Fálkinn - 09.01.1959, Page 13

FÁLKINN
13
saman, en við verðum að láta hann skilja
hve áríðandi það er að hann komi ekki upp
um okkur. Það er ekkert við hann að athuga,
en dálítið of alvarlegur er hann fyrir minn
smekk, bætti hún við.
— Mér fannst hann ekkert alvarlegur.
— Nei, ekki þér — þú ert alveg eins. Við
verðum að biðja hann um að skáganga þetta
hús þangað til pabbi kemur heim.
— Það verður þú að gera, sagði Elisabeth.
— Hann kemur í te síðdegis, og þá ætla ég
ekki að vera viðstödd.
Amy leit á hana með skelfingu. — Ætl-
arðu kannske að svíkja mig núna?
— Ég svík þig ekki. Ég hefi sagt það við
Gilmering sem ég þarf að segja, og nú kem-
ur til þinna kasta að reyna að sannfæra
hann. En annars finnst mér sjálfri að best
sé að hætta þessum skrípaleik. Ég skal segja
Julian alla söguna, ef þú vilt. Hún fékk hjart-
slátt við þá tilhugsun.
— Nú ertu komin í varnarstöðu, heillin
mín. Það er alls ekki kominn tími til að
segja Julian neitt ennþá. Hann er svo til ný-
byrjaður að sýna dóttur sir Henrys áhuga
— og hann er alltaf svo Ijúfur við mig, að
það væri vandalaust að beina áhuganum í
þá áttina.
— Væri það nokkuð afleitt? sagði Elisa-
beth ólundarlega.
— Já, að vissu leyti. Hann fer svo sniðug-
lega að kvenfólki að það stenst hann ekki.
Þessir hinir eru svo auðskildir og gagnsæir,
en Julian ristir dýpra og er miklu hættu-
legri. Þú hlýtur að játa að það væri hræðilegt
ef ég ginntist manni, sem ég hvorki gæti ráð-
ið við né skilið. En mér líst skrambi vel á
hann.
— Gerir þér það? Elisabeth ýtti diskinum
frá sér og rétti út höndina eftir kaffikönn-
unni. — Þér líst á hann þrátt fyrir þetta, sem
ungfrú Brodie sagði um hann? Mér sýnist
að hún hafi vitað um hvað hún var að tala.
— Já, hann er kannske fantur, sagði Amy.
— En þú hlýtur að viðurkenna að hann er
laglegur. Og spennandi. Hefurðu séð hann
á hestbaki?
Elisabeth hristi höfuðið.
— Þú ættir að sjá hann á hestbaki, sagði
Amy. — Það er stórfenglegt. Hann reið eins
og gikkur á pólóæfingunni í morgun. Ég var
svo hrifin að ég gapti.
— Jæja, þú varst hrifin. Ætli þú farir
ekki að verða ástfangin hvað líður, sagði
Elisabeth hægt.
— Ekki held ég það, en hann verkar svona
á mig. Mér finnst á mér, að ef hann einbeitti
sér að því að ná i mig, mundi honum takast
það. Og líklega mundum við verða í sjö-
unda himni svo sem vikutíma — klóra aug-
un hvort úr öðru næstu vikuna — og skilja
svo og sjást aldrei aftur.
Elisabeth gat ekki stillt sig um að hlæja
að þessari lýsingu sem sýndi ljóst að Amy
skildi ekki Julian. Elisabeth var sannfærð
um að Julian mundi taka hjónabandið sömu
föstu tökunum og allt annað.
— En svo að maður víki aftur að Peter,
sagði hún. — Hann er kominn hingað til að
gegna stöðu, og ég vona að þú verðir þægi-
leg við hann i dag. Auk þess verður þú að
biðja hann um að gera þér greiða.
— Geturðu ekki drukkið te með okkur,
sagði Amy biðjandi.
— Nei. Þetta er þinn gestur, og auk þess
held ég að ég mundi draga taum hans.
— Þá er réttast að ég kljáist við hann ein
— en ekki of lengi. Hann er alltaf stundvís,
og kemur líklega á mínútunni klukkan fjög-
ur. Þá býð ég einhverjum í viðbót kortér yfir
fjögur. Er það ekki sniðugt ráð?
ELISABETH ÓRÓLEG.
Elisabeth hvíldi sig klukkutíma eftir há-
degisverðinn. Á eftir gekk hún niður í garð-
inn, í áttina til sjávar. Hún hafði rekist á
stíg, sem lá niður á flatir, er náðu alla leið
niður að sjó, þar sem kórallarifin voru í
fjöruborðinu en enginn sandur. Þarna var eng-
in baðfjara, stormar og brim hafði skolað
sandinum á burt og öldurnar gjálpuðu við
grjótið.
Elisabeth klöngraðist upp á kórallarifið og
settist og starði hugfangin á poll, þar sem
fiskar voru á sundi innanum blómstrandi
anemónur. Hún tók ekki eftir að Julian hafði
komið á eftir henni en allt í einu heyrði hún
rödd hans fyrir aftan sig.
— Er það hérna sem þér felið yður. Farið
þér oft hingað?
Hún heilsaði honum með hæverskubrosi.
Þetta er i annað skiptið, svaraði hún. — Það
er svo yndislegt og friðsælt hérna. Komið
þér stundum hingað lika?
— Nei, þeir segja að hægt sé að veiða fisk
hérna við klettana, en ég gef mér ekki tíma
til að sinna þessháttar. Hann benti upp á
grasflötina. — Við skulum ganga þangað og
finna okkur stað sem gott er að setjast á.
Ég þarf að tala við yður.
Hann hjálpaði henni ofan af klettinum og
gekk á undan henni upp á flötina og að gömlu
tré með stórum greinum, sem skyggði fyrir
sólina. Hún settist í grasið og hann settist
við hliðina á henni. Hann var í hvíta ein-
kennisbúningnum, sem hann var vanur að
nota í skrifstofunni, en nú fór hann úr jakk-
anum, reis upp á annan olnbogann og horfði
á hana.
— Hvernig vissuð þér að ég var hérna?
spurði hún fljótmælt.
— Einn varðmaðurinn sagði mér að þér
hefðuð farið þessa leið. Ein óþægindin sem
fylgja því að vera landstjóradóttir er að allt-
af eru hafðar gætur á manni.
— Hvers vegna eru hafðar gætur. Er
nokkur hætta á ferðum?
— Nei, kemur ekki til mála. En þessir
varðmenn hlýða fyrirskipununum.
— Fyrirskipunum yðar?
Hann kinkaði kolli. — Sir Henry fól mér
umsjónina með yður, og þess vegna er eðli-
legt að maður gæti allrar varúðar.
— En það gildir aðeins þangað til hann
kemur heim aftur?
Hann sleit upp nokkur grasstrá og tvinnaði
þau milli fingranna. — Ég hætti snemma í
skrifstofunni í dag til þess að segja yður frétt-
ir, sem yður falla líklega ekki vel. Ég er
hræddur um að faðir yðar komi ekki aftur
fyrr en eftir eina eða tvær vikur.
— Ó! Hún horfði skelfd á hann. — Er
hann — er eitthvað að?
— Nei, ekkert að óttast, sagði hann ró-
lega. — Ég hefi áður skýrt fyrir yður hvers
vegna hann varð að fara í þessa ferð. Faðir
yðar vill helst reka erindin upp á sinn eiginn
máta, og þessi deila verður tímafrekari en
hann hafði gert ráð fyrir. Hann sendi boðin
um þetta í gær, en ég fékk þau ekki fyrr en
i dag.____________________
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1 Vj—G. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Adamson málar
grindverkið sitt.