Fálkinn - 07.12.1956, Blaðsíða 10

8
FÁLKINN
$vei«astú(lian
i__- '~i 4UGAH Vcru Lynge voru
Sgp koninar í megnasta ólag.
I'aö var skamnit til jóla.
Jt&l '&A En taugabilun frúarinn-
ar stóð ekki í neinu sam-
bandi við jólin. Vera átti gott iheimili
og hjónaband þeirra, Eiríks og lrenn-
ar, hafði verið hamingjusamt.
;Þó virtist lienni eiginmaðurinn vera
að fjariægjast sig upp á síðkastið. og
synirnir, Ib og Jens, sýndu henni ekki
jafn mikið trúnaðartraust og áður. Þó
íþótti Veru unga sveitastúlkan, er ráð-
in hafði verið sem vinnukona fyrir
ári, vera orðin all kumpánleg, og allt
að því frck. Karen Svendsen, en svo
bét stúlkan, var ung og fríð. Hún var
ættuð af Jótlandi.
Nei, frúin Iiafði ekki lagt svo mikið
á sig við jólaundirbúninginn, að taug-
ar hennar þyrftu að bila af því. Ekki
' ar illum fjárhag um að kenna. Hjónin
voru efnuð og þurftu ekki að neita sér
um neitt.
Iívað var það þá? Var hún sjálf
ekki farin að leggja minna hönd á
plóginn en verið hafði? Jú. En það
var ekki hennar sök. íb og Jens höfðu
gert meira fyrir heimilið eftir að Iíar-
en Svendsen kom. Þeir hjólpuðu ungu
stúlkunni hvenær sem tækifæri gafst.
Oft sögðu bræðurnir eitthvað á þessa
leið: „Hugsaðu ekki um það, mamma.“
„Vertu ekki að brjóta heilann um
þetta.“ „Ég sé um það.“ „Það getur
Karen gert.“ „Þér kemur vel að fá
livíld.“
Þorláksmessumorgun datt frúnni
það skyndilega i hug að heimilisfóik-
ið vildi hlífa henni vegna þess að hún
væri orðin roskin. Þessi hugsun fyllti
hana hryllingi. Henni hafði aldrei fyrr
komið þetta til hugar. Var hún orðin
gömul, án þess að verða þess vör?
Hún stökk upp úr rúminu, settist
framan við spegilinn, lét liárið falla
og hrynja um hóls og kinnar. Ilún
athugaði augun og munninn, ýtli
kjólnum út af öxlinni til þess að sjá
hvernig hörundið væri þar. Hún var
ekki ellileg, hvorki í andliti né ann-
ars staðar á líkamanum.
Þá kom henni Olaf í hug. Kæri,
tryggi Olaf. Hann elskaði hana enn.
Hann sagði það. Og hún var fullviss
uni, að hugur fylgdi máli. Fyrir viku
hafði hún setið miðdegisverðarboð hjá
einum af viðskiptavinum Eiriks. Þar
bafði Olaf Juel verið. Hann var lög-
fræðingur. Að miðdegisverði loknum
var dansað eftir útvarpshljómlist.
Gerðust menn kátir og fjörugir. Er
hún dansaði við Olaf hafði hann hvísl-
að henni, að bún væri indælli en
nokkru sinni fyrr, og liann langaði
til þess að nema hana á brott áður en
jólahaldið byrjaði, og fara með hana
á einhvern rólegan stað og afskekktan.
Ilún hafði brosað að þessum um-
m.ælum, en nú var hún Olaf þakklát
fyrir þau. Það var gott að hún var
dáð af þessum ágætis manni. Olaf var
fríður, gáfaður og aðlaðandi.
Margir kvenmenn — yngri og eldri
— liöfðu litið hann hýru auga og
gjarnan viljað fá hann fyrir eigin-
mann. En hann var ókvæntur og Veru
var Ijóst, að það var henni að kenna.
Daginn, sem hún giftist Erik gerðist
Olaf lífstíðar piparsveinn. Hann hafði
haldið áfram að vera aðdáandi henn-
ar og tryggur vinur. Ilann tilbað
hana. Hana langaði til þess að kalla
allt heimilisfólkið á sinn fund og
segja: ímyndið ykkur ekki að ég sé
gömul, eða líti ellilega út. Ég þekki
glæsimenni, sem er reiðubúinn að
nema mig á burt, hvenær sem vera
skal I
En er Vera var að liugsa um þetta
liafði Karen Svendsen komið með
morgunmat á bakka. Var öllu fallega
fyrir komið.
„Hverju sætir þetta?“ hafði Vera
spurt. „Ég er vön því að koma til
þess að drekka teið.“
Iíaren hafði brosað og sagt: „Við
hin erum búin að drekka. frú Lynge.
Vitið þér ekki, að það er orðið all-
framorðið?"
„Það befði átt að kalla á mig.“
„Við vildum gera það. Jens sagði
að mamma liefði leyfi til að hvíla
sig. Hún væri dálítið þreytt.“
„Ég er alls ekki þreytt,“ hafði Vera
svarað. Frúin brá greiðunni í hárið.
Karen setti frá sér baklcann og gekk
aftur fyrir hana.
Hún mælti: „Þér hafið ókaflega fal-
legt hár, frú Lynge.“ Þetta var sagt
í einlægni. En Vera var ekki enn laus
við gremjuna. Hún hafði hugsð: Nú
hyggst hún gera mig góða með gull-
hömrum. Hún er þó búin að gefa í
skyn, að ég sé gömul og þreytt.
'Svo leit Vera í spegilinn. Þar sá
liún mynd af sér og Ivaren. Sveita-
stúlkan var orðin vel þroskuð — blóm-
leg og bústin. Hún var fjaðurmögnuð,
mjúk í hreyfingum og hin ósjálegasta.
Hún 'hafði breytst mikið til batnaðar
þetta ár, sem hún var búin að dvelja
ó heimili Veru. Nú var hún laus við
feimni og óframfærni. Það var æsku-
ilmur af Karen. IJún var kvenleg, liýr
og brosmild.
Karen sagði þá: „Jens liefir fengið
liáralit móður sinnar.“
Leiguliðadóttirin frá Jótlandi er
ekki feimin, hugsaði Vera.
Þegar Karen var farin snéri Vera
sér að bakkanum. Inn í munnþurrk-
una hafði verið stungið grenikvísl
og jólasveinshúfa látin um eggið til
þess að halda því heitu. En þessi bug-
ulsemi mýkti ekki skap Veru. „Þið
með öll ykkar jól. Hvað varðar mig
um þau?“ sagði hún við sjálfa sig. Þá
hafði hún flýtt sér í fötin, tekið bil-
inn og ekið ein alllanga leið. En ekk-
crt hafði það bætt taugar hennar.
Er hún hafði farið úr utanyfirföt-
un og hengt þau upp sá hún að dag-
slofudyrnar voru hálf opnar. Hún
fékk hugboð um, að einhverjir væru
þar inni. Hún gekk nær og sá að Karen
stóð uppi í tröppu og var að festa
gullna stjörnu á topp trésins. Á gólf-
inu stóð Jens og studdi tröppuna eða
stigann. Hann liélt nú eins mikið um
Karen. — Þá tók hann liana og setti
niður á gólfið og þrýsti henni fast
að sér. Stúlkunni virtist geðjast mjög
vel að þessu. Jens kyssti hana og Kar-
en strauk liöndunum um hár hans.
Hann liorfði i augu bennar og hvísl-
aði:
„Elsku, litla stúlkan mín.“
Vera læddist burt opnaði forstofu-
dyrnar og skellti hurðinni aftur. Svo
fór hún inn til þeirra. Það var auðséð,
að þau voru nýbúin að slíta faðmlögin.
Þau reyndu að setja upp sakleysis-
svip og liéldu áfram að skreyta jóla-
tréð. Nei. Vera hafði séð þau kyssast
og útlit þeirra, einkum hárið, kom
upp um þau. Kinnarnar voru blóð-
rauðar.
Vera mælti: „Það gengur fljótt að
skreyta þetta tré. Mér er ofaukið.“
„Já, algerlega, mamma,“ sagði Jens
og hló.
„Viltu rétta mér hjartað þarna,
I\aren?“
„Þú getur nú ímyndað þér hvort ég
vil gera það,“ svaraði unga stúlkan.
Vera kreisti aftur augun og gekk
hratt inn í sitt herbergi. Viltu rétta
mér hjartað, Karen, hafði sonur henn-
ar sagt. Já, það var eitthvað á milli
þeirra Jens og Karen. En hve mikið
var það. Hve langt höfðu þau gengið?
Vera var æst vegna þess, sem bún
hafði séð og heyrt við jólatréð. .Tens
bafði verið bólfgerður vandræðagrip-
ur. Honum virtist vera ómögulegt að
ótta sig á því, hvað hann ætti að taka
sér fyrir liendur. Um skeið hafði hann
unnið á skrifstofu föður síns. En áhugi
hans á því starfi var ekki mikill, að
þvi er séð varð. Og nú var hann farinn
að hugsa um stúlku. Meira segja unga
stúlku, sem var ó heimilinu. En ]iað
kann aldrei góðri lukku að stýra. Ef
til vill bar að taka það alvarlega. En
Vera þekkti Jens ekki í þessu tilliti.
Þó áleit hún að hann væri ekki iaus-
látur. En Karen? Jens átti ríka for-
eldra. Tengdafaðirinn liafði ráð á þvi
að láta þau fá gott heimili. Skyldi
Erik vera því hlynntur að Jens
kvæntist þessari sveitastúlku? Erik
hafði oft gefið það í skyn, að honum
geðjaðist afar vel að Karen.
Það var líka annað sem æst bafði
Veru til andstöðu gegn daðri þeirra
.Tens og Karen. Er hún sá þau faðm-
ast vaknaði löngun hennar og þrá eftir
því að vera ung og njóta sælleika
æskuástarinnar — kyssa karlmann
fyrsta kossinn — annað hvort Erik
eða Olaf!
Viltu rétta mér hjartað Jiarna!
Siðar um daginn stóð Vera aftur við
hálf opnar dagstofudyrnar. Enginn
lveyrði til hennar, því að Karen var að
ryksjúga. En unga stúlkan hætti verk-
inu augnablik, er armur var lagður
um mitti hennar og djúp rödd lieyrð- i
ist segja:
„Mér liefir geðjast vel að þér, Kar-
en, frá því er ég sá þig fyrst.“ ,
Þetta var ekki rödd Jens. Eldri son-
urinn var kominn heim í jólaleydi.
IJann var kandidat i læknisfræði og
vann í sjúkrahúsi. Hún mundi að Jens
hafði beðið um bilinn, er liann fór
út til þess að versla.
Þetta var dæmalaust. Jens var tæp-
tega kominn út úr húsinu, er Ib tók
að koma Karen til við sig.
Vera gerði ekki vart við sig. Hún
læddist burt. Allur líkami hennar titr-
aði af reiði og smán. Þannig var heim-
ilislífið orðið. Fyrir ári hafði Erik
komið með þá uppóstungu að þau réðu
vinnukonu á heimilið. Vera hafði
glaðst af þessari liugulsemi manns
síns. Þá hafði Vera sagt: „Við ættum
að ráða til okkar unga saklausa
sveitastúlku. Það mun verða affara-
sælast.“
Að hún skyldi vera svona glám-
skyggn. Henni hafði brugðist mann-
þekkingin. Eða var unga fólkið yfir-
lcitt orðið þannig? Gerði það sér allt
að góðu. Hún var réttlát að upplagi.
Hún hugsaði aftur í tímann. Hvernig
hafði hún sjálf verið sem ung stúlka?
.Tú, hún liafði gefið piltunum undir
fótinn, látið þó klappa sér og kyssa.
En aldrei hafði hún látið tvo bræður,
á sama degi, undir sama þaki, sýna
sér blíðuatlot. Þvílíkt var ósiðlegt og
bar vott um lífsþorsta mikinn og
kæruleysi. Karen Svendsen var ekki
siðprúð. Það kom ekki lil mála, að