Fálkinn - 23.11.1956, Blaðsíða 6
6
FÁLKINN
Þá varð friður. Hákarlarnir hurfu.
Ég reyndi að tasla við snœrin í fleka-
botninum og gera mér legurúm. Það
tókst vel.
Ég vaknaði um miðja nótt og fann
að flekann rak hratt. Mér óx hugur
við þetta. Mig lilaut að reka einhvers-
staðar að landi. Kannske yrði þetta
síðasti kvaladagurinn?
Ég sá fiska á sveimi kringum bát-
inn á 27. degi. En mig langaði ekki
í mat og liafði megnustu óbeit á fiski.
Morguninn eftir, 28. daginn var
lieiðskirt og talsverður vindur. Flek-
ann rak hratt, en ekki vestur. Það
gat ég séð af sólinni. Ég var kominn
á bakaleið — stefndi til Sumatra!
Nú voru tiðnir 1G dagar síðan ég
át síðast af skjaldbökunni. Hákarl
sýndi sig aftur og ljót skata með gul-
ar rendur á bakinu synti undir flek-
anum og flæmdi fiskana á burt. Síð-
degis fór að rigna en ég átti enn vatn
eftir á flöskunni. Ég náði hálfri flösku
og drakk nægju mína. Sólin brenndi
mig eins og ég væri stunginn með glóð-
heituin nálum. Hitinn var drepandi
og mér fannst líkast og verið væri
að steikja mig iifandi. Enginn raki
til i kroppnum. Ég óskaði heitt að
deyja.
Nú er þrítugasti dagurinn kominn.
Ekkert skip. Ekkert regn. Engin ský.
Engin von. Engin lífslöngun. Ég var
farinn að fá óráð og sá sýnir. Mér
fannst ég stíga á land í lóni við suður-
hafsey. Þegar ég rankaði við mér aft-
ur var ég með báða fæturna útbyrðis.
Mér stóð á sama um það. Og hákarl-
ana.
Ég kláraði allt vatnið fyrir sólar-
lag. Stundum hitti ég ekki á munninn
og vatn fór til ónýtis. Og nú liafði
ég engan þrótt tii að ná i meira vatn,
þótt rigning kæmi.
Hafi ég nokkurn tima verið sann-
færður um nokkurn hlut, þá var það
það, að ég mundi deyja 25. mars 1953,
er ég liafði verið 31 dag á flekanum.
Stundum hélt ég að ég væri dauður.
Dagurinn byrjaði vel. Það rigndi
í klukkutíma um morguninn, svo mik-
ið að ég varð að hafast eitthvað að.
Ég vissi ekki hvers vegna ég gerði
iþað, en loksins gat ég mjakað mér
upp á björgunarbeltið og iá upp við
dogg. Ég þreifaði eftir plastpokan-
um og flöskunni. Sat með hann i
fanginu eins og trekt, og lét vatnið
renna niður í flöskuna. Stundum sofn-
aði ég á milli, missti flöskuna og það
sem í ihana var komið rann úr. En
loks liafði ég þó náð í hálfa flösku.
Ég var svo máttlaus í fingrúnum að
ég gat ekki skrúfað tappann á fyrr
en eftir langa bið.
ÉG SÉ SKIP.
Nú var komið framundir nón, heitt
og logn. Ég lá á 'hægri hlið, var með
fullri meðvitund og starði út á sjó-
inn. Og nú sá ég skip. Ég veifaði með
skyrtunni en bakið var máttlaust og
hausinn seig niður á bringu. Ég reyndi
samt að veifa þangað til skipið var
horfið.
En svo komu fleiri skip. Ég sá þrjú
á sama klukkutímanum. Eg var með
öðrum orðum á siglingaleið. Nú fór
mig að langa til að lifa. Ef ég iifði
einn dag enn var möguleiki á björgun.
í rökkrinu sá ég fjórða skipið, sem
fór enn meira en einn kílómetra frá
mér. En nú var vasaljósið mitt orðið
ónýlt. Ég sofnaði en vaknaði aftur
við hávaða. Nú sá ég stefni á skipi
innan við tuttugu metra frá mér. Eg
reyndi að kalla en enginn heyrði. Ég
sá mennina á þilfarinu. Tók skyrtuna
og veifaði en hver gat séð það um
miðja nótt, jafnvelt þótt tunglsljós
væri.
Skipið rann fram hjá mér. Ég barði
órinni í málmflotholtið — nú urðu
þeir að lieyra til mín. Ég barði aftur
og aftur uns hausinn á mér seig niður
á bringu. En nú heyrði ég sterka
mannsrödd. Og á næsta augnabiiki
heyrði ég að vélin var stöðvuð. Þá
barði ég enn í málmhylkið og var viss
um að ég heyrðist.
En skipið rann áfram. Ég beitti
öllum mínum litlu kröftum til að fá
það til að snúa við, en það hvarf.
Ég vil ekki lýsa hvernig mér leið þá.
— En einhvers höfðu þeir orðið varir.
Eftir dálitla stund féll sterkur ljós-
glampi á sjóinn um 100 metra frá mér
og hreyfðist fram og aftur. Og loks
fundu þeir mig. Sterkur geisli kom
á andlitið á mér. Mig sveið í augun.
En nú vissi ég að mér var borgið.
Ég fór að hugsa um hve illa ég
væri til fara — rifinn og skitugur,
skeggjaður og berfættur og hárið eins
og strý. Og svo heyrði ég rödd af
skipsfjöl: — Þetta er Rússi! heyrð-
ist mér sagt. Kannske misheyrðist
mér, en þegar ég ætlaði að svara kom
ég ekki upp nokkru liljóði. En ég sá
ljósin á þilfarinu, menn á hreyfingu
og lieyrði mannamál.
Nú langaði mig mest til að sofna.
En kannske mundu þeir ekki finna
mig ef ég sofnaði. Hvað átti ég að
geraí Þá varð mér titið á skyrtuna
og batt hana við árina. Ég var hróð-
ugur að ég skyldi geta það. Mér fannst
])að kraftaverk. Eg þóttist viss um
að ég mundi finnast ef ég gæti haldið
skyrtunni á lofti.
Nú sá ég tvö skip, annað fast hjá
mér, liitt lengra i burtu. Línu var
rennt niður á flekann og ég gat gripið
endann. Mér fannst það þrekvirki.
Ég batl línunni um mittið.
Þeir biðu sjálfsagt eftir merki
þarna uppi. Ég rétti upp hendurnar.
Og svo tókst ég á loft. Flekann rak
burt og ég var i vatni upp í mitti. Eg
mundi eftir hákörlum rétt í svip, en
gleymdi þeim, þó að krökkt væri af
Myndir frá uppreisninni í
Þinghúsið í Budapest var mjög fögur bygging, hvernig svo sem það lítur út núna eftir hinar hryllilegu að
farir í Ungverjalandi. Uppreisnin hófst eftir átök, sem urðu fyrir utan þinghúsið.
Mynd þessi er tekin í einu úthverfi Budapest, en þar hafa bardagar orðið einna harðastir, og tala fallinna
er talin vera gífurlega há í þeim hverfum.