Fálkinn - 23.11.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
,/ÓLTKAR gySTUR"
★ ★ Sptnnandi framhaldssaga ★ ★
um og þær eru nú. Framfarirnar hafa líka
sína kosti, og mig skyldi ekki furða þó að til-
finningarnar væru heitari í dag en þær voru
fyrir — hvað á ég að segja — hundrað ár-
um. Maður veit svo miklu meira nú á dögum
— ekkert er leynilegt framar. Ég skal teygja
mig svo langt að segja, að maður geti lifað
ríkara lífi nú en þá. Eftir fimm ár verður
þú eflaust sammála mér — ef við fáum tæki-
fæi'i til að hittast þá.
Henni fannst síðasta setningin eins og svipu-
högg. Hún beit á vörina og sneri sér frá bóka-
hillunni. Hann vár svo nærri að hún reyndi
að rjúfa hið ósýnilega samband, sem var milli
þeirra.
Hann tók kannske eftir þessu því að hann
gekk út að glugganum og stóð þar og horfði
út í rigninguna. Hún hikaði um stund en
gekk svo út að glugganum líka og staðnæmd-
ist við hliðina á honum. Þó að hálmþak væri
yfir svölunum voru steintíglarnir á gólfinu
rennvotir og vatnið rann í bunum niður á
grasflötina.
— Klukkan er orðin fjögur, sagði hún. —
Heldirðu að það þýði nokkuð að bíða eftir
að stytti upp?
— Ég var einmitt að velta því fyrir mér,
sagði hann. — Það er ekki vist að þessu
sloti fyrr en einhvern tíma í nótt. Við skul-
um fá okkur te og svo ökum við til Amanzi.
— Er ekki hættulegt að aka þegar færð-
in er svona?
— Þú getur ekki orðið hérna, sagði hann
hvasst.
— Nei, ég átti heldur ekki við það, svaraði
hún gröm. — Ég var bara að hugsa um
hvort maður kæmist ekki einhvern veginn
öðruvísi.
— Nei, hér er ekki um neitt annað að
velja, sagði hann einbeittur. Hann kveikti
á lampanum á borðinu milli þeirra. 1 heit-
um bjarmanum frá lampanum virtist andlit
hans dimmara yfirlitum en áður. — Ég verð
að fara niður á aflstöðina og athuga hvort
varðmennirnir eru á sínum stað. Viltu hita
te á meðan?
— Já, það skal ég gera. Vertu ekki lengi
í burtu ... Henni fataðist. — Ég meina —
ég gæti orðið hrædd og komið í laumi á
eftir þér.
Hann brosti þóttalega. — Þökk fyrir að-
vörunina. Ég skal læsa húsinu þegar ég fer.
Hann fór í olíustakk og sjóstígvél og dró
hattinn niður á ennið. Lesley stóð viðglugg-
ann og sá hann fara inn í bílinn og aka af
stað á fleygiferð. Hún andvarpaði og fór
fram í eldhúsið.
Hún fann allt sem hún þurfti á að halda
nema tekönnuskjólið. Hún fór inn í borðstof-
una og leitaði í skúffunum þar. Og nú fann
hún ijómandi fallegt tekönnuskjól með
ísaumuðum blómum og nafninu ,,Margarita“
í einu horninu. Kanske var þetta litla frænk-
an hans, sem hann hafði verið að tala um. Sú
sem hann hafði ekki séð síðan hún var tólf
ára. Það var hlægilegt að vera afbrýðisöm
vegna lítillar skólatelpu í Madríd.
En það var ekki tekönnuskjólið, sem gerði
henni bylt við. Það var ljósmyndin, sem gægð-
ist fram milli dúkanna í skúffunni. Mynd
af Virginiu. Hún ýtti skúffunni inn og fór
fram í eldhúsið.
Þegar hún kom inn í stofuna með tebakk-
ann var Fernando kominn aftur og hafði far-
ið úr votri yfirhöfninni. — Það rignir ekki
eins ákaft núna og áður, sagði hann. — Það
er best fyrir okkur að komast af stað og
drolla ekki of lengi.
Þegar hér var komið sögu var Lesley alls
ekki í skapi til að di’olla. Hún hellti i bollana
og drakk úr sínum í einni lotu. Hún gat ekki
talað við Fernando. Þegar hann var að hjálpa
henni í regnkápuna hennar og hneppti henni
að henni, þoldi hún varla snertinguna af
fingrum hans. Hún þráði að komast á burt
frá honum sem fljótast, en nú átti hún samt
eftir að sitja við hliðina á honum í bílnum
og aka í slepjunni á veginum.
Kannske var það happ að hann varð að
einbeita sér að akstrinum á leiðinni. Einu
sinni leit hann til hennar, snöggt og spyrj-
andi, en hún lét sem hún tæki ekki eftir því.
Hugurinn var eins og brimrót, og í því róti
sá hún fyrir sér mynd, sem henni var kvöl
að hugsa um.
Hún nötraði og hann spurði hryssingslega:
— Er eitthvað að?
— Nei, ekki neitt, svaraði hún og beit á
jaxlinn.
ÓVÆNTUR GESTUR.
Klukkan var sex og orðið dimmt þegar
þau komu til Amanzi. Fernando dró regn-
kápuhettuna yfir höfuðið á henni, tók um
mittið á henni og fór með hana inn í húsið.
Þau komu beint inn í stofuna og þar sat
Virginia og ungur maður hjá henni. Lesley
fannst eitthvað kunnuglegt við hann, en hún
var viss um að hún hafði aldrei séð hann
áður.
yirginia brosti blíðlega til Fernandos áður
en hún ávarpaði Lesley. Þá varð svipurinn
kaldur og tortryggnilegur og röddin hvassari
en áður. — Við pabbi vorum farin að halda
að þú hefðir orðið fyrir slysi, Lesley, koffortið
þitt kom frá Pemberton fyrir mörgum
klukkutímum. Svo varð röddin blíð og silki-
mjúk aftur: — Gott kvöld, Fernando. Það
var fallega gert af yður að koma henni syst-
ur minni heim. Má ég kynna Martin Boland?
Hann kom fyrir hálftíma.
— Frá Englandi? Fernando heilsaði unga
manninum og brosti hæversklega.
— Já, svaraði Virginia. Hún gaut augun-
um til Lesley áður en hún hélt áfram: —
Hann var vinur okkar heima í Englandi, og
þegar hann kom til Afríku lét hann það verða
sitt fyrsta verk að heimsækja okkur. Lesley,
góða, gláptu ekki svona. Þú getur að minnsta
kosti heilsað honum Martin. Hann er kominn
hingað til að hitta þig.
Lesley var eins og steini lostin. Hún brosti
dauflega til gestsins og tók eftir að Fernando
horfði hvasst á hana. Martin Boland leit út
eins og hann hefði fengið taugaáfall.
Þetta var auðsjáanlega af ásettu ráði gert
hjá Virginiu, og Lesley gat sér til hvað það
væri, sem hún hygðist vinna við það.
Fernando tók við regnkápunni hennar og
lagði hann á handlegginn. Hann hneigði sig
formlega fyrir Martin og sneri sér svo að
Virginiu. — Gerið svo vel að segja föður yðar,
að Lesley hafi verið hjá mér í dag. Mér
þykir leitt ef hann hefir haft áhyggjur út
af henni, en við biðum svona lengi, af því
að við vonuðum að uppstytta yrði. Ég verð
að fara aftur til Kalindi nú strax.
— Ö, Fernando! Það var Lesley ein, sem
sá bræðina í augnaráði Virginiu er hún leit
til Martins Boland. — Þér megið til að borða
kvöldverð hjá okkur áður en þér farið!
— Nei, það er þvi miður ekki hægt, sagði
hann stutt. — Ég verð að fara tafarlaust.
Og á næsta augnabliki var hann horfinn.
Þau heyrðu bilhurðina skella og urgið í hreyfl-
inum er hann ók af stað.
Nú varð þögn uns ungi maðurinn tók til
máls. — Svo að það er hann, sem er ástæðan,
sagði hann rólega. — Og þú ert ekki að fara
í felur með það.
Virginia pírði augunum. — Þér kemur
ekkert við hvað ég geri, Martin. Ekki bað
ég þig um að koma til Afríku, og ég hefi
ekki hugsað mér að bjóða þér að verða
hérna í húsinu. Hafirðu verið það flón að
koma hingað án þess að panta herbergi á
gistihúsinu, verður það verst fyrir þig sjálfan.
Ég skipti mér ekkert af því.
— Þú gleymir að það var faðir þinn, sem
bauð mér að koma inn. Það var hann sem
bauð mér að vera í nótt og fara ekki á gisti-
hús fyrr en á morgun. En ef ég get fengið
bilinn þinn léðan . . .
— Það geturðu ekki fengið. Hann er í við-
gerð á verkstæði.
— Það eru að minnsta kosti tuttugu kíló-
metrar til Buenda. Hefirðu hugsað þér að
láta mig fara þangað gangandi?
— Það kemur vitanlega ekki til máia, tók
Lesley fram í. — Virginia ætlast ekki til þess.
Hún reyndi að brosa. — Þér komuð nokkuð
óvænt, en þér hafið hitt hann pabba og vitið,
að yður er velkomið að vera í nótt. Viljið
þér ekki sitja?
Virginia stóð á milli þeirra, há og föngu-
leg. Hún þrýsti rauðum vörunum saman, nas-
irnar titruðu og augun voru hörð eins og stál.
Það var auðséð að hún barðist við að stilla
sig. Svo sneri hún sér hægt frá þeim og fór
út úr stofunni.
MARTIN SEGIR FRÁ.
Lesley andvarpaði. Hún var vot i fæturna
og tilkenningin í höfðinu eins og hún hefði
járnspöng um ennið. Hún horfði á Martin
Roland, sem beit á vörina, og henni fannst