Fálkinn - 16.11.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Þegar hann faðir þinn kom hingað fyrra
laugardag, sagðist hann sakna þín. Og svo
er það líka hún systir þín.
— Ég er að tala um vinnu, greip hún fram
í. — Okkur pabba leið svo vel saman meðan
við fengumst við tóbaksræktina, og ég held
að við hefðum orðið miklu ánægðari ef við
hefðum selt Amanzi og byggt okkur skálann
í Buenda, eins og við höfðum áformað. Ég
hugsa að ég hefði getað fengið mér einhverja
vinnu líka.
— Og það telur þú vera lífið. Að vinna á
skrifstofu og sjá um heimilið fyrir hann föð-
ur þinn?
— Já, mér finnst það mundi geta orðið
gott.
— Þá ert þú flón, Lesley! Þú hefir leiðinleg
og einskisnýt áhugamál. Ég hafði ekki haldið
það um þig.
Hann varð svo æstur að hún gat ekki stillt
sig um að horfa á hann. — Ég veit að það
er ekki til mikils mælst, en ég mælist ekki
til mikils, yfirleitt, og ég hefi tamið mér
að óska ekki þess, sem aldrei verður til náð.
— Hjónabandið er ekki það, sem ekki
verður til náð.
— Nei, en maður hugsar ekki til hjóna-
bandsins fyrr en ... fyrr en einhver kemur
manni til að hugsa um það.
— Og enginn hefir með öðrum orðum get-
að orðið til þess að hita þér um hjartaræt-
urnar — svo að þú óskaðir að fá að lifa með
honum alla þína ævi?
Hún roðnaði við þessa beinu spurningu.
Hana hefði langað til að hvísla: — Jú, Fern-
ando, það er það ... og mundi hafa biðið
eftir svari hans með titrandi hjarta. í stað-
inn lygndi hún aftur augunum og sagði bljúg:
— Einhvern tíma verð ég að segja þér frá
öllum ástarævintýrum mínum. Þú verður ef-
iaust hissa.
— Ég verð vafalaust fokreiður líka, sagði
hann með ertnisbrosi. — Þú hefir undarleg
áhrif á mig, Lesley, og ég held að það sé
vegna þess að þú ert svo ung og hugrökk.
— Hugrökk? hváði hún tortryggin.
— Vissirðu það ekki? Þú ert mjög hugrökk.
Þegar þú varst nítján ára fórstu með veikum
föður þínum hingað til Afríku og fórst að
rækta tóbak, sem er vandameira en flest
annað. Þú barðist í tvö ár, og varst fús til
að halda áfram að berjast. Ég virði föður
þinn mikils, en ég held að hann geri sér ekki
ljóst til hálfs, hve mikið þú hefir gert fyrir
hann.
— Ég gerði það fyrir okkur bæði, og ég
var fremur klaufsk.
— Þú fékkst því framgengt, sem þú hafðir
ætlað þér. Ég heid að faðir þinn hafi náð
fullri heilsu aftur. Og nú er kominn tími til
Hvar er ke'ppinauturinn?
að þú farir að hugsa um sjálfa þig og gerir
það sem þig langar til. Það hlýtur að vera
eitthvað, sem þú óskar þér umfram allt
annað.
LJÓSMYNDIN.
Hvernig átti Lesley að svara spurningu
Fernandos um hvers hún óskaði sér? Átti
hún að segja sannleikann? Já, Fernando, það
er eitt sem ég óska mér fremur en allt ann-
að. Ég vil að við verðum vinir, góðir vinir,
og horfum ekki of langt inn í framtíðina. Það
væri mér meira en nóg.
En upphátt sagði hún: — Vilt þú að ég
segi þér frá æskudraumum mínum?
Hann hló. — Nei, það er nóg að þú eigir
æskudrauma, pequena. Geymdu þá varlega.
Þeir eru dýrmætir.
I þögninni sem nú varð fór hún að hugsa
til þess, að einkennilegt væri, að hann var
hættur að erta hana á því að hún væri ást-
fangin af Neville Madison. Hann og Neville
hlutu að hafa talað mikið saman síðustu
vikurnar, og það var sennilegt að Fernando
hefði gert frænda sínum ljóst, að Lesley
Norton væri svo óreynd að það væri ekkert
gaman að henni. Hann, Fernando, hélt að hún
væri ekki maður til að sjá sér farborða sjálf.
Þessi langa þögn fór að gera hana óstyrka.
Hin óhagganlega ró hans orkaði á hana eins
og farg. Það var vissulega ekki á hverjum
degi, sem hann hafði kvenfólk í heimsókn —
en samt var hann alveg ósnortinn. Kannske
hélt hann að kuldaleg framkoma væri besta
uppbótin, þegar engin „anstandsdama" var
viðstödd.
— Áttu mikið af bókum, Fernando? spurði
hún til að gera enn eina tilraun til að halda
uppi samtali.
Hann laut fram til hennar. — Ég er vanur
að hafa með mér dálítið safn af uppáhalds-
bókum, spönskum og enskum. Komdu og
líttu á.
Hann gekk að skrifborðinu, sem stóð í inn-
skoti í þilinu og tók þunna bók úr einni hill-
unni. — Þetta er úrval leikrita eftir spanska
skáldið mikla, Lope de Vega. Þú ættir að lesa
ensku þýðinguna. Þessi leikrit eru full af alls
konar refjum og ást í stórum stíl. Hann sýndi
henni nokkrar fleiri bækur og benti svo á
stóra bók með breiðum leðurkili. — Þetta er
ættarsagan mín. Það má til sanns vegar færa,
að hún sé full af refjum og ást líka. Forfeður
mínir elskuðu styrjaldir og kvenfólk! En einn
þeirra — hann var afkomandi Columbusar —
sór að hann skyldi aldrei elska nokkra konu.
— Gat hann haldið þá heitstrenging?
— Hver veit. Hann yppti öxlum. — En
það er heitstrenging, sem ég mundi aldrei
gera.
Hana sárlangaði til að spyrja hann hvort
hann hefði nokkurn tíma verið ástfanginn, en
um leið fann hún, að enginn fríður Spánverji
á Fernandos aldri, hefði getað komist hjá að
kveikja bál í mörgum kvenhjörtum um ævina.
— Segðu mér fleira frá forfeðrum þinum,
sagði hún.
— Nei. En ég skal segja þér frá móður
minni. Hún var ensk og með jarpt hár og
brún augu. Faðir minn kynntist henni er
hún var í skemmtiferð á Spáni. Hún var að
gefa páfuglunum okkar mat, gegnum rifurn-
ar í girðingunni, og hann sagði að hún væri
fallegasta konan sem hann hefði nokkurn tíma
séð. Hann heitstrengdi á sömu stundu að þessa
konu vildi hann eiga, og þá dugði ekki að
malda í móinn. Hún hafði komið í stutt frí,
en varð á Spáni ævilangt — í Castello del
Cuero.
— Ást við fyrstu sýn?
— Þau giftust sex vikum síðar en ást þeirra
varaði alla ævi.
— Hún hlýtur að hafa verið yndisleg
manneskja.
Hann kinkaði kolli. — En í þá daga voru
ensku stúlkurnar ekki eins ólíkar okkar stúlk-
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.