Fálkinn - 07.12.1956, Page 15

FÁLKINN
13
TÓBAKIÐ.
Var þetta tilgerð? Var þetta ekki einhvers
konar yfirborðsást? Var mögulegt að elska
nokkurn mann án þess að þekkja hann sem
vin fyrst? Hún vissi það ekki. Hún vissi að-
eins og hún þurfti vináttu Fernandos og
þráði ást hans meira en nokkuð annað í lífinu.
— Fernando! hvíslaði Lesley i raunum
sínum og 'kreppti hendurnar að árunum. Það
var eins og hún rankaði við sér er hún heyrði
sjálfa sig nefna nafnið hans. Hún rétti úr sér
á þóttunni og skimaði út í myrkrið kringum
sig.
Hún gat ekki séð hve margt klukkan henn-
var, en hún hlaut að vera yfir sex —kannske
hjálfsjö. Virginia mundi vera fokvond yfir
því að verða að taka á móti gestunum og
hafa engan til að hjálpa sér nema Salomon.
Lesley tók til áranna og stefndi bátnum upp
að árbakkanum.
Hún vissi ekki hvert bátinn hafði rekið eða
hvar hún var. Hún heyrði fossanið í fjarska,
en hvergi sá hún ljós, þó að venjulega sæist
ljós í gluggunum á hinum húsunum. En þarna
var þéttur skógur á árbökkunum ...
Hún hrökk við og rak upp óp. Það var
likast og ósýnileg tröllahönd hefði þrifið í
bátinn, því að hún missti allt í einu stjórn
á honum og hann brunaði niður ána, sitt á
hvað, í áttina til fossins. Hún hafði lent í
streng i ánni. Hvað gat nú bjargað?
Eftir að augun voru farin að venjast myrkr-
inu sá hún nokkuð og þá varð henni hug-
hægra. Strengurinn stefndi upp að landi, en
um leið og hann breytti stefnu frá landinu
aftur mundi hún líklega geta náð í trjágrein
og dregið bátinn að. Að vísu var hún við
öfuga bakkann, en það skipti minnstu máli.
Hún stóð upp og tókst til allrar furðu að
standa í bátnum þó að hann vaggaði sitt á
hvað. Hún teygði upp hendurnar og greip
í fyrstu greinina sem hún náði til, og þyrn-
arnir stungust enn fastar, en nú tók straum-
kastið bátinn undan henni og hann flaut á
burt, en hún hékk í lausu lofti og fæturnir
námu við vatnið.
Hér var aðeins unj eitt að velja. Þrátt fyrir
sársaukann las hún sig áfram eftir greininni
uns hún missti taksins og datt ofan í leðjuna
við árbakkann. Hún náði taki í rótargrein
á trénu, og hélt sér þar dauðahaldi.
Hún kastaði mæðinni og reyndi að sjá
kringum sig í myrkrinu. Áin var í miklum
vexti eftir rigninguna og gekk upp á bakkana.
Og kjarrið svo þétt, að ekki var viðlit að
komast gegnum það. Jafnvel duglegasti sund-
maður hefði tæplega lagt upp að synda yfir
ána þarna, og einasta brúin, sem Lesley vissi
af á þessum slóðum, var bátabrú Fernandos
fyrir neðan fossinn. En til þess að komast
þangað varð hún að 'klöngrast gegnum kjarr-
1. Þegar Christofer Colunibus kom lil Vestur-
Indía, sá hann að Indíónarnir, sem voru á hlaup-
um í fjörunni, blésu reyk út úr nefi og nmnni.
Þetta var reykur af eins konar vindlum, sem þeir
sneru saman úr tóbaksblöðum. — Nokkrum árum
síðar voru fræ af tóbaksjurtinni flutt til Lissabon
og sáð þar. Franskur maður, sem hét Jean Nicol
var í Lissabon um þær mundir. Hann langaði til
að reyna að rækta þessa tóbaksjurt, og árið 1560
sendi hann nokkur tóbaksblöð til Frakklands. Eitt
aðal eiturefni tóbaksins heitir eftir honum og er
kallað nikotín. En Nicot lnigsaði mest um tóbakið
ið. Það gat ef til vill tekist í björtu, en alls
ekki í dimmu. Hún fikraði sig nær tréstofn-
inum og reyndi að leggjast fyrir og hvíla
sig. Svo fór hún að hugsa um hvort krókódílar
svæfi nokkurn tíma og hvort leópardar væru
hræddir við vatn. Skömminni skárra væri
að láta gleypa sig í einum bita en að naga
sig sundur smátt og smátt, hugsaði hún
með sér.
Virginia var í sægrænum kjól þetta kvöld.
Og með spöng, setta demöntum, um hárið.
Þegar klukkuna vantaði tíu minútur í sex
var komið ljós í hverjum kima í húsinu og
vistlegt á svölunum. I skrautkeri í horninu
stóðu stórar gular liljur, sem Anne Pemberton
hafði sent ásamt bréfi um, að hún gæti því
miður ekki komið.
Virginia óskaði að Neville Madison skildi
líka, að hann væri ekki velkominn. Henni
féll ekki þessi storkandi kaldhæðni, sem allt-
af var í rödd hans þegar hann talaði við hana.
En hún ætlaði að varast að komast í vont
skap út af honum i kvöld. Lesley mundi vafa-
laust hugsa um hann svo að honum leiddist
ekki. En hvers vegna var Lesley ekki hérna
og hjálpaði til?
Virginia fór upp í herbergið hennar til að
gá hvort hún væri þar. Herbergið var tómt.
Virginia fitjaði upp á trýnið, en varð áhyggju-
sem læknislyf. Hann hafði tckið eftir að sár greru
vel, ef tóbaksblað var lagt á þau.
2. Frá Portúgal, Spáni og Frakklandi breiddist
tóbaksræktin út til flestra landa Evrópu og þaðan
til austurlanda, og alls staðar fóru menn að reykja
tóbakið eða taka það í nefið. — Þó hafði almenn-
ingur lítið af tóbakinu að segja. En einhvern tima
um aldamótin 1600 sat sir Walter Raleigh aðmíráll
í stólnum sínum og reykti. Þjónn, sem kom inn
varð lafhr'æ.ddur er liann sá þykkt reykský yfir
stólnum hans. Hann liélt að kviknað væri í líús-
bóndanum og hljóp og náði i kirnu með vatni og
skvetti á hann til að slökkva í honum.
full í ofanálag að hún var ergileg. Hafði Lesley
farið til Fernandos? Nei, áreiðanlega ekki.
Þegar Lesley var annars vegar, gat maður
ávallt treyst því að blóð væri þykkara en
vatn, og að henni mundi aldrei detta í hug
að fara til annarra til þess að bera sig upp
undan erfiðleikum í sambúðinni. Nei, hún
hafði eflaust farið út til að létta sér upp og
mundi koma þá og þegar.
Virginia fór út á svalirnar til að taka á
móti fyrstu gestunum. Og nú kom hver bif-
reiðin eftir aðra — sumar frá Buenda og aðr-
ar frá orkuverinu. Neville kom með Fern-
ando, og Virginia, sem sá þá ganga samsíða
upp að húsinu, hugsaði með sér hve gerólíkir
þeir væru. Annar mjór og slánalegur, hinn
miklu hærri og prúðbúinn. Fernando var
lifandi og karlmannlegur. Hann vakti hjá
henni meðvitundina um að hún væri kona. En
Neville vakti engar tilfinningar — það var
ekkert ,,mannsbragð“ að honum.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Heykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Bréfavinurinn
kemur í
heimsókn.
3HC