Fálkinn - 30.11.1956, Blaðsíða 12
12
FÁLKINN
12.
f/
OL1K3R SVSTUR
/J
Spennandi framhaldssaga
og þá datt mér nokkuð í hug. Ég átti terrier-
hund heima í Englandi ...
Lesley flýði. Hún fór inn í herbergið sitt
og tók upp úr töskunni og hengdi upp kjólana
sína. Þegar hún hafði kveikt á náttlampan-
um sá hún að kónguló hafði spunnið vef í
horninu yfir rúminu hennar. Salómon hafði
auðsjáanlega ekki gefið sér tíma til að þvo
herbergið hennar síðan hún fór. Jafnvel ekki
í dag.
Hún settist á rúmið og hafði skóskipti.
Henni fannst heilt ár liðið síðan hún skildi
við önnu Pemberton um morguninn. Hún rif j-
aði upp fyrir sér allt það, sem hafði gerst
— ökuferðina með Neville — athöfnina hjá
svertingjunum — heimsóknina hjá Fernando
og hádegisverðinn í fallegu borðstofunni —
samtalið í stofunni á eftir og rigninguna, sem
einangraði þau frá umheiminum. Þau höfðu
talað vinsamlega saman í dag, en á eftir ...
Lesley stóð upp og tók lökin og ullarvoð-
irnar af rúminu. Hún strauk fingrunum um
stutta hárlokkana. Höfuðverkurinn hafði
komið eftir að hún fann myndina af Virginiu.
Ýmsar skýringar gátu verið á því, að myndin
lá i þessari skúffu, en hvað sem þeim leið
var þó eitt víst, að myndin var þarna og að
Virginia hafði gefið honum hana. En maður
þáði ekki mynd af stúlku, nema tilfinningar
væru að baki.
Hún horfði á kóngulóna, sem hékk eins og
óvættur í horninu.
Fernando sem mágur! Fyrst nú gerði hún
sér ljóst hve þetta var skelfilegt.
Virginia ók eitthvað út í bílnum á hverjum
morgni. Hún var orðin góðkunnug ýmsum
frúm stjórnarerindrekanna og þær voru van-
ar að hittast hver hjá annarri fyrripart
dagsins.
Hún át oft hádegisverð hjá öðrum, en aldrei
þáði hún boð ógiftu mannanna um að borða
hjá þeim. Hún var viðstödd polo- og cricket-
keppni og engin af hinum dömunum gat skák-
að henni að því er snerti fegurð og dýran
klæðaburð. Hún var í ermastuttum lin- og
silkikjólum og hafði alltaf lítinn nettan hatt
á ská ofan á ljósu lokkunum. Hún var alls
staðar nærstödd, og hinar dömurnar dáðust
að henni fyrir það hve kuldaleg og varfærin
hún var gagnvart öllum ungu mönnunum,
sem reyndu að kynnast henni.
Enginn vissi að Lesley átti eins mikið í
bílnum og Virginia. Fólki fannst skrítið að,
Lesley, sem átti jafn ljómandi fallega systur
og Virginia var, skyldi helst vilja ganga í
síðbuxum og halda sig heima.
Þegar Virginia talaði um yngri systur sína
var viðkvæðið þetta: — Hún hefir alltaf ver-
ið svona. Hún vill lesa, sauma og hirða um
blóm. Það kemur til af því að hún er svo
seinþroska. En einhvern tíma blómgast hún
— sem nett og dugleg húsmóðir.
Kannske var það gott að Lesley hafði ekki
hugmynd um hvernig systir hennar lýsti
henni. Það hafði orðið stórum kaldara milli
þeirra síðan Virginia þvertók fyrir að nafn
Rolands væri nefnt þegar hún var viðstödd.
Martin hafði sofið á dívaninum í stofunni
fyrstu nóttina. Hann hafði farið snemma á
fætur morguninn eftir, skrifað Edward
Norton þakkarbréf og farið. Líklega hafði
hann farið gangandi alla leið til Buenda, þvi
að Lesley hitti hann í bænum nokkrum dög-
um seinna, og þá sagði hann henni að hann
dveldist á gistihúsinu og ætlaði að verða þar
eina viku. Hann minntist ekki á neitt af því
sem hann hafði sagt henni frá um kvöldið.
Lesley sárnaði meðferðin sem Martin
sætti af hálfu stúlkunnar sem hann elskaði.
Hún velti fyrir sér hvað það væri við Virgi-
niu, sem ylli því að tveir jafnólíkir menn og
Martin Roland og Cuero yrðu ástfangnir af
henni.
Laugardaginn fór Virginia til Kalindi til
að heimsækja Fernando. Hún nefndi á síð-
ustu stundu, að Lesley væri boðin líka.
— Þegar við pabbi komum þangað síðast,
minntist Fernando á, að það væri gott að
við kæmum öil þrjú og veldum húsið, sem
við tökum til íbúðar. En það er ekki nauð-
synlegt. Ég tek auðvitað stærsta húsið.
— Ég vil gjarnan koma, sagði Lesley og
gerði röddina harða til þess að leyna því,
að hún var sár. — Ég get verið tilbúin eftir
tíu mínútur.
— Ég get ekki beðið svo lengi. Virginia
tók sjal af stól og vafði því um herðarnar
á sér. — Ykkur Fernando kemur heldur ekki
vel saman. Þegar hann kom heim með þér
þarna um kvöldið, varst þú svo súr á svipinn,
og honum virtist leiðast. Og svo hugsa ég
lika, að hann pabbi vilji ekki fara með svona
stuttum fyrirvara, og önnur hvor okkar verð-
ur að vera eftir hjá honum.
— Heldurðu að Fernando kunni við að þú
komir ein til að borða miðdegisverð hjá hon-
um? spurði Lesley.
— Æ, góða Lesley! Hún brosti svo sá í
perluhvítar tennurnar, en augun voru skær
og sálarlaus. — Þú veist varla mikið um lífs-
venjur Fernandos. Hver sem er af vinafólki
hans getur komið heim til hans á laugardags-
kvöldi og átt víst að fá góðan miðdegsverð.
Ég er ekki vön að fara aftan að siðunum.
Þér er óhætt að láta mig sjálfráða um það
sem ég geri.
Það var svo satt að Lesley steinþagði. Hún
snerti varla við miðdegismatnum með föður
sínum um kvöldið, og hún lá glaðvakandi í
rúminu þegar Virginia kom heim um lág-
nættið. Hún hlustaði og heyrði að annar bíll
var settur í gang og gat sér þess til að Fern-
ando hefði fylgt henni heim í sínum eigin
bíl. Virginia hafði áreiðanlega verið í essinu
sínu þegar hún gat sýnt honum hve leikin
hún væri í því að aka í myrkri á vondum
vegi.
VESLINGS MARTIN!
Daginn eftir fékk Lesley að vita, að þau
ætt-u að flytja búferlum undir eins næsta
morgun. Virginia var glöð og hróðug.
— Fernando ætlar að senda tvo flutninga-
bíla og nokkra þjóna. Húsið er hreint og fal-
legt og þokkalegt. Maður skyldi ekki halda
að það væri venjulegt timburhús. Það er ut-
ast í hverfinu og tiu mínútna gang frá húsi
Fernandos. Það verður gaman að eiga heima
þar í nokkrar vikur. Við verðum að halda
vígsluveislu á fimmtudaginn eða föstudaginn.
Kannske þú getir farið til Buenda á morgun
og keypt það sem við þurfum?
Lesley var önnum kafin við að ganga frá
innanstokksmununum og það rak raunahug-
leiðingar hennar á burt um sinn. Flutninga-
bílarnir komu snemma mánudagsmorguns og
þegar húsið var orðið tómt var Salómon sagt
að þvo það og koma svo til Kalindi á eftir
með báða hestana. Virginia og faðir hennar
settust fram í bifreiðinni en Lesley varð að
sitja að aftanverðu, innan um koffort og
böggla. Hún leit ekki við er þau óku úr hlaði
á Amanzi. Það var likast og allar tilfinningar
hefðu slokknað í henni, og hún tók sér ekk-
ert nærri að yfirgefa Amanzi.
Húsin í Kalindi stóðu í röð og var um
hundrað metra bil á milli hverra tveggja húsa.
Þau voru í sama stíl, og að fráteknu húsi
Fernandos sem var úr múrsteini, voru aðeins
þrjú húsin með fleiri herbergjum en tveimur,
auk eldhúss og baðklefa. Þessi þrjú voru
ætluð mönnum, sem vildu taka á móti fjöl-
skyldum sínum í heimsókn. Það var auðséð
að kvenfólk var fáséð þarna í þorpinu, þvi
að ekki voru blóm við nokkurt hús.
Húsið sem Virginia hafði valið stóð um
tvo kílómetra frá aflstöðinni. Þegar kyrrt
var mátti heyra niðinn frá fossinum í fjarska,
en annars ekki nema skvampið í ánni, sem
Lesley gat séð úr svefnherbergisglugganum
sínum.
Nóg var að hugsa. Þarna voru færri glugg-
ar en á Amanzi, en þeir voru stærri, svo að
ekki varð komist hjá að skeyta nokkur af
gömlu gluggatjöldunum saman. Það var erfitt
að koma húsgögnunum fyrir, og oft þurfti
að færa þau úr stað áður en Virginia var
ánægð. — Þetta getur verið svona, til bráða-
birgða, sagði hún kuldalega, en við þurfum
að fá ný húsgögn í stað þessara hvað líður.
Þau eru ekki beinlínis smekkleg.
Lesley minntist ekki á að þau hefðu haft
úr litlu að spila er þau voru að kaupa hús-
gögnin fyrir tveimur árum. Flest af þeim
höfðu svertingjar smíðað, því að faðir þeirra
hafði ekki efni á að fara í húsgagnaversl-
anir og kaupa þar. Sjálf svaf hún ennþá á
beddanum frá Neville og herbergið hennar
var mjög fátæklegt. Ef ekki hefði verið út-
sýnið úr glugganum mundi hún aldrei hafa
komið þangað inn nema til að sofa.
Virginia fór ekki oft til Buenda eftir að
þau voru flutt til Kalindi. En daginn sem
vígslusamkvæmið átti að verða datt henni