Fálkinn - 23.11.1956, Síða 8

8
FÁLKINN
ULLA CONRAD dró vindling
upp úr stormjakkanum og kveikti
í. Það var gott að ekki var hvasst,
því að hún hefði ekki getað notað
hina höndina til að hlífa loganum.
Þakið sem hún iá á, var rennvott.
ennþá og hált eftir skúrirnar, sem
gengið höfðu yfir Dónárdalinn
fyrr um kvöldið. Um mittið hafði
hún kaðal, sem var festur um
næsta reykháfinn. Ef hún rynni
fram af skörinni var þrjátíu metra
fall niður á steinhellurnar á
Schönbrunnstrasse.
Ulla var Ijósmyndari hjá
myndabiaði. Á þessu augnabliki
reyndi hún að telja sér trú um
að hún væri þarna uppi á þakinu
til þess að reyna að ná í verulega
fallega ljósmynd af Wien-húsþök-
unum og reykháfunum. En ástæð-
an var auðvitað allt önnur.
Hún settist og studdi bakinu
að reykháfnum og leysti kaðalinn
úr breiðu ieðurólinni, sem hún
hafði um mittið. Svo dró hún
nokkra metra af kaðlinum að sér
og renndi sér hægt og varlega
niður eftir þakinu. Hanskarnir
hennar voru svo þunnir að kað-
allinn særði hana í lófunum er hún
var að fikra sig niður, þumlung
eftir þumlung.
Nú var hún komin á móts við
gluggann, sem hún hafði haft
augastað á allan timann. Þessi
hanabjálkagluggi var mikils virði
fyrir unga blaðastúlku, sem lang-
aði til að koma hnífi sínum í feitt.
Nú var erfiðasti hluti leiðarinnar
eftir. Hún sneri sér og lagðist á
bakið, hélt dauðahaldi í kaðalinn
með vinstri hendi, en reyndi að
koma Rolleiflex-vélinni í réttar
stellingar með hinni. Hún mundi
undir öllum kringumstæðum ná
í einkennilega mynd af húsþaki
við Praterinn og einkennilegar
skuggamyndir af reykháfum, með
tunglinu í baksýn.
Hún brosti við tilhugsunina og
gleymdi alveg hættunni, sem hún
var í, meðan hún var að stilla
vélina og tók tvær myndir. Svo
spyrnti hún skíðastígvélinu inn
um þakgluggann, en gætti þess
vel að skera sig ekki á glerinu.
ÞAÐ var fyrir tilviljun, sem hún
vissi að hann átti heima í gamla
húsinu við Schönbrunnstrasse.
öll Vínarborg hafði lengi verið að
eltast við þennan geðveika of-
beldismann. Ulla hafði staðið í
glugganum hjá Jóhönnu vinstúlku
sinni. Jóhanna var prýðileg stúlka,
en því miður bláfátækur leir-
smiður. Þennan sólbjarta síðdag
hafði gluggi Hönnu verið í
skugga, en helluþakið á húsinu á
móti verið baðað í sólskini. Ulla
hafði staðið í glugganum og verið
að athuga ljósáhrifin frá fræði-
legu sjónarmiði .. . þangað til
hún tók eftir að einn kvistglugg-
inn var opnaður. Hún hafði séð
hönd og andlit. Höndin hafði
fleygt dauðri rottu út á þakið.
Ýldufýlan af henni mun hafa ver-
ið of megn fyrir manninn í her-
bergiskytrunni.
Þetta gerðist á svipstundu, en
Ulla fékk undir eins hugboð um
að þetta hlyti að vera hinn al-
ræmdi Theodor Marony og eng-
inn annar. Maðurinn, sem öll lög-
regla borgarinnar var að leita að.
Mörgum hafði orðið bylt við er
þeir fréttu að Marony væri flúinn
úr gæsluvarðhaldinu. Hann átti
að svara til saka fyrir hræðileg-
an fjölda ofbeldisverka. Dagblöð-
in fengu kynstrin öll af bréfum
frá móðursjúkum lesendum, út af
því að glæpamaðurinn hefði ekki
náðst aftur. En sakamálalögregl-
an og blaðamennirnir vissu, að
Marony hafði undravert lag á að
fela sig, undir eins og hann var
orðinn frjáls maður.
Spurningin sem allt valt á var
þessi: Mundi honum takast að
komast heilu og höldnu úr borg-
inni aftur? Og ef til vill tækist
honum að komast yfir landamær-
in líka, og koma aftur með sjö
anda verri, undir eins og farið
væri að kyrrast um málið.
FYRST í stað gerðist ekki neitt.
Uila hafði heldur ekki búist við
því. Hún dró fótinn að sér aftur
úr glugganum og rak hann í um-
gerðina, sem var úr steypujárni.
Einhvers staðar í fjarska heyrði
hún í sjúkrabíl sem brunaði fram
göturnar sívælandi, og hún fór
að hugsa um hvítar rekkjuvoðir
í óvistlegu og köldu herbergi ...
og sá sjáifa sig í rúminu. Og svo
vitanlega Klaus. Þennan óhjá-
kvæmilega Klaus með rauðan
rósavönd í hendinni og þjáning-
arsvip á góðlegu og þreytulegu
andlitinu. Eins og hann gæti sak-
að sig um að þetta hefði komið
fyrir! Hún hafði tekið upp á þessu
sjálf, það var blaðamennsku-
nasasjónin, sem hafði rekið hana
út í þetta ævintýri. Klaus Hagen
var besti vinur hennar á ritstjórn-
arskrifstofunni . . . afbragðs saka-
málablaðamaður.
Allt í einu heyrði hún hása,
lága rödd: — Komið þér inn,
systir! Ég skýt á yður ef þér flýt-
ið yður ekki. Ég hefi hljóðdeyfi
á byssunni . ..
Og svo stakk hann hendinni út
í birtuna. Hún var afskræmd eins
og á holdsveikum manni og hún
greip um annað stígvélið hennar.
Ögeðslega mygglulykt iagði út
um gluggann.
— Þér verðið að opna gluggann,
annars sker ég mig á glerbrot-
unum, sagði Ulla.
Þreytuleg röddin muldraði eitt-
hvað, sem hún skildi ekki, en svo
sleppti hann takinu á stígvélinu
og opnaði gluggann.
Ulla skreið inn í myrkrið og
hjartað í henni hamaðist eins og
hreyfill í dráttarvél. Ölyktin af
mygglu, ryki og svita var enn verri
en hún hefði getað trúað. Það
leið nokkur stund þangað til hún
fór að sjá handaskil í myrkrinu
þarna inni. Hún mundi að eðlis-
fræðikennarinn hennar hafði inn-
prentað henni, að ljós og myrkur
væri undir vananum komið.
Smátt og smátt gat hún grillt í
körfustól með þremur löppum,
i STROKUBÓFINN i