Fálkinn - 10.05.1957, Blaðsíða 7
FÁLKINN
7
Lola kom og settist hjá Tino og Mike. Tino gat ekki haft augun af henni,
en Mike brosti vorkunnsamlega.
Tino gæti stutt sig við hana um leið
og hann stæði upp. Þetta var fyrsta
vinarmerkið. sem hann hafði sýnt
Tino. Eftir dálitla stund fór Tino að
ganga á höndunum á gangstéttinni
og von* bráðar gerði Mike það líka.
Og þessar tvær skritnu mannverur
hurfu sjónum langt niðri á götunni.
ÞJÁLPUN.
Snemma morguninn eftir gátu hin-
ir sirkusartistarnir séð Mike og Tino
að verki undir sirkushvelfingunni.
Mike var strangur kennari. Hann
þrælaði Tino miskunnarlaust áfram.
— Þú skalt komast hjá að gera
sömu vitleysurnar og ég, sagði liann.
Tino var farinn að spekjast. Hann
sá að þetta var enginn leikur heidur
mesta strit. — Ég sleppi takinu of
seint, sagði hann örvæntingarfullur.
— Fyrsta og annað stökkið er í
lagi, sagði Mike, — en það þriðja
er of stutt. Þess vegna verðum við
að byrja frá upphafi, og fullkomna
allt, áður en við stígum næsta skrefið.
— Of seint! Of seint! hrópaði hann
óþolinmóður. — Þú verður að læra
að falla jafn létt og þú gerir i koll-
hnýsunum. Þú getur hálsbrotnað, ef
þú hittir netið svona. Krepptu þig
betur i hnjánum!
Þetta var þjálfun, þjálfun og aftur
þjálfun.
Tino fór að verkja i vöðvana, en
lét ekki á því bera. Hann tók vel eftir
leiðbeiningum Mikes: —- Þér lærist
aldrei þrefalt heljarstökk, ef þú lærir
ekki það tvöfalda fyrst. Timinn verð-
ur að standa heima. Klukkan í þér
veit hvað tímanum líður. Hún verður
að tifa í takt við klukkuna í mér, því
að við verðum að lialda sömu tíma-
áætlun ... Treystu því að ég er hérna
og tek á móti þér.
Tino kinkaði kolli.
Mike sýndi lionum á svifránni: —
Hérna eru lappirnar og hérna er
kroppurinn á þér. 1 þessum stelling-
um kemur þú til mín, en hringsnún-
ingurinn er svo ákafur að ég missi
þig. En ef þú kenmr svona, fellur
allt i ljúfa löð.
— Þú ferð að líkjast flugmanni úr
þessu, sagði hann loks i viðurkenn-
ingarróm. — Eigum við að reyna eitt
þrefalt. Ég skal segja til þegar þú átt
að byrja.
Sirknsstjórinn horfði á með eftir-
tekt. Tino var auðsjáanlega albúinn
til að gera þrefalda heljarstökkið.
Hann sá Mike standa viðbúinn á sin-
um palli, langa leið frá, undir hvelf-
ingarbrúninni hinumegin. Nú sveifl-
aði Tino sér á ránni, fyrst hægt og
svo hraðar og hraðar.
Nú höfðu artistarnir séð hvað um
var að vera þarna uppi. Allir góndu
upp og andlitin voru föl i morgun-
birtunni. Það mátti heyra saumnál
detta.
Vöðvarnir sprikluðu undir brúnu
hörundinu á Mike. Nú sveiflaði hann
sér hægt fram á móti Tino.
Tino sleppti ránni og svo ...
Fyrsti kollhnýsinn var hægur, þeir
næstu tveir hraðari og hraðari. Hann
hringsnerist í loftinu eins og kringla,
með hnén upp við bringu, og Mike
rétti fram liendurnar á móti honum.
Allt hafði farið eftir áætlun!
Þegar þeir komu niður beið Bougli-
one eftir þeim við kaðalstigann.
— Ég kaupi þetta númer, Mike,
sagði hann þumbaralegur.
Framhald í næsta blaði.
SCHUSCHNIGG AMERÍSKUR.
Kurt von Schuschnigg, fyrrum Aust-
urríkiskanslari, sem nazistar fang-
elsuðu er þeir innlimuðu Austurríki
1938, og sat sjö ár í þýskum fangels-
um, er nú prófessor við háskólann í
St. Louis í Bandaríkjunum. Hann
varð 59 ára nýlega og fékk um sama
leyti borgararétt í USA.
Úr onnÁlum
Sauðafellsreið og handtaka
Jóns Arasonar
Skarðsárannáll 1550: Biskup Jón
riður þetta sumar með fjölmenni til
alþingis og þaðan i Skálholt. Vilja
menn segja, hann hafi þá verið kjör-
inn þar til yfirherra og umsjónar-
manns stiftsins. Og setur hann þar
þá niður alla þá gömlu siðu, og ríð-
ur hann þá suður til Viðeyjar til
ábóta Alexíus, og skikkar þar skuli
allt 'haldast, sem fyrri var á dögum
biskups Ögmundar. Vestur þaðan rið-
ur biskup Jón allt til Helgafells-
klausturs. Þar höfðu ekki ábótar ver-
ið, síðan það hafði verið veitt Claus
von Merwitz, og deyddur var fyrir
hans ofbeldi, rán og manndráp. Þar
setur biskup niður garnlan ábóta, sem
Narfi hét, — hann hafði þar fyrr ver-
ið — og skipar að halda það gamla.
Frá Helgafelli ríður biskup Jón og
synir hans tveir, séra Björn og Ari
lögmaður, í Breiðafjarðardali til
Suðafells. Þar hafði Daði Guðmunds-
son bú, en sat í Snóksdal. Vildi
biskup gera búið upptökt og fé Daða;
hann væri i banni og ekki fjárráðandi,
fyrr en úr því væri leystur af sér
eður páfanum í Róm. Er svo mælt,
að Daði hafi riðið til fundar við þá
feðga i fyrstu til Sauðafells með 80
menn og boðið biskupi Jóni sættir og
eiga að kvitta fjárupptekt að Sauða-
felli, og svo vildi hann forðast (eftir
þvi sem hans áhangendur látast
segja) mótgerðir við biskupinn, ef
þeir skildu þá vel. Þá mælti séra
Björn: Nú er vel boðið, faðir minn.
Biskup mælti: Ertu hræddur, Björn
frændi? Nei, herra kvað Björn, en
um fleira er að hugsa en ákefð eina.
Daði sagði þá: Sé svo, ekki náist sætt-
ir, skuluð þér sjá mig og pilta mína
innan skamms hér á Sauðafelli. Svo
reið hann í brott og sópaði að sér
mönnum, kom svo aftur með fjöl-
menni albrynjað. Þar voru og með
skyttur nokkrar. Er og mælt, þeir
hafi allir tvímennt neðan eftir daln-
um, svo minna skyldi sýnast liðið,
Jack Schuler, sem er einn af leið-
togum mótmælenda i Bandaríkjunum
hefir hafið herferð gegn siðleysinu i
Hollywood. Sérstaklega beinir hann
sókn sinni gegn hinum svonefndu
„Frómu meyjum“, svo sem Jane Russ-
el, sem kennir i sunnudagsskóla.
„Þessar drósir standa með Biblíuna
i annarri héndi en kokkteilglasið i
hinni, og láta þetta vega salt,“ segir
Schuler.
—0—
og hafi svo verið hálfu fleiri en hest-
arnir. Biskup og þeir feðgar voru
fyrir, og var ekki biskupsliðið margt
norðan að, heldur var þar með mann-
fólk úr Borgarfirði, og um það talaði
Ari við föður sinn, að ekki væri
margt þeirra eiginlegra manna, og
vildi senda norður eftir fólki, ef hann
vildi ekki undan snúa. En biskup
sagði, Borgfirðingar sínir dygðu lengi
vel. Daði kom þá heim með lið sitt,
og stigu af hestum sínum, en bisk-
upsfólkið var í kirkjugarðinum. Daði
sagðist þá enga óhlutvendi eður árás
vilja gera mönnum, er frá gengi, og
ekki fylltu þann flokk að ræna fé
sínu og föngum, með fleirum orðum,
er hann þar um talað, að menn skyldu
umþanka, hvað eftir kæmi eður koma
mundi. Eftir þetta gengu Borgfirð-
ingar úr kirkjugarðinum, og vildu
taka ráðslagan sina út á vellinum,
livað best væri, og hugðu nokkuð svo,
að ekki mundi svo skjótt árúsin verða
af Daða fólki. Þá bjóst flokkur Daða
rnanna til áhlaups, og var þá þunn-
skipað i garðinum, en garðurinn
næsta viður, en ekki vel hár á öllum
stöðum. Mælt er, að með biskup Jóni
liafi einn verið sá maður, er Gísli
hét og var Finnbogason, karlmenni
mikið, og 'hélt þá á byssu, og mælti
til biskupsins: Skal ég ekki skjóta til
Daða, herra! Ég sé hann nú með
rauða fjöður í hatti; má vel vera, ég
geti hann nú vel hitt. Ekki skaltu
skjóta, sagði biskup Jón. Þá ber eg
mig að láta þá vita, eg liafi getað liitt
hann fyrir, sagði Gisli, og skaut þá
burt framan af fjöðrinni. (Gisli þessi
Finnbogason var móðurbróðir föður
herra Þorláks biskups Skúlasonar).
Hjuggu þeir þá og lögðu til biskups-
manna. IJðsmunur var næsta mikill,
og bárust sár á norðanmenn, og kom-
ust Daða menn i garðinn; lirukku
hinir þá frá. Fór biskup Jón þá inn
i kirkjuna, og innar að altari, og voru
breiddir fyrir hann þófar, því þá var
skotið áfram þétt. Fengu margir
menn þá stóra áverka, og gáfu bisk-
upsmenn þá upp vörnina, og gengu
til griða, með handsali við Daða, en
Borgfirðingar höfðu riðið um þann
tíma í burtu, og gáfu sig aldrei inn
aftur í garðinn þar slagið var. Síðan
var biskup Jón handtekinn og þeir
synir lians, séra Björn og Ari lög-
maður, og fluttir til Snóksdals. Þar
siðan sterklega varðveittir. En norð-
anmenn riðu leiðar sinnar heim, hver
eftir því sem fær var fyrir sára
sakir.“ *