Fálkinn - 16.11.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
— Halló, Daddles! kallaði Horace.
— Halló! svaraði hershöfðinginn
cn ekki alveg eins glaðlega. — Þú
leikur þá lausum hala ennþá, sé ég.
— Þegiðu! livæsti frúin.
Lafði Ridway fannst ágætt að mað-
urinn hennar skyldi fara. Annars hefði
orðið erfitt að varðveita hið vopnaða
hlutleysisástand, sem var með þeim
mágunum.
Viku síðar skrifaði hershöfðinginn:
Kæra Júlía: — Kvölum mínum
verður ekki með orðum lýst. Lap-
þunn hrágræn súpa til miðdags
og agnarlítill kálfakjötsbiti, radi-
umvirkt spínat og ein sneið af
mysuosti. Punktum. ÍÉ)g skola
hálsinn í ölkelduvatni morgun,
kvölds og miðjan dag. Og satt best
að segja: Skapið batnar, almenn
líðan fer batnandi. Hefi létst um
sex kíló. Segðu vinum okkar að
hafa öll verðmæti undir lás. Ég
verð hér hálfan mánuð enn — í
þeirri von að gullið þitt, hann
Horace, hafi flutt hina svindl-
andi starfsemi sína til London
áður en ég kem heim.
Þinn Daddles.
Svo liðu tvær vikur. Og einn góðan
veðurdag skálmaði spengilegur mað-
ur inn í Pension Seaview — herfor-
ingi á besta aldri, kvikur, stæltur og
með grátt yfirskegg eins og bursta.
Ármaðurinn tók eftir, að fötin virt-
ust vera fullstór á honum. En eng-
inn — Horace ekki heldur — þekkti
aftur hinn yngda Ridway hershöfð-
ingja.
— Ég er alveg grallaralaus! sagði
skrásetjum hana í Tanger. Þar koma
þeir ekki með nærgöngular spurning-
ar. — Við reisum gistihús með fjögur
hundruð rúmuni. — Fullt allan ársins
hring. — Sama verðlag og í St. Moritz.
•— Gusum yfir þá radiumvirku vatni
þangað til þeir geta lioppað yfir 'hús-
mæninn. Það er auðlegð í þessu,
Daddles! Og af því að þú varst fyrst-
ur færð þú líka forréttindi að liluta-
bréfunum.
— Ég var sá fyrsti líka þegar Anglo-
Patagonian varð gjaldþrota, svaraði
hershöfðinginn súr. — Ég held að ég
afþakki boðið. Eg vildi ekki kaupa
gullþund af þér þó að ég fengi það
fyrir shilling!
-— Daddles! sagði lafði Júíia hvasst.
— Ég verð enn einu sinni að minna
þig á, að þú ert að tala við liann
bróður minn!
Það var köld mágaástin hjá bræðr-
unum þangað til Horace fór upp í flug-
vélina til Tanger kvöldið eftir.
— Ef nokkur vitglóra er eftir í þér,
sagði lafði Júlía við manninn sinn,
— þá leggur þú arfinn eftir hana syst-
ur þína í þetta fyrirtæki. Líttu á
sjálfan þig! Er ekki augljóst að þetta
er gullnáma? Horace verður forrikur
á þessu.
— Þótt svo væri þá getur þú bitið í
nefið á þér upp á það, að við fáum
ekki marga aura aftur af þeim pen-
ingum. Og auk þess kæri ég mig ekk-
ert um að liann bróðir þinn gruggi
undralindina hans doktor Gastels.
— Daddles, hvernig leyfir þú þér
að tala um nákominn mann úr minni
fjölskyldu?
íIVAÐ ertu að dunda, Daddles?
spurði lafði Ridway í svefnherbergis-
dyrunum. — Nú hefirðu staðið þarna
og dáðst að þér i speglinum í tíu mín-
útur!
Sir Humphrey hershöfðingi, KBC,
KCSI, KMGG andvarpaði. Jafnvel
broddarnir á yfirskegginu á honum
hengdu hausinn.
— Ég er hræddur um að það sé
ekki mikið að dáðst að framar, sagði
hann. — Og svo finnst mér líkast og
ryðguðum dósahnif hafi verið stungið
í lifrina á mér.
— Aí, vertu ekki að gera að gamni
þínu, sagði frúin. — Þú liefir vonandi
ekki gleymt að Horace kemur í dag?
— Ó-nei, maður gleymir ekki þess
háttar. Annars er það þessum bróður
þínum að þakka, að ég er svona bág-
ur núna.
— Hvaða vitleysa! Ef þú hefðir
heilann lians Horace og framkvæmda-
semina, þá hefðum við ekki þurft að
hýrast á þessu sjötta flokks gistihúsi
í vetur.
En þelta var nú sleggjudómur hjá
lafði Ridway. Pension Seaview var
að minnsta kosti ekki nema fjórða
flokks gsitihús, þarna upp i skræln-
iiðum ásnum fyrir ofan Cannes — at-
hvarf fyrir eftirlaunamenn og afdank-
aða foringja ásamt frúm þeirra, fyrir
sanngjarna borgun.
— Ef ég hefði verið jafn athafna-
samur og Horace, sagði hershöfðing-
inn kuldalega, — Þá hefði ég haft
vetursetu í fangaklefa.
— Að þú skulir ekki skammast þin!
sagði frúin. — Mundu að liann er
hróðir minn!
— Og mundu heldur hvað dómarinn
sagði þegar Anglo-Patagonian Invest-
ment Trust varð gjaldþrota. Sá kunni
nú að koma orðum að því, það verð
ég að segja. Sérstaklega þótti mér gott
hvernig röddin var raunaleg þegar
hann tilkynnti að hann hefði ekki
getað dæmt Horace í sjö ára fangelsi.
Það fannst mér raunalegt líka. Við
töpuðum tvö þúsund pundum á þessu
glæfrafyrirtæki, Júlia. En fyrir þá
peninga hefðum við getað dvalið á
fimmta flokks gistihúsi núna.
Og svo hvarf hershöfðinginn inn
í baðklefann, ánægður yfir að hafa
sigrað í fyrstu skærunni í dag.
Lafði Ridway var komin af her-
mannaætt, en Horace hafði gerst ætt-
leri og varð kaupsýslumaður i staðinn.
Og þar fékkst hann við hlutafélaga-
slofnanir og samsteypur með þeim
árangri að það var aldrei nema hann
einn, scm fékk nokkuð i aðra hönd.
RIDWAY hershöfðingi sat í vínstof-
unni á Hotel Magnifico, en þar hafði
byrlarinn Luigi starfað kappsamlega
að því árum saman að eyðileggja
ýmsar frægustu lifrar í Evrópu.
— Þér ættuð að tala við doktor
Castel, herra hershöfðingi, sagði
Luigi.
— Hvað ætli það stoði? spurði
Ridway mjög daufur í dálkinn.
— Hann gefur yður radiumvirkt
lindarvatn. Það gerir kraftaverk! Þér
skuluð reyna.
Ridway hershöfðingi fór i stræt-
isvagni til Pension Seaview til þess
að láta konuna sína vita, að hann færi
upp í heilsuhæli dr. Castels, um tíu
kílómetra uppi í fjalli. En þá reyndist
liinn ágæti bróðir hennar vera kom-
inn.
Horace. — Afsakið þér, sir, bætti
hann við. — Þér eruð alveg eins og
hann mágur minn fyrir tuttugu ár-
um — áður en liann fór að drekka
og varð að fara á hæli.
— Horace! þrumaði liershöfðinginn.
— Hættu að þvogla og segðu mér hvar
liún Júlla er!
— Ert þetta þú, Daddles? Ég skal
tilkynna Júlíu þetta, með svo vægurn
orðum sem er unnt. Annars líður yfir
hana.
En i þessum svifum kom lafði Júlia
siglandi inn, leit snöggvast á manninn
sinn og hneig svo veinandi niður á
næsta sófa.
— Hvað hafa þeir gert við þig?
hikstaði lnin. — Þetta er blátt áfram
— ósiðlegt.
UNGLEGI herforinginn varð undir
eins miðpunkturinn i matsöluliúsinu.
Hæruskotnar konur og menn hópuð-
ust að honum og vildu fá að vita
hvernig hann hefði rekist á leyndar-
dóm hinnar eilífu æsku.
Ilorace sást hvergi. Ilann var at-
hafnasamur. Hann lók saman dótið
sitt. Og þegar kvöldvagninn nam stað-
ar fyrir utan Clinique Castel var
hann fyrsti maðurinn sem liljóp út.
Hann kom aftur eftir þrjár vikur,
ungur í annað sinn.
— Daddles, gamli vinur — þetta er
gullnáma!
— Hvað er gullnáma ... ?
— Radiumlindin hans doktor Cast-
els, vitanlega! Héðan i frá á 'hún að
heita Lind hinnar cilífu æsku. — Við
— Góða min, sagði maðurinn henn-
ar mjúkur. — Ég hefi engan rétt til
að fullyrða, að sólin komi upp i fyrra-
málið. En eigi að síður býst ég við
að hún geri það.
Generállinn tók sér ofurlitla hand-
tösku og frúin sá hann ekki i tuttugu
og fjóra tíma. En undir eins og hann
kom aftur fór frúin að nauða á hon-
tim — að kaupa hlutabréf i nýja fyrir-
tækinu — fyrir systurarfinn sinn.
— Við munum aldrei líta söniu aug-
um á Horace, sagði maðurinn hennar.
— Þess vegna skulum við hætta að
tala um þetta. Og annars er lífið of
stutt til að eyða því i gagnslausar
stælur.
RIDWAYS-IIJÓNIN fóru til London
og komu aftur i Pcnsion Seaview um
jólin. Og í millitíðinni fengu þau mörg
bréf frá Ilorace um nýja gistihúsið
með fjögur hundruð herbergjunum,
sem nú væri sama sem tilbúið.
Ilorace kom í jólaheimsókn til
hjónanna og liafði með sér próförk
af auglýsingapésa gistihússins, sem
hershöfðinginn skoðaði gaumgæfilega.
— Yfirbryti Sokoloff, sem á sínum
tíma var yfirbryti hans keisaralegu
hátignar Zarsins af Rússlandi, las
hann. — En hann hlýtur að vera orð-
inn nokkuð gamall, Horace?
— Það táknar að Sokoloff var í
þjónustu zarsins, sagði mágurinn. —
I^að er óhrekjanleg staðreynd að liann
var kokkur í sersjantamessunni i
Brest-Litovsk 1915. Ég sá hann þar
sjálfur!