Fálkinn - 09.11.1956, Blaðsíða 13
FÁLKINN
13
hvar ég er, sagði hún lágt er hún elti Fern-
ando upp að tómum stólnum hans.
Ungur maður stóð upp af næsta stól við.
—- Takið þér stólinn minn, herra Cuero. Ég
hefi strigastóla í bílnum mínum og næ í þá.
Fernando þáði auða stólinn, settist og rétti
fram fæturna. — Þakka þér fyrir, Bob, sagði
hann vingjarnlega. — Þetta var fallega gert
af þér.
— Hver var þetta? spurði hún þegar ungi
maðurinn var farinn.
— Einn af verkfræðingunum okkar. Leist
yður vel á hann?
— Ég veit ekki. Eg var ekki kynnt honum.
— Ég er ekki vanur að kynna vini mína
undirmönnum mínum.
— Eru þeir svona siðavandir hérna í Kal-
indi? Hve margir hvitir menn eru hérna í
virkjunarstöðinni ?
— Ellefu — þeir hafa allir hver sitt hús.
Þér fáið að sjá þá alla þegar þér setjist að
hérna. En ég er hræddur um að þér saknið
Buenda.
Nú fóru allir að góna á flugvélina, sem
færðist óðum nær. Þeir innfæddu ætluðu
að sleppa sér af hrifningu og forvitni. Aldrei
hafði flugvél lent á þeirra landi fyrr og þeir
frá sér numdir yfir þessum einstæða atburði.
Flugvélin fór í hring yfir svæðinu og lækk-
aði sig og lenti von bráðar á miðjum vell-
inum. Hreyflarnir stöðvuðust, svertingjarnir
börðu bumburnar og höfðinginn, sem var
ungur maður í fallegum fötum, saumuðum
eftir máli, gekk fram til að bjóða fulltrúa
Bretlandsstjórnar velkomna.
Þetta var allt mjög hátíðlegt. Fjórir menn
í einkennisbúningum komu út úr flugvélinni.
Menn tókust í hendur og hneigðu sig, og gest-
i'rnir fjórir veifuðu til hvítu mannanna, sem
höfðu mætt þarna til að taka á móti þeim.
Svo gengu þeir til sæta sinna og settust undir
hálmþakinu.
— Mér fellur vel hve Bretar eru lægnir á
að setja hátíðasvip á samkomur, hvíslaði
Fernando brosandi. — Svertingjarnir hafa
piiklar mætur á þvi.
' — Mér finnst það ekki óviturlegt, svaraði
hún. Báðir aðilar verða ánægðir og það skap-
ar hátíðleikann. Þessir menn eru hingað
komnir til að ræða alvarleg málefni.
— Já einmitt. Hann leit á hana frá hlið.
— Hvernig finnst yður Neville vera núna?
— Neville? Mér sýnist hann hafa náð sér
áftur, en hann er dálítið þreytulegur. Menn
verða slappir eftir malaríu, er það ekki?
Hann kinkaði kolli. — Jú, og það verða
menn líka af ástarævintýri, sem ekki er kom-
ið í algleyming enn.
— Á það nokkuð skylt við þetta?
DIAMANTINA.
1. í byrjun 18. aldar voru margir gullgraftar-
menn í Brasilíu. Á einum staðnum sem þeir voru
að grafa, voru þeir alltaf að rekast á fallega smá-
steina, en þeir fleygðu þeim, því að þeir voru
ekkert líkir gulli. En gull var það sem þeir vildu
finna. — Einn daginn tók einn gullgrafarinn fulla
skjólu af þessum steinvöhun heim, handa krökk-
unum sinum að leika sér að. Og börnin voru að
velta steinunum á götunni, j)egar munk nokkurn
bar þar að. Munkurinn fór að skoða steinana og
spurði börnin hvar þau hefðu fengið þá. Þau
sögðu honum það og hann náði sér í fullan kassa
af svona steinum og fór með hann til Rio de
Janeiro.
— Ég veit ekki, sagði hann og leit fast
á hana. — Þér verðið að segja mér það.
— Þér hélduð þá að þér hefðuð uppgötvað
að eitthvað væri milli Nevilles og mín? spurði
hún frökk. — Var það þess vegna, sem þér
komuð honum burt til Kalindi í flýti? Svo
að hann kremdi ekki hjartað í henni litlu
systur hennar Virginiu? Skelfing var þetta
fallega gert af yður, Fernando.
— Ég gerði það ekki til að gera góðverk,
sagði hann lágt.
Nú varð hreyfing í svertingjahópnum. Hóp-
ur dansara kom hlaupandi fram á auða
svæðið fyrir framan sólskýlið og dansaði tryll-
ingslegan gýgjarslag til heiðurs „Hvítu drottn-
ingunni".
ÓVEÐRIÐ SKELLUR Á.
Loftið var þungt og mollulegt. Sólin var
horfin og komið logn. Margir litu þungbúnir
upp í drungann í loftinu, en enginn þorði að
hreyfa sig burt fyrr en athöfninni væri lok-
ið. Loks stóð Neville upp af stólnum, sem
hann hafði setið á utast í röðinni og gekk
til Fernandos og Lesley.
— Hann fer að rigna sagði hann. — Ég
Hugsa að bílbarðarnir mínir þoli ekki vætu
á veginum, svo að það er best að ég komist
2. Erá Rio sendi hann -kassíann til konungs-
ins i Portúgal, sem þá var konungur Brasiliu.
Könungurinn varö hissa er liann fékk fullan kassa
af grjóti, en lét rannsaka það og steinarnir reynd-
ust verá deinantar. Nokkrum mánuðum síðar komu
steinafræðingar, sendir af koniingi, ])angað sem
steinarnir höfðu fundist. — „Eigið þið meira af
þessum laglegu smásteinum?" spurðu þeir gull-
grafarana. .,Já, heila hauga af þeim,“ svöruðu þeir.
„Börnin ykkar leika sér að demöntum," sögðu
kóngsmenn. Og nú hækkaði brúnin á námumönn-
unum. Þeir tóku skóflurnar og fóru að moka upp
demöntunum. Staðurinn, sem þetta gerðist á, var
kallaður Diamantiria, og þar voru um skeið mestu
demantanámur heimsins.
til Buenda áður en fer að rigna. Ertu búin
að sjá nóg, Lesley?
— Þér er óhætt að trúa mér fyrir henni
Lesley, sagði Fernando. — Ég skal aka henni
heim. Það er hyggilegast fyrir þig að fara
núna. Bæði er það að þú ættir á hættu að
sitja fastur í leðju, og svo hitt að þú mátt
ekki við því að kvefast. Ég vonast eftir þér
til Kalindi um helgina.
Neville yppti öxlum og horfði á Lesley. —
Því miður, sagði hann. — Þú verður sjálf-
sagt að þrauka hérna þangað til allt er búið.
Líði þér vel á meðan. Svo kinkaði hann kolli
og fór.
Fernando horfði fast á Lesley, sem horfði
á móti, án þess að depla augunum. Henni
gramdist við hann og hafði gaman af hon-
um um leið. Hún óskaði að hún gæti látið
sér detta eitthvað i hug til að segja við hann
svo að hann kinsaðist, en það eina sem henni
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Ilraustlcga blásið.