Fálkinn - 23.11.1956, Side 4

4
FÁLKINN
Hér er Tiira að koma af sjúkrahúsinu í Singapore, heill heilsu. Hann lá þar lengi meðan hann var að jafna
sig eftir hrakningana.
„Dnuðinn dtir flcknnn 7
Finninn Ensio Tiira og Svíinn Fredericsson voru á leið til Indokína, í styrj-
öldina þar. f Indlandshafi kom þeim saman um að strjúka af skipinu á fleka
og komast til Indlands. En það brást. Tiira hraktist matarlaus í 32 sólarhringa
uns skip bjargaði honum, en Svíinn dó á 17. degi. Tiira hefir skrifað bók um
þessa hrakninga, og er þetta þráðurinn úr henni.
Norska skipið „Skaubryn“ var statt
i Malakkasundi, á leið til Indókína,
með sjálfboðaliða í franska herinn.
Meðal Jjeirra voru Ensio Tiira frá
Finnlandi og Fred Ericksson frá Sví-
þjóð. Þeir voru orðnir afhuga her-
mennskunni en komu sér saman um
að strjúka af skipinu á fleka og hugð-
ust ná landi von bráðar. En svo rak
þá vestur í Indlandshaf. Hákarlarnir
fóru að gerast nærgöngulir og skipin,
sem sigldu hjá, sáu ekki flekann, enda
böfðu þeir strokumennirnir ekki ann-
að en lítið vasaljós til að gefa merki.
Matarlausir urðu þeir á þriðja degi
og vatnslausir, en gátu náð í smáfisk
sem þeir átu hráan, og stundum náðu
þeir regnvatni á segl. Á 12. degi tekst
þeim að innbyrða skjaldböku og
drukku þeir úr Iienni blóðið og átu
kjötið hrátt. En skjaldbakan úldnaði
von bráðar og urðu þeir að fleygja
henni útbyrðis, handa hákörlunum.
Það er farið að draga af Fred en Tiira
er hraustur enn. Á 17. degi kemur
rigning, og nú segir Tiira frá:
Um miðjan dag kont liellidemba og
ég náði vatni í flösku. — Hérna er
rigningin, Fred! Varstu ekki að bíða
eftir henni? En hann hreyfði sig ekki.
—- Drekktu nú, Fred! Ég hnippti
í öxlina á honum, en hann bærði
ekki á sér. — Fred, þú verður að
vakna! sagði ég.
En rigningin rann niður andlitið
á Fred Ericsson og nú skildist mér
að hann var dáinn. Rigningin kom of
seint.
Ég sat lengi og var að þreifa á slag-
æðinni en hún hreyfðist ekki. Ég
vildi ekki trúa að vinur minn væri dá-
inn.
En nú varð ég að safna sem mestu
vatni til að fara ekki.sömu leiðina
og Fred. Loks var kontið upp undir
axlir i flöskunni — mikill forði handa
tveimur, en hálfu lengri handa einum.
Ericsson lá á miðjurn flekanum. Ég
krosslagði hendurnar á brjóstið á
honum og rétti úr fótunum, svo að
hann skyldi liggja betur. Ég hafði
lofað að koma honunt í gröf á þurru
landi. En vel gat farið svo að ég kæm-
ist aldrei á þurrt sjálfur. Og þó var
hugsanlegt að einhverjir fyndu okk-
ur báða dauða á flekanum og kæmu
okkur í gröf. Við höfðum gert þcnn-
an útfararsamning fyrstu dagana á
flekanum, og ég vildi halda loforðið.
Liklega var ég staddur viku leið
frá Ceylon, ef flekann rak álíka liratt
og áður. En ég hafði litla von um að
halda í mér lifinu eina viku enn.
Tvo—þrjá daga í mesta lagi, hélt ég.
Regnið og fráfaíl Freds gerði mig
forríkan á vatn. Ég afréð að rcyna
sem minnst á mig og spara vatnið.
Með þvi móti gat ég haldið kröftun-
um lengur. Um kvöldið bjó ég betur
um mig en nokkurn tíma síðan við
höfðum strokið af „Skaubryn", og
hafði björgunarbclti undir höfðinu.
Ég sá sólina 'hníga í sæ. Eg var einn
og tók betur eftir umhverfinu en áð-
ur. Það liafði verið félagsskapur að
Fred, jafnvel lægar hann þagði —
og nú varð ég að finna eitthvað til
að dreifa huganum frá kvíðanum fyr-
ir dauðanum.
Morguninn eftir fór ég að skoða á
mér skrokkinn. Ég var orðinn grind-
horaður og fleiður um allan líkam-
ann. Skinnið losnaði i flygsum undir
skegginu á mér. Nefið og eyrun rauð
og þrútin.
TÍU HÁKARLAR OG
HÁLFDAUÐUR MAÐUR.
Hákarlarnir höfðu fengið nasasjón
af einhverju. Þeir flýttu sér ekki. Þeir
höfðu umkringt Iierfangið og nú var
að fara að öllu með gætni. Áður —
mér fannst fyrir löngu — höfðu þeir
verið að eltast við fiskana kringum
bátinn, en nú sást hvergi fiskur. Ekk-
ert nema hákarlarnir og flekinn —
lík Ericssons og ég sjálfur. Og hvað
gat ég einn á móti tiu liákörlum?
Fyrsta árásin kom mér á óvart -—
ég sá hákarla bruna meðfram flekan-
um, sem kipptist svo snöggt við að
söng i málm-flothylkjunum. Við höfð-
T. v.: Ensio Tiira
brosir við lífinu og
borðar fyrstu máltíð-
ina um borð í skip-
inu sem bjargaði
lionum.
T. h.: Hákarlinn rak
hausinn gegnum
flekabotninn, rétt
hjá mér. Ég reyndi
að berja hann með
árinni ...