Fálkinn - 09.01.1959, Page 12
12
FÁLKINN
! FRAMHA, LDSSAGA
ÁgTlR í feluleik
7.
FRAMHALDSSAGA
--~---------------—-----------J
Nóg var að hugsa á hverjum einasta degi.
Miðdegisverður hjá Mclvers — skemmtiferð
í tunglsljósi — heimsókn á trúboðsstöðina
hinu megin á eyjunni — og síðdegis einn dag-
inn fór Elisabeth að heimsækja frú Kelvey,
þá sem átti hvolpinn sem hún hafði séð á
flugstöðinni.
Amy kaus heldur að flatmaga sig í bað-
fjörunni allan daginn enda varð hún gulljörp
um allan skrokkinn. Hún þoldi sólina betur
en Elisabeth og var í essinu sínu í fjörunni
og sjónum. Elisabeth synti stundum í lóninu,
en hún þoldi ekki að liggja í brennheitum
hvítum sandinum og bulla við skrifstofumenn-
ina, sem áttu frí fyrripart dagsins.
Hún kaus fremur að aka til Kalaba Hill
og bað bílstjórann um að nema staðar á til-
teknum stað, þar sem útsýnið var best yfir
sjóinn. Það var falleg sjón að sjá alla fiski-
•bátana sigla beitivind sitt á hvað, og marg-
lit seglin með sjóinn í baksýn.
Einn morguninn horfði hún á þetta útsýni
lengur en hún var vön, því að í dag hafði
stórt skip lagst á höfnina. Hún var enn að
hugsa um þetta stóra fallega skip er hún
gekk inn í landstjórahúsið og fleygði frá sér
baðfatatöskunni á stól. En þegar hún ætlaði
að stiganum varð hún hrædd. Gegnum stofu-
dyrnar sá hún greinilega mann, sem hún
hafði aldrei séð fyrr.
Fyrst datt henni í hug að flýja upp stig-
ann og læsa sig inni í herberginu sínu. En
í því leit hann við og horfði fram í ársalinn.
Hún sá breiðleitt unglegt andlit með loðnar
augnabrúnir og þétt, ljóst hár. Maðurinn var
ekki sérlega hár, en þreklega vaxinn, og
beinamikil hakan bar vott um sterkan vilja
og atorku.
— Eruð þér að bíða eftir einhverjum?
spurði hún hikandi.
— Góðan daginn, sagði hann hæversklega.
— Þér munuð vera ungfrú Mayne. Ég heiti
Peter Gilmering. Ég er að bíða eftir Amy.
— Þér ... þér þekkið Amy? spurði hún
vesældarlega.
— Já, við hittumst í London fyrir einu
ári. Hún mun ekki hafa minnst á mig við
yður .. .
Röddin drukknaði í ferlegum hávaða er
bíll stansaði fyrir utan og Amy kom æðandi
ipn með fjóra menn í kjölfarinu — alla í
skræpóttum strandfötum. Amy var sjálf
eins og annarlegt blóm, með sólbrúna hörund-
ið og kúlíahatt yfir dansandi hrokknum
lokkunum.
Hún hikaði aðeins sekúndu. Svo sneri hún
sér að Elisabeth og sagði fljótmælt: — Góða,
ég vissi ekki að þú hafðir gesti. Afsakið þið
að við komum askvaðandi inn, en við ætluð-
um bara að ná í sítrónusafa og sólgleraugun
mín, sem ég gleymdi í morgun. Við skulum
ekki trufla ykkur, Amy.
Elisabeth dirfðist ekki að líta á Peter Gil-
mering. Það var rétt svo að hún gat stunið
upp þessum orðum til að kynna þau: — Peter
Gilmering . .. ungfrú Elisabeth Mayne. Og
ungu mennirnir sögðu allir til nafns sins.
— Þið getið farið inn í litlu stofuna og náð
ykkur i glös og safa og vatn, sagði Amy og
benti gestunum áfram inn í stofuna. Þegar
þau voru orðin ein fór hún og tók undir
handlegginn á Elisabeth. Svo fór hún til Peter
Gilmering, sem var orðinn kafrjóður.
— Jæja, svo að þér eruð Peter Gilmering,
sagði hún hugsandi. — Amy hefir víst ein-
hvern tíma sagt mér af yður. Þér eruð maður-
inn úr nýlendunum, sem kallaði hana einu
sinni „óþægt stelpugæskni“ ... og sitthvað
fleira. Húri brosti smeðjulega. — Þér verðið
að koma og drekka te hjá okkur, herra Gil-
mering, svo að við getum talað saman í næði,
öll þrjú.
Svo hvarf hún út úr herberginu og skildi
Elisabeth eina eftir hjá manninum, sem Julian
hafði vonað að fengi hlýlegar viðtökur.
— Viljið þér koma inn í borðstofuna? sagði
hún og reyndi að brosa. — Ég má kannske
bjóða yður bolla af kaffi?
TALAÐ VIÐ PETER.
Elisabeth lét Kosi bera fram kaffi í borð-
stofunni og Peter saup vænan sopa úr bollan-
um áður en hann sagði: — Jæja, það eruð
þér, sem eruð Amy. Það er að sjá að ég hafi
haft allt aðra stúlku í huga. Hafið þér nokkuð
á móti því að gefa mér skýringu á þessu?
— Það er ofur einfalt mál, svaraði Elisa-
beth. — Þetta er aðeins grín. Það var eng-
inn sem þekkti okkur þegar við komum hing-
að, og við ... við ...
Hann var fljótur að skilja og áttaði sig
fljótt á hvað á spýtunni hékk. Elisabeth fannst
hann átta sig of vel á því.
— Amy hefir átt hugmyndina að þessu,
sagði hann rólega. — Enginn hefði getað lát-
ið sér detta það í hug nema hún. Mér dettur
ekki í hug að Julian Stanville hafi nokkur
áform um að giftast dóttur landstjórans. Ég
þekki hann ekki — sá hann í fyrsta skipti
í skrifstofunni í dag þegar ég kom af skips-
fjöl — en hann er talinn vera allra besti
maður. I-Iann mundi aldrei láta sér detta þetta
í hug.
— Hann er metnaðargjarn.
— Það erum við öll.
— Ekki á sama hátt og hann er. Hann er
samviskulaus og ráðríkur, og í einkalífinu er
hann sami harðjaxlinn. Hann er heillandi, en
maður finnur greinilega að hann hugsar allt-
af um eigin hag. Slíkir menn hafa alltaf fram-
tíð sína í huga, ef þeir afráða á annað borð
að giftast.
— Ef til vill, en hann gæti farið öðruvísi
að. Þér hefðuð ekki átt að láta ginna yður
út í þetta. Nú heyrðu þau hlátrasköll utan
af svölunum og svo var bílhurð skellt. Hann
stundi. — Hefir hún fjóra karlmenn á hæl-
unum að staðaldri?
— Oft fleiri en fjóra, en henni stendur al-
veg á sama um þá alla. Hún þóttist vita að
Peter þætti gott að heyra það. — Amy er
væn og geðsleg stúlka — hún mundi aldrei
vilja gera neinum mein. Hún brosti og hélt
áfram: — Er það satt að þér hafið einhvern
tima kallað hana „óþægt stelpugæskni“?
— Já, ég gerði það. En ég skrifaði henni
á eftir og bað hana fyrirgefningar. Hún svar-
aði ekki bréfinu, þó að ég grátbændi hana um
að skrifa mér. Ég var sendur til Singapore
og fyrir tveimur vikum frétti ég að aðjútant
sir Henrys væri orðinn veikur og hefði verið
sendur heim. Ég gerði mitt ítrasta til að fá
þetta starf af því að ég hafði ofurlitla von
um að mér mundi takast að fá landsjtórann
til að bjóða dóttur sinni hingað. Þér getið
hugsað yður hvernig mér varð innanbrjósts
er ég kom hingað og frétti að hún væri komin!
Elisabeth vorkenndi þessum geðþekka lát-
lausa manni. Hann var kominn hingað til að
taka við nýrri, ábyrgðarmikilli stöðu, í þeirri
von að hann mundi vinna hylli sir Henrys
og njóta hennar. Peter var tvímælalaust ást-
fanginn af Amy, en það var auðséð að hún
taldi hann vera hreinustu plágu, sem hún
yrði að losna við undir eins og tækifæri gæf-
ist. Það var líkt henni að láta sér finnast
sjálfsagt að hann mundi þegja yfir belli-
brögðum þeirra stallsystranna þangað til hún
fengi tækifæri til að tala við hann.
— Þá er þetta allt miklu betra en þér
hélduð að það mundi verða, sagði hún var-
færnislega. — Amy er komin og þér vitið
hver hún er — þótt engir aðrir viti það — og
þá ætti yður ekki að vera erfiður leikurinn.
Þér komið og talið við Amy í dag, eins og
hún stakk uppá — er það ekki?
— Jú, það skuluð þér reiða yður á, og
má ég segja yður nokkuð, bætti hann við,
alvarlegur. — Mér finnst þér vera mesta
gæða stúlka. Yður hlýtur að þykja mjög
vænt um Amy, úr því að þér létuð hana fleka
yður út í þetta.
— Já, mér þykir vænt um hana — en þetta
er ekki eins hræðilega alvarlegt og þér hald-
ið. Sannleikurinn kemur í Ijós í vikulokin.
— Þetta gæti orðið alvarlegt mál, sagði
hann. — Þér hljótið að skilja — bæði þér
og Amy — að það getur verið hættulegt að
hafa svona brögð í frammi þegar maður eins
og Julian Stanville á í hlut. Hugsum okkur
að þér verðið ástfangin af honum — og hugs-
ið yður hvernig komið er fyrir yður þegar
hann uppgötvar að þér eruð ekki Amy!
— Það kemur aldrei fyrir, svaraði hún
brosandi. — Má ég bjóða yður aftur í boll-
ann?
— Nei, þökk fyrir. Og nú er ekki vert að
ég standi lengur við. Gæti ég fengið léðan
bíl til að aka mér heim til Coombs? Ég ætla
að búa þar þangað til sir Henry kemur heim.
Elisabeth tók ekkert þagnarloforð af hon-
um áður en hann fór. Hún þóttist viss um
að hann mundi ekki segja eða gera neitt, sem
gæti orðið Amy að meini.
— Þú skalt ekki hafa áhyggjur af Peter
yfir hádegisverðinum. — Hann heldur sér