Fálkinn - 10.05.1957, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Richard horfði á hana og datt í hug gamalt lag, sem byrjaði svona: „Það er svo gott að koma heim til þín.“
Gíf§tn Iioiiiiiii pabba!
Er hann ekki yndislegur? livíslaði
Jane litla, níu ára, og beygði sig yfir
barnavagninn.
— Þetta er eiginlega stærra barn
en við höfðum hugsað okkur, sagði
Francis. — En hann er indæll, bætti
hún við og leit niður í vagninn. —
Hvar náðirðu í hann, Jane?
— Fyrir utan nýju kjörbúðina,
svaraði tvíburasystirin rólega. —
Mér fannst réttara að ná í barn, sem
væri ekki alveg nýfætt. Maður verð-
ur að vega matinn ofan í svoleiðis
börn, og gefa þeim sérstaka mjólk.
Þessi stærð getur borðað hvað sem
cr, hugsa ég.
Þær störðu með aðdáun á barnið,
sem var kringum níu mánaða. Það
svaf rólega og hafði ekki hugmynd
um að það hafði eignast nýtt heimili.
— Heldurðu ekki að liún móðir
'hans sakni barnsins og verði skelfing
hrygg? spurði Francis.
— Nei-nei, svaraði Jane. — Hún
var með fjóra aðra krakka með sér,
og auk þess getur hún eignast fleiri
ef hún vill.
— Já, hún getur líklega gert það,
sagði systirin í vafa. — Og við getum
aldrei eignast eitt i viðbót. Heldurðu
að hann pabbi giftist aftur, Jane?
— Ég veit ekki. En nú þarf hann
ekki að gera það úr því að hann liefir
eignast barn. Ég hugsa að það sé ekki
hægt að segja stjúpmæðrum upp,
svona eins og vinnustúlkum. Ætli
það sé ekki best hjá okkur eins og
það er?
— Hvað eigum við að kalla hann?
sagði Francis og leit aftur á barnið.
— „Richard" eins og pabba, vitan-
lega, svaraði Jane ákveðin. — Hann
er orðinn sonur hans pabha núna.
—• Nei, hann er of iítill til að lieita
Richard, sagði Francis. — Við skul-
um kalla hann „Rikki“.
— Já, við gerum það. En — sjáðu!
Honum er of heitt. Hárið á 'honum
er vott af svita. Francis, manstu etfir
stóru öskjunni með barnaflikunum,
sem Margaret frænka sendi okkur á
hazarinn?
— Ummm.
—• Mér finnst Rikkí vera miklu
meira áriðandi en bazarinn. Við skul-
um taka barnafötin og iáta þau í tösk-
una, sem við höfum með okkur þeg-
ar við förum i sumarfríið á morgun.
Francis var langleit. — Ég var bú-
in að gleyma að við eigum að fara i
sumarfrí á morgun, og að frú Day
kemur og á að fara með okkur.
Kannske hún vilji ekki lofa Rikki
að koma með okkur? Hún er kannske
eins mikill fantur og hún frú Coates
og hún frú Lawson. Þær anundu
aldrei vilja taka ungbarn með sér ...
Enga vitleysu, Francis. Pabbi kem-
ur heirn seinnipartinn í dag, og hann
verður skelfing glaður þegar hann sér
Rikkí. Og þegar frú Day kemur
klukkan sjö segir 'hann: — Þetta eru
dætur mínar, tvíburarnir — og þetta
er sonur minn ...
— Jú, sagði Francis efandi. — Við
getum að minnsta kosti látið fötin
handa Rikkí i töskuna, og þegar hann
vaknar klæðum við hann, og þá er
liann orðinn okkar barn, í alvöru ...
Þær hlupu upp á loft til að ná í
öskjuna með barnafatnaðinum, en
þegar þær voru í miðjum stiganum
iiringdi síminn og Jane hljóp ofan
ti! að svara. Francis settist i stigann
til að hlusta, þó að hún heyrði að-
cins það sem Jane sagði, var það nóg
til að hún skildi hvað var á seyði.
Jane hafði sjáanlega orðið fyrir
vonbrigðum. — Æ, pabbi, kemurðu
ósköp seint? Já, en við getum ekki
farið að hátta, því að við höfum nokk-
uð voðalega fallegt tli að sýna þér. Já,
þú verður alveg steinliissa. Þú getur
aldrei getið hvað það er. Já ... ég
heyri hvað þú segir ... við skulum
segja frú Day, að þú komir seint ...
og að þú ætlir að liringja til hennar
seinna. Já já, pabbi. Við létum allt
dótið í stóru töskuna, alveg eins og
þú sagðir ... já já, pabbi ... vertu
sæll.
Samtalið endaði með mörgum koss-
um í trektina og svo fór Jane upp i
stigann og settist lijá Francis.
— Aumingja pabbi, hann á að fara
á fund og kemur seint heim. Hann
sagði að við ættum að vera skelfing
góðir við hana frú Day, því að hún
væri angurvær. Hann heldur að hún
sé 'betri en þessar hinar, sem liafa
verið hjá okkur. Hún er vinkona
'hennar Margaret frænku, svo að hún
hlýtur að vera skelfing gömul.
— Hvers vegna sagðirðu honimi
ekki frá Rikkí, svo að hann hlakkaði
til að koma heim?
— Ertu frá þérj Maður á aldrei
að segja svoleiðis í síma. Manstu þeg-
ar ég sagði honum að við hefðuin
ftngið litla ljónið lánað í sirkus og
hann orgaði Ha! inn í eyrað á mér?
Riohard Green var hinn ánægðasti
á heimleiðinni í lestinni siðar um
kvöldið. Frú Day hafði talað svo
skynsamlega við hann í símanum
þegar liann hringdi heim um klukkan
níu. Ef til vill full ung, en fjörleg
og viðfelldin.
Telpurnar voru farnar að hátta,
sagði hún. Já, hún væri reiðubúin til
að fara með þeim til Cornwali morg-
uninn eftir. Hún sagði að það væri
ekki nema gott að hún hefði nóg að
hugsa.
Það er svo að sjá, sem hún sé eins
og heima hjá sér, hugsaði Richard
með sér. Margaret frænka hafði út-
vegað honum margar bústýrur und-
an farin ár, en af ýmsiim ástæðum —
kannske ekki síst vegna óróagepl-
anna, tvíburanna — hafði engin
þeirra tollað lengi hjá lionum.
En þessi frú Day var allt öðru vísi,
skrifaði Margaret frænka.
Jemina Day er dásamleg mann-
eskja. Hún er útlærð í barna-
hjúkrun. Þér er óhætt að trúa
henni fyrir tvíburunum. Ég hefi
leigt sumarhúsið í Cornwal! aft-
ur í sumar — fyrir heilan mán-
uð. Frú Day kemur kvöldið áður
en farið verður. Ég æt'Ia að biðja
þig um að spyrja hana ekki
persónulegra spurninga — hún
varð nýlega fyrir þungum harmi
og hefir ekki náð sér ennþá. Ég
vona að hún taki að sér að sjá
um heimilið fyrir þig á eftir, en
það getið þið betur talað um
sjálf ...
Richard datt í hug, að nú gæti orð-
ið mögulegt að heimilið yrði vistlegt
og notalegt. Bara að frú Day gæti nú
tekist að ráða við Jane.
Tviburarnir voru nauðalíkir í sjón,
en gerólíkir að upplagi. Francis var
blíð og róleg, auðsveip að eðlisfari
— einkum var hún auðsveip við Jane
— og ekki sérlega hugkvæm.
En Jane! Hún var ævintýramaður.
Hún var alltaf að hugsa um að fram-
lcvæma eitthvað. Og allt sem Jane datt
í hug varð að framkvæmast undir-
eins! Ef hún óskaði sér að eignast
eitthvað, gat enginn máttur veröld-
inni 'hindrað það.
Francis auminginn komst oft í
klípu fyrir athafnasemi systur sinn-
ar. Þegar átti að klifra upp í hæsta
tréð, láta læsa sig inni í kirkjunni,
fara á kattaveiðar eða strjúka að
heiman varð Francis alltaf að vera
hluthafi í fyrirtækinu.
— Við vitum ekki hvor þeirra það
var, sagði fólkið þegar það var að
kæra. En Richard vissi að það var
Jane sem átti frumkvæðið að öllum
pörunum.
Richard var áhugamál að giflast
aftur, — hann hafði misst konuna
þegar tvíburarnir fæddust. Honum
fannst að tvíburunum nnindi verða
það fyrir bestu, — en hvernig mundi
fara ef þær eignuðust stjúpu?
Tviburarnir mundu hafa gott af að
komast til Cornwall þennan mánuð
— sérstaklega ef það kæmi á daginn
að frú Day væri viðfelldin og hugul-
söm. Richard ætlaði að fara til þeirra
um helgar til þess að geta verið sem
mest hjá þeim. Það mundi að vísu
oft ganga fram af honum, ef hann