Fálkinn - 30.11.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Júlía gat ekki liugsað um annað en
]ietta eina, alla leiðina inn i borgina:
I síðasta skipti!
Síðasta ferðin í bæinn til að bitta
Stefán — síðasta skiptið, sem bún
gengi inn í veitingahúsið, sem hann
sat og beið hennar i.
Ilún átti bágt með að trúa þessu.
Hún endurtók orðin hvað eftir annað
— eins og lnin væri að þylja bæn -—
ákvörðunina, sem liún hafði tekið: —
Eftir kvöldið i kvöld sé ég 'hann aldrei
framar — aldrei, aldrei framar ...
En um leið sá hún sífellt andlit
Stefáns í iiuga sér, eins og hún hafði
séð það í fyrsta skipti í leikhús-and-
dyrinu þegar hún átti að hitta Evu.
Hún hafði litið við og séð tvö brún
augu, sem höfðu horft á hana með
augsýnilegri eftirtekt. Maðurinn var
ekki hár, og engum hefði dottið i hug
að kalla hann fallegan, en það var
eitthvað sterkt og öruggt við þetta
breiða andlit, og brosið var hlýtt og
heillandi.
Júlía roðnaði undir þessu fasta
augnaráði og sneri sér að Evu. —
Hvar varstu, Eva? sagði liún. — Ég
hefi biðið eftir þér í marga klukku-
tíma. Leikurinn á að byrja eftir tíu
mínútur ...
— Það er mér að kenna, sagði ungi
maðurinn, sem var með Evu. Ég hitti
hana og við töluðum svo lengi saman.
— Þið þekkist sjálfsagt ekki, sagði
Eva. Hún var stillileg stúlka og fá-
skiptin, alger andstæða Júlíu, sem
var mesti fjörkálfur. — Þetta er Stef-
án White, frændi minn. — Og þetta
cr Júlía Lester, Stefán.
— Sælir! sagði Júlía og brosti til
hans. Það var hiti í brosinu og rödd-
in var innileg, en livort tveggja var
lienni ósjálfrátt — hún varð alltaf
svona þegar hún hitti geðuga unga
menn. — Ætlið þér lika i leikhúsið
í kvöld?
— Ekki var það ætlun mín, sagði
Stefán White. Eitthvað igrundandi
kom í augnaráð iians, eitthvað sem
lýsti von og undrun i senn. Hún
hafði séð þetta augnaráð fyrr — hjá
öðrum mönnum — og hún vissi hvað
það þýddi. Það var inngangur að ást-
leitni. Hún svaraði augnaráðinu í
sömu mynt, rólega og hiklaust, og hún
vissi að hún var á bylgjulengd með
þessum manni. Svo tók hún eftir von-
leysissvipnum sem kom á Evu og fékk
samviskubit: Nei, ég má víst ekki fara
út í þessa sálma, hugsaði hún með
sér.
— Það var tilviljun að ég liitti
Evu hérna fyrir utan. En liver veit
nema ég gcti fengið aðgöngumiða líka,
við hliðina á ykkur. Það er lield ég
ekki margt fólk í leikhúsinu í kvöld.
Má ég sjá númerin á miðunum
ykkar ...
Hún rétti fram miðana. Ég ætla
að reyna hvort það er hægt, sagði
hann og hvarf i áttina til miðasölunn-
ar. Júlíu féll vel hvernig hann bar
sig, og enn reyndi hún að segja sjálfri
sér, að hún mætti ekki ieggja snörur
fyrir þennan mann.
— Hann er myndarlegur, sagði hún
áherslulaust meðan þær biðu.
— Já, ég læt hann vera, sagði Eva
og dró seiminn eins og hún var vön.
— Plann er rithöfundur — seniur
ýmislegt fyrir útvarpið og skrifar
biaðagreinar. Hún leitaði að vasa-
klútnum í töskunni sinni og muldr-
aði: — Hefirðu frétt nokkuð af Leon-
ard nýlega? Er 'hann i Edinburgh
ennþá?
— Já, hann kemur ekki heim fyrr
cn eftir nokkra mánuði sagði Júlía
og gretti sig. — Ég veit hvað þú átt
við, væna min. Þér finst að þú megir
lil að minna mig á, að ég er ráðsett
og harðtrúlofuð stúlka, nú orðið.
Eva yppti öxlum. — Þú um það.
En þú verður víst að fara að temja
þér að verða trú og fösl í rásinni.
Eva hafði rétt að mæla, hugsaði hún
með sér. Það er ljótt af mér að dufla
við aðra úr því að ég er trúlofuð
Leonard.
En þegar Stefán kom aftur og sýndi
aðgöngumiðann gat hún ekki stillt
sig um að segja: — En hvað það var
gaman ...
Þegar þau voru sest inn í myrkrinu
i salnum fann hún aðdráttaraflið enn
greinilegar en fyrr. Leiluirinn var
skemmtilegur, og nú heyrði hún fyrst
hinn lága hlátur Stefáns og leit þá
til hans og sá augu hans brosa til sín.
Á næsta augnabliki varð hann alvar-
legur og augnaráðið varð hvasst og
leitandi. Júlía fann að hjarta hennar
fór að slá liraðar. En liún sagði við
sjálfa sig: — Þetta er ekkert — aðeins
leikur, sem skaðar hvortigt okkar. En
þó vissi liún með sjálfri sér að þetta
var eitthvað annað. Þróttur og per-
sónuleiki þessa manns hafði haft djúp
áhrif á hana.
í liléinu sagði hann: — Komið þið
með mér fram í forsalinn.
— Ekki ég, þakka þér fyrir, sagði
Eva. — Ég nenni því ekki. Þið getið
farið, ef ykkur langar.
Júlia stóð upp og fór með lionum.
Samtalið gekk létt og eðlilega, en það
var likast og þau héldu uppi öðru
samtali um leið með augnaráði, brosi
og hreyfingum. Þegar bjallan hringdi
i annað sinn fóru þau inn í salinn
aftur, þó báðum væri það á móti skapi.
— Hvar eigið þér heima? hvíslaði
hann óðamála þegar leiknum var lokið
og þau bárust með þvögunni út úr
leikhúsinu. Það var einhver ólga í
röddinni er hann spurði, og hún svar-
aði um 'liæl: — Skammt frá Evu.
— Það er ágætt, svaraði hann. —
Þá get ég fylgt ykkur heim.
— En þú átt heima í þveröfugri
átt! sagði Eva.
— Það gerir ekkert til. Ég kem
samt.
Hann gekk á-milli þeirra niður að
neðanjarðarbrautinni, og tók þær sína
undir livora hönd er þau fóru yfir
akbrautina. Snertingin var ópersónu-
leg og þetta var ekki nema almenn
kurteisi, en Júlía fann að hún titraði
cr hún fann hönd hans við handlegg-
inn á sér.
TROÐFULLT var af fólki niðri á
brautarstéttinni svo að þau urðu að
standa þétt saman. Júlia hjalaði og
hló í sífellu til þess að reyna að láta
ekki á því bera hvernig henni var
innanbrjósts. Hún hugsaði með sér:
Hvað gengur eiginlega að mér? Hér
stend ég og haga mér eins og óþrosk-
uð skólastelpa. Ég er trúlofuð Leon-
ard og ætti ekki að vera að dufla
við Stefán. Ef hann fer fram á að
fá að hitta mig aftur, ætla ég að segja
honum frá Leonard.
Hún hafði duflað við marga um
ævina, þó að hún væri ekki nema
tuttugu og þriggja ára. Þetta var
hennar matur og drykkur, en það
hafði ávallt verið yfirborðsleikur —
þangað til hún kynntist Leonard.
Hann hafði kennt henni að trúa á
ástina ...
En nú fann liún í fyrsta skipti, að
þessi leikur gæti tælt 'hana út á hálan
is. Það var lilægilcgt, sagði hún við
sjálfa sig. Ekkert hefir gerst — og
ekkert mun gerast. Þessi Stefán er
ekki öðruvísi en aðrir menn. Ef ...
cf ég hitti hann oftar, ])á verður það
ekki öðruvisi en sem venjulegur kunn-
ingi. Ástin hagar sér ekki eins og
bráður sjúkdómur.
Hún var sífellt að reyna að byggja
girðingu milli sín og Stefáns — múr
hjals og hláturs. Hún reyndi að láta
leikinn berast út í gaman, ])ar sem
’benni væri óhætt með honum. En
hann lét ekki berast þangað eða ann-
að. Hann var fastur fyrir og horfði
á hana, þögull og brosandi, en dimmu
augun sáu þvert í gegnum yfirborðs-
kátínu hennar — sáu langt inn i hug
hennar.
Þegar þau höfðu kvatt Evu við
dyrnar lijá henni, gengu þau hægt
áfram, og bæði þögðu.
Segðu honum það núna, sagði liún
við sjálfa sig. Segðu honum það strax!
Röddin skalf er liún spurði: —
Þekkið þér Leonard Morris? Hún Eva
þekkir hann vel.
Hann leit fast á hana. — Nei.
Þetta eina orð var spurning: Hvers
vegna var hún að minnast á þennan
niann, núna?
— Nei, mér datt þetta bara í hug,
sagði liún með öndina í hálsinum. —
Hann er bráðskenmitilegur maður.
Yður múndi áreiðanlega falla vel við
hann. Hann ... ég er trúlofuð
lionum.
Nú var það sagt.
Hann stóð kyrr i sömu sporum og
hún stansaði líka, beint á móti hon-
um. Svo sagði liann rólega: — Eruð
þér það? Hvers vegna cruð þér að
segja mér frá því?
Hún leit vandræðalega á hann. —
Ég ... ég veit ekki. Eg minntist bara
á þetta. Eg hafði enga sérstaka ástæðu
til þess ...
Hann horfði á hana með hinu und-
arlega, leitandi augnaráði sínu og
sagði: — Það lcann að hafa ákveðna
þýðingu, en ...
Hann þagnaði. Hann rétti fram
hendurnar og þrýsti henni að sér.
Og án þess að hika lyfti hún liökunni
og þrýsti sér að honum og hann starði
fast í augu hennar. Hún sá að hann
var líka órór og hræddur við áhrifin,
sem kossinn hafði haft á hann. Hann
sleppti henni og hló stuttan, skjálf-
andi lilátur. — Ég hefði sjálfsagt ekki
átt að gera þetta, Júlía, sagði hann
bikandi.
Hann bauð henni arminn og þau
leiddust fram götuna. Þegar þau komu
að húsinu, sem hún átti heima í,
spurði hann: — Júlía, hvar get ég
bitt þig á morgun?
— Ég held ekki að það sé vert,
sagði hún hikandi. — Eg sagði þér
að ég væri trúlofuð ....
— Það gildir mig einu. — Mér er
alveg sama um þennan Leonard, og
það er þér líka.
— En ég er trúlofuð og . ..
Hann baðaði út höndunum eins og
hann væri á leiksviði, og andvarpaði.
— Gott og vel, þá það — þú ert trú-
lofuð og mátt ekki glensa við aðra
karlmenn — þetta atvik í kvöld var
aðeins vanhugsað liliðarhopp, og þeg-
ar draumaprinsinn kemur á sjónar-
sviðið ... hvenær er það annars, sem
þú átt von á honum heim? Hvað er
liann að hugsa, að láta þig leika svona
á lausum kjala, það mundi ég aldrei
gera.
Hún liló titrandi hlátri. — Hann
er í Edinburgh að opna nýtt útibú
fyrir firmað sitt. Hann kemur ekki
aftur fyrr en eftir nokkra mánuði.
Stefán starði á liana. — Nokkra
mánuði? Jæja, en þá er hann alls ekki
til. Ekki frá minu sjónarmiði. Við
bittumst á morgun og borðum mið-
degisverð saman.
ÞETTA var upphaf margra fleiri
samfunda. Upphafið af þeim þætti
ævi hennar, sem hún varð að ljúka
i dag.
Stefán stóð upp frá borðinu þegar
hún kom inn í veitingasalinn.
— Sæl vertu, sagði hann og ýtti
fram stóí handa henni.
Hún settist og röddin titraði er
hún byrjaði að tala.
— Stefán ...
Svona nú! Þetta litla orð sagði allt.
Hann hafði skilið hvernig í öllu lá.
— Þú hefir þá tekið ákvörðun. Rödd-
in var hreimlaus. Hann var ekki
reiður — eins og í gær, þegar hann
liafði sagt: — Nú vcrður þú að segja
af eða á — undir eins! Þú getur ekki
haldið áfram að skrifa Leonard ást-
arbréf og láta liana móður þina liafa
áhyggjur af undirbúningnum undir
brúðkaupið og ... láta mig bíða í
óvissu. Þú ert tuttugu og þriggja ára,
Júlía, einhvern tíma verður þú að
haga þér eins og fullþroska mann-
eskja. Og nú set ég úrslitakostina:
Annað hvort slitur þú trúlofun þinni
og Leonards eða við verðum að liætta
að hittast!
— Ég ... ég get það ckki! Ofsa-
hræðsla greip hana er hún fann að
hún stóð í vanda, sem hún hafði ckki
Hrettulegur (eibur