Fálkinn


Fálkinn - 09.11.1956, Síða 13

Fálkinn - 09.11.1956, Síða 13
FÁLKINN 13 hvar ég er, sagði hún lágt er hún elti Fern- ando upp að tómum stólnum hans. Ungur maður stóð upp af næsta stól við. —- Takið þér stólinn minn, herra Cuero. Ég hefi strigastóla í bílnum mínum og næ í þá. Fernando þáði auða stólinn, settist og rétti fram fæturna. — Þakka þér fyrir, Bob, sagði hann vingjarnlega. — Þetta var fallega gert af þér. — Hver var þetta? spurði hún þegar ungi maðurinn var farinn. — Einn af verkfræðingunum okkar. Leist yður vel á hann? — Ég veit ekki. Eg var ekki kynnt honum. — Ég er ekki vanur að kynna vini mína undirmönnum mínum. — Eru þeir svona siðavandir hérna í Kal- indi? Hve margir hvitir menn eru hérna í virkjunarstöðinni ? — Ellefu — þeir hafa allir hver sitt hús. Þér fáið að sjá þá alla þegar þér setjist að hérna. En ég er hræddur um að þér saknið Buenda. Nú fóru allir að góna á flugvélina, sem færðist óðum nær. Þeir innfæddu ætluðu að sleppa sér af hrifningu og forvitni. Aldrei hafði flugvél lent á þeirra landi fyrr og þeir frá sér numdir yfir þessum einstæða atburði. Flugvélin fór í hring yfir svæðinu og lækk- aði sig og lenti von bráðar á miðjum vell- inum. Hreyflarnir stöðvuðust, svertingjarnir börðu bumburnar og höfðinginn, sem var ungur maður í fallegum fötum, saumuðum eftir máli, gekk fram til að bjóða fulltrúa Bretlandsstjórnar velkomna. Þetta var allt mjög hátíðlegt. Fjórir menn í einkennisbúningum komu út úr flugvélinni. Menn tókust í hendur og hneigðu sig, og gest- i'rnir fjórir veifuðu til hvítu mannanna, sem höfðu mætt þarna til að taka á móti þeim. Svo gengu þeir til sæta sinna og settust undir hálmþakinu. — Mér fellur vel hve Bretar eru lægnir á að setja hátíðasvip á samkomur, hvíslaði Fernando brosandi. — Svertingjarnir hafa piiklar mætur á þvi. ' — Mér finnst það ekki óviturlegt, svaraði hún. Báðir aðilar verða ánægðir og það skap- ar hátíðleikann. Þessir menn eru hingað komnir til að ræða alvarleg málefni. — Já einmitt. Hann leit á hana frá hlið. — Hvernig finnst yður Neville vera núna? — Neville? Mér sýnist hann hafa náð sér áftur, en hann er dálítið þreytulegur. Menn verða slappir eftir malaríu, er það ekki? Hann kinkaði kolli. — Jú, og það verða menn líka af ástarævintýri, sem ekki er kom- ið í algleyming enn. — Á það nokkuð skylt við þetta? DIAMANTINA. 1. í byrjun 18. aldar voru margir gullgraftar- menn í Brasilíu. Á einum staðnum sem þeir voru að grafa, voru þeir alltaf að rekast á fallega smá- steina, en þeir fleygðu þeim, því að þeir voru ekkert líkir gulli. En gull var það sem þeir vildu finna. — Einn daginn tók einn gullgrafarinn fulla skjólu af þessum steinvöhun heim, handa krökk- unum sinum að leika sér að. Og börnin voru að velta steinunum á götunni, j)egar munk nokkurn bar þar að. Munkurinn fór að skoða steinana og spurði börnin hvar þau hefðu fengið þá. Þau sögðu honum það og hann náði sér í fullan kassa af svona steinum og fór með hann til Rio de Janeiro. — Ég veit ekki, sagði hann og leit fast á hana. — Þér verðið að segja mér það. — Þér hélduð þá að þér hefðuð uppgötvað að eitthvað væri milli Nevilles og mín? spurði hún frökk. — Var það þess vegna, sem þér komuð honum burt til Kalindi í flýti? Svo að hann kremdi ekki hjartað í henni litlu systur hennar Virginiu? Skelfing var þetta fallega gert af yður, Fernando. — Ég gerði það ekki til að gera góðverk, sagði hann lágt. Nú varð hreyfing í svertingjahópnum. Hóp- ur dansara kom hlaupandi fram á auða svæðið fyrir framan sólskýlið og dansaði tryll- ingslegan gýgjarslag til heiðurs „Hvítu drottn- ingunni". ÓVEÐRIÐ SKELLUR Á. Loftið var þungt og mollulegt. Sólin var horfin og komið logn. Margir litu þungbúnir upp í drungann í loftinu, en enginn þorði að hreyfa sig burt fyrr en athöfninni væri lok- ið. Loks stóð Neville upp af stólnum, sem hann hafði setið á utast í röðinni og gekk til Fernandos og Lesley. — Hann fer að rigna sagði hann. — Ég Hugsa að bílbarðarnir mínir þoli ekki vætu á veginum, svo að það er best að ég komist 2. Erá Rio sendi hann -kassíann til konungs- ins i Portúgal, sem þá var konungur Brasiliu. Könungurinn varö hissa er liann fékk fullan kassa af grjóti, en lét rannsaka það og steinarnir reynd- ust verá deinantar. Nokkrum mánuðum síðar komu steinafræðingar, sendir af koniingi, ])angað sem steinarnir höfðu fundist. — „Eigið þið meira af þessum laglegu smásteinum?" spurðu þeir gull- grafarana. .,Já, heila hauga af þeim,“ svöruðu þeir. „Börnin ykkar leika sér að demöntum," sögðu kóngsmenn. Og nú hækkaði brúnin á námumönn- unum. Þeir tóku skóflurnar og fóru að moka upp demöntunum. Staðurinn, sem þetta gerðist á, var kallaður Diamantiria, og þar voru um skeið mestu demantanámur heimsins. til Buenda áður en fer að rigna. Ertu búin að sjá nóg, Lesley? — Þér er óhætt að trúa mér fyrir henni Lesley, sagði Fernando. — Ég skal aka henni heim. Það er hyggilegast fyrir þig að fara núna. Bæði er það að þú ættir á hættu að sitja fastur í leðju, og svo hitt að þú mátt ekki við því að kvefast. Ég vonast eftir þér til Kalindi um helgina. Neville yppti öxlum og horfði á Lesley. — Því miður, sagði hann. — Þú verður sjálf- sagt að þrauka hérna þangað til allt er búið. Líði þér vel á meðan. Svo kinkaði hann kolli og fór. Fernando horfði fast á Lesley, sem horfði á móti, án þess að depla augunum. Henni gramdist við hann og hafði gaman af hon- um um leið. Hún óskaði að hún gæti látið sér detta eitthvað i hug til að segja við hann svo að hann kinsaðist, en það eina sem henni Framhald í næsta blaði. FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af- greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12 og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,- stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411. HERBERTSprent. ADAMSON Ilraustlcga blásið.

x

Fálkinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.