Fálkinn - 09.01.1959, Síða 7

FÁLKINN
7
Alarilyn sem freistandi engill í myndinni, sem olli því að Joe Dimaggio
sinnaðist við hana.
ar Marilyn fæddist, aS hún fékk
taugaáfall og var flutt í aðra deild.
— Síðan var hún sett á geðveikra-
hæli. Sagt er að lnin og maSur liennar
liafi veriS send þangað samtimis, og
að bróðir hennar hafi framið sjálfs-
morð, en enginn veit hvaðan sú saga
er komin. Þegar Marilyn var tólf daga
gömul töldu yfirvöldin að vonlaust
mundi vera um að móður hennar
mundi batna. Dæmdist barnið þvi
vera foreldralaust og sveitin látin
annast um það.
Fyrst var hún sett niður hjá fá-
tækri en heiðarlegri og guðhræddri
fjölskyldu, sem fékk 32 dollara á
mánuði í meðlag með henni. En
Norma Jean var ekki nema 4 ára,
þegar hún skildi að þessi hjón voru
ekki réttir foreldrar hennar. Þögula
konan með ískyggilega útlitið, sem
hún liafði heimsótt einu sinni, var
rétta móðirin hennar.
Sagt var að fósturforeldrarnir
hefðu ekki verið góð við barnið, og
hefir Marilyn staðfest það, Hún þorði
varja að tala orð, og alls ekki að
gráta. Hún varð að biðjast fyrir að
staðaldri, þvo gólf og þvott. Daginn
sem hún varð 5 ára fékk hún engar
gjafir, en varð að sverja að hún
skyldi aldrei reykja, drekka eða
dansa. En að dansa var það, sem
harta iangaði mest lil í veröldinn.
Annars segir sagan að Marilyn iiafi
dansað samt — úti í garðinum, bak
við öskutunnuna. Þar lék hún sér lika
að brúðúm — sem hún átti cngar.
Hún notaði tómar flöskur í staðinn,
þær stóru voru strákar, þær litlu telp-
ur. Þarna úti í garðinum lifði liún
í sínum eigin heimi, og þar þorði
hún að tala — við sjálfa sig eSa við
hundana og kettina, sem koniu og
voru að ieita sér að æti.
Eftir nokkur ár eignaðist Norma
Jean nýja foreldra. Þau voru sirkus-
fólk og kenndu henni að kasta hnifum
og dansa á linu. Þegar hún færðist
undan ])ví kaffærðu þau hana í polli.
Um þær mundir fór hún líka að ganga
i skólann, en strax fyrsta daginn kom-
ust hin börnin að þvi að hún var for-
eldralaus og sneyddu hjá henni. í
fríminútunum stóðu þau og bcntu á
hana, og þegar þau fóru heyrði hún
litla telpu segja við móður sína: —
Þessi þarna á cngan pabba og
mömrnu. Jean vesalingnum fannst hún
vera eins og útlagi þarna.
Þrátt fyrir 32 dollara meðlagið
fannst sirkushjúunum brátt, að þessi
heimska og þráláta stelpa væri óhaf-
andi. Þau afsögðu hana, og nú komst
hún til nýrrar fjölskyldu. Það eina
sem var nietið, var að meðlagið var
horgað skilvíslega, telpuna var ekkert
hirt um.
Nú leið enn stund og aftur fór Jean
til nýrra og nýrra — til þeirra sjöttu
... til þeirra elleftu. Og alltaf sama
sagan. Hún svaf i lélegustu skonsunni
og át leifarnar eftir hina, og allt var
þetta fátækt fólk, svo maturinn var
ekki á marga fiska. Og einn daginn
kom maður og fór með Jean með sér.
Hann fór með hana í stórt, skugga-
legt hús, ekki langt frá Columbia
Film, þar setn móðir liennar iiafði
unnið einu sinni. Hún las letrið yfir
dyrunum: „BARNAHEIMILI". Grát-
andi fieygði hún sér niður og neitaði
að fara lengra. Hún hafði ekkert þarna
inn að gera.
Á barnaheimilinu var tilveran jafn
ömurleg og áður. Hún var látin þvo
hundrað diska á dag, og oft bolla og
borðhnífa í ofanálag. Fyrir þetta fékk
hún eitt cent á mánuði. Sagan segir
Úr nnnálum
Vpphai jarðamatsins og manntals 1703
(Eyrarannáll 1702): Skömmu fyrir
þess árs alþing norðanlands í Hofsós
i Skagafjarðarsýslu kom út með kaup-
manni þar kongl. Majestetes Arckiv-
sekretarius og prófessor eðla Árni
Magnússon, sendur af kongl. Majest.
Friderik 4. til að vera lians Majestets
commissarius, ásamt vicelögmannin-
um herra Páli Jónssyni (þessi Árni
var íslenskur maður). Hann reið að
norðan með herra biskupi Mag. Birni
Þorleifssyni upp á alþing og birti i
lögréltu kongl. Majestets bréf upp á
þeirra commissarii embætti, og þar
eptir meðal annara útréttinga eftir
þeirra instruxum beföluðu öllum
jarðeigendum á íslandi, andlegum og
veraldlegum, sérhverjum allt sitt
jarðagóss riktuglega upp að skrifa
með sérhverrar jarðar landskyldar-
hæð og kúgildafjölda, og i hverju sér-
livað gyldist, og þessa registrun skyldi
sérhver sínum sýslumanni afhenda,
og sýslumennirnir þeim á næstkom-
andi alþingi Anno 1703, svo commiss-
arii kynnu eina riktuga jarðabók yfir
allt landið gera. Svo og skyldu jarð-
anna eignarmenn riktugar copíur
allra sinna eignaskjala og kaupbréfa,
sem þeir fyrir sérhverri jörð hefðu,
svo vel bændastaða kirkjueignarjörð-
um sem öðrum til sinna sýslumanna
afhenda og þeir commissariis á al-
þingi.
að fyrir þessa peninga bafi hún keypt
sér „slaufu í hárið“.
„ÞEIM LÍKAR VIÐ MIG, ANE!“
Þegar hún var orðin ellefu ára kom
Ane frænka til sögunnar. Ane var
gömul vinkona móður hennar, frá því
að þær höfðu unnið saman i Columbia
Film. Og nú tók frú Ane Lower að
sér meðráð þessarar veslings dóttur
hinnar gömlu stallsystur sinnar. Hún
hafði ekki úr miklu að spila, cn átti
það sem mikilsverðara var — ástríki
og skilning. Hún fékk léð pianó og
annaðist um að Jean fengi að læra
að spila og dansa. Og hún amaðist
ekki við að telpan ferigi að lilæja og
skemmta sér. Norma Jean var í sjö-
unda himni.
Þarna hjá Ane frænku dafnaði hún
svo vel að ekki var hægt að þekkja
hana fyrir sömu manneskju. Þegar
hún varð tólf ára leit hún út eins
og hún væri sautján. Að vísu var hún
skelfing mjó, og götustrákarnir hróp-
uðu á eftir henni: — Norma stöng-
ull — Norma stöngull! En þeir meintu
ekkert illt með þessu. Og í fyrsta
skipti á ævinni fann Jean, að tekið
var eftir henni. Það þótti henni svo
gaman að hún liljóp heim og hrópaði
Framhald á bls. 14.
Af Alþingi reisti Árni comm-
issarius á Suðurnes til Bessastaða
kongserindi að útrétta, þaðan og heim
í Skálholt, svo ])aðan og í Borgar-
fjarðarsýálu og vicelögmaður með
honum, þaðan og fyrir Jökul og um
Stapasýslu, síðan um Dalasýslu, og
hélt að sögn, samfundi í flestum stöð-
um þar um reisti. Sátu þeir siðan í
5 vikur við tjald i Hvammi i Hvamms-
sveit hjá prófastinum séra Magnúsi
Magnússyni, bróður Árna, um hvern
tíma þessir kongsins commissarii
skrifuðu sín bréf, sem með kaup-
mönnum fram í Kaupenhafn komast
áttu, og frá Hvarnmi sendu þeir mann
með þau, sem skyldi nótt og dag í
norðankaupstaði ríða, en kaupför i
flestum kaupstöðum voru afsigld, ut-
an í Vopnafirði, Iivert þessi maður
með bréfin reið og afhenti þau kaup-
manni þar Hans Ólafssyni; hvert
svar upp á þessi bréf kemur gefur
tiðin síðar að vita.
Frá Hvammi reistu þessir commiss-
arii til í Staðarsveit, og þar skrifuðu
nokkrar skikkanir til allra sýslu-
manna liér vestra, þá fyrstu, að sér-
hver sýslumaður í sinni sýslu skyldi
taka bg uppskrifa eitt almennilegt
fólksregistur, hvað margur maður á
sérliverjum bæ væri, karlar, konur
og börn og hvað gamall sérhver væri.
í annan máta, livað margir sveitar-
ómagar í hverri sveit væri og þar for-
sorgast ættu. í þriðja máta livað marg-
ir utansveitarbetlarar í hvcrri sveit
væri eða umhleypingar laugardaginn
fyrir páska, hverja hreppstjórar sér-
hvers hrepps þá uppskrifa skyldti og
sínum sýslumanni uppskrifað afhenda.
I 4. máta skyldu hreppstjórar í sér-
hverjum hrepp uppskrifa allan fríðan
pening, hesta, kapla, kýr, kvigur,
geldneyti, kálfa, geldsauði, ær og
lömb ní í næstkomandi fardögum
Anno 1703, er sérhver búandi maður
og húsmæður ættu og á sérhverju
byggðu bóli væri, og hverjum sér-
hvað af þvi tilheyrði, eður á fóður
sett höfðu . ..
Þessi kongl. Majest. commissarius
Árni Magnússon með sína 3 sveina:
Árna Hannesson, sem lians skrifari,
1 danskan og annan islenskan, sat um
veturinn fyrir og eptir jól í Skálholti
á kost biskups Mag. Jóns Þorkelsson-
ar, hvaðan meinast, eptir sögn, hann
með vicelögmanninum Páli á næst-
komandi vori 1703 eptir krossmessu
um Vestfjörðu reisa vilji, því hans
kostur: 1 tunna brauðs, % fat ljóss,
messuvínskvartil, brennivínskvartil
og tóbak, sem kaupmaður Niels Buck
eftir lians umbeiðni í sumar þar
eptirskildi. — Vicelögmaður Páll sat
heima á sínu heimili Viðidalstungu
þennan vetur.