Fálkinn - 07.12.1956, Qupperneq 11

FÁLKINN
9
láta þessa freku og léttúðugu sveita-
stúlku vera lengur á heimilinu. Ekki
var hægt að segja, hvað fyrir kynni
að koma. Ef til vill yrði liún barns-
hafandi. Það væri lienni, að líkindiun,
að skapi. Þá mundi hún setja upp
sakleysissvip, gráta og þykjast vera
siðprúð!
Vera ákvað að ræða málið við mann
sinn þetta sama kvöld.
Hún drakk síðdegiste hjá vinkonu
sinni, er bjó í grenndinni. Ekki til
þess að gcra konuna að trúnaðarmanni
sínum heldur í því augnamiði að létta
af sér áhyggjunum og láta tímann iíða
án heilabrota um ósómann á heimili
hennar.
Vinkonan 'hafði margt að segja um
væntanlegt jólahald og jólaundirbún-
inginn. Þá var talað töluvert um kjól,
sem frúin ætlaði að vera í á gamlaárs-
kvöldsdansleiknum. Kjóllinn var
glæsilegur.
Klukkan var orðin hér um bil Jiálf
sex, er Vera kom heim. Ilún gekk um
húsið — stofu úr stofu. Hvar var
Erik? Venjulega var hann kominn
heim um þetta leyti dagsins. Hún
horfði reiðilega á jólatréð. Nú var bú-
ið að skreyta það. Hún mundi ekki
verða minnstu vitund glöð af því, að
sjá það glitra með ljósum í allri sinni
dýrð. Það var skreytt af óhreinum
höndum. Ef hún krefðist þess að Kar-
en Svendsen færi mundi það valda ill-
indum. Hún gat ekki hugsað tii þess
að syngja með þessari sveitastúlku um
barnið i Betlehem.
Hún heyrði nú háan og skæran
hlátur htjóma frá eldhúsinu. Karen
Svendsen hló. En hún var vafalaust
ekki ein. Hver skyldi vera hjá lienni?
Vera læddist fram í anddyrið. Hún sá
manninn sinn standa og halda um
höfuð Karen Svendsen. Hann liorfði
á liana með aðdáunarsvip. Vera.heyrði
að liann hló lágt og sagði:
„Litla, sæta, Karen. Það var góð
hugmynd, er konan min ákvað að fá
sveitastúlku.“ Að svo mæltu kyssti
hann liana.
Daginn eftir fór Vera á fund hér-
aðsdómslögmanns Olofs Juel eftir að
hafa hringt til hans og gengið úr
skugga um að hann væri á skrifstof-
unni. Áður hafði hún farið til hár-
greiSsludömu og borið á sig dýrasta
ilmvatnið.
SKILAÐ AFTUR. — Hin dýru lista-
verk, sem Rússar hirtu í stríðslokin
í myndasöfnunum í Miinchen eru nú
komin aftur í vörslu austur-iþýsku
stjórnarinnar. Meðal málverkanna er
„Sixlinska Madonna" Rafaels, sem
nú er sýnd sérstaklega í listasafni i
Austur-Bcrlín.
Það var iangt um liðið frá því að
hún hafði verið snyrt eins vel og að
þessu sinni.
Er Vera kom á fund Olafs mælti
hún: „Olaf, manstu livað þú sagðir
við mig fyrir skömmu?"
Hann brosti og strauk hárið, sem
var farið að grána við gagnaugun.
Hann sagði: „Ef ég ætti að nmna allt,
sem ég hefi sagt við þig, Vera, þá ...“
„Þú sagðir að ég væri indælli en
nokkru sinni fyrr. Já, þú sagðir það.“
Hann varð álvariegur: „Það er rétt.
Ég er reiðubúinn að endurtaka þessi
ummæli svo oft, sem þú vilt.“
„Og að þig langaði mest til þess að
fara burt með mig áður en jólaum-
stangið eða jólahaldið byrjaði."
„Iíæra Vera.“
Hún stappaði fætinum iítið eitt í
gólfið og sagði: „Skilurðu ekki, að
ég er nú komin til þín vegna ])ess
að.þú getur fengið mig með liúð og
hári. Gerðu svo vel. Ég er þín. Ertu
ekki glaður?"
Það komu drættir í andlit hans. „I
öllum bænum, Vera. Þú mátt ekki
hafa þetta í fíflskaparmálum. Það er
mér mesta alvörumál."
Vera sagði: „Mér einnig. Farðu með
mig, Olaf. Ég vil fara héðan.“
Hann kinkaði kolli og sagði: „Er
það ekki fremur það, að þú vilt losna
við eitthvað, heldur en þrá þin til
mín sé svo sterk? Skyldi ekki eitthvað
hafa komið fyrir heima hjá þér?“
„Heima hjá mér? Ég á ekki heim-
ili framar. Ég er laus við mitt fólk
og það við mig. Hvers vegna stend-
urðu þarna eins og viðardrumbur?
Sérðu það ekki á mér, hvað ég vil
að þú gerir?“ Hún breiddi út armana
og brosti til hans. Hún fann æsku-
fjörið streyma um sig. Lífsþorsti
hennar og nautnaþrá hafði magnast.
IJann horfði á hana, liorfði á munn-
inn, augun og hárið. IJann varð hrif-
inn af fjöri hennar og yndisleika. En
þó hélt hann aftur af sér.
„Ég elska ])ig Vera. Það er þér
kunnugt. En elskar þú mig?“
Hún liló: „Ó, Olaf. Ég kem hingað
lil þín með sjálfa mig, og þú hefir
ekkert handa mér annað en orð.“
Hann horfði á hana og mælti: „Fyr-
ir mörgum árum gafstu mér von. En
þá kom Erik ...“
„Nú er liann úr sögunni," sagði lnin.
Olaf gekk aftur fyrir skrifborðið.
Hann mælti:
„Ef til vill álíturðu mig hugdeigan,
Vera, en ...“
Vera lét armana siga: „Nei — öðru
nær,“ hvíslaði hún, brosti þreytulega
og leit niður. „Ég hefi rnetið sjálfa
mig of hátt. Ég — ég hefði átt að
senda hana til þín. Hún mundi hafa
komið þér til þess að kyssa sig. Hún
getur komið öilum til þess.“
„Um hverja ertu að tala?“
Það skiptir ekki máli. Nú fer ég ...“
Hann brosti. Var henni ljóst, hve
erfitt hann átti með að sigra þessa
freistingu? Hann elskaði hana og
þráði. Nú gat liann fengið Veru, en
færði sér tækifærið ekki í nyt. Hann
mælti: „Fyrirgefðu mér, Vera. Ég ber
ekki fullt traust til þín í dag. Mig
grunar, að eitthvað felist að baki
þessarar ákvörðunar þinnar. Þú kem-
ur og lýsir því skyndilega yfir að þú
elskir mig. Ég vil forða þér frá því
að gera það, sem þú iðrast eftir. En
cf þú keniur aftur á morgun og end-
urtekur það, sem þú hefir sagt, tek
ég á móti þér, Vera, eins og ég hefi
ætið þráð.“
Það birti yfir svip hennar. Hún
þóttist viss um, að hún skipti elcki
um skoðun fyrir morgundaginn. Henni
virtist hún yngjast, og lífslöngunin
aukast. Olaf hafði þráð hana öll þessi
ár, og búist við að fá aldrei að njóta
hennar. í
Olaf rétti Veru stórt umslag og
sagði: „Viltu gera svo vel og fá
manninum þínum þetta í kvöld? Ég
hefi leitt mál til lykta fyrir hann, og
ég vænti að liann verði ánægður með
árangurinn."
„Er það jólagjöf?“ spurði Vera.
„Það má kalla það þvi nafni," svar-
aði Olaf.
Þetta verður skilnaðargjöf, hugsaði
hún er hún fór niður í lyftunni. Hann
fær ekki aðra jólagjöf frá mér. Það er
áreiðanlegt.
Allir sátu umhverfis hið skreytta
borð. Iíaren hafði gengið yndisléga
frá því. Vera gat ekki neitað því. Veru
virtist hún nú hafa ástæðu lil þess
að vera sanngjörn og réttlát. Hún
þurfti ekki annað en hvisla að sjálfri
sér: Á morgun — á morgun mun fólk-
ið skilja, að hún léti ekki bjóða sér
allt og þyrði að fara eftir rödd hjart-
ans. Ævintýrið beið hennar. Hún lét
ekki að sér hæða. Hún var ekki gunga.
Það var aðdáanlegt eða dýrmætt, að
geta enn látið karlmenn verða ham-
ingjusaman. Olaf elskaði hana og
mundi ætið gera það.
Vera brosti til Jens, Ib og Karen
Svendsen. Hún ætlaði ekki að verða
þunglyndisleg þótt hún væri í þann
veginn að yfirgefa eiginmann, lieim-
ili og börn. Karen Svendsen var eftir.
Það mundi verða þeim nóg. Ilún sjálf
var álitin gömul, þreytl og tauga-
veikluð. Það var gott fyrir þau að
losna við hana.
„ÖÞú manst eftir siðvenjunni,
mamma, sagði Jens er verið var að
borða ábætinn.
„Pabbi á að fá sína gjöf hér við
borðið. En gjafir barnanna eiga að
liggja við rætur trésins."
Vcra kinkaði kolli, og tók stóra bréf-
ið, sem hún hafði falið að baki sér.
„Gerðu svo vel, Eirik,“ sagði hún.
Eirik Lynge leit á firmamerkið á
umslaginu og brosti. Hann horfði
tindrandi augum á konu sína og sagði:
„Ég held ég geti giskað á, hvað þetta
er. Það er fallega gert af Olaf og þér
að láta mig fá þetta á jólunum. Ég
var búinn að liugsa mér að koma þér
á óvart, Vera.“
„Ég vcit ekki hvað er í þessu um-
slagi,“ sagði hún.
Eirik Lynge opnaði umslagið. Hann
las bréfið, og rétti svo Jens syni sín-
um skjal það, sem fylgdi. „Gerðu svo
vel, Jens. Þetta er afsalsbréf fyrir
„Mejse Erden“. Okkar ágæti vinur,
Olaf, hefir komið þessu í kring. Svo
...“ Hann stóð á fætur með glasið
í hendinni. „Svo hefi ég þá ánægju,
að lýsa yfir trúlofun þeirra .Tens son-
ar mins og Karen Svendsen, sveita-
stúlkunnar frá Jótlandi.“
„Hvað segirðu?“ sagði Vera forviða.
„Við leyndum þig þessu,“ sagði
maður hennar og liló. „Við vissum að
þú hefir haft áhyggjur vegna Jens. En
viðkynning þeirra Karen og hans,
hefir vakið landbúnaðardrauma hans
til lifsins. Með liennar hjálp mun Jens
verða góður sveitabóndi.“
Vera starði á Jens. Hann tók i hönd
Karen og mælti: „Elskan min.“
Svo leit hún á Ib, en hann brosti
til hennar og sagði: „Ég varð svo glað-
ur, er ég frétti um þessa trúlofun. Mér
hefir geðjast vel að Karen frá því ég
sá liana i fyrsta sinn.“
„Sama máli gegnir um mig,“ mælti
Eirik Lynge. „Það var heppilegt að
þú skyldir fá sveitastúlku á heimilið,
Vera.“
Karen Svendsen roðnaði. Vera
skannnaðist sin fyrir þær getsakir,
er hún hafði gert feðgunum.
Það var skálað, óskað til hamingju,
faðmast og sungið um barnið frá
Betlehem.
Siðar um kvöldið er Eirik Lynge
var orðinn einn með konu sinni, hall-
aði hann henni að sér og horfði á
hana með svo mikilli ástúð, að hún
varð ung i annað sinn.
Eirik mælti: „Ég hefi ekki gcfið
mér tíma til þess að tala mikið við
þig upp á siðkastið. Við höfum verið
önnum kafnir við „leyndarmálið". Þú
ert falleg i kvöld, Vera og yndislegri
en nokkru sinni fyrr.“
Hann kyssti hana löngum kossi.
Kossinn var indæll. Vera var sæl.
Eirik sagði: „Þá þykir mér viðeig-
andi að við hugsum með þakklæti
til okkar gamla vinar, Olaf. Hann hef-
ir gert okkur mikinn greiða í sam-
bandi við jarðnæðið og ætíð verið
reiðubúinn að rétta okkur hjálpar-
hönd. Hefi ég ekki rétt að mæla?“
Augu hennar döggvuðust lítið eitt.
Hún laut höfði og hvislaði:
„Jú, Olaf er ágætis maður og dreng-
lyndur.“ *
Jasmin, dóttir Ritu Hayworth og
Ali Ivhan veit „hvers stans“ hún er.
I fyrravor gekk hún í amer‘skan skóla
í París. Fyrsta daginn í skólanum
sagði hún við skólasystkinin: „Ég er
prinsessa. Munið þið það!“ Og siðan
hafa krakkarnir staðið upp og hneigt
sig djúpt á hverjum morgni þegar
'hún kemur inn í kennslustofuna, til
að erta hana. En Jasmin er bara
engin ertni í því heldur telur hún
þetta sjálfsagt.
Milliam M. Boyd efnafræðingur í
Chicago er öfundaður mest allra
manna þar í borginni. Honum hefir
sem sé verið falið að rannsaka fæt-
urna á kvenfólkinu til þess að kom-
ast að niðurstöðu um hvort það sé
reykurinn frá efnagerðunum í borg-
inni, sem á sökina á hinum svokall-
aða „sókkadauða" kvenfólksins, sem
fer mjög i vöxt og lýsir sér í því að
sokkarnir fúna á örstuttum tíma.
HLUTVERKASKIPTI. — Rádýrin
eru stygg að eðlisfari og leggja á
flótta er þau sjá til mannaferða. En
í tilfellinu sem myndin sýnir virðist
það vera litla stúlkan, sem fremur sé
í flóttahugleiðingum, þegar rádýrið
horfir á hana.