Fálkinn - 25.01.1957, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
18. ^
.ÓLTHAR SySTUR
★ ★ Spcnnandi framhaldssaga ★ ★
þeirra, en faðir þeirra var góðmenni og til-
látssamur og mundi ekki skipa henni að gera
það, sem henni var á móti skapi. Hann hugs-
aði, alveg eins og hún, oft til fyrstu dagana
á Amanzi, er hvorugt þeirra kunni neitt til
tóbaksræktar, og oft hafði hann hrósað
henni fyrir dugnað, þegar hún hjúkraði hon-
um veikum. En hún vildi ekki nota sér þakk-
læti hans — það átti ekki við milli föður og
dóttur.
Hún var komin heim í húsið aftur. Það
var ljós í glugga hjá föður hennar og henni
skildist að hann væri háttaður. Hún ætlaði
að fara að hátta líka. Það lá ekkert á að taka
ákvörðun um mál, sem ekki hafði verið minnst
á fyrr en í kvöld. Hún gekk hljóðlega inn í
stofuna og læsti á eftir sér. Fálmaði sig
áfram í myrkrinu að dyrunum sínum, opnaði
herbergið og sá að Virginia sat þar og beið
eftir henni.
ÞEGAR Lesley kom inn aftur vék Virginia
þegar í stað að málinu aftur. — Jæja, hef-
irðu ráðið þetta við þig?
— Ég hefi ekki haft tíma til þess ennþá,
sagði Lesley þreytulega. — Það er ekki nema
hálftími síðan við vorum að tala um það.
Virginia stóð upp og það markaði skýrt
fyrir henni við hvítt þilið bak við hana.
Lesley fannst hún aldrei hafa verið eins fal-
leg og í kvöld. Virginia talaði með heitum
þunga og röddin var loðin.
— Þú unir þér vel í London. Ég get lagt
gott orð inn fyrir þig hér og þar, eftir nokkur
ár hefirðu fengið sæg af góðum samböndum.
Þú færð tækifæri til að ferðast og kynnast
skemmtilegu fólki, og hver veit nema þú gift-
ist ríkum manni. Þú átt færi á svo ótrúlega
miklu, Lesley.
— Ætli það komi ekki undir þvi hvað mað-
ur vill helst eignast af lífsgæðum? Við höfum
eignast heimili í Afríku, og ég vil alveg eins
verða hérna. Og ég ætla meira að segja að
gerast svo djörf að segja, að ég hefi eins
mikinn rétt til að vera hérna og þú hefir.
Hún sagði þetta rólega, enda var ekki að
sjá að Virginia espaðist. — Vitanlega hefirðu
það. Það kemur málinu ekkert við. En það
verð ég að segja, að þú tekur þessu öðruvísi
en ég hafði búist við. Ég hélt að þú yrðir
hrifin af þessari hugmynd. Þegar öllu er á
botninn hvolft er þetta ekki nema tilraun,
og ef þú til dæmis eftir eitt ár kemst að raun
um að þú hefir ekki eins mikinn áhuga á
gamla starfinu og þú hafðir áður, geturðu
komið til baka til okkar. Það er ekkert sem
bindur þig við þennan stað, — eða er það?
Það var ekki laust við ögrun í röddinni er
hún sagði siðustu setningúna, en Lesley var
svo niðursokkin í sínar eigin hugsanir að hún
tók ekki eftir því. — Ég get ekki talað meira
um þetta í kvöld. Ég ætla að tala við hann
pabba á morgun.
— Afsakaðu, Lesley, en það get ég ekki
leyft. Hann er svo áfram um að gefa þér
þessa ferð til Englands, að það væri rangt
af þér að fara að hringla í honum. Hann segir
að þetta sé allt undir þér komið, og það er
laukrétt.
— Ég skil þetta sem svo, að hann taki sér
þá alls ekki nærri þó að ég neiti að fara.
— Hann tekur það sér ekki nærri sín
vegna, sagði Virginia. — En honum þykir
það miður mín vegna.
Lesley fannst köld hönd taka um hjartað
í sér. — Þín vegna?
Virginia kinkaði kolli. Hún beit á vörina.
— Ég hefi sagt honum frá Martin — að ég
hefði ekki viljað játa, að mér hefði þótt vænt
um hann, en látið sem það værir þú, sem
hann væri að draga sig eftir. Hann sagði
að ég væri flón, en að hann skildi að ég vildi
ógjarnan hafa þig nærri mér, eins og sakir
stæðu.
Lesley starði á hana, náföl í framan. —
Þú notar þér þá dauða Martins til að ...
— Það er satt. Mér er ómögulegt að vera
undir sama þaki og þú, sagði Virginia hvasst.
— Eins og þú horfir á mig — eins og þú vitir
eitthvað um mig, sem aðrir vita ekki. Ég
tók mér dauða hans miklu nær mér en þú
getur nokkurn tíma skilið, og ég þoli ekki
að hafa þig hérna til að minna mig á það.
— Segirðu þetta ... satt?
— Það er satt. önnur hvor okkar verður
að fara, Lesley — og ég verð hér.
Þetta var einfalt mál. Lesley gat mótmælt
og sagt að hún gæti fengið sér stöðu í Buenda
og dvalið á gistihúsinu þar — eða farið til
Salisbury eða Bulawayo, en í staðinn steig
hún niður á rúmstokkinn og hristi höfuðið
eins og það hefði flækst í kongulóarvef. Það
var Fernando og peningar Edwards Norton,
sem voru tilefnið til alls þessa, en að Martin
— veslings afvegaleiddi Martin — ætti að
notast sem átyila til að flæma hana af heim-
ilinu, — það fannst henni fyrirlitlegt.
Loks sagði hún lágt: — Hvenær viltu að
ég fari?
Virginia dró djúpt andann, henni létti. —
Þetta ástand er óþolandi og því fyrr sem því
líkur því betra. Einn af vélfræðingunum hefir
fengið frí, og á föstudaginn kemur flugvél
og sækir hann. Þú getur komist með þeirri
flugvél. Okkur pabba þykir báðum gott að
vita að þú fáir samfylgd alla leið til Englands.
— Föstudaginn? Núna á föstudaginn?
Lesley fannst líkast og hún væri að missa
sitt eigið líf úr höndunum á sér og gæti ekki
haldið í það. — Það er sama daginn sem
Fernando kemur aftur.
— Já, og hvað um það?
— Nei, — ekkert. Nema það að ég hefði
gjarnan viljað kveðja hann og Neville.
— Ég hélt að þú hefðir fengið nóg af Nev-
ille í dag. Hann bauð þér út eingöngu vegna
þess að hann hélt að það mundi ergja mig.
Hann er skítmenni og óþokki.
Nú var Lesley nóg boðið. Hún sagði veik-
burða: — Gerðu svo vel að fara, Virginia.
Þú hefir fengið þínu framgengt, og það er
óþarfi að láta mig hlusta á þig tala illa um
vini mína. Við höfum ekki um neitt fleira
að tala, þú og ég.
— Við þurfum ekki að skilja sem óvinir,
góða, sagði Virginia. — Ég mun alltaf gera
allt sem ég get fyrir þig.
Og svo fór hún út.
Lesley sat kyrr. Henni fannst hjartað kalt
og dautt í brjósti sér og hún reyndi að gera
sér Ijóst, að eftir aðeins fjóra daga ætti hún
að fara frá Afríku — og að hún hafði séð
Fernando í síðasta sinn.
Ef til vill var það bara betra að hún kæm-
ist svona fljótt á burt. Bak við systurlega tón-
inn höfðu þær Virginia verið óvinir lengi.
Ef til vill hafði Virginia hugsað sér þetta
strax frá byrjun. Hún hafði komið — ekki
til að búa með föður sínum og systur —
heldur til þess að taka rúm hennar í hjarta
föður þeirra og á heimilinu. Það var óhugn-
anlegt að hugsa til þess að það voru pening-
arnir, sem voru upphaf alls þessa og að
Virginia hagaði sér eins og hún gerði.
Lesley fann til kiprings í kverkunum og
flýtti sér að standa upp. Hún vildi ekki fara
að gráta. Faðir hennar var á þeirri skoðun
að best væri að hún færi til Englands, og
að hún varð að bera höfuðið hátt. Ennþá
var metnaður til í henni.
ENGIN LEIÐ TIL BAKA.
Lesley átti enga trúnaðarvini í Kalindi og
hjá þeim fáu kunningjum sem hún átti, vakti
það enga athygli að hún hafði allt í einu
afráðið að fara til Englands. Sjálf var hún
eins og í leiðslu óg lét allt danka. Hefði hún
getað hugsað mundi hún hafa farið beint til
föður síns og spurt hann, hvort honum væri
alvara að halda að hún þyrfti að fara til
Englands, þó að Virginia þyldi ekki að sjá
hana á heimilinu. En hann gerði ekkert til
að brúa það djúp, sem komið var milli þeirra,
og hún hafði ekki löngun í sér til að fara
að ympra á þessu aftur. Það var nóg að hann
féllst á ráðagerðir Virginiu — og svo var
ekki meira að tala um það.
Hún fór að ferðbúa sig, hægt og hægt.
Hún mátti ekki taka meira með sér í flug-
vélina en eitt handkoffort, en Virginia lofaði
að senda dótið hennar á eftir henni með skipi.
Annars höfðu þær báðar nóg að hugsa síð-
ustu dagana. Þær urðu að fara til Buenda og
kaupa í matinn fyrir samkvæmi Fernandos,
en Lesley þvertók fyrir að hjálpa til að segja
þjónum hans fyrir verkum.
Hún varð fölari með hverjum degi og bláu
augun þreytuleg. Þegar hún háttaði á kvöld-
in var hún steinuppgefin eftir erfiði dagsins,
en í staðinn fyrir að sofna lá hún andvaka
og hlustaði á niðinn frá ánni. Hún sofnaði
oft ekki fyrr en undir morgun.
Fimmtudagskvöldið fékk hún óvænt tæki-
færi til að, taia við föður sinn undir fjögur
augu. Virginia hafði farið út í hús Fernandos