti oft bágstöddu fóilki
hjálparhönd. Ég hefi oft ‘heyrt hann
segja: — Farið þér og hvílið yður
i sumarhúsinu niínu. Þér hafið gott
af að hreyta um loft. Og vitanlega
kostaði dvölin þá ekki einn eyri.
Rita skildi aldrei þessa tilhneig-
ingu Alis, þvi að lnin var ekki fædd
rík sjálf. Hún var ekki vön að ausa
út peningum. Hún hafði gaman af
að scgja söguna af ungum þjóni, sem
hafði stolið demantsnál frá prinsinum
og reyndi að veðsetja hana.
Prinsinn fór til lögreglunnar og eft-
ir að hann hafði sagt henni, að pilt-
urinn væri iðjusamur og viðfelldin,
bað hann um að fresta málsókninni.
Hann útvegaði honum verjanda sjálf-
ur, og pilturinn fékk skilorðsbundinn
12 mánaða dóm. Og á eftir lét Ali
borga honum tólf mánaða kaup. svo
að 'liann freistaðist siður til að stela
oftar.
KASTAST í KEKKI.
Því miður var prinsinn ekki alltaf
eins nærgætinn — jafnvel ekki við
konuna sína. Þegar frá leið rifust
þau oftar og oftar, og stundum töl-
uðust þau ekki við í langan tíma. Og
þá lenti það lítið öfundsverða hlut-
verk á mér að reyna að miðla málum
og tala á milli þeirra.
Eftir tiltölulégan rólegan kafla
stakk prinsinn allt í einu upp á því,
að þau skyldu fara á Ijónaveiðar til
Afríku. Rita var ekkert hrifin af því.
Hún reyndi að gera honum skiljanlegt,
að ]>ess háttar ferðalag væri ekki
fyrir sig.
En húsbóndi minn lagði sig fram
og kom lienni á aðra skoðun. Mér
var sagt að verða eftir og líta eftir
bilunum, sem prinsinn átti víðs vegar
á vesturlöndum.
Rita var ekkert ánægjuleg þegar
þau héldu af stað. Og ég varð ekki
vitund hissa þegar liún kom heim
tveimur vikum fyrr en áætlað var —
og ein!
Þegar ég spurði hvort hún hefði
skemmt sér, svaraði hún: — Ég veit
bara að mig langar ekkert til að fara
aftur til Afríku, Daffy.
Þetta var í siðasta skiptið sem ég
sá Ritu áður en slitnaði upp úr. Ég
flaug til London og tíu dögum síðar
var símað til mín að Rita hefði farið
með Yasmin dóttur sina til Vestur-
Frakklands og ætlaði sjólciðina það-
án til Ameríku.
Tvisvar sættust þau aftur, en þetta
var vonlaust. í bæði skiptin lenti þeim
fljótlega i bullandi skömmum.
Ég er viss um að ef þau hefðu lifað
rólegra lífi og ekki alltaf verið um-
talsefni fólks, mundi lijónabandið
hafa getað haldist. Ég veit að jafnvel
nú, tveimur árum eftir skilnaðinn
liefir prinsinn stóra Ijósmynd af Ritu
á slaghörpunni í stofunni. Og hann
hefir bannað að hreyfa myndina.
Árið 1951 fór Rita
aftur til Ameríku
eftir að hafa verið
gift AIi Khan í 2
ár.
FÍFLDJARFUR ÖKUGIKKUR.
Flestum — einkanlega kvenfólki —
mun nóg boðið að sitja í bíl þegar
Ali er við stýrið. Hann ekur stundum
eins og brjálaður maður. Fyrri kona
hans, frú Loel Guinness fyrrverandi.
lét aldrei húsbónda minn stýra bil,
sem lnin sat í. Og Rita, önnur kona
hans þverneitaði að fara inn í bilinn,
cf hún vissi að hann ætlaði að stýra.
Sannast að segja leiðist lionum að
aka í bíl, nema hraðinn sé 150 kiló-
metrar á klukkustund. Það hefir kom-
ið fyrir, að eftir erfiðan vinnudag í
París hefir hann ekið þaðan til
Cannes — 900 kílómetra — á tíu
tímum. Stundum þegar ég hefi ekið
með 150 km. hraða hefi ég séð hann
kreppa hnefana og segja: — Hraðar,
Daffy! Hertu á þér!
Hvað sem hann gerir þá á það að
ganga fljótar en fljótt. Á morgnana
þegar hann fór í bað og klæddi sig,
heimtaði hann að gera þetta allt á
þremur mínútum, og meira að segja
raka sig líka. Þjónn færði hann í
sokkana (þann hægri fyrst þvi að
ihann er 'hjátrúarfullur), annar hélt
brókunum tilbúnum og sá þriðji stóð
viðbúinn með skyrtuna.
Ef Ali prins hefði ekki samkvæmt
erfðum sínum átt að verða andlegur
lciðtogi margra milljóna múhameðs-
sinna, er ég viss um að liann hefði
orðið einn af bestu kappakstursmönn-
um í heimi.
1 fyrrahaust lifðum við spennandi
vikur. Ali prins hafði gerst þátttak-
andi í ítalska Grand Prix-akstrinum
og átti að stýra Alfa Romeo-bil. En
i sömu svipan sem Aga K'han frétti
þetta símaði hann frá Cannes og
bannaði Ali að taka þátt í akstrinmn.
Prinsinn reyndi að telja honum hug-
ihvarf, en Aga var ósveigjanlegur.
Hann vildi ekki láta Ali leggja sig i
lifshættu.
Prinsinn var i öngum sínum, en ég
skal ekki neita að mér létti stórum.
Prinsinn er ótrúlega bifræfinn öku-
gikkur, því að hann kann ekki að
hræðast. Ég er viss um að liann á
líf sitt að þakka þvi, að ég hélt i
hemilinn á honum stundum þegar ég
sat við stýrið. Þau tuttugu ár sem
hann hefir ekið bíl, hefir hann hvað
eftir annað komist í beina lífshættu.
DRAUMABÍLL ALI PRINS.
Um eitt skeið átti húsbóndi minn
kringum 40 bila hér og hvar um lieim-
inn, og þeir stóðu alltaf reiðbúnir
cf liann lenti í flugvél einhvers staðar
nærri.
Hann átti Rolls Royce, Bentley,
Alfa Romeo, Cadillac, Chrysler, Dela-
haye og jeppa. En montnastur ‘hefir
hann verið af bilunum, sem eru sér-
byggðir eftir lians fyrirsögn. Ali
pantar sér „draumbil" eftir sínum
geðþótta, á sama hátt og sumir panta
sér skyrtur eftir máli. Þessir bílar
eru smíðaðir af undra-duglegum en
að kalla ólærðum bílasmið í París,
ítölskum að ætt. Hann heitir Figoni,
og þessir bílar kostuðu venjulega
kringum liálfa milljón króna.
Prinsinn og ég höfum átt margar
skenuntilegar stundir við að úthugsa
þessa híla. Og síðan lorum við með
hugmyndirnar í hina litlu smiðju
Figonis, í Auteil við Paris. Og meðan
prinsinn lýsti hugmyndum sínum sat
Figoni innan við stóra skrifhorðið og
hlustaði á. Og á eftir tók hann lcir-
klunip og 4 lítil Iijól og tvo trémeitla
og gerði líkan af bílnum.
Venjulega fór eitt ár í að smiða
þessa bila. Þeir voru kjörgripir og
mörgum árum á undan sínum tíma.
Amerískar bílasmiðjur hafa stælt ým-
islegt í fyrirmyndum Figonis.
Þegar prinsinn fór einu sinni einn
í sex vikna ferð til Egyptalands, sagði
hann við mig er liann fór um borð
í skipið í Marseille: — Nú finnst mér
að þú ættir að nota tækifærið og fá
þér almennilegt frí meðan ég er að
heiman. Og ég tók einn Figoni-bílinn
og ók heim til Aberdare i Suður-
Wales.
Bíllinn stöðvaði umferðina víða þar
sem ég fór um, og ég varð að fá lög-
regluvörð um hann á nóttinni.
Prinsinn hefir lent í mörgum ljót-
um hilslysum, en það skal sagt hon-
um til málsbóta, að sjaldnast átti hann
sökina sjálfur. Einu sinni ók hann
nýjum Hotch kiss 170 km. hraða á
frönskum vegi og þá sprakk einn
hringurinn. Vegurinn var liáll og við
forum sex veltur áður en billinn
stansaði. En hvorugur okkar fékk
skrámu.
IJúsbónda mínum var jafnan hagað
um að fara fram úr hraðametunum,
sem við höfðum fyrir, og einu sinni
ókum við frá veðhlaupabrautinni i
Newmarket og inn til London með
140 km. 'hraða. Ég . sat við stýrið.
Prinsinn var alltaf að nöldra: —
Aktu hraðar, Duffy. Hertu á þér —
við getum ekki sníglast svona áfram!
Vegurinn var auður, nema hvað lítill
bill stóð úti á brún nokkru framar.
Þegar við vorum 30—40 metra frá
honitm ók hann alit í einu út á veginn.
Mér var nauðugur einn kostur að
beygja. Við hrutum yfir skurð, gegn-
unt girðingu og lentum í stórum hey-
bólstri. Prinsinn var meðvitundar-
laus og kíllinn — spánnýr Chrysler —
var gerónýtur.
En versta slysið var i Digne, í
frönsku Alpafjöllunum, þegar prins-
inn ók beint á Citroen-bil með 100
km. 'hraða. Ég hélt fyrst að hann
væri dauður. en sent betur fór var
hann bara í yfirliði.
GLÖGGUR HESTAMAÐUR.
Það er erfitt að segja hvort það
eru hestar eða bílar, sem prinsinn
elskar mest. En ég veit að prinsinn
fórnar fúslega nokkur þúsund sterl-
ingspundum til að vinna sigur í veð-
reiðum. Einna frægustu veislurnar í
París eru þær sem húsbóndi minn
heldur þegar hestur frá honum hefir
unnið.
Fyrir stríðið komu 30—40 manns
saman og drukku kampavín við slík
tækifæri. Nú koma 400 manns í veisl-
urnar, og stjórnmálamenn og iðju-
höldar slást um að verða boðnir í
veislu prinsins i veitingasölunum
Pré Catelin i Boulogneskógi. Þessar
veislur kosta kringum 250.000 krónur
og standa fram undir morgun.
Og sigurinn er mikils virði fyrir
þá sem starfa hjá prinsinum, því að
þeir sem liafa séð um hestinn sem
vann, fá rausnarlega gjöf. Ivnapinn
fær stundum fast að því 100.000
krónur.
Ali prins á nú alla veðhlaupahesta
í félagi við föður sinn. Síðan Aga
Khan lá veikur fyrir þrernur árum
hefir AIi haft allan veg og vanda að
hestunum. En hann gcrir aldrei
hestakaup nema faðir hans fallist á
það. Og gamli maðurinn svarar venju-
lega; — Þitt verð er mitt verð!
Besta verslunin sem hann hefir gert
var sú, að hann keypti tvo hesta af
franska merakónginum Raymond
Volterra tveimur vikum áður en þeir
unnu Derby-hlaup. Prinsinn segir oft,
að hann geti „lyktað“ hvaða hestur
vinni það hlaup. En Volterra vann
aldrei Derby sjálfur.
Kvöldið fyrir veðreiðar fór prins-
inn aldrei snemnia að hátta. Hann fór
með mig út á veðreiðabrautina
klukkan tvö að nóttu til að athuga
hvernig völlurinn væri. I longchamps
við París urðum við að klifra yfir
girðingar til að komast inn á völlinn.
Mesta árið i liestasögu feðganna var
1948, er hestar þeirra unnu bæði
Derby, Oaks Suður-írlands, franska
Grand Prix og Prix de I’Arc de
Triomphe.
Eitt skemmtilegasta veðreiðasam-
sætið var það, sem Ali og Rita buðu
Bing Crosby og Joan Fontaine til í
hesthúsinu, fyrir einar veðreiðarnar.
Ali prins var í kjólfötum og með grá-
an pipuhatt og báðar dömurnar mjög
skartbúnar. Við stóðum og biðum eft-
ir Bing fyrir utan Ritz í París og
loks kom liann slangrandi á hvíturn
og svörtum lakkskóm, línjakka og
með stráhatt með hvitrauðum borða.
Prinsinn var ekki aðeins rausnar-
legur gestgjafi heldur stórgjöfull á
Framhald á bls. 14.