Fálkinn - 10.05.1957, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
þekkti Jane rétt, en annars horfði
öllu vel, eins og á stóS.
En fyrsta taugabyltan kom fyrr en
hann hafSi búist viS.
í forstofunni stóS barnavagn! Herra
minn trúr, þetta hafSi hann tekki
tekiS meS í reikninginn.
Honum brá iíka viS er bann sá
Jeminu Day. Hún gat varla veriS
meira en rúmlega tvítug. Og bún var
ekki nærri eins dapurleg og hann
hafSi búist viS.
Hún var þarna á þönum og var aS
reyna aS sýnast húsmóSurleg. Hún
færSi honum kaffi og smurt brauS,
og Ridhard horfSi forviSa á hana og
datt i hug gamalt lag, sem hann hafSi
heyrt. ÞaS hyrjaSi: „ÞaS er gott aS
koma heim til þin“ — eSa eitthvaS
þvílíkt.
Hann reyndi aS jafna sig og kom-
ast niSur á jörSina aftur.
MeSan þau voru aS drekka kaffiS
spurSi hann hikandi: — Hvernig
gengur meS litla barniS?
— PrýSilega, sagSi frú Day glaS-
lega. — ÞaS verSur gaman aS hafa
hann meS sér út í sveit. Hann hefir
gott af því.
Ricliard roSnaSi og ræskti sig. —
Já, sveitaloftiS er gott fyrir svona
fólk, ætli þaS ekki. ÞaS fer vel um
hann þar.
Hann hefSi langaS til aS vita hve
gamall snáSinn var, en hún hélt áfram
aS tala, glöS og ánægS: — Ég verS
aS gæta vel aS ihonum, svo aS Jane
fari ekki meS hann í þessa leiSangra,
sem hún hefir áformaS. Hún vill fyr-
ir hvern mun fara meS hann í bát
og finna eySiey.
Richard horfSi hugsandi á hana. Ef
hún hafSi orSiS fyrir sorg, þá bar aS
minnsta kosti furSu lítiS á þvi. En
henni hafSi líklega veriS huggun aS
því aS fá aS komast út í sveit meS
barniS og eignast heimili. En hvar
var maSurinn liennar? Hann hafSi
ekki heyrt neitt um, aS imn væri
oi'Sin ekkja.
— Þetta verSur vafalaust gaman
fyrir ykkur öll, sagSi liann vingjarn-
lega. — ÞaS getur veriS erfitt aS ráSa
viS Jane stundum, en hún hefir mjög
gaman af litlum börnum, og ég er
viss um aS henni fellur vel viS ySur
líka, sagSi hann meS sannfæringu.
Hún brosti til hans. — Er ySur
verr viS aS telpurnar kalli mig Jem-
ínu? spurSi hún.
— Nei, síSur en svo. Aumingja
telpurnar, þær hafa ekki átt skemmti-
lega ævi þessi ár.
Jemina horfSi hugsandi á hann.
Þessi ár? Skyldi konan hans hafa
veriS veik áSur en Rikkí fæddist?
ÞaS var kannske þess vegna aS hann
var svo varfærinn þegar ihann talaSi
um Iitla barniS. Honum fannst lik-
lega aS barniS hefSi rænt þau þvi,
sem þeim var mest virSi.
Margaret frænka hafSi ekki sagt
henni mikiS um fjölskylduna. En
hún hafSi veriS einstaklega hugulsöm
og hjálpleg. — Þú þarft aS komast á
gott heimili, væna mín, hafSi hún
sagt. — Ekki sem gestur — heldur
ekki sem vinnustúlka, heldur sem ein
af fjölskyldunni. HeyrSu, mér dettur
nokkuS i hug ...
Hún hafSi sagt Jeminu frá tvibur-
um frænda síns, en hún hafSi ekki
minnst einu orSi á þetta yndislega
litla barn. ÞaS var líklega Jane, sem
var mesta viSfangsefniS á lieimilinu.
JEMINA var meira þakklát aS fá
þetta starf, og var staSráSin í aS
gleyma Terence Day, manninum sín-
um fyrverandi, eins fljótt og hún
gæti. Ef henni yrSi léttara í skapi
eftir sumardvölina í Cormwall, mundi
hún kannske láta sér detta í hug aS
taka af sér gullhringinn, sem áSur
hafSi veriS svo mikilsvert tákn, en
sem nú var henni minna en einskis
virSi!
Hún hafSi veriS svo sæl í litlu
íbúSinni þeirra. Þau höfSu leigt sér
íbúS meS húsgögnum, þvi aS Terence
varS aS senda móSur sinni peninga
mánaSarlega. Jemina vissi aS minnsta
kosti ekki betur en þaS væri móSir
hans — liún hafSi séS umslagiS, árit-
aS „frú Day“ og heimilisfang i Crewe.
Hann hlaut aS vera góSur og skyldu-
rækinn sonur. Hún hafSi haldiS
áfram starfi sínu, svo aS þau kæmust
vel af.
Einu sinni hafSi hann sagt: —
Elskan mín, viltu lofa mér aS verSa
alltaf eins og þú ert núna? LofaSu
mér þvi!
— Ég mun elska þig alla mína ævi,
hvislaSi hún, — jafnvel þó aS ég
verSi gömul og gráhærS.
Einhverra hluta vegna féllu hon-
um ekki síSustu orSin. ÞaS var líkast
og hrollur færi um 'hann og hann
andvarpaSi.
En viku síSar kom skýringin.
Dyrabjöllunni var hringt snemma
kvölds. Fyrir utan stóS kona á þrí-
tugsaldri, þreytuleg. Fjórir litlir
drengir voru meS henni. Henni fannst
eittihvaS kunnuglegt viS konuna —
og drengina lika.
Löng þögn varS og þær horfSu
hvor á aSra. Jemina skildi strax
hvers vegna henni fannst eitthvaS
kunnuglegt viS andlitiS. Hún var lík
henni sjálfri — sömu litirnir, sama
hæS og vaxtarlag, en hún var talsvert
eldri.
Jemina brosti vingjarnlega til
hennar: — ÆtluSuS þér aS tala viS
mig? Ég heiti frú Day.
Þá fór hin konan aS gráta. — Ég
er líka frú Day, sagSi hún kjökrandi.
— Ég mundi hafa þekkt ySur — þó
aS þér hefSuS ekki sagt til nafns
ySar.
— MunduS þér hafa þekkt mig.
Hvernig stendur á því?
— Af því aS þér eruS alveg eins
og ég var, sagSi konan mæSulega. —
Þér eruS alveg eins og ég var þegar
viS giftumst fyrir tiu árum. En ég
vil fá hann aftur. Ég vil fá Terence
aftur. ÞaS er þess vegna, sem ég er
komin hingaS.
MeSan sú fyrri frú Day var aS
segja þessi hræSilegu orS rann þaS
upp fyrir Jeminu hvers vegna andlitin
á börnunum komu henni svona
kunnuglega fyrir sjónir — þetta
voru fjórar eftirmyndir af föSur sín-
um, fjórir litlir Terence-ar.
Þarna hafSi ekki orSiS neitt upp-
nám.
Og meSan drengirnir sátu viS borS-
iS og átu kökur, tók Jemina saman
dótiS sitt og fór.
Hún hafSi séS Terence aftur fyrir
réttinum, og þá hafSi hann komiS
henni svo annarlega fyrir sjónir.
Hann var ekki maSurinn hennar
framar. Hann var maSur konu, sem
hafSi veriS lík Jeminu fyrir tíu ár-
um, en nú var orSin gömul.
Og nú sat hún þarna og var orS-
inn fjölskyldimieSlimur þessa þægi-
lega manns. Hann sagSist vera viss
um aS Jane mundi semja vel viS hana.
ÞaS var ágætt, þvi aS þá mundu
telpurnar fara aS hennar ráSum, og
hún mundi finna aS hún væri heima
hjá sér.
SUMARHÚSIÐ í Cornwall var sann-
kölluS Paradís á jörSu — engin blöS,
ekkert útvarp, enginn stórborgaliáv-
aSi, aSeins sól og sjór og klettar.
Rikkí var í Paradís. ÞaS var nostr-
aS viS hann og liann fékk bestu aS-
hlynning. Hér var enginn sem hét
„mamma“, en þegar maSur er önn-
um kafinn viS aS róta i sandi allan
daginn, gefur maSur sér ekki tíma
til aS sakna neins.
Og þegar mann langaSi i mat eSa
vildi sofa, kom þessi sem kölluS var
„Jemina“, meS hlýjar og mjúkar
hendur og bjargaSi snáSanum undan
tvíburunum.
Jemina var lika í Paradís. Henni
ihafSi aldrei á ævi sinni liSiS eins vel.
Hún var miSdepiIlinn i fjölskyldunni
— þaS var hennar fjölskylda — um
aldur og ævi, fannst henni livislaS
aS sér.
Hún hafSi gert mikiS þennan mán-
uS. Hún ihafSi unniS tiltrú Jane aS
fullu — systurnar elskuSu hana báS-
ar. Hún liafSi líka — meS aSstoS —
meS aSstoS slökkviliSsins, strand-
varSarins og manns í vélbát — bjarg-
aS tviburunum frá bráSum bana,
þrívegis.
Og Richard kom á hverjum laugar-
degi — hann hét alltaf Richard núna,
en aldrei Green. Hún hafSi orSiS ást-
fangin af Ricliard þennan dásamlega
mánuS. Hún vissi aS hann mundi
koma til hennar einhvern tíma, og
spyrja hana um margt. Og þá ætlaSi
hún aS segja honum frá Terence.
ÞaS eina sem henni fannst skrítiS
viS Richard var framkoma hans viS
litla barniS. ÞaS var líkast eins og
hann teldi barniS heyra henni til, en
ekki sér.
ÞaS lá viS aS röddin væri angur-
vær daginn sem hann sagSi: — Þér
þykir vænt um drenginn, Jemina,
er þaS ekki?
—• Já, þaS þykir mér, hafSi hún
sagt. Hún hefSi getaS bætt viS: —
Ég elska öll smábörn, en sérstaklega
þetta, því aS þú átt þaS. En hún sagSi
þaS ekki upphátt.
Jane var i Paradís. Hún hafSi ekki
aSeins útvegaS heimilinu barn, en
enginn hafði uppgötvað neitt!
Fyrst hafSi hún haldiS að frú Day
mundi neita aS hafa barniS meS sér.
Og næst hafSi hún þótst viss um aS
pabbi- mundi spyrja hvar hún hefSi
fengiS barniS, og sagt henni aS skila
þvi aftur. En Jane skildi fljótt aS
pabbi hél-t aS Jemina ætti barniS og
aS Jemina hélt að pabbi ætti þaS.
Þetta hafSi gengiS nærri þvi óskilj-
anlega vel.
Þess vegna var best aS steinþegja
yfir þessu — og hún sagSi Francis
aS þegja lika. Þetta var dásamlegt líf.
Sæla aS vera nieS Jeminu, og ef hún
færi einhvern tíma frá þeim, ætlaSi
Jane aS strjúka á eftir henni. Þess
vegna var nauSsynlegt aS stæla rit-
hönd pabba — „falsa bréf“ var þaS
víst kallaS, en þaS gerSi ekkert til
þegar þaS var gert i góðum tilgangi.
Og þetta var gótt málefni, sem hún
var aS hugsa um. Ef pabbi skrifaSi
Jeminu ekki sjálfur, ætlaSi liún aS
skrifa bréf fyrir hann og spyrja
Jeminu hvort hún vildi giftast sér.
Þetta var þaS besta sem henni
hafSi dottiS í hug, — enn betra en
aS stela Rikkí. Því aS hún var hrædd
um, aS sá dagur kæmi aS þau yrSu
aS skila Rikkí aftur, og þakka fyrir
lániS. En Jemina mundi verSa hjá
þeim alltaf, ef hún giftist pabba.
Francis var líka í Paradís. Hún var
sannfærS um aS pabba þætti vænt
um Jeminu — hún sá þaS i augunum
á honum þegar hann horfSi á hana.
Hlutur Richards í þessu paradísar-
fyrirtæki var blandaSur ýmiss konar
spurningum, sem kvöldu hann dag og
nótt.
Hver var Day, og hvar var hann?
Hvenær og hvernig kom Day viS
þessa sögu? Richard fann aS hann
varS að koma meS persónulegar
spurningar, hvaS svo sem Margaret
frænka sagSi.
Hann starSi út á fjöruna og sá aS
Jane var aS skrifa. Hann athugaSi
hana betur. Þegar Jane 'hafSi dottiS
eitthvaS í hug, var hægt aS sjá þaS
á henni langar leiðir.
En nú kom vindliviða og blaSiS
fauk úr höndunum á lienni í áttina
til Richards. Hann tók það og varð
hissa er hann sá sína eigin undir-
skrift á blaðinu! En hitt lesmáliS var
meS rithönd Jane sjálfrar.
Kæra Jemina! Þú hefir verið
svo góð við börnin, að mig lang-
ar til að giftast þér.
Þinn einlægur Richard.
P. S. Ég elska þig.
Hann leit upp og sá að Jane stóS
fyrir framan hann. ÞaS var bæn i
stóru augunum hennar.
Hann stakk bréfinu í vasann og
sagSi vingjarnlega: — Jane, min, þú
hefir hugsun á öllu. Þetta var fallegt
bréf.
Jemina var aS enda viS aS leggja
snáðann í vagninn þegar Jane kom
hlaupandi. — Ég skal taka vagninn,
Jemina. Eg skal aka honum þangað
til Rikki sofnar.
Eftir augnablik kom Richard og fór
með Jeminu niður í fjöruna. Hann
rétti henni bréfið og sá roðann koma
í kinnarnar á henni meðan hún las
þaS.
— Undirskriftin er fölsuS, sagði
Framhald á bls. 14.
— Dirfistu að troða mig um tær . .. ?
Atvinnu-áhætta.