Fálkinn - 09.11.1956, Side 12

12
FÁLKINN
ÓLTKSR gy|5TUR
★ ★ Spmnandi (ramhaldssaga ★ ★
— Verður þú líka þar ... hjá Fernando?
— Ekki ef ég kemst hjá því. Ég hefi aldrei
haft ánægju af höfðingjum, en mér er ekki
á móti skapi að vera á fundinum með þér.
Þeir koma í flugvél, sem lendir á landi hinna
innfæddu.
— Verð ég að sækja um leyfi?
— Ekki ef þú verður með mér. Allir hvítu
starfsmennirnir hafa leyfi til að hafa með
sér gest, og þú verður gestur minn.
— Mig langar til að koma, sagði hún áköf.
— Þakka þér fyrir að þú bauðst mér, Neville.
— Hverjum hefði ég annars átt að bjóða?
spurði hann brosandi. — Þú ert sú eina á
þessum slóðum, sem hefir gaman af að upp-
lifa eitthvað nýtt.
Daginn sem Neyille kom til að sækja
Lesley á móttökuhátíðina, sem svartir menn
ætluðu að halda hinum hvítu, kvaddi hún
Önnu og Bill, þakkaði fyrir skemmtilega dvöl
og ók á burt í bíl Nevilles.
Hann hafði sofið á gistihúsinu í Buenda
um nóttina. — Og þar gisti ég alla næstu
viku, sagði hann. — Það er spennandi staður,
Buenda!
— Veslings Neville! Þú hefðir ekki átt að
eyða öllu fríinu þínu í Mið-Afríku.
— Þykir þér verra að þú hefir kynnst
mér, ha?
— Nei, auðvitað ekki. En ég vorkenni þér
bara. Þú ert ekki nærri eins hraustlegur og
þú ættir að vera eftir sumarfri.
— Nei, en ég var vanur að koma staur-
blankur úr friinu, en í þetta skipti kem ég
með vænan tékka frá Fernando.
Hún leit á hann og spurði rólega: — Þá
er með öðrum orðum beryllium á Amanzi?
— Já, auðvitað. Sjáðu til þegar þeir byrja
að marki.
Þegar þau komu að brúnni við Kalindi
stöðvaði Neville bílinn og benti yfir ána, sem
var í svo miklum vexti, að trén sem neðst
stóðu voru nærri því í kafi. — Þetta er ein
lævísasta áin í Afríku. Full af hættulegum
strengjum. Fernando segir að niðurinn frá
fossinum minni hann á San Feliz.
— Hættu þessu! sagði hún allt í einu.
— Hætta hverju?
— Getum við ekki talað um eitthvað ann-
að en Fermnando? Röddin var þreytuleg. —
Það er alveg eins og ekki sé hægt að tala um
neitt, án þess að draga hann inn í samtalið.
— Góða mín, sagði hann áhyggjufullur. —
Héðan í frá færð þú aldrei tækifæri til að
komast hjá honum. Svo bætti hann við, var-
færinn: — Hefirðu ekki heyrt hvað komið
hefir fyrir?
Hún hristi höfuðið. — Heyrt ... hvað seg-
irðu?
— Núna á næstunni á nýi forstjórinn að
flytja sig í húsið ykkar á Amanzi, og faðir
þinn hefir tekið tilboði Fernandos um að
flytja í eitt auða húsið, skammt frá aflstöð-
inni. Virginia hefir verið beðin um að velja
það húsið, sem hún vilji helst.
Lesley fann að hendurnar á henni voru
kaldar og rakar og hún varð að þrýsta þeim
saman svo að þær skylfu ekki. — Það getur
ekki verið satt, hvíslaði hún. — Virginia
minntist ekki á það einu orði í bréfinu, sem
hún skrifaði mér nýlega.
— Er hún vön að bera áform sín undir þig?
Hann gretti sig. — Hún tók tilboði Fernandos
alveg skilmálalaust.
— Hvernig veist þú allt þetta? spurði hún
mjóróma.
— Vegna þess að ég var viðstaddur, sagði
hann stutt. — Þetta var allt afráðið kvöldið
sem Virginia og faðir þinn borðuðu miðdeg-
isverð hjá okkur í Kalindi síðastliðinn
laugardag.
Lesley þagði langa stund. Virginia hafði
verið í miðdegisverði hjá Fernando. Hún
hafði gengið um stofurnar hans, borðað mið-
degisverð hjá honum og dásamað heimilið
hans. Hún fékk sting fyrir hjartað við þessa
tilhugsun.
— Það verður einkennilegt að eiga heima
í Kalindi, sagði hún með erfiðismunum. —
Ég er hrædd um að mér falli það ekki vel.
Hann klappaði á öxlina á henni og sagði
hughreystandi: — Vertu hughraust. Það
verður ekki langt þangað til fjárhagshlið
málsins er komin í lag, og þá getur faðir
þinn byggt sér hús hvar sem hann vill.
— Það er ekki víst að hann hafi gott af
að eiga heima i Kalindi, sagði hún hugsandi.
— Það er að minnsta kosti þúsund fetum
lægra yfir sjó þar en í Buenda.
— Fernando minntist á það. Hann vildi
að læknirinn á aflstöðinni rannsakaði föður
þinn. Það er duglegur læknir, nýkominn frá
Englandi.
— Það er svo að sjá sem frænda þínum,
sé mikið í mun, að systir mín verði búsett í
nágrenni við hann, sagði Lesley.
Hann yppti öxlum. — Fernando gerir ýmis-
legt af mannkærleika, en ég býst við að hann
hugsi sig um tvisvar áður en hann hleypur
tveimur stúlkum inn í þorpið. En ykkur er
nú tiitölulega óhætt og þið eruð vinir hans.
Hann laut fram og setti kveikjuna í samband.
----- Það er ómögulegt að vita hve hrifinn
hann er af Virginiu, en hitt er nokkurn veg-
inn auðséð að hún er hrifin af honum. Ég
held að hún hafi orðið vitlaus í honum undir
eins.
Þau óku þegjandi um stund og Neville
sveigði inn á mjóan veg, sem lá inn að svæði
innfæddu íbúanna. Tveir gríðarstórir hvítir
steinar, sinn hvoru megin vegarins, sýndu
mörkin milli ,,hvíta“ og „svarta“ landsins,
og von bráðar varð snör beygja á veginum
í ásnum, og sá nú yfir mest af landinu í kring.
I ásnum og niður eftir dalnum voru stór
hálmkofaport og stórir maís-akrar í kring.
Alls staðar var fólk á ferli, og allir sem vettl-
ingi gátu valdið voru á leið upp að fundar-
staðnum, en þar hafði fílagrasið verið slegið
á stórum bletti, og hálmþak sett upp til þess
að skýla gegn sólinni.
Neville lagði bílnum sínum aftast í bíla-
röðinni, sem stóð meðfram veginum. Nær
öll sætin höfðu verið tekin frá handa opin-
berum starfsmönnum og konum þeirra. Kon-
urnar sátu í langri röð undir sólþakinu og
töluðu saman og horfðu upp í loftið. Lesley
kom fljótlega auga á Fernando og varð rórra
er hún sá að eintómir karlmenn voru kring-
um hann. Hann hafði ekki boðið Virginiu.
— Ég skal ná í þjón og biðja hann um að
ná í stóla handa okkur, sagði Neville. —
Stattu hérna í skugganum á meðan. Ég verð
ekki lengi.
HVlTlR OG SVARTIR HITTAST.
Hún kinkaði kolli og stóð kyrr og horfði á
allt litskrúðið fyrir framan sig. Hvítu döm-
urnar höfðu farið í ljósa kjóla og hatta til
að halda sér til — karlmennirnir voru í nær-
skornum, hvítum einkennisbúningum, og
svertingjabúningarnir voru með öllum regn-
bogans litum og alls konar skrauti.
Lesley renndi augunum frá hinum mislita,
patandi hóp svertingjanna til hvítu raðanna
undir hálmþakinu. Stóll Fernandos var auður.
Hann hafði tekið eftir henni.
Fyrst datt henni í hug að flýja. En það
voru margir sem litu við og mændu eftir
hinum höfðinglega hvíta manni, sem stefndi
rakleitt þangað sem hún stóð. Svo að hún
varð að brosa og láta sem þetta væru
skemmtilegir samfundir.
— Buenos dies, senorita, sagði hann bros-
andi. Ég geri ráð fyrir að þér hafið komið
hingað með Neville. Hann hefir sennilega
engan rétt til að koma hér, því að hann er
ekki í neinum beinum tengslum við Buenda-
héraðið. Hann ætti ekki að vera hérna sjálf-
ur, hvað þá að bjóða gestum. En við förum
ekki nánar út í þá sálma, og þér munuð vafa-
laust svara, að hann — sem Englendingur —
hafi meiri rétt til að vera hér en ég hefi. Ég
vona að yður líði betur eftir dvölina á Grey
Ridge?
— Já, þakka yður fyrir. Miklu betur.
— Það var gaman að heyra. Hann kink-
aði kolli og brosti. — Þér eruð ekki nærri
eins föl og reiðileg núna, og þér voruð þegar
ég sá yður seinast. Hann horfði upp í loftið
og hélt áfram: — Ég held að ég heyri þyt
í flugvél. Það er víst best að fara í sætið sitt
aftur.
— Neville fór að ná í stóla handa okkur,
sagði hún.
— Ég er hræddur um að það vei'ði erfitt.
Við höfum ekki nógu mörg sæti. Komið þér
með mér, Lesley. Ég skal senda eftir Neville.
Henni var einn kostur nauðugur að hlýða.
Enda liti það einkennilega út, ef Fernando
færi og léti hana standa eina eftir.
— En fyrir alla muni látið þér Neville vita