Fálkinn - 23.11.1956, Side 11
FÁLKINN
11
I--------------------
★ Tískumjfndir ★
---------------------1
LITLA SAGAN.
Þrantalítil fæðing
ÆR Iilógu og skvöldruöu svo hátt
að Eiríkur gat ekki einu sinni
heyrt sínar eigin hugsanir, þegar
hann kom inn í forstofuna. Æ, nú
mundi hann það — vinkonurnar voru
að gera kveðjulieimsókn hjá henni
Edith.
„Æ, liver þremillinn, þá hefði ég
ekki þurft að flýta mér heim,“ hugs-
aði hann með sér.
En úr þvi sem komið var, mátti
hann til að voga sér inn i „Ljóna-
búrið“. Hann hengdi upp frakkann
sinn, strauk sér um hárið, setti upp
sunnudagsandlitið og fór inn.
Tvisvar sinnum fjögur augu góndu
á hann.
„Einstaklega varstu hugulsamur að
koma svona snemma heim og líta inn
til okkar,“ tísti Elín. (Hún fór alitaf
i taugarnar á honum). Elin var ein af
þessum kvendum, sem gleypa alla
karlmenn með augunum og láta skína
úr sér um leið: „Er ég ekki töfrandi?“
Hann heilsaði þeim öllum og kyssti
Edith á kinnina.
„Sjáðu bara allt sem ég hefi fengið!“
Edith dró hann með sér að litla,
kringlótta borðinu, og þar var hrúga
af ungbarnafatnaði — flest af þvi var
ljósblátt, þeim hafði sem sé fundist
sjálfsagðara að hún eignaðist son en
dóttur. Og yrði það dóttir, var hægt
að notast við ijósblátt á hana, en hins
vegar ekki viðlit að færa sveinbarn í
ljósrautt. Þctta var ljómandi fallegt
— flest prjónað.
Eiríkur dásamaði gjafirnar, kaf-
rjóður, og þaklcaði kærlega.
„Verður ekki gaman að sjá hana
fríska aftur?“ spurði Elín. „Það
er ómögulegt að neita því, að það fer
manni ekki vel að vera svona á sig
komin.“
„Ekki get ég séð það,“ sagði Inger,
besta vinkona Edithar. ,,0g mér finnst
Edith fara sérstaklega vel að vera
ófrísk."
„Ja, það má nú scgja,“ sagði Elín
súr á svipin. Sem betur fór var verið
að slita somkvæminu, ekki annað eft-
ir en að fá sér ábætinn.
Svo fóru þær að tygja sig og allar
óskuðu Edith heilla og hamingju. Um
að gera að bíta á jaxlinn og bera sig
vel — þetta væri ekki nærri eins sárt
og fólk segði.
„Bara að þær gætu nú haldið kjafti,“
hugsaði Eiríkur með sér og brosti
alúðlega til þeirra um leið.
Edith hátti að fara til Kaupmanna-
hafnar um kvöldið. Systir hennar var
ljósmóðir þar og hún álti að sjá um
Edith þangað til allt væri gengið um
garð, en barnið var væntanlegt eftir
eina -viku, samkvæmt timatalinu. Og
svo ætlaði Eirílcur að koma á eftir
henni eftir nokkra daga.
„Nú verður þú að fara i land, Ei-
rikur,“ sagði Edith, „þeir hafa hringt
tvisvar. Þú þarft ekki að vera hrsedd-
ur um mig,“ bætti hún við hlæjandi.
Hann kyssti hana og fór, og undir
eins og hann var kominn niður á
hafnarbakkann var landgangurinn
tekinn, og skipið lagði frá.
Edith veifaði meðan lhin sá hann
og fór svo niður í klefann sinn. Hún
hafði verið svo heppin að fá einn af
þeim fáu einbýlisklefum, sem voru
í skipinu.
Og nú er komið haust, blöðin falla
af trjánum, það er orðið kalt og þörf
fyrir hressingu. Því þá ekki að lýta
á nýju kjólana, það er þó alltaf til-
breyting. Jean Desses er tilbúinn með
tillögu um kjól,úr olivengrænu ullar-
efni, einfaldan að sniði og þó snotran.
Þessi kjóll grennir, hann er með
prinsessusniði.
Emil þykir nokkuð seinn i snúning-
unum og einu sinni verður húsbónd-
inn reiður, og spyr hvort liann hafi
nokkurn tíma séð brekkusnígil.
— Já, það hefi ég gert, svarar Emil.
— Þú hlýtur þá að hafa mætt lion-
um. Þvi að það er óhugsandi að þú
hafir gengið fram á liann.
Ameríkumaður kom á blaðaskrif-
stofu til að fá birta trúlofunarfregn.
„Og livað kostar nú þetta?“ segir
hann.
— 25 cent fyrir sentimetrann.
— Almáttugur! Og kærastan mín er
175 centimetrar.
Svo hengdi liún kápuna sína upp
á snaga, fór úr kjólnum, leit í spegil-
inn og fór svo að skellihlæja. Tárin
runu niður kinnarnar á henni og hún
liló og hló.
Svo leysti hún stóran púða af mag-
anum á sér og settist á rúmið.
„Hvað skyldu þær vera margar,
sem hafa haft svona lítið fyrir að eign-
ast barn?“ hugsaði hún með sér, og
raunasvipur kom á liana um leið.
Hana hafði langað svo innilega til
að eignast barn, en það hafði ekki
tekist.
„En hvaða þörf var á að láta alla
vita, að við tækjum okkur kjörbarn?
Systir hennar hafði búið allt í hag-
inn og útvegað henni von á barni,
sem átti að fæðast eftir viku.“
Amelyst litt velour er notað í kjólinn
og húfuna, valið af Jean Paton. Þessi
kjóll er hugsaður sem cocktailkjóll í
samkvæmi og miðdegisboð. Líningarn-
ar á öxlunum liggja utarlega. Kjóll-
inn útheimtir góðan vöxt og fallegar
hreyfingar.
Vitið þér...?
að slysin eru algengasta dánar-
orsök barna í menningarlönd-
unum?
Aður voru sjúkdómar algengasta
dánarsorsökin og eru það enn i hin-
um svonefndu „eftirlegulöndum“, en
þar sem læknavísindi og þrifnaður
er á háu stigi hefir sjúkdómunum
fækkað mjög. — Hins vegar hafa
tækniframfarirnar, ekki síst i sam-
göngunum, haft i för með sér að
iskyggilega mörg börn biða bana.
að stór jet-hreyfill í flugvél sýgur
að sér 90 kíló af lofti á hverri
sekúndu?
Það jafngildir því á einni míniitu
notar hann eins mikið loft og kemst
fyrir í stórhýsi. Loftið þjappast sam-
an í hreyflinum og verður kringum
4G0 sliga lieitt, og er svo blandað elds-
neytinu og kveikt i öllu saman. Er
5000 kílóa þrýstingur á loftinu er það
fer út úr hreyflinum. Hugsi maður
sér að þessi hreyfill væri í flugvél,
sem vegur ekki nema 5000 kiló, mundi
hún fara lóðrétt upp i loftið.
Bifreiðaverslun ein liafði selt bíl
með afborgunum, en kaupandinn kom
sjaldan eða aldrei til að greiða af-
borganirnar. Loks þraut seljandann
þolinmæðina og sendi alvarlegt rukk-
unarbréf. Þar stóð: „Hvað haldið þér
að nágrannar yðar mundu segja, ef við
sendum til yðar og létum taka bílinn?“
Nokkrum dögum síðar kom svarið
og þar stóð: „Ég hefi talað við alla
nágranna mína um þetta. Og þeim
finnst að það væri mjög iila gert.“
MAGGY ROUFF hefir valið sandgrátt
ullarefni í þetta fallega sýnishorn.
Kjóllinn er með víðar hálflangar
ermar, brjóstvasa, hnappalista og fast
belti o. fl. smávegis sem gerir sitt
gagn.